Η Δυστυχία Της Ευτυχίας

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η έλευση του γιου μου έφερε μαζί της περισσότερη ευτυχία ή μελαγχολία και κατάθλιψη. Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να παρατηρώ το παιδάκι μου να παίζει μόνο του στο καρεκλάκι του, έτσι αθώο και ανυποψίαστο για τον κόσμο στον οποίον το έφερα, και πλημμυρίζω από απίστευτη χαρμολύπη που πολλές φορές μετατρέπεται σε πανικό, αϋπνία και πονοκέφαλο.

Από τη μέρα που συνειδητοποίησα την ευθύνη που έχω απέναντι σ’ αυτό το πλάσμα οι φόβοι μου πολλαπλασιάστηκαν. Κάποιοι αντιμετωπίζονται με βαθιές ανάσες και ψυχραιμία, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που νομίζω θα χρειαστεί να καταφύγω σε ειδικούς για να τους ξεπεράσω. Για παράδειγμα, οι φόβοι μου για το μέλλον της Κύπρου έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι ειδήσεις κάποτε με άφηναν παγερά αδιάφορο, πλέον μου προκαλούν πανικό. Όταν ακούω για Ακκιντζί, Τουρκία, Ερντογάν, Μπαρμπαρός, Αγαθονήσια, πιάνω το μωρό πάνω μου και κάνω πρόβα το πώς μπαίνουν στη βάρκα.

Ομοίως, εντάθηκαν οι οικολογικές μου ανησυχίες. Διαβάζω για παγόβουνα που βυθίζονται, για τον πιο ζεστό Μάρτιο από καταβολής κόσμου, για λειψυδρία, για φαινόμενα απερήμωσης, κι αν αυτά στο παρελθόν με ανησυχούσαν σε ένα 20%, τώρα με ανησυχούν στο 2000%.

Το αστείο είναι ότι δεν αγχώνομαι για το αν το μωρό έφαγε καλά, αν κουτούλησε στην άκρη του κρεβατιού, για το αν κρύωσε, αν ήπιε νερό κατά λάθος στο μπάνιο, για το αν κοιμήθηκε καλά και τέτοια μαμαδίστικα. Έχω πιο υπαρξιακά και μακροπρόθεσμα προβλήματα. Τα δικά μου, τα προσωπικά μου βασικά, προβαλλόμενα πάνω του.

Όλο αυτό το άγχος, προσπαθώ να το καταπολεμώ, και τα καταφέρνω, αλλά το πληρώνω με εφιάλτες και όλα τα παραπάνω συμπτώματα που σου περιέγραψα. Γίνεται ψυχοσωματικό. Το αποκορύφωμα ήταν χθες, όταν καθώς έπαιζα με το μωρό παρατήρησα ένα εξόγκωμα στο κορμάκι του το οποίο ώσπου να επιβεβαιώσω ότι δεν ήταν τίποτα γέρασα 150 χρόνια μέσα σε 10 λεπτά. Τόσο πολύ, που όταν ανακουφίστηκα επιστρέφοντας στο γραφείο μου έγειρα πίσω στην πολυθρόνα σαν πυροβολημένος, σαν να είχε περάσει από πάνω μου σιδηρόδρομος και απλά κοίταζα το ταβάνι αδυνατώντας να μιλήσω για ώρες. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πώς θα διαχειριστώ πραγματικά σοβαρές καταστάσεις στο μέλλον. Το τι έχει να γίνει όταν θα πάει σχολείο, όταν θα πάρει άδεια οδήγησης, κτλ δεν θέλω να το φανταστώ, μάλλον θα έχω πεθάνει από το άγχος νωρίτερα.

Ο γιος μου είναι ακόμα ένα βαθύτερο μάθημα για μένα. Αποδεικνύει ότι η μεγάλη ευτυχία είναι και κατάρα ταυτόχρονα. Αφού όταν τον κοιτάζω συνειδητοποιώ τη ματαιότητα των πάντων, του κόσμου, του σύμπαντος, της ανθρώπινης ύπαρξης. Συνειδητοποιώ ότι κάποτε, θέλω δεν θέλω, θα μεγαλώσει, ότι κάποτε θα πεθάνω και δεν θα μπορώ να τον χαίρομαι και να τον καμαρώνω. Ό, τι φοβόμουν δηλαδή ως παιδί απέναντι στους γονείς μου αλλά από την ανάποδη. Φτάνει μια ηλικία, βέβαια, που αρχίζεις και βαριέσαι τους γονείς σου, που αποτελούν εμπόδιο για τη δική σου ζωή και θέλεις να τους σφάξεις, ίσως να εύχεσαι και να πεθάνουν να ησυχάσεις, αλλά το αντίθετο δεν συμβαίνει επουδενί.

Κάτσε κάνε μου μαθήματα τώρα περί απόλαυσης της στιγμής, περί ζήσης του τώρα, του σήμερα και όχι του αύριο. Ναι, τις ξέρω αυτές τις παπάρες, τις αναγνωρίζω, έχετε απόλυτο δίκαιο, να ζήσει ο Κοέλιο να τον χαιρόμαστε, αλλά από παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του, χόρτασα. Θέλω εγγυήσεις, κύριος… Ότι αυτό που ζω θα διαρκέσει για πάντα, θα είναι πάντα τέλειο και δεν θα το βαρεθώ. Ούτε θα με βαρεθεί. Οτιδήποτε άλλο το αναγνωρίζω ως σωστό, λογικό κτλ, αλλά το ακούω και ολίγον βερεσέ.

Τα γράφω εδώ και τα βγάζω από το σύστημά μου, αμέσως νιώθω καλύτερα, αλλά δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι όταν τον αγκαλιάζω αντί για χαρά, νιώθω μια λύπη που εκτονώνεται με απανωτά ξεφυσήματα και σφιξίματα καρδιάς, σε βαθμό που νομίζω θα του σπάσω τα κόκκαλα από την πολλή την πίεση και θα τον βάλω μέσα στον θώρακα μου.

Θα με πεθάνεις άτιμε, θα με πεθάνεις!

Ένα Μικρό Post Για Τον Στάθη Ψάλτη

Ο Στάθης Ψάλτης ήταν ο ηθοποιός της βιντεοκασέτας που μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά μου. Μπορεί να έπαιξε καταπληκτικά και άλλα θεατρικά είδη, η ερμηνεία του στην Επίδαυρο θεωρείται μνημειώδης, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, σαν ηθοποιός της βιντεοκασέτας καθιερώθηκε στη συνείδησή μας.

Όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου δεν μας άφηναν να βλέπουμε Στάθη Ψάλτη. Ήταν «βρωμόστομος» και βάσει των μεγάλων, επηρεαζόμασταν και υιοθετούσαμε το λεξιλόγιό του. Βέβαια, προκειμένου να τους αφήσουμε στην ησυχία τους συνέχιζαν να μας επιτρέπουν να νοικιάζουμε τις κασέτες του από το βίντεο κλαμπ. Οι ταινίες του συντρόφευαν ολόκληρα σαββατοκύριακα τα οποία περνούσαμε στο σπίτι της γιαγιάς με τα ξαδέλφια μου. Τις ταινίες τις βλέπαμε τη μία μετά την άλλη, back to back.

Στα καλοκαιρινά μας ταξίδια στην Αθήνα πάντα ζητούσα να με πάνε να δω τον Στάθη Ψάλτη στο θέατρο. Δεν είχα αφήσει Δελφινάριο για Δελφινάριο εκείνη την εποχή. Θυμάμαι και μερικούς τίτλους: «Αγαπάς τη Γελάδα; Απόδειξη!», «Καυκαλήθρες και Τσιτσίραυλα», «Έλληνες είστε και φαίνεστε». Την τελευταία την είχα δει σε έξοδο από την Ίλη ΥΕΑ το 1998.

Τα τελευταία χρόνια στεναχωριόμουν που τον έβλεπα να ξευτυλίζεται σε κάτι φτωχές, από κάθε άποψη, παραστάσεις στον Οθέλλο της Λεμεσού. Οι δε σπάνιες συνεντεύξεις του που πετύχαινα πού και πού στη Μενεγάκη παρουσίαζαν άνθρωπο με κατάθλιψη. Απέφευγα να τον δω.

Σήμερα που έμαθα ότι πέθανε στεναχωρήθηκα.

Ήσουν μία ένοχη απόλαυση Στάθη Ψάλτη. Σε ευχαριστώ.

Και επειδή ξέρω ότι αυτές τις μέρες θα πήξουμε στα «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος», εγώ λέω να παραθέσω τη δική μου αγαπημένη σκηνή του Ψάλτη που δεν αποθεώθηκε όσο της άξιζε (Ξεκινά στο 1'50''):

Χα,χα,χα,χα! «Φίλοι Ρωμαίοι!» «Βρε, τι Ρωμαίοι, απ’ τα Σεπόλια είναι οι άνθρωποι!» Όποτε το δω, γελώ σαν να είναι η πρώτη φορά!  

Τάχα Πάσχα

Τι Πάσχα ήταν κι αυτό.

Πάσχα χωρίς ανάσταση.

Μπορεί να ήταν το πρώτο μας Πάσχα με το μωρό, αλλά ήταν άλλο ένα Πάσχα τίγκα στα σόγια με άσκοπα τραπεζώματα, τα οποία σόγια μπορεί ολόχρονα να σφάζονται και να άλληλο-καταριούνται το ένα το άλλο, αλλά για έναν περίεργο λόγο τις Άγιες μέρες θυμούνται το αίμα που νερό δεν γίνεται και θέλουν να συναπαντηθούν, να τσουγκρίσουν τα αυγά τους σαν να μην τρέχει τίποτε. Και ποιος θα φταίξει που θα υποδείξει την υποκρισία και τη βαρεμάρα του πράγματος; Ο Αντίχριστος ο μούρμουρος φυσικά, που κοντεύει να φάει και την Ειρήνη την Παπαδοπούλου σε κάτι τέτοιες θεωρίες συνομωσίας.

Δεν φανταζόμουν ακριβώς έτσι την οικογενειακή μου ζωή. Εγώ ήξερα ότι Πάσχα και Χριστούγεννα φορτώνω την οικογένεια σε ένα αεροπλάνο και πάμε μόνοι μας στα εξωτερικά, χαιρόμαστε τον έρωτά μας και τον μεταγγίζουμε σαν ροδόσταγμα στο παιδί μας, το οποίο παίζει ξένοιαστο και αμέριμνο μες τες ευρωπαϊκές πρασινάδες καθώς στο βάθος κάπου αντιλαλούν παιάνες από συμφωνικές ορχήστρες.

Ε, όπως σου το περιέγραψα αυτό, πάρτο και φέρτο ανάποδα, για να κάνεις εικόνα πώς πέρασα εγώ φέτος το Πάσχα. Κατ’ αρχάς, να σου εξομολογηθώ ότι, (και όσο θέλεις περίπαιξέ μας), τη Δευτέρα του Πάσχα μη έχοντας που να παρκάρουμε την οικογένεια προκειμένου να κάνουμε bonding με τους κολλητούς (άλλους ταλαίπωρους οικογενειάρχες κι αυτούς), καταλήξαμε να συναντηθούμε στο Λούνα Παρκ του Παπαφιλίππου (διαβάζεται ψιθυριστά παρακαλώ), καθότι στα ευρύτερα καφέ της περιοχής γινόταν της κακομοίρας.

