Κουβέντες Καμαρινιού

Το θέατρο τελείωσε και εγώ μπήκα ήδη σε post-obiter depression mode.

Σόρρι για τα εγγλέζικα, αλλά δεν μου έρχεται η ελληνική ορολογία.

Πόσο δραπέτευσα τις τελευταίες τρεις μέρες! Πραγματικά, έγινα άλλος άνθρωπος.

Ούτε με τις ειδήσεις ασχολήθηκα, ούτε με αγνώστους είχα ώρα να βριστώ στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε με τη δουλειά μου δυσανασχέτησα, ούτε τίποτε. Η μόνη μου έγνοια ήταν αν παίξαμε καλά και αν γέμισε το θέατρο. Στην τελευταία παράσταση δώσαμε ρέστα. Όλα στην εντέλεια. Και το θέατρο κάθε νύχτα φίσκα. Υπέροχο συναίσθημα. Εχθές ένας από την ομάδα υπονόησε ότι είμαι ψωνάρα που θέλω να παίζω πάντα με το θέατρο γεμάτο. Γιατί; Έχει άνθρωπο που σκοτώνεται ένα χρόνο στις πρόβες για να παρουσιάσει ένα θέαμα και δεν θέλει να το «ξεπουλήσει;»

Εννοείται ότι θέλω το θέατρο γεμάτο. Και μια καρέκλα άδεια να δω, χαλιέμαι. Και νευριάζω. Αν ήθελα να τα λέω μόνος μου, καθόμουν σπίτι και απάγγελλα στον καθρέπτη. Κύριε ελέησον, δηλαδή! Να είμαι φερ’ ειπείν τραγουδιστής και να μην με νοιάζει που δεν γεμίζω το μαγαζί. Ή να είμαι συγγραφέας και να μην με νοιάζει που δεν βρίσκεται πλάσμα να με διαβάσει. Άκου μαλακίες!

«Το θέμα είναι να μαζευτούν τα λεφτά για τη φιλανθρωπία» μου είπε. Ε, όχι! Αν ήθελα σκέτα λεφτά για τη φιλανθρωπία, έβγαινα στα φανάρια με καπελάκι του ραδιομαραθώνιου και πουλούσα λαχνούς. Αφ’ ης στιγμής αποφασίζω να εκτεθώ καλλιτεχνικά, θέλω κοινό! Και θέλω και το θέατρο κατάμεστο! Και δεν με ενδιαφέρει να πληρώσουν τ0 εισιτήριο και να κάτσουν σπίτι τους. Να τσακιστούν να έρθουν να μας δούν! 

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν υφίσταται έμμεση φιλανθρωπία. Θέλω να πω, παίζω θέατρο πρωτίστως για το ψώνιο μου. Αν παρ’ ελπίδα επωφελείται μία ασθενής μερίδα πληθυσμού, αυτό καθιστά την πράξη μου φιλανθρωπική; Εγώ θεωρώ πως μόνο αν κάνεις αγγαρεία χάριν φιλανθρωπίας τότε μετρά η πράξη ως τέτοια. Το κίνητρο μετράει. Π.χ. να οργώσω εκατόν χωράφια δωρεάν για να βγάλω λεφτά για έναν άρρωστο που τα χρειάζεται για να εγχειριστεί. Αυτό θα ήταν κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω - το όργωμα εννοώ. Αλλά αν απ’ αυτό θα επωφελούνταν κάποιος και αποφάσιζα να το κάνω, τότε ναι, η πράξη μου θα ήταν καθαρά φιλανθρωπική. Γιατί ενέχει το στοιχείο της αυτοθυσίας. Το να παίζεις θέατρο για να τροφοδοτήσεις τη ματαιοδοξία σου, αλλά ταυτόχρονα να επωφελούνται κάποιοι τρίτοι, δεν είναι ακριβώς φιλανθρωπία. Είναι μία μέση κατάσταση. Μία win-win situation (να’ τα πάλι τα Εγγλέζικα, Θέ μου, τι έχω πάθει, χάλασα;) Έχει σημασία, θα μου πεις; Όχι και τόση. Φιλοσοφούμε χάριν άπλετου ελεύθερου χρόνου. Τα λεφτά μαζεύτηκαν πάντως. Και από ό,τι ακούω σημαντικό μέρος αυτών, αν όχι όλα, θα πάνε στους καρκινοπαθείς. Ίδωμεν.

Δεν θέλω να επανέλθω στην καθημερινότητα. Δεν θέλω.