Πριν 10 Χρόνια

Έπαιζα με τις λίστες των τραγουδιών μου στο itunes και έπεσα πάνω σ’ αυτήν του 2007. Και συνειδητοποίησα ότι πέρασαν 10 χρόνια από τότε, όταν διένυα την τελευταία μου χρονιά ως φοιτητής, όταν τελείωνα το 2^ο μου μάστερ, όταν ήμουν ακόμα στη Βρετανία και ήμουν σε εντελώς διαφορετική φάση από όπου βρίσκομαι σήμερα. Πόσα άλλαξαν μέσα σε δέκα χρόνια!

Το 2007 αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω μάστερ στη δημοσιογραφία. Γιατί πάντα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και να γίνω σαν τον Κωστόπουλο, ένας πλούσιος πορνόγερος που θα είχε όποια θέλει και θα εκδίδει τα πιο έξυπνα και μοδάτα περιοδικά της χώρας. Ο πατέρας μου έλεγε ότι απλά ήμουν ανώριμος και ότι ο πραγματικός λόγος που ήθελα να κάνω μάστερ στη δημοσιογραφία ήταν α) για να μπορώ να πάρω συνέντευξη από τη Βίσση μια μέρα, β) για να αποφύγω την επιστροφή στην Κύπρο, γ) για να τους φάω λεφτά, δ) επειδή έχω γινάτι και κάνω πάντα το ανάποδο απ’ αυτό που μου λένε. Να πω την αλήθεια, ισχύουν λίγο πολύ όλα. Αλλά πάντα μου άρεσε να γράφω, οπότε δεν ήταν καπρίτσιο, ούτε κάτι άκυρο εκ μέρους μου. Και ξέρω ότι γράφω καλύτερα από τον μέσο όρο. Θέλω να πω, δικαιούμαι τον χώρο μου. Πιστεύω ότι θα μου πήγαινε να έχω δικό μου περιοδικό, ή δικό μου κανάλι, ή δική μου εκπομπή, με την προϋπόθεση βέβαια να μην απευθύνεται στο κοινό που τρέπεται και τέρπεται με Λούη Πατσαλίδη, Πρίγκιπα, Μπρούσκο, Δίδυμα Φεγγάρια, Παραδοσιακές Βραδιές, Όλγα Ποταμίτου, Βασιλική Χατζηαδάμου και λοιπές τσοκαρίες. Στο 90% των Κυπρίων, δηλαδή, που θα με εξωθούσε σε πιο φτηνές λύσεις για να καταφέρω να επιβιώσω.

Όλοι μου έλεγαν να μην πετάξω λεφτά για να σπουδάσω δημοσιογραφία. Ότι στην Κύπρο δεν ανθίζει η ερευνητική δημοσιογραφία, ότι όλα γίνονται copy paste από τα διεθνή ειδησεογραφικά πόρταλ, ότι κανείς δεν θα σε λαμβάνει σοβαρά υπόψιν δηλώνοντας δημοσιογράφος, ότι θα πρέπει να εργαστείς σαν σκυλί για την κάθε Ελίτα Μιχαηλίδου και τον κάθε Τσουρούλλη για να βγάλεις πενταροδεκάρες, ενώ με τα λεφτά που θα έβγαζα ως δικηγόρος θα απέφευγα όλον αυτόν τον διασυρμό. Δεν είχαν άδικο. Ειδικά στο θέμα της κάθε Ελίτας είμαι κάθετος. Να κάθομαι εγώ να δουλεύω βάρδιες για να βγαίνει η Ελίτα να παρουσιάζει εκπομπές και να παίζει την καμπόση, no sir, not me.

Τέλος πάντων, είναι τεράστιο θέμα και δεν έχω τώρα διάθεση να το αναλύσω. Όπως και να ‘χει, το μάστερ δημοσιογραφίας μπορώ να σε διαβεβαιώσω δέκα χρόνια μετά ότι ήταν αχρείαστο, μην σου πω δεν ξέρω καν που έχω καταχωνιάσει και το πτυχίο. Νομίζω το έχω χάσει σε μετακόμιση. Βαριέμαι και να το ψάξω. Δεν μετανιώνω όμως που το έκανα. Κατ’ αρχάς στο Κάρντιφ, το 2007 πέρασα μία από τις ωραιότερες χρονιές της ζωής μου. Είχα χαλαρώσει τόσο πολύ σε επίπεδο διαβάσματος μετά τη λαίλαπα της νομικής, που η δημοσιογραφία ήταν περίπατος. Διακοπές.

Το 2007:

Αυτό το μπλογκ γνώριζε αναπάντεχη απήχηση. Ήμουν ακόμα ανυποψίαστος ως προς την έκθεση στο διαδίκτυο, εκφραζόμουν πολύ πιο αθυρόστομα, ελεύθερα και δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανένα για όσα έγραφα. Σήμερα έχω οικογένεια, δουλειά, εργοδότη, είμαι κατά κάποιον τρόπο υπόλογος. Και κυρίως, υποψιασμένος ως προς ποιος με διαβάζει.

Το 2007 ζούσε ακόμα ο πατέρας μου.

Μέναμε στο παλιό το διαμέρισμα δίπλα στη γιαγιά μου. Σήμερα η γιαγιά μου είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Νομίζει ότι έχουμε ακόμα 1990 (υπέροχη χρονιά, αλλά δεν!), είχα μακριά μαλλιά, κοιμόμουν ακόμα στο εφηβικό μου κρεβάτι. Η Μπρέντα μου λέει ότι αν με είχε γνωρίσει με μακριά μαλλιά δεν θα με ήθελε. Τα σιχαίνεται και χαίρεται που τα έκοψα. Κατ’ ακρίβεια δεν τα έκοψα επειδή τα βαρέθηκα. Τα έκοψα γιατί έκανα φαλάκρα. Ας είχα πλούσια μαλλιά και σήμερα θα ήταν ακόμα μακριά και βαμμένα ασημένια σαν του Καρβέλα.

Το 2007 αγόραζα ακόμα cd’s. Ήμουν εναντίον των mp3’s. Και ακόμα είμαι δηλαδή. Θέλω να αγοράζω τη μουσική υπό τύπον αντικειμένου. Αλλά τι να κάνω. Δεν μπορώ να σταματήσω την πρόοδο.

Το 2007 γνώρισα την Αγγελική, στο Κάρντιφ. Μπορώ να πω ότι δέκα χρόνια μετά, ότι την αγαπώ πιο πολύ από ό, τι τότε. Απώλεσε την ιδιότητα της «παλιάς συμφοιτήτριας», πλέον τη θεωρώ σαν οικογένεια μου στην Ελλάδα. Επίσης, είχα και μιαν άλλη καλή φίλη τη Μαρία, με την οποία ακόμα αγαπιόμαστε, αλλά εκ του μακρόθεν. Με καφέδες μια φορά τον χρόνο.

Το 2007 πήγα διακοπές στην Πορτογαλία και στη Γαλλία.

To 2007 δεν είχα γκόμενα. Όπως και πολλά άλλα χρόνια, φυσικά. Αλλά τότε ήταν που νομίζω ότι έφτασα στα άκρα της σεξουαλικής στέρησης. Σκεφτόμουν το σεξ εκατόν φορές τη μέρα. Το είχα διογκώσει στο κεφάλι μου τόσο πολύ που μόνο για εκείνο μιλούσα, μόνο εκείνο σκεφτόμουν, όλο μου το χιούμορ εστιαζόταν και περιστρεφόταν γύρω από αυτό. Πόσο λυπηρό και απελπισμένο. Ευτυχώς που πέρασε.

Παρόλα αυτά, το 2007 ήταν η τελευταία μου ξέγνοιαστη χρονιά. Αρκούσε μία βόλτα στο Bute Park ή γύρω από το Millenium Stadium για να ξεδώσω. Η αίσθηση ελευθερίας, η αίσθηση ότι βρίσκομαι χαμένος μέσα στις χιλιάδες των Ουαλών και ουδείς με γνωρίζει, κόπτεται για την παρουσία μου, όλη αυτή η ανωνυμία που στην Κύπρο δεν υφίσταται αφού όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεις γνωστόν σου, ήταν λυτρωτική.   

Σήμερα έχω την οικογένειά μου βέβαια, το γιούδιν μου το υπέροχο, το οποίο καλύπτει όλα τα κενά της ύπαρξής μου, αλλά ναι, τώρα που το playlist με πήγε 10 χρόνια πίσω, ένα σφίξιμο στο στήθος το ξανάνιωσα.