The Lonely Goatherd

Χθες βράδυ μας είπαν οι ειδήσεις.

Απονεμήθηκαν τα βραβεία του ερασιτεχνικού φεστιβάλ θεάτρου για το 2016 και η ομάδα μας έδωσε το παρόν της στην εκδήλωση. Το ΡΙΚ κάλυψε την εκδήλωση και σήμερα βρήκα το απόσπασμα.

Μεγάλωσα για κάτι τέτοια. Αυτό διαπίστωσα. Με είδα στο ρεπορτάζ, δηλαδή, και σκέφτηκα: τι δουλειά έχω εγώ τώρα, 36 χρονών άνθρωπος σε βραβεύσεις συνόλων που ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 25-30. Παίζω 10 χρόνια θέατρο, ανέβασα 13 παραστάσεις, ομολογώ ότι χόρτασα, αλλά κάθε φορά που τελειώνει μια παράσταση αρχίζω να επεξεργάζομαι την επόμενη και ο νους μου οργιάζει, επιθυμώ υπερπαραγωγές, θέλω εφέ, θέλω θεάματα, βεγγαλικά, καπνούς, εκρήξεις. Δεν ησυχάζει ο νους μου και ας φαίνεται άβολο το τελικό θέαμα μετά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Το θέαμα του ψηλού, λεπτού κυριούλη με τα γυαλιά στα 30 φεύγα που τραγουδά με τους φίλους του την «παπάρα».

Πριν κανένα τρίμηνο είχα πάει και παρακολούθησα την παράσταση μίας άλλης ερασιτεχνικής ομάδας, της οποίας τα μέλη ήταν άνω των 40 ετών. Μου φάνηκαν κάπως. Δηλαδή για την ηλικία τους, λίγο εκτός. Από την άλλη, με τι άλλο να ασχοληθείς σε αυτή τη χώρα για να μην αποτρελαθείς; Να παίζεις χαρτιά σε καφενέδες; Καλύτερα να αυτοκτονήσεις. Κάπου πρέπει να προσηλώνεσαι για να χάνεις επαφή με την πραγματικότητα. Διότι εγώ έχω καταλήξει πως μόνο δημιουργώντας τη δική σου πραγματικότητα επιβιώνεις σ’ αυτήν στην οποία καλείσαι να συνυπάρξεις με τον εγχώριο πληθυσμό.

Και το θέατρο είναι ένα φάρμακο σ’ αυτήν την αρρώστια.

Όταν και άμα κερδίσω τον Τζόκερ θέλω, μεταξύ άλλων, να χτίσω ένα θέατρο. Στα βενετσιάνικα πρότυπα. Με τοιχογραφίες και γύψινες, αναγεννησιακές αναπαστάσεις για τις διακοσμήσεις των θεωρείων. Να είναι ένα θέατρο υπερσύγχρονο όμως, να μπορείς, δηλαδή, να αναδυθείς από τα έγκατα του κτηρίου με ασανσέρ, να προσγειωθείς απ’ τα ταβάνια με τροχαλίες, να μπορεί να φιλοξενήσει συμφωνικές ορχήστρες, να μπορείς να περιστρέψεις τη σκηνή. Ό, τι προβλέπεται για τα σύγχρονα θέατρα δηλαδή, που για την Κύπρο φαντάζουν έργα επιστημονικής φαντασίας. Περιεργαζόμουν προχθές κατά τη διάρκεια της τελετής το κτήριο του ΘΟΚ, την κεντρική σκηνή. Τι ρημάδα, Θεέ μου! Μισή δουλειά σωστή δεν είμαστε άξιοι να κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα. Άκουσες, φαντάζομαι, ότι ο εξώστης έκλεισε γιατί χτίστηκε λάθος και κινδυνεύουν οι θεατές να πέσουν φαρδιοί πλατιοί στην πλατεία. Και καλά ο ΘΟΚ, έχει και κάποιο σχέδιο σαν κτήριο. Αυτόν τον θόλο που είναι ολίγον τι φουτουριστικός, ας πούμε. Τι να πουν και τα υπόλοιπα θέατρα που είναι γκαράζ και αποθήκες της κακιάς ώρας καμουφλαρισμένα ως θέατρα. 

Τώρα θα μου πεις, άντε και το έκτισες το θέατρο. Ποιος θα το χαρεί; Ποιος θα το εκτιμήσει; Ο ττοππουζοκυπραίος; Το 2% του πληθυσμού που πάει θέατρο; Γιατί τόσοι πάνε και βλέπουν θέατρο στη χώρα μας σύμφωνα με έρευνες. Δεν με νοιάζει μωρέ. Μη σώσουν και πατήσουν. Προσβολή θα είναι αν πατήσουν το πόδι τους οι Κυπραίοι στο θέατρό μου. Θα νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά έτσι και πατήσουν. Εγώ θα το κτίσω και θα το χαίρομαι μόνος μου. Θα κάθομαι σε μια καρέκλα στην πλατεία, θα ανάβω κι ένα φως και θα το κοιτάζω και θα λέω, "τι τέλειο αυτό το κτήριο που έφτιαξα!"

Δεν μπορώ τις μέσες καταστάσεις. Ή όλα ή τίποτα. Έτσι ήμουν πάντα. Θυμάμαι ότι όταν ανακάλυψα το θέατρο πρέπει να ήμουν 3-4 χρονών. Η γιαγιά μού έβαζε να δω στο βίντεο το Sound of Music και πάντα έκανα την κασέττα rewind για να δω ξανά και ξανά τη σκηνή με το κουκλοθέατρο.

Την έβλεπα τόσες πολλές φορές που είχα πάθει ψύχωση. Για να καταλάβεις, η κασέττα χάλασε σε εκείνο το σημείο. Δεν έπαιζε. Έδειχνε χιονάκι. Οι γονείς μου αποφάσισαν να μου αγοράσουν ένα πραγματικό κουκλοθέατρο ως δώρο Χριστουγέννων για να απαλλαγούν από τον βραχνά της κασέττας. Πήγαν στον ‘Παναγιωτόπουλο’, στη Μακαρίου, και αγόρασαν ένα ηλεκτρονικό κουκλοθέατρο. Βασικά, επρόκειτο για μια κάσα από την οποία κρέμονταν δύο μαριονέτες της κακιάς ώρας. Όταν τις έβαζες στην πρίζα αυτές ανεβοκατέβαιναν ελαφρώς και με συνοδεία μουσικής υποτίθεται ότι χόρευαν. Αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμη και στην ηλικία των 3 χρονών μπορούσα να αντιληφθώ την παρακμή του πράγματος. Όταν κατάλαβα ότι ουδεμία σχέση είχε εκείνο το δώρο με το κουκλοθέατρο της ταινίας, το έσπασα από τα νεύρα μου. Το αχρήστευσα. Δεν μπορώ να με περιπαίζουν. Δεν μπορώ να μου πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

Από τότε νομίζω ότι δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτε που δεν αγγίζει το μέτρο του αρίστου. Δεν λέω ότι αγγίζω την τελειότητα, ή ότι είμαι τελειομανής και κομπάζω και παρουσιάζομαι στα job interviews ως ο υστέρας που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει την τελειομανία του. Απλά έκτοτε μου έμεινε το κουσούρι. Θέλω τα πάντα στην κλίμακα του καλού έως αρίστου. Αυτή είναι και μια μορφή δυστυχίας από την οποία μάχομαι να απαλλαγώ, γιατί μεταφέρεται δυστυχώς και σε άλλες πτυχές της ζωής μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Αλλά όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να δεχτώ ότι πρέπει να συνηθίσω την κλίμακα του μείον, που ως γνωστόν, κυριαρχεί στην Κύπρο.

Αυτά όσον αφορά τη σημερινή μου ψυχοθεραπεία.