Αν δεν είχες μέχρι σήμερα την τιμή να περάσεις Πάσχα στον εν λόγω παιδότοπο, χάνεις! Όνειρο! Θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι σε καταυλισμό προσφύγων περνούν με περισσότερη πραότητα τις μέρες και τις ώρες τους. Μα, πόσοι ταλαίπωροι μπορούν να στριμωχτούν κάτω από μιαν τέντα, όπου τα μωρά ουρλιάζουν συντονισμένα σε βαθμό που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν αυτό που σκούζει είναι το δικό σου; Σε αυτό το σκηνικό πρόσθεσε διάφορες γιαγιάδες που τις έβγαλαν από τη σαρκοφάγο να τις αερίσουν λόγω της ημέρας, σε συνδυασμό με αδιάφορους πατεράδες με δέκα τσιγάρα έκαστος στο στόμα να προσπαθούν να εστιάσουν στις οθόνες της Cytavision για να μάθουν το «πόσα-πόσα», και κάτι αλλοπρόσαλλες μανάδες με μαλλί κομμωτηρίου από τη Μ. Παρασκευή, που ξεκαθάριζαν εντόνως ότι «δεν έσιει άλλο παγωτό, εν θα φάεις τίποτε πόψε» και δώσε μας μια σφιχτή αγκαλιά. Τη χρειαζόμαστε.

Ο γιος μου έκλαιγε ενστικτωδώς καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Ε, παιδί μου είναι, εισέπραξε διά αέρος όλο αυτό το Μπιθουλέικο και του ήρθε μαρασμός. Εννοείται φύγαμε με πονοκέφαλο και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι το μωρό έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής σαν να του έβγαζαν οι Γερμανοί τα νύχια με τανάλιες.

Μην στα πολυλογώ, χάρηκα όσο τίποτα που επιστρέψαμε στη ρουτίνα, που δεν έχω άλλες αργίες να περιμένω και που μπορώ να δηλητηριάζω εντελώς απενεχοποιημένα τον εγκέφαλό μου με Survivor και λοιπά τηλεσκουπίδια ώστε να χαντακώνομαι τα μέγιστα και να μην μελαγχολώ με την τραγικότητα της ύπαρξής μου σε αυτή την κωλοχώρα που όλο λέει να χαθεί να ησυχάσουμε, μα ούτε αυτό δεν καταφέρνει να κάνει.

Έρχεται και ο Μάης, δηλαδή η Γιουροβίζιον, προβλέπονται ναρκωτικά φουλ. 

Δεν Δέχομαι Μαθήματα Πατριωτισμού Από Κανέναν!

Γίνονται και τα δικά σας αρχίδια ντίσκο-μπάλες τούμπανα όταν ακούτε πολιτικό να δηλώνει με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι «μαθήματα πατριωτισμού δεν δέχομαι από κανέναν;» Μα, ποιος τη σκέφτηκε αυτή την παπάρα και την πιπιλάτε και την αναπαράγετε όλοι σας;

Αυτή η έκφραση είναι λάθος από κάθε άποψη. Και από κυριολεκτική και από μεταφορική άποψη.

Με την κυριολεκτική της σημασία είναι λάθος, καθότι ο πατριωτισμός είναι έννοια, και οι έννοιες δεν έχουν αντικειμενικό δείκτη μέτρησης. Δεν είναι δείκτες νοημοσύνης να σας κάνουμε τεστ να τους μετρήσουμε. Δεν είναι μαθηματικά με μία σωστή απάντηση να ξέρουμε πόσο να σας βαθμολογήσουμε. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο, το μίσος και η αγάπη δεν μετριούνται. Ο καθένας τα αντιλαμβάνεται όπως νομίζει. Έτσι και τον πατριωτισμό και άλλες ιδέες. Κάποιος αισθάνεται απόλυτα πατριώτης όταν γίνεται παρανάλωμα του πυρός για την πατρίδα, κάποιος άλλος ψηφίζοντας ό, τι του υποδείξει το κόμμα για να προχωρήσουν οι συνομιλίες. Άσχετα αν εγώ θεωρώ τον δεύτερο γελοίο, εντούτοις οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στο μυαλό του μπορεί έτσι να αντιλαμβάνεται τη φιλοπατρία. Σαν έναν παθητικό ελιγμό που θα βοηθήσει να κρατηθεί το κράτος στη ζωή για μερικά χρόνια ακόμη πριν ψοφήσει επίσημα. Εφόσον συμφωνούμε, λοιπόν, ότι η φιλοπατρία είναι έννοια που μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μπορεί και να διδαχτεί. Με την έννοια ότι ακούγοντας το πώς την αντιλαμβάνεται ο άλλος, μπορείς να κερδίσεις κάτι που δεν είχε προηγουμένως περιέλθει στην αντίληψή σου.  

Έτσι οδηγούμαστε στη δεύτερη σημασία της έκφρασης, τη μεταφορική, η χρήση της οποίας καθίσταται εξίσου λανθασμένη κατά την άποψή μου. Αν είστε πολιτικός και θέλετε να φαίνεστε συμπαθής, μετριοπαθής, υπέρ του διαλόγου και σεβασμού της αντίθετης άποψης, θα έπρεπε πρώτος και καλύτερος να υπερασπίζεστε τα «μαθήματα πατριωτισμού» από οπουδήποτε κι αν προέρχονται (πλην του εχθρού) για να αποφύγετε να προβάλετε ένα απολυταρχικό προφίλ ξερόλα που φανερώνει πάνω απ’ όλα βλακεία.

Δεν είστε ο Αθανάσιος Διάκος, δεν είστε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δεν είστε ο Γρηγόρης Αυξεντίου, δεν είστε ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης. Δεν είστε κανένας από τους παραπάνω που ωφέλησαν εμπράκτως και αδιαμφισβητήτως την πατρίδα με απτά έργα. Επομένως, ναι, ίσως να σας χρειάζονται λίγα μαθήματα πατριωτισμού και θα έπρεπε να δείχνετε λιγότερες αντιστάσεις όταν σας ρίχνουν το γάντι. Να το σηκώνετε και να μην το παίζετε αυθεντίες. Τόσο απλό.

Αλλά μισό δράμι μυαλό να είχατε να ασχολούσασταν με την πολιτική; Και επιπλέον, να έχω εγώ απαιτήσεις να μετράτε τα λόγια σας και να αποφεύγετε τις φαμφάρες; Μαύρα κοράκια. Κόκκινα κοράκια. Σε τι διαφέρουν τα μαύρα από τα κόκκινα κοράκια; 

Αγάπη Και Μίσος Πάνε Μαζί

Λατρεύετε κι εσείς να μισείτε τον Στέλιο Χανταμπάκη του Survivor;

Εγώ δεν τον αντέχω λεπτό. Θα τολμούσα να πω ότι τον μισώ, αλλά διανύουμε καιρούς που όλα ερμηνεύονται τις μετρητοίς, προβλέπω να μου την πέφτουν τα κομμούνια και να με κατηγορούν για hate speech και βαριέμαι να κάθομαι να τους εξηγώ ότι το ρήμα ‘μισώ’ και το ρήμα ‘αγαπώ’ είναι τόσο τετριμμένα και άνευ σημασίας στις μέρες μας που αμφότερα καθίστανται ακίνδυνα και παράταιρα. Κάτι σαν τη λέξη ‘cool’ στην αγγλική. Που κατάντησε να μην σημαίνει απολύτως τίποτα.

Δυστυχώς ο κόσμος αδυνατεί να αντιληφθεί την επιφανειακή χρήση των πιο πάνω ρημάτων. Λέγοντας ‘μισώ τον Χανταμπάκη’ δεν πάει να πει ότι θέλω να δω μια μπουλντόζα να περνά από πάνω του, ούτε ότι του εύχομαι αργό, βασανιστικό θάνατο. Πάει να πει ότι δεν γουστάρω τη φάτσα του και τη συμπεριφορά του. Ομοίως, το ‘αγαπώ’ τον Μάριο Πρίαμο δεν σημαίνει ότι γουστάρω να τον παντρευτώ, ούτε ότι θέλω να τον κάνω κολλητό μου. Απλώς μου είναι συμπαθής.

Επίσης, θεωρώ ή μάλλον θέλω να ελπίζω, ότι ο κόσμος αν και βλάκας στην κάλπη, εντούτοις μπορεί να ξεχωρίσει ότι η λέξη ‘μισώ’ δεν σημαίνει παρακινώ ή εξωθώ τον άλλον σε εγκληματική ενέργεια. Όταν λέω ότι μισώ τον Χανταμπάκη δεν το λέω για να ενθαρρύνω επίθεση εναντίον του, όπως αντίστοιχα αν έλεγα ότι τον αγαπώ, δεν περιμένω ότι θα το διαβάσει κάποιος και θα πέσει να τον πνίξει στα φιλιά μόλις τον δει στο αεροδρόμιο άμα τη επιστροφή του στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά, υπάρχει κόσμος (ηλίθιος κόσμος, αλλά υπάρχει), που θεωρεί ότι η χρήση του ρήματος μισώ είναι επικίνδυνη, σκατόψυχη, και πρέπει να καταργηθεί. Βέβαια, δεν πιστεύουν το ίδιο για το ρήμα ‘αγαπώ’ που κατά τη γνώμη μου είναι εξίσου επικίνδυνο, υπερφύαλο, και πολλές φορές προξενεί μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία μας από το ρήμα 'μισώ'.

Πόσα παιδιά καταστράφηκαν από τους γονείς τους εξ αιτίας μίας αγάπης χωρίς όρια η οποία αντί να τους χαλιναγωγεί και να τους θέτει κανόνες τα κακομάθαινε; Πόσες σχέσεις καταστράφηκαν από επιφανειακά, παρεξηγημένα ‘σ’αγαπώ’ που ειπώθηκαν απλά για να ειπωθούν; Πόσοι άνθρωποι καταστράφηκαν πέφτοντας στις καταχρήσεις εξ αιτίας ενός ανεκπλήρωτου έρωτα και ενός μονόπλευρου σ’ αγαπώ; Πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν άδικα για κάποια αγάπη που προέκυψε σκάρτη; Αυτά κανείς δεν τα καταμετρά.

Όλοι στέκονται στο μίσος, τον αποδιοπομπαίο τράγο. Κατ’ αρχάς, αν στην απίθανη περίπτωση το μίσος καταλήξει όντως σε εγκληματική ενέργεια, το πιο πιθανό είναι ότι ο δράστης θα διωχθεί ποινικά και θα πληρώσει για την πράξη του. Αντιθέτως, μία ζημιά που προκαλείται από αγάπη υπερβολική δεν διώκεται ούτε ποινικοποιείται. Γι’ αυτό και κατά τη γνώμη μου, το ρήμα σ’ αγαπώ είναι πολύ πιο ύπουλο και υποχθόνιο από το σε μισώ.

Αγάπη και μίσος πάνε μαζί είπε κάποτε ο σοφός Καρβέλας και ερμήνευσε θεϊκώς η Βίσση. Η αγάπη και το μίσος πάνε όντως μαζί, συχνά ταυτίζονται, συχνά το ένα μετατρέπεται στο άλλο και αντίστροφα, αλλά το ένα δεν είναι ανώτερο του άλλου, ούτε το άλλο είναι επικινδυνότερο του πρώτου. Απλά το εύκολο είναι να απογειώνουμε την αγάπη και να κατακεραυνώνουμε το μίσος, γιατί... ξέρω ‘γω, είμαστε πολύ μπροστά, είμαστε yolo, και αγαπούμε ό, τι δούμε, ό, τι μας δείξουν και ό, τι μας μπήξουν.

Αλλά ναι, πολύ το φιλοσοφήσαμε. Χανταμπάκη πάρτον πούλο και άντε χάσου από μπροστά μου.

Οι Ρωσο-Ουκρανικοί Πολέμοι

Ακολουθεί κείμενο μόνο για τα γνωστά φρικιά της Γιουροβίζιον.

Τελειωμό δεν έχουν οι πολιτικές διενέξεις στη φετινή Γιουροβίζιον. Έχουν γίνει όλα ένα μπάχαλο που πραγματικά ένας Θεός ξέρει πού και πότε θα λάβει ένα τέλος. 

Και ευτυχώς που γίνανε όλα μπάχαλο, γιατί αν περιμέναμε από τα τραγούδια να προσελκύσουν το ενδιαφέρον μας θα περιμέναμε για πολλά χρόνια ακόμα. Δυστυχώς, πρόκειται για έναν από τους χειρότερους διαγωνισμούς όσον αφορά στην ποιότητα των τραγουδιών από το 2010 και μετά κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Άκου όμως πως έχει η ιστορία, η οποία ομολογουμένως κλέβει την παράσταση από οτιδήποτε άλλο.

Όπως θα θυμάσαι, πέρσι, στη Σουηδία κέρδισε η μαλακισμένη η Τζαμάλα με το τραγούδι «1944», ένα πολιτικό τραγούδι που ουδέποτε χώνεψα γιατί εκτός του ότι τραγουδιέται εν μέρει στα τουρκικά, αναφέρεται και στη μειοψηφία των Τατάρων που συνεργάστηκαν με τους Ναζί κατά του Στάλιν. Φυσικά, αυτή τη σύνδεση την πήραμε χαμπάρι κατόπιν εορτής και αφού η Ουκρανία πρόλαβε και σήκωσε το τρόπαιο γεμίζοντας το Globen με κομφετί. Ακολούθησε ένας ψιλοχαμός με τους Ευρωπαίους οι οποίοι μετάνιωσαν την ώρα και τη στιγμή που έδωσαν τη ψήφο τους σε ένα ύπουλο τραγούδι αμιγώς πολιτικό, αλλά η EBU κατεύνασε τα πνεύματα λέγοντας ότι οι επίμαχοι στίχοι του άσματος έχουν διττή ερμηνεία, μπορούν να σημαίνουν οτιδήποτε, επομένως δεν συνέτρεχε λόγος ακύρωσης του πρωτείου.

Από την άλλη, οι Ρώσοι το φυσούσαν και δεν κρύωνε που έχασαν την πρωτιά από την Ουκρανία (ασχέτως αν στη 2^η θέση πλασαρίστηκε η Αυστραλία- αυτό φαίνεται ότι κανείς δεν το θυμάται), και καταρρακώθηκε το ‘εγώ‘ του Σεργκέι Λάζαρεφ, του «τοπ» τραγουδιστή της χώρας.

Αυτά έγιναν τον περασμένο Ιούνιο. Έκτοτε χωνέψαμε όλοι ότι ο διαγωνισμός θα μετακόμιζε στην Ουκρανία για το 2017 και έμελλε να μάθουμε το πού θα στηνόταν. Οι Ουκρανοί που θέλουν να απαλλαγούν όπως και δήποτε από κάθε ρωσική επιρροή και να περάσουν κάτω από την ευρωπαϊκή ασπίδα, σκέφτηκαν να το παίξουν σοβαρό και αδιάβλητο κράτος και να διοργανώσουν ένα δημόσιο διαγωνισμό όπου όσες πόλεις επιθυμούσαν να φιλοξενήσουν τον διαγωνισμό θα περνούσαν από διαδικασία αξιολόγησης, κάτι σαν τους Ολυμπιακούς δηλαδή, και αυτό θα μεταδιδόταν στην ουκρανική τηλεόραση σαν πρόγραμμα, υπό μορφή αποκλεισμών, το οποίο θα διαρκούσε ένα μήνα. Οι Ουκρανοί διαβεβαίωναν ότι μέχρι το τέλος του περασμένου καλοκαιριού θα είχαν ανακοινώσει τη νικήτρια πόλη.

Όπως κατάλαβες, μόλις έγινε αντιληπτό ότι το Κίεβο δεν διέθετε κατάλληλο χώρο για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό (το στάδιο του 2005 έχει τα μαύρα του τα χάλια και μάλλον θα κατεδαφιστεί), και μόλις διαδόθηκε ότι πήραν κεφάλι άλλες υποψήφιες πόλεις και κυρίως η Οδησσός, έγινε το σώσε. Με συνοπτικές διαδικασίες το τηλεοπτικό πρόγραμμα κόπηκε, ενεπλάκησαν οι πολιτικοί άρχοντες της χώρας και μετά από πολλές σκοτεινές, μυστικές διαβουλεύσεις και αδιαφανείς διαδικασίες μας ανακοίνωσαν στα καλά καθούμενα ότι ο διαγωνισμός θα γίνει στο Κίεβο σε έναν παρακμιακό, εκθεσιακό χώρο ο οποίος θα ανακαινιστεί τσάτρα-πάτρα για τις ανάγκες του σόου. Ούτε στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν πια κάτι τέτοια!

Ο χώρος δεν ενθουσίασε κανέναν, για να καταλάβεις μοιάζει με το παλιό αεροδρόμιο Λάρνακας και ένας Θεός ξέρει πώς θα διαρρυθμιστεί κατάλληλα για να μην είναι λυπηρό το θέαμα από την τηλεόραση σε λίγες βδομάδες. Όπως και να ‘χει, όλη αυτή η αχρείαστη διαδικασία διήρκησε μέχρι τον Οκτώβρη του ’16 και ενώ μέχρι τότε άλλες χώρες θα είχαν ήδη στήσει το 50% του διαγωνισμού, οι Ουκρανοί δεν είχαν καν αρχίσει. Η EBU ήταν έτοιμη να μεταφέρει τον Διαγωνισμό αλλού (εποφθαλμιούσε το Βερολίνο), ενώ οι Ρώσοι που ακόμα δεν είχαν χωνέψει την ήττα του Σεργκέι, εκμεταλλεύτηκαν το χάος και πρότειναν στην EBU να φιλοξενήσουν εκείνοι τον Διαγωνισμό για να ξεκολλήσει η φάση.

Πάνω που χαρήκαμε ότι τα πράγματα μπήκαν σε μια ροή και ότι ο διαγωνισμός μπήκε στο αυλάκι, νέα σύννεφα μαζώχτηκαν πάνω από τα κεφάλια μας.

Οι Ρώσοι δεν έδειχναν καμία διάθεση συνεργασίας με τους Ουκρανούς. Δεν έκλεισαν ξενοδοχείο για την αποστολή τους τον ερχόμενο Μάιο, ενώ αδιαφορούσαν στο να στείλουν τον αρχηγό της αποστολής τους στις ομαδικές, προκαταρκτικές συναντήσεις. Παρόλα αυτά, μιαν ωραία μέρα ανακοίνωσαν ότι θα συμμετάσχουν κανονικά τον Μάιο και ότι θα ανακοίνωναν εντός 24ωρου την εκπρόσωπό τους. Εδώ να σημειωθεί ότι από το περασμένο καλοκαίρι οι Ρώσοι σκέφτονταν κατά πόσο θα έπρεπε να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό της Ουκρανίας προκειμένου να αποφύγουν το έντονο γιουχάισμα κατά τη διάρκεια του τραγουδιού τους, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια λόγω του ζητήματος της Κριμαίας. Αν θυμάστε, το 2014 οι δίδυμες αδελφές που εκπροσώπησαν τη Ρωσία γιουχαΐστηκαν τόσο έντονα από τους θεατές στη Δανία που οι ίδιοι οι παρουσιαστές αναγκάστηκαν να υπενθυμίσουν στο κοινό ότι «ο διαγωνισμός είναι μουσικός και όχι πολιτικός» προκειμένου να το επαναφέρουν σε τάξη. Οι Ρώσοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα στην EBU για το γιουχάισμα του 2014, έτσι την επόμενη χρονιά δόθηκαν οδηγίες όπως τα μικρόφωνα στην αίθουσα παραμείνουν κλειστά μετά τη λήξη του τραγουδιού της Ρωσίας ώστε να μην μεταδοθούν τυχόν γιουχαΐσματα από τηλεοράσεως. Αντιλαμβάνεστε ότι αν η Δανία, η Αυστρία και η Σουηδία γιούχαραν τους Ρώσους, οι Ουκρανοί θα τους επιφύλασσαν τρελό γιαούρτωμα. Γι αυτό και αργούσαν να αποφασίσουν κατά πόσον θα παρουσιάζονταν εν τέλει στο Κίεβο, παρόλο που δήλωσαν προκαταρκτική συμμετοχή.

Πώς θα λυνόταν το πρόβλημα της γιούχας; Τι θα ήταν ιδανικό ώστε να μην τολμήσει κανένας να τους γιουχαΐσει; Μα φυσικά, μια κοπέλα σε αναπηρικό καροτσάκι, παράλυτη από την δεξιά πλευρά του σώματος, που τραγουδά σαν άγγελος! Αυτή:

Πρόκειται για τη Γιούλια Σαμοΐλοβα η οποία τραγούδησε και στους χειμερινούς παρα-ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι πριν λίγα χρόνια. Οι Ρώσοι σκέφτηκαν ότι θα ήτο τουλάχιστον χυδαίο να γιουχαΐσουν οι Ουκρανοί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες μέσα στην έδρα τους. Θα τους μείωνε σαν έθνος και θα υπονόμευε το ευρωπαϊκό προφίλ που με τόσο κόπο χτίζουν. Ειδικότερα όταν το σλόγκαν του φετινού διαγωνισμού είναι το “celebrate diversity”. Μια χαρά τα σκέφτηκαν οι Ρώσοι. Συν τοις άλλοις, έδωσαν στην κοπέλα να πει ένα μελό τραγουδάκι που αναφέρεται στην παγκόσμια ειρήνη και σε συναφείς παπάρες που απεχθάνομαι, οπότε κάλυψαν τα νώτα τους στο έπακρον.

Δεν τελείωσε εκεί το δράμα, όμως. Οι Ουκρανοί ερεύνησαν και ανακάλυψαν ότι η Ρωσίδα Γιούλια Σαμοΐλοβα τραγούδησε πέρσι σε ένα φεστιβάλ μουσικής στην Κριμαία κατά τους εορτασμούς της «ανεξαρτησίας» της. Υπάρχει ένας ουκρανικός Νόμος που απαγορεύει την είσοδο στη χώρα οποιουδήποτε έχει παρευρεθεί στην Κριμαία παράνομα, διά μέσω παράνομου αεροδρομίου. Η ουκρανική κυβέρνηση, λοιπόν, ενεργοποίησε ένα διάταγμα προκειμένου η Σαμοΐλοβα να συλληφθεί μόλις πατήσει το πόδι της στην Ουκρανία. Χαράς ευαγγέλια στη Ρωσία που η κακιά Ουκρανία θα φανερώσει το απάνθρωπό της πρόσωπο σε μία κοπέλα καθηλωμένη σε καροτσάκι.

«Ο νόμος είναι νόμος» λένε οι Ουκρανοί. «Δεν πρόκειται να τον παραβλέψουμε για τη Γιουροβίζιον». Τα νέα διαδίδονται, οι Ευρωπαίοι που το μόνο που τους κόφτει είναι να πάνε για σεξοτουρισμό στο Κίεβο τον Μάιο το βρίσκουν απάνθρωπο και αδιανόητο, και κάποιες χώρες μεταξύ των οποίων η Δανία και το Σαν Μαρίνο (το Σαν Μαρίνο! Seriously!) απειλούν να αποχωρήσουν από τον διαγωνισμό αν δεν επιτραπεί η είσοδος της Ρωσίδας στην Ουκρανία.

Το θέμα έφτασε μέχρι τα ανώτερα κλιμάκια της ουκρανικής κυβέρνησης. Η πρόεδρος του Δ/Σ της EBU έστειλε επιστολή προς αυτά και απείλησε ότι αν δεν επιτραπεί η είσοδος της ρωσικής αποστολής στον διαγωνισμό, η EBU θα τιμωρήσει την Ουκρανία με μελλοντικό, προσωρινό αποκλεισμό από τον διαγωνισμό. Οι Ουκρανοί απάντησαν ότι οι Ρώσοι είναι ευπρόσδεκτοι δεδομένου ότι θα στείλουν μία άλλη τραγουδίστρια που δεν έχει παρευρεθεί παρανόμως στην Κριμαία και όλα καλά. Οι Ρώσοι δεν διανοούνται να αλλάξουν τη συμμετοχή τους. Η EBU αντιπροτείνει στη Ρωσία να συμμετάσχει στον διαγωνισμό εκ του μακρόθεν, από τη Μόσχα, με μετάδοσή του τραγουδιού μέσω δορυφορικής ζωντανής σύνδεσης. Απορρίπτουν το αίτημα αμφότεροι, Ρώσοι και Ουκρανοί. Η EBU τραβά τα μαλλιά της κεφαλής της σκεπτόμενη ότι αν χάσει τη Ρωσία από τον διαγωνισμό, θα χάσει και μία γερή οικονομική αρωγή. Αν μάλιστα αποχωρίσουν μια για πάντα, όπως απειλούν ότι θα πράξουν, θα είναι ένα τεράστιο χτύπημα για το γόητρο του διαγωνισμού.

Οι Ουκρανοί στο μεταξύ έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται καθότι δεν μπορούν να διοργανώνουν φέτος τον διαγωνισμό με χίλια ζόρια και να απειλούνται ευθέως από την ίδια τη Γιουροβίζιον με κυρώσεις για του χρόνου.

Μια χαρούμενη ατμόσφαιρα όπως καταλαβαίνετε. Κανένας δεν έχει διάθεση να πάει, κανένας δεν έχει κέφι να δει πού θα καταλήξει όλο αυτό. Εγώ σκέφτομαι ότι βγάζω το καπέλο στους Ουκρανούς που στάθηκαν στο ύψος τους όσον αφορά το θέμα της Κριμαίας. Εμείς εδώ στην Κύπρο, σε κάτι αντίστοιχο με την Τουρκία, κλασικά θα στήναμε τον κώλο μας για να μην χαλάσει το κλίμα του διαγωνισμού. Από την άλλη, βγάζω το καπέλο και στους Ρώσους που σκέφτηκαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη υπέρ τους επιστρατεύοντας μία κοπέλα με τόσα κινητικά προβλήματα και να την καταστήσουν πέτρα του σκανδάλου άθελά της. Σατανικό και πανέξυπνο εκ μέρους τους.

Για κάτι τέτοια λατρεύω τον διαγωνισμό, τον οποίο προβλέπω και εύχομαι φέτος να κερδίσει η Ιταλία, που μετά από όλα αυτά που σου περιέγραψα, η ανοργανωσιά της RAI φαντάζει πανάκεια για την αυστηρή και ανοργασμική EBU.  

Καρβέλα Εσύ Σούπερ Σταρ!

Σήμερα το πρωί βρήκα αναρτημένο στο Facebook το πιο κάτω βιντεάκι από τη χθεσινοβραδινή εμφάνιση του Καρβέλα και της Βίσση στο Star Academy και βλέποντάς το πέρασαν ξανά από μπροστά μου τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά γιατί λατρεύω να βλέπω αυτούς τους δύο μαζί και γιατί τους συγχωρώ τα πάντα. Ακόμα και αυτό το αηδιασμένο πρόγραμμα που δυσκολεύομαι να αντέξω να δω.

Πολύς ντόρος έχει γίνει τελευταία σχετικά με τη συμπεριφορά του Καρβέλα στο σόου. Πνέει τα μένεα η Γκαγκάκη, η παραγωγή, οι παίχτες, ο Φουρθιώτης, οι χρήστες στα σχόλια κάτω από τις lifestyle ειδήσεις, ο κόσμος όλος εξεμάνη. Γιατί; Επειδή τόλμησε ο Καρβέλας και έριξε μία τσίχλα σε μία παίκτρια (ασχέτως αν της είπε «στην πετάω γιατί μου άρεσες» πρώτα). Ο κόσμος αγαπά να μισεί τον Καρβέλα και είναι απόλυτα φυσικό αφού η πλέμπα εκ του φυσικού της αποστρέφεται οποιονδήποτε της τρίβει το ταλέντο και το πνεύμα του στη μούρη και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, να το διαχειριστεί, και να απαντήσει πίσω.

Καθίσανε και φτιάξανε ένα σόου με τους τελευταίους των τελευταίων, με όλους τους άφωνους που περίσσεψαν από τα 150 άλλα talent shows που στήθηκαν φέτος, τους μαντρώσανε σε ένα σπίτι και όλη μέρα μας τους προβάλλουν να πηδιούνται, να κλάνουν και να ρέβονται, να ξεπουλούν το προσωπικό τους δράμα «ο Ζαφείρης άφησε δυο παιδιά για να έρθει στην Ακαδημία» (χεστήκαμε πραγματικά, στο Star Academy πήγε, όχι εθελοντής στη Σομαλία), για να μην μιλήσω για την άλλη την Κύπρια που κλαίει όλη μέρα για την αδικοχαμένη αδελφή της (we love drama – NOT!). Βάλανε και για παρουσιαστή έναν άνθρωπο που ως πριν 10 χρόνια εξωθούσε στην πορνεία την Αλεξανδράτου και της έκλεινε συμφωνίες για τις τσόντες, ΑΛΛΑ! Αλλά, κυρίες και κύριοι μας φταίει ο Καρβέλας που δεν είναι politically correct! Αυτή η σάπια γριά που πέταξε μια τσίχλα και που τους ειρωνεύεται μες τα μούτρα.

Εδώ εμείς ως τηλεθεατές και θέλουμε να τους πετάξουμε παπούτσι στο κεφάλι την ώρα που τραγουδούν, θα συζητάμε τώρα αν ο Καρβέλας πέταξε τσίχλα; Και χαριτολογώντας μάλιστα; Λέγοντας «στην πετάω επειδή μ’ άρεσες;» Πού να ‘λεγε δηλαδή «στην πετάω επειδή είσαι άχρηστη» που θα ήταν και το πιο σωστό.

Για να μην σχολιάσω τη χθεσινή αψιμαχία για το κατά πόσον ήταν απρεπές να ρωτήσει τον παίχτη αν έχει γκόμενα ή γκόμενο. Θίχτηκε ο παίχτης! Το βρήκε απρεπές να ερωτηθεί κάτι τέτοιο μπροστά στα 15χρονα. Μα, το πήρε χαμπάρι ότι ψηφίστηκε και στην Ελλάδα το Σύμφωνο Συμβίωσης; Άμα έχει κατοχυρωθεί νομικά η ομοφυλόφιλη σχέση, ποιος ο λόγος να θιχτείς όταν σε ρωτούν κάτι που δεν χρήζει πλέον κοινωνικής αμφισβήτησης; Μου θύμισε κάτι ανάλογες εποχές που μια δασκάλα στο Δημοτικό είχε θιχτεί γιατί την ρωτήσαμε αν ήταν κυρία ή δεσποινίδα! Σου μείωσαν τον ανδρισμό; Αν τον έχεις πολύ δεν σε νοιάζει. Αν πάλι τον έχεις λίγο και φοβάσαι μην σε ξεμπροστιάσουν βρες κάτι έξυπνο και ανταπάντησε ώστε να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις. Δεν είναι όλοι ετοιμόλογοι, θα μου πεις. Άμα δεν είστε ετοιμόλογοι, καθίστε σπίτια σας, μην μου θέλετε ζωντανές εκπομπές και ριάλιτι που απαιτούν ευστροφία στη διαχείριση του λόγου και στην προβολή της προσωπικότητάς σου. Και τώρα που το σκέφτομαι, πας για τραγουδιστής και αναρωτιέσαι αν θα σε περάσουν για γκέι; Εδώ στην καλύτερη περίπτωση θα σου βγάλουν ότι νοικιάζεις με συμβόλαιο τη γκόμενα που εμφανίζεται δίπλα σου στα κοινωνικά των περιοδικών! Ανακατεύεσαι με τα πίτουρα αλλά σ' ενοχλούν οι κότες; 
 

Αλλά και πάλι. Τι απαίτησε χθες η καημένη πλέμπα που παρακολουθούσε την εκπομπή; Να ζητήσει ο Καρβέλας συγγνώμη από τον Φουρθιώτη για τον πανικό που προκάλεσε! Θίχτηκαν οι ευαισθησίες του λαουτζίκου. Και, όπως πάντα, ποιος θα μας φταίξει; Αυτός που δεν μπορούμε να τον φτάσουμε και μας τη σπάει. Γιατί τον Φουρθιώτη τον έχουμε για σκουπίδι, ποιος τον χέζει; Αλλά όχι να τον ξευτυλίζει και ο Καρβέλας. Για παρακαλώ πολύ δηλαδή…  

Πάντα μου έλειπε ο Καρβέλας από την τηλεόραση και πάντα ήθελα να δίνει περισσότερες συνεντεύξεις και να κάνει περισσότερες εμφανίσεις. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να τον αντέξει η Ελλάδα. Και παρά να κάθεται να εξηγεί τα αυτονόητα κάθε φορά, καλύτερα να χώνεται στο στούντιο και να γράφει τραγούδια. Τώρα θα μου πεις, τι θέλει και εμφανίζεται σε αυτά τα τριτοκοσμικά σόους και υποφέρει; Εμ, δεν φτάνει που σας ανέχεται, τουλάχιστον να σας τα παίρνει και μάλιστα χοντρά! Με τις ευχές μου «κύριε Νίκο» και μακάρι να τα αξιοποιήσεις στην κυκλοφορία νέων τραγουδιών γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πώς θα περνά ο καιρός αν ποτέ σταματήσεις να γράφεις.