Μα Τι Ωραία Που Περνώ Στο Θέατρο!

Παρόλη την κούραση και την σωματική εξαθλίωση που υπέστην τις τελευταίες μέρες εξ αιτίας των προβών, σήμερα λέω χαλάλι για όλα. Κάθομαι στον θρόνο μου σαν πρωταγωνιστής του Χόλλιγουντ και δρέπω δάφνες. Ή τέλος πάντων, ζω τη φαντασίωση μου. Για να καταλάβεις, σκέφτομαι ήδη τι θα παίξουμε του χρόνου.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ψυχολογία του ηθοποιού και του θεατή. Όταν εγώ παίζω, αγχώνομαι και αγωνιώ για τα πάντα. Από το αν υπάρχει ροή και ρυθμός στην παράσταση, μέχρι το αν το απολαμβάνει το κοινό το έργο. Μόνο μια φορά αφέθηκα και βίωσα τον ρόλο από την αρχή μέχρι το τέλος ξέγνοιαστος. Στ0 «Η Γυνή Να Φοβήται Τον Άνδρα» που ήταν ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο. Εκεί δεν με έκοφτε τίποτε, ήμουν ο Αντωνάκης από το πρώτο λεπτό ως την υπόκλιση. Έπαιζα και πετούσα. Σε όλα τα άλλα που παίξαμε όμως, η έγνοια μου ήταν ο κόσμος. Αισθάνομαι ευθύνη για τον κόσμο που καλούμε στις παραστάσεις μας. Χάρη μας κάνουν κι έρχονται, μερικοί μάλιστα καταφθάνουν από άλλες πόλεις, οφείλουν να μην βλαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή που πλήρωσαν το δεκάευρ0, ασχέτως αν αυτό στο τέλος θα πάει σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Εχθές, στην πρεμιέρα έκανα το λάθος και αφαιρέθηκα και άρχισα να χαζεύω τους θεατές. Να κοιτάζω ποιοι ήρθαν και ποιοι δεν ήρθαν, πού καθόταν ο καθένας. Δεν έπαιζα εκείνη την ώρα, απλά κρατούσα το σκηνικό και έχασκα. Μέγα λάθος! Είδα μία συγγενή της Μπρέντας να παίρνει έναν υπνάκο και ένιωσα άσχημα που την κουράσαμε τη γυναίκα, είδα κάτι φίλους μου που δεν βρήκαν θέση και έκατσαν στα σκαλιά και ντράπηκα, είδα δυο άλλες γνωστές μου να τσακώνονται επειδή η μία εξ αυτών σχολίαζε το έργο δυνατά και η άλλη μπροστά ενοχλήθηκε και σκέφτηκα ότι δεν γλιτώνουμε τον καβγά εν μέσω παραστάσεως, γενικώς, είχα έγνοια. Και φυσικά, το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι δεν απόλαυσα την παράσταση όσο έπρεπε. Δεν ήμουν «εκεί».

Η ψυχολογία του κοινού βέβαια, είναι άλλη. Και το ξέρω γιατί κι εγώ όταν πάω να δω ερασιτεχνικές παραστάσεις άλλων φίλων, είμαι πολύ επιεικής. Δεν έχω προσδοκίες, δεν περιμένω να δω «παράσταση» από μέρους τους. Χαίρομαι απλά που τους βλέπω να το προσπαθούν, να το απολαμβάνουν. Πιο πολύ ως ένα πάρτι το αντιλαμβάνομαι. Ένα πάρτι με δρώμενα. Και τους συγχωρώ τα πάντα. Και τα λόγια να χάσουν, και αμηχανία να έχουν, τα πάντα τους τα συγχωρώ και νιώθω ότι δεν έχει και τίποτα σημασία. Φτάνει που με διασκεδάζουν. Το ανάποδο όμως, δεν το διανοούμαι.

Σήμερα πάντως, είμαι καλά. Νιώθω ότι έχω μανδύα βασιλιά να σέρνεται πίσω μου και χαίρομαι την κούραση που μου προκάλεσε η χθεσινοβραδινή ένταση. Περνώ όλη τη μέρα βλέποντας αναρτημένες φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα και χαίρομαι. Πόσο αγαπώ αυτή την παρέα, κουράστηκα να το λέω. Και επειδή φοβάμαι για το τι θα γίνει αν ποτέ διαλυθεί, δεν θέλω να το επαναλαμβάνω και μετά να μου πάρει δέκα χρόνια να το ξεπεράσω, όπως έγινε όταν διαλύθηκε η παρέα του Λυκείου, αλλά και άλλες που έληξαν άδοξα και δεν το πήραμε χαμπάρι.

Με το τέλος της παράστασης τόσα χρόνια, δεν άκουσα ιδιαίτερα κακές κριτικές. Να σου πω την αλήθεια, εγώ μόνο τις κακές κριτικές λαμβάνω υπόψη. Μην συγχέεις τις κακές με τις κακεντρεχείς. Υπάρχουν και αυτές, μπορώ να τις ψυχολογήσω και να τις μπλοκάρω. Δεν είναι πολλές. Όμως τις κακές κριτικές τις αγαπώ, γιατί επιβεβαιώνουν αυτά που κατά βάθος ξέρω κι εγώ. Όσες φορές άκουσα κακά σχόλια αφορούσαν σε πράγματα που ενδόμυχα γνώριζα πως ισχύουν. Δεν αντιδρώ, ούτε προσπαθώ να δικαιολογήσω οτιδήποτε. Συμφωνώ, απλά εξηγώ ότι από ερασιτεχνικά σχήματα δεν πρέπει να περιμένεις θαύματα. Πρέπει να τα αντιμετωπίζεις σαν ένα πάρτι. Αν δεν έχεις τη διάθεση να τα κρίνεις ως τέτοια, καλύτερα κάτσε σπίτι σου, μην τρως και τα λεφτά σου.

Αλλά ναι, από την πολλή θετική κριτική, μπουχτίσαμε. Εγώ βλέπω παραστάσεις και τις 8 στις 10 τις σκαρτάρω. Αυτοί πώς ενθουσιάζονται τόσο; Απ’ την Επίδαυρο ξεπεταχτήκαμε; Εκτός κι αν μας κρίνουν υπό το πρίσμα του ερασιτεχνικού. Αλλά και πάλι, κανένας δεν διευκρινίζει πώς μας κρίνει. Όλοι ένα «μπράβο είστε πολύ καλοί» λένε και φεύγουν. Ε, τι να πουν εκείνη την ώρα. Η ευγένεια αυτό επιτάσσει άλλωστε, ειδικά όταν βλέπεις 13 άτομα να χτυπιούνται επί μία ώρα πάνω στη σκηνή με τα σίδερα. Αλλά, ναι, εγώ εκτιμώ περισσότερο την πιο… κυνική και ειλικρινή κριτική.

Αυτά.

Περνώ ωραία!