Ακροαστικά

Χωρκάτικον είναι – ας το παραδεχτούμε, το ότι χθες πήγα στον ΩΡΛ για να μου αφαιρέσει μέσα από το αφτί ένα κομμάτι βαμβάκι που χάθηκε κάπου μέσα στον λαβύρινθο του αφτιού μου κατά τη διάρκεια καθαρισμού του μετά από το μπάνιο. Έζησα περίπου 24 ώρες με το βαμβάκι σφηνωμένο μέσα στο αφτί, άκουγα τα πάντα μονοφωνικά όπως το ραδιόφωνο του ΡΙΚ τη δεκαετία του ’80 και ήταν τουλάχιστον άβολο. Ο γιατρός πήρε μία λαβίδα και το αφαίρεσε σε δευτερόλεπτα, ξεκουφάθηκα αμέσως και επέστρεψα στο σπίτι όπου και το γιόρτασα με ένα δίωρο μουσικής ακρόασης.

Δεν ξέρω αν το έχω μοιραστεί ξανά αυτό το συνήθειο μου εδώ, αλλά ευκαιρίας δοθείσης ας τα ξαναπώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θεραπευτικό στον κόσμο από την ακρόαση μουσικής. Οποιουδήποτε είδους. Από πολύ μικρός αφιερώνω χρόνο τα απογεύματα στη μουσική. Όταν λέω ακροάζομαι μουσική δεν εννοώ αφήνω τον υπολογιστή ανοιχτό να παίζει ό, τι του κατεβεί. Εννοώ ότι παρατώ τα πάντα, ετοιμάζω μία λίστα με μουσική ανάλογα τη διάθεσή μου και την ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος συγκεντρωμένα, αφοσιωμένα, ενίοτε τραγουδώντας, με την ίδια ευλάβεια με την οποία παρακολουθώ στο σινεμά μια ταινία ή μία διάλεξη που με ενδιαφέρει. Πάω ταξίδι.

Εκνευρίζομαι όταν με διακόπτουν την ώρα που ακούω μουσική. Δεν παίζω το πουλί μου εκείνη την ώρα. Πετώ. Δεν απαντώ τηλέφωνα, δεν κοιτάζω το κινητό μου, δεν σερφάρω στο διαδίκτυο. Ακούω μουσική. Είναι ειδική, ιερή διαδικασία. Κι όταν μικρότερος είχα τη μάνα μου μες τα πόδια μου να ανοίγει την πόρτα, να διακόπτει για να μου πει «έλα να φας, το φαΐ είναι έτοιμο» ήταν σαν να μου έμπηγαν καρφιά στους βολβούς των ματιών. Η μουσική δεν είναι απλά ένας background θόρυβος στο δωμάτιο. Είναι μία ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Για να ειπωθεί πρέπει οι υπόλοιποι να σκάσετε. Να αφήσετε τον ακροατή να την απολαύσει. Να παρασυρθεί, να τη βιώσει, να γιάνει.

Δεν έχω τεράστιο ρεπερτόριο. Κάπου στα 5.500 τραγούδια έχω όλα κι όλα που δεν θεωρούνται πολλά για τους συλλέκτες. Έχω μεγάλα κενά σε πολλά είδη. Ειδικά στο ροκ και στο λαϊκό, το παλιό. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτά τα 5.500 τα ξέρω απ’ έξω και ότι οι αναμνήσεις που κλείστηκαν στα τραγούδια αυτά ξυπνούν πατώντας το play. Τις αφήνω να γίνονται εικόνες που αιωρούνται στο δωμάτιο σαν προβολές που χορεύουν πάνω σε νερό και μετά τις ξαναμαζεύω και τις κλείνω στα κουτιά τους. Αν το καταφέρεις δεν ξέρεις τι κερδίζεις!

Είχα ρωτήσει κάποτε μία κοπέλα τι μουσική ακούει και μου απάντησε ότι δεν ακούει μουσική. Ότι ακούει ό, τι παίζει το ράδιο. Ούτε που ξανασχολήθηκα μαζί της. Αργότερα γνώρισα και μια άλλη που δεν ήξερε να σου πει καν ένα τραγούδι που σημάδεψε τη  ζωή της. Ούτε ένα τοπ5 με αγαπημένα της τραγούδια ή τραγουδιστές. Θεέ μου, τι κόσμος!