Ουκρανίου Τόπος

Μα, τι θέλεις να σου γράψω κι εγώ ο καημένος για τον πρώτον ημιτελικό;

Ένα βλαχοπρόγραμμα με τα όλα του, χειρότερο σε παραγωγή και κάλυψη και από την πρώτη φορά που διοργανώθηκε στην Ουκρανία το 2005. Καλά να πάθουμε όμως που καθόμαστε και ψηφίζουμε τριτοκοσμικές χώρες και προσδοκούμε ύστερα σουηδικά, τηλεοπτικά μεγαλεία. Τι να σου κάνουν και οι Ουκρανοί; Ακόμα δεν συνήλθαν απ’ τον πόλεμο, η πρωτοτυπία στη Γιουροβίζιον τους μάρανε. Έναν αχταρμά είδαμε χθες βράδυ. Ένα τουρλού-τουρλού από όλα τα editions των προηγούμενων χρόνων στη συσκευασία του ενός.

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Ο εκθεσιακός χώρος όσο κι αν σουλουπώθηκε για να θυμίζει στούντιο, πάλι παρέπεμπε σε αποθήκη του ΙΚΕΑ καλυμμένη με σεντόνια. Και οι Δανοί σε εγκαταλελειμμένο ναυπηγείο το διοργάνωσαν το 2014 βεβαίως, αλλά οπτικά κατάφεραν και μας ξεγέλασαν. Οι Ουκρανοί ολωσδιόλου. Οι παρουσιαστές ήταν οι χειρότεροι όλων των εποχών, σαν οικοδόμοι με παπιγιόν, μην σχολιάσω την αγγλική προφορά που μου θύμισε τη Βουγιουκλάκη στο «πιο λαμπρό αστέρι» που προσπαθούσε να προφέρει το μπονσουάρ με γαλλική προφορά. Κανένα κύρος, καμία επιβλητικότητα, καμία πνευματικότητα εκ μέρους τους.

Οι καρτ ποστάλ, επίσης απογοητευτικές, αλλά τι να λέμε… Εδώ δεν είχαν λεφτά να στείλουν συνεργεία στις συμμετέχουσες χώρες να τα γυρίσουν οι ίδιοι και παρακαλούσαν τους εθνικούς σταθμούς να τσοντάρουν με πλάνα. Ένα αρχοντοχωριάτικο σόου με τη βούλα. Δείτε το, όμως, γιατί και στην Κύπρο υπό αυτές τις προδιαγραφές θα διοργανωθεί αν μια μέρα κερδίσουμε. Να είστε προετοιμασμένοι.

Υπάρχουν βέβαια και τα ευχάριστα. Η πρόκριση της Ελλάδος (αναμενόμενη) και της Κύπρου (που παιζόταν). Τολμώ να πω ότι η εμφάνιση της Ντέμυ ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου, ενώ αντίθετα του Χοβίγκ πολύ ανώτερη αυτών. Το ότι το «ολόγραμμα» της Ντέμυ εμφανίστηκε στον «αντίστροφο καταρράκτη» και «ανυψώθηκε» μόνο ο Φωκάς που το σκέφτηκε το κατάλαβε. Εκείνο το πράμα έμοιαζε με φωτογραφία ultrasound από έμβρυο που κολυμπά στη μήτρα. Η δε ανύψωση με το ασανσέρ, περιττή. Αν είναι να αναστηθείς σαν τον Ιησού, ανυψώσου στα 5-6 μέτρα να το ευχαριστηθούμε. Να ανυψωθείς στο ένα μέτρο σαν να ανέβηκες στην καρέκλα του γραφείου να αλλάξεις τη λάμπα που τρεμοπαίζει δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «φαντασμαγορία».

Ο Χοβίγκ όμως, κύριος. Μπορεί να ξεπατίκωσε ιδέες από το Βέλγιο του 2015 και της Ρωσίας πέρσι, αλλά αυτά μόνο οι σκληροπυρηνικοί φανς τα θυμούνται. Ο μέσος τηλεθεατής εκείνη την ώρα ολίγον κόπτεται για την παρθενογένεση στην τέχνη. Η ερμηνεία του ήταν δυνατή, η χορογραφία του στιβαρή, δικαίως προκριθήκαμε. Μας σκάσανε ώσπου να μας ανακοινώσουν πάλι, αλλά μπορώ να πω ότι από όλο το σόου, εκείνο το πένταλεπτο όλο κι όλο άξιζε να βιώσεις. Τώρα στον τελικό δεν ξέρω τι θα κάνει η Κύπρος. Πιστεύω ότι είτε θα καταλήξουμε μέσα στα τρία τελευταία ή στα τρία πρώτα. Μάλλον στα τελευταία. Μέση πάντως δεν υπάρχει.

Μετά τη θέαση όλων των τραγουδιών και του αποσπάσματος της πρόβας της Ιταλίας έχω να σου πω ότι η νίκη της δεν είναι δεδομένη. Βλέπω τον Πορτογάλο να βγαίνει από αριστερά και να κάνει την έκπληξη. Έχει κι αυτό το «στ’ αρχίδια μου η Γιουροβίζιον σας» ύφος που τον ανεβάζει πολύ. Όταν όλοι επενδύουν στα γραφικά, τα σκηνικά και τα ατσαλάκωτα θεάματα, αυτός βγαίνει να τραγουδήσει έτσι αχτένιστος κι άπλυτος λες και μόλις ήπιε το καφεδάκι του στο Σπίτι Συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους ή σαν να ήρθε από σύναξη του ΣΥΡΙΖΑ στον Βόλο και μας υπενθυμίζει την ουσία του πράγματος: το τραγούδι. Αυτή η «πρόταση» μπορεί και να αποδειχτεί σωτήρια σε μια έξαρση αυτοκαταστροφής του μέσου γιούροφαν. Τώρα, αν οι Πορτογάλοι είναι διατεθειμένοι να διοργανώσουν τον Διαγωνισμό του χρόνου, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Πριν κλείσω να δώσω και τα εύσημα στον Τάσο Τρύφωνος και την Χριστιάνα Αρτεμίου. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα με την αντικατάσταση της Μελίνας Καραγεωργίου που την αγάπησα με τα χρόνια στον ρόλο του σχολιαστή με τον μετρημένο, δημοσιογραφικό λόγο της. Όταν άκουσα ότι το ΡΙΚ προσέλαβε το πιο πάνω ραδιοφωνικό δίδυμο για φέτος, η πρώτη μου αντίδραση ήταν «Α, Παναΐα μου!» Αλλά ομολογώ ότι προέκυψαν κι αυτοί ανώτεροι των προσδοκιών μου. Προσέγγισαν εγκυκλοπαιδικά τον Διαγωνισμό, δεν ενέδωσαν στην ευκολία του σαχλού χιούμορ, διάβαζαν προσεγμένα και καλά προβαρισμένα κείμενα (δυο-τρία σαρδάμ που ακούστηκαν τα δικαιολογώ, πρώτη φορά ήταν…) και δεν αυτοσχεδίαζαν (αυτό κι αν το φοβόμουν).  Ειδικά η Αρτεμίου, που όταν την ανακαλώ στο μυαλό μου εμφανίζεται είτε με την κυπριακή στολή να μου μιλά για «πατατούδες» είτε με φτηνή περούκα του Jumbo να προσποιείται την ηθοποιό στην αθλιότητα του Fakate Tous, στάθηκε «στον πούντον της» και ήταν αναπάντεχα ευχάριστη. Στην αρχή μάλιστα αδυνατούσα να αναγνωρίσω πως αυτή η ωραία φωνή με τα στρωτά Ελληνικά ήταν δική της. Η Γιουροβίζιον κουβαλά αρκετό trash από μόνη της, ευτυχώς οι δυο τους δεν του προσέδωσαν περισσότερο. Μια χαρά!

Εννοείται στα διαλείμματα έβλεπα Survivor. Μα τι θα γίνει με αυτόν τον Ντάνο; Πότε θα τον αποκαθηλώσετε από λαϊκό ίνδαλμα και να καταλάβετε πόσο κόμπλεξ κουβαλά πάνω του; Χθες κέρδισε στο τελικό αγώνισμα σε ένα παιχνίδι που θύμιζε μπόουλινγκ και έκανε λες και σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, το λιοντάρι της Νεμέας και όλες τις Στυμφαλίδες Όρνιθες μαζί. Ήμαρτον κάπου γιε μου. Στο Survivor Gr είσαι, δεν κέρδισες και το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Τόκυο!