Με Λύσσα Στη Λισαβόνα

Παρόλο που είναι δύο παρά το πρωί και μετά βίας κρατώ τα ματόκλαδά μου ανοιχτά, δεν πρόκειται να πέσω για ύπνο αν δεν σου πω δυο πράγματα:

I LOVE THIS SHOW!

Η συγκίνηση και η ταύτιση που ένιωσα απόψε με τον Πορτογάλο δεν περιγράφεται. Μπορεί να τάχθηκα ανοικτά υπέρ του Ιταλού και να στεναχωρήθηκα που δεν κέρδισε, αλλά θα ήταν κρίμα κι άδικο η αλήθεια (που λέει και η Άννα Βίσση) αυτού του ανθρώπου να πάει χαμένη ή να περάσει ξώφαλτσα απ' τη νίκη. Την σωστότερη κουβέντα είπε ο Σωτηράκης στα επινίκεια: «Η μουσική δεν είναι βεγγαλικά, σκηνικά και μαζική παραγωγή σουξέ. Η μουσική είναι συναίσθημα!» Ν’ αγιάσει το στόμα σου γιόκα μου και εύχομαι να εισακουστείς στα ώτα όλων των επίδοξων συνθετών για του χρόνου.

Όχι πες μου! Πόσα χρόνια γράφω εδώ ότι πρέπει να επενδύσουμε στη λαϊκή μας παράδοση, στη γλώσσα μας και στο ξακουστό λαϊκό τραγούδι που μιλούν πρωτίστως στην καρδιά; Scripta manent, κύριοι. Ανατρέξτε στις προηγούμενες μου αναρτήσεις διά του λόγου το αληθές. Κάθε χρόνο μοιράζομαι τον διακαή μου πόθο να στείλουμε ένα τραγούδι με λυρισμό και εθνική ταυτότητα. Τι κάνουμε αντ’ αυτού; Στέλνουμε σουηδικά σουξέ που δεν πείθουν ούτε καν αυτούς που τα γράφουν, πόσο μάλλον εμάς που τα αγοράζουμε.

Κι άντε τώρα να ανοίξουμε το θέμα ‘εθνική ταυτότητα’ της Κύπρου και να γίνουμε ξανά ομαδικώς από δυο χωριά χωριάτες. Γιατί προφανώς δεν εννοώ να στείλουμε ούτε την Κυριακού Πελαγία, ούτε τον άλλον τον γέρο που τραγουδά τη Γαουρίτσα (το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή).

Ξέρουμε από τώρα τι έχει να γίνει του χρόνου, βέβαια. Θα στείλουν όλοι παραδοσιακά τραγούδια, βαρετές μπαλάντες, και από το ένα άκρο θα περάσουμε στο άλλο. Ε, μα αργήσαμε, μάνα μου! Το θέμα είναι να πηγαίνεις κόντρα στις τάσεις των υπολοίπων την κατάλληλη στιγμή. Όπως έγινε φέτος, που είτε τη Σερβία άκουγες, είτε τη Νορβηγία ένα και το αυτό. Τώρα που δόθηκε το σύνθημα από τον Πορτογάλο είναι αργά, κάτσε εκεί που κάθεσαι, μείνε στο eurodance.

Όπως και να ‘χει: Χάρηκα γιατί η αποψινή Γιουροβίζιον μου θύμισε Γιουροβίζιον των παιδικών μου χρόνων. Τότε που είχε συμφωνική ορχήστρα και ένα σκηνικό για όλους. Που άκουγες 22 διαφορετικές γλώσσες και έμπαινες στη διαδικασία να τις απομνημονεύσεις και να εξοικειωθείς με άλλες κουλτούρες. Δόξα συ ο Θεός, αργά ή γρήγορα επιστρέφουμε στην ουσία του πράγματος.

Η Πορτογαλία είναι μια πανέμορφη χώρα, ίσως η τρίτη αγαπημένη μου που έχω επισκεφτεί. Οι Πορτογάλοι συμπαθέστατοι σαν άνθρωποι, και αν και πιο φτωχοί και ελαφρώς πιο βλάχοι από τους συγγενείς τους, Ισπανούς, εν τούτοις διαπνέονται από μία περηφάνεια για την καταγωγή τους που τους καθιστά πολύ αριστοκρατικούς. Είχα πάει ταξίδι στη Λισαβόνα το 2007 και έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις. Αν δεν κόστιζε μια περιουσία να πας στην άλλη άκρη της Ευρώπης θα την επισκεπτόμουν κάθε 2-3 χρόνια για κούρα. Επίσης, οι Πορτογάλοι μου είναι συμπαθείς γιατί μπορεί μεν να πατώνουν τόσα χρόνια στη Γιουροβίζιον αλλά κατά καιρούς έστειλαν και τραγούδια - ύμνους, όπως το 1984, το 1988, το 1996, αλλά και το υπέρτατο Conquistador του 1989, που μπορεί να ήταν η επιτομή του κιτς, αλλά το έχω μέσα στην καρδιά μου.

Λίγα γενικά σχόλια πριν πέσω ξερός:

Η Ντέμυ πήγε άσχημα, ας προβληματιστούν και στην Ελλάδα γιατί μία ζεμπεκιά του Γιώρκα, μία λύρα των Παπαρίζου και Αλκαίου χτυπούν πρωτιά και δεκάδα, ενώ αυτή η κατά τα άλλα υπερπαραγωγή πέρασε και δεν ακούμπησε. Η φάτσα του Κοντόπουλου την ώρα της ψηφοφορίας που το φυσούσε και δεν κρύωνε, όλα τα λεφτά!

Ο Χοβίγκ πήγε καλύτερα από ό, τι περίμενα, θα μπορούσε να ήταν στα τρία τελευταία.

Πιάστηκε η καρδιά μου κάποια στιγμή, όταν έβλεπα τη σταθερότητα με την οποία ψηφιζόταν ο Βούλγαρος. Λέω, Παναγία μου, θα πάθουμε όπως με την Ουκρανία πέρσι. Που ήταν σταθερά στη δεύτερη θέση και στο τέλος συμψηφίστηκε με την τηλεψηφοφορία και έφαγε τον πρώτο. Εννοείται ότι δεν αντέχω να βλέπω τη φάτσα εκείνου του μαλακιστηρίου. Δεκαεφτά χρονών νιάνιαρο και τραγουδά λες και έχει ζήσει τα απίστευτα με εκείνη τη φλώρικη φάτσα. ΝΟ! Just NO! Αν κέρδιζε η Βουλγαρία θα έσπαγα την τηλεόραση.

Επίσης, κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με τη Ρουμανία και τη Μολδαβία που ό, τι μαλακία στείλουν πάνε καλά γιατί τους ψηφίζουν οι συμπολίτες τους που μετανάστευσαν ανά την Ευρώπη. Δεν γίνεται στον ίδιο διαγωνισμό να κερδίζει το ποίημα της Πορτογαλίας αλλά να πλασάρονται στη δεκάδα τραγούδια με νύφες και γαμπρούς και κανόνια που εκτοξεύουν κομφετί και τραγουδούν yodel it, yodel it, ole ole ole ah ah. Είναι αντιφατικό, ακυρώνει το αποτέλεσμα. Αν ήμουν εγώ ο υπεύθυνος του Διαγωνισμού θα πυροβολούνταν στο πόδι πριν μπουν στο στάδιο.   

Ο αποψινός τελικός ήταν μια συνέχεια των χάλια ημιτελικών από άποψη ροής προγράμματος και  συγγραφικής ευφυίας. Ούτε στο δαχτυλάκι δεν πλησίασε τη διοργάνωση του 2016. Το ότι ο Αυστραλός μας έδειξε τον κώλο του δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Προγράμματα του κώλου τα οποία κατάντησαν να ταυτίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θεατών τους και τα οποία κάθε χρόνο αντί να εστιάζουν στη μουσική, εστιάζουν στο πώς θα πατρονάρουν όλους τους υπόλοιπους με διδακτισμό περί διαφορετικότητας, ρατσισμού και διεθνισμού, αυτή την αντιμετώπιση αξίζουν. Και εις κατώτερα.

Για να μην κλείσω όμως αρνητικά, θα εστιάσω στα θετικά. Κέρδισε επιτέλους ένα καλό τραγούδι μετά από πάρα πολλά χρόνια (και όχι το Euphoria δεν το κατατάσσω μέσα σ’ αυτά) και μας έμεινε κληρονομιά και το ιταλικό που αν μη τι άλλο, είναι τόσο ραδιοφωνικό και φιλικό στ’ αφτιά που θα το ακούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Έχει ξαναγίνει. Και το 1995 μπορεί να κέρδισε το Nocturne και δικαίως, αλλά όλοι το Vuelve Conmigo παίζουμε και ξαναπαίζουμε.