Είναι καλό να διδάσκονται, ή αν θέλετε, να εορτάζονται τα
αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων στα σχολεία. Είναι καλό και ωφέλιμο γιατί
διδάσκει στους μαθητές πως στην τελική ό, τι και να ψηφίσουμε «η οκκά εν 400!» Τους
ανοίγονται τα μάτια ως μελλοντικών ψηφοφόρων.
Δημοψήφισμα για Ένωση με την Ελλάδα εν έτει 1950 στην
Κύπρο. Περίπου το 90% ψήφισε ΝΑΙ. Ποιος το έλαβε υπόψη;
Δημοψήφισμα για αποδοχή του Σχεδίου Αννάν εν έτει 2004.
Το 70% είπε ΟΧΙ. Ποιος το έλαβε υπόψη;
Σήμερα μαγειρεύεται λύση στα πρότυπα της ΔΔΟ που απορρίψαμε. Τσάμπα
τσακωνόμασταν.
Δημοψήφισμα στην Ελλάδα εν έτει 2015 για αποδοχή των
μέτρων του Μνημονίου. Δεν θυμάμαι το ποσοστό. Ήταν πάντως αρνητικό. Ποιος το
έλαβε υπόψη;
Βλέπετε αγαπητά βλήματα που σπεύσατε να καταδικάσετε την
εισήγηση του ΕΛΑΜ, τα δημοψηφίσματα έχουν σημασία. Στις πολιτισμένες χώρες όμως.
Όπως στην Αγγλία για παράδειγμα, που παρόλες τις αντικειμενικά αρνητικές
επιπτώσεις που θα ακολουθήσουν από το Brexit, η Βουλή
σεβάστηκε την ετυμηγορία του λαού και προχωρεί με επίκληση του Άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Δεν το έκρυψε κάτω από το χαλί.
Γι’ αυτό και πρέπει να εορτάζονται. Γιατί αποτελούν την
πιο φυσική έκφραση της βούλησης του λαού. Γιατί αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της
Δημοκρατίας. Και για να μας θυμίζουν πόσο μαλάκες είμαστε εμείς εδώ, που είτε ψηφίσουμε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, στα παπάρια τους όλα!
Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον που η πρόταση προήλθε από
το κατά τα άλλα φασίζον κόμμα της βουλής, ενώ τα δήθεν δημοκρατικά την
καταψήφισαν. «Πόσες αργίες αντέχει μία σχολική χρονιά;» Αυτό είχαν μόνο να
πουν! Αυτό ήταν γι αυτούς το νόημα. Καταργήστε την εργατική πρωτομαγιά, πηλέ μου, αν σας πέφτουν πολλές και
περιττές οι αργίες.
Χο, χο, χο, γελάνε και τα πόμολα.
Και να σας πω και κάτι. Τα είπαμε εκατό φορές. Με την
Ελλάδα έχουμε ενωθεί το 2004 μέσω της συνύπαρξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχουμε ως Κύπριοι όλα τα πλεονεκτήματα που θα είχαμε αν αποτελούσαμε πολιτικό κομμάτι της
Ελλάδος. Δεν ενδιαφέρει κανέναν πια να έχουμε κοινή σημαία (είναι ούτως ή άλλως
όλες οι σημαίες ίσες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άμα θέλω δηλαδή υψώνω και την σουηδέζικη μέσα στην αυλή μου, γούστο μου καπέλο μου - ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ) ούτε καν κοινό πρωθυπουργό δεν θέλουμε (εδώ κι αν υπερθεματίζουμε). Ψυχολογικό
είναι το ζήτημα. Απαιτούμε όμως να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Γι
αυτό θα γιορτάζουμε όλα τα δημοψηφίσματα, και αυτό του ’50 και αυτό του 2004
και αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα φέτος για την επικείμενη λύση του Κυπριακού γιατί... like it or not που θα ‘λεγε
και η Δρακούνα, έτσι δουλεύει η Δημοκρατία.
Κι αν δεν σας αρέσει, δόξα τω Θεώ, η Αφρική είναι κοντά.
Μεταναστεύσετε σε ανάλογα καθεστώτα γιατί, δυστυχώς, τη δημοκρατία δεν την
αντέχετε. Όχι πως αμφιβάλλαμε και ποτέ βεβαίως, βεβαίως...
Καλησπέρα Antichristos. Ενδιαφέρον το θέμα σου, τζιαι έχω να πω πολλά, γι’αυτόν απολογούμαι προκαταβολικά για το μέγεθος του σχολίου τζιαι αν σε (σας) κουράσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχίζω που έναν κοινό σημείον, σπάνιο στοιχείον ανάμεσα μας, τζιαμέ που λαλείς ότι τα δημοψηφίσματα αποτελούν την «πιο φυσική έκφραση της βούλησης του λαού» τζιαι «αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας.». Όντως, επειδή ενστερνίζομαι το όραμαν κάποιων για την λεγόμενην «άμεση δημοκρατία», τα δημοψηφίσματα αποτελούν έναν εργαλείον ενός τέθκοιου συστήματος. Τωρά, αν πρέπει να τα γιορτάζεις τζιόλας, εν ξέρω.
Πάμεν στες διαφωνίες, που ως συνήθως, εν πολλά παραπάνω. Θεωρώ εξόχως αντιφατικόν, ένας δεδηλωμένος ελιτιστής, να ψέγει «άλλους» για «μη ανοχή στη δημοκρατίαν». Εξίσου αντιφατικόν, αν οϊ οξύμωρον, να συνδέει την έννοιαν της άμεσης δημοκρατίας τζιαι των δημοψηφισμάτων με το ΕΛΑΜ, έναν σχηματισμόν φασιστών, λάτρεων δικτατόρων όπως ο Παπαδόπουλος τζιαι κρυφοναζιστών (διότι εν έχουν τους όρχεις να φκουν ανοικτά να το παραδεχτούν). Εκτός τζιαι αν ο Χίτλερ τζιαι ο Μουσσολίνι θεωρούνται οπαδοί της «δημοκρατίας». Ουσιαστικά η «πρωτοβουλία» του ΕΛΑΜ για «εορτασμόν» του ενωτικού δημοψηφίσματος ουδεμίαν σχέσην έshιει με το ιδεατόν της άμεσης δημοκρατίας ή της «βούλησης του λαού» αλλά με τα εθνικιστικά τους κολλήματα, τα οποία εν μέσω διαπραγματεύσεων με τον «εχθρόν», το μόνον που πετυχαίνουν είναι να διούν επιχειρήματα στους αντίστοιχους Τούρκους εθνικιστές ότι εν έτει 2017 κάποιοι νοσταλγούν ακόμα την ένωσην με την Ελλάδαν.
Τα δε δημοψηφίσματα, τζιαι γενικά η άμεση δημοκρατία, εν τζιαι μπορεί να έρτει ουρανοκατέβατη, σε μιαν κοινωνίαν παντελώς ανώριμην τζιαι ανένταχτην στην πολιτικήν αρέναν, όπως η κυπριακή, η ελληνική, ακόμα τζιαι βρεττανική. Κοινωνίες οι οποίες έχουν μάθει να ψηφίζουν «εκπροσώπους» για να χειρίζονται τα «μεγάλα θέματα» δύσκολα έχουν την οξυδέρκειαν να κρίνουν σε ξαφνικά δημοψηφίσματα, τα οποία εμπεριέχουν δυσνόητες έννοιες τζιαι ζητήματα, όπως το να δεχτείς έναν πλαίσιον λύσης ή την έξοδον της χώρας σου που την Ε.Ε. Εν χαρακτηριστικόν ότι στο δημοψήφισμαν στην Ελλάδαν ΔΕΝ εψηφίζαν για έξοδον που την Ε.Ε. αλλά για αποδοχήν όρων του μνημονίου. Στην δε Μεγάλη Βρεττανίαν, πολλοί που εψηφίσαν ΟΧΙ επαραδεχτήκαν ότι αφενός επαρασυρτήκαν που «λαοπλάνους» (όπως ο Φαράντζ) ή απλά εθέλαν να διαμαρτυρηθούν για την μεταναστευτικήν πολιτικήν, τζιαι ΔΕΝ εθέλαν έξοδον που την Ε.Ε.
Τέλος, ακόμα τζιαι ο δακρύβρεχτος Παπαδόπουλος το 2004, ΔΕΝ είπεν ποττέ ότι το ΟΧΙ εσήμαινεν εγκατάλειψην του πλαισίου της ΔΔΟ αλλά απόρριψην του συγκεκριμένου συνόλου όρων συμφωνίας. Εξ’ου τζιαι η συμφωνία που έκαμεν το 2008. Αλλά ο καθένας ότι τον βολεύκει θυμάται τζιαι όπως τον βολεύκει μεταφράζει το καθετί.
Αχ χα χα ας γελάσω δυνατά. Δημοψήφισμα τάχα. Μάζευαν επώνυμες υπογραφές έξω απο τις εκκλησίες και ο μισός πληθυσμός δεν είχε ψηφίσει. Μαλακιζόμαστε κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης δεν ψηφίστηκε να είναι αργία η μέρα που θα τιμάται το "δημοψήφισμα". Μια αναφορά μέσω φυλλαδίου θα γίνεται στα πλαίσια υποθέτω των ελληνικών. Καλό θα ήταν να αναφέρεται και πως έγινε λέω εγώ. Αυτό θα είναι πιο χρήσιμο ιστορικά. Και πολύ σωστό. Είμαι υπέρ.
@Woofi: Θέλω πολλά να σου απαντήσω αναλυτικά στο καθετί που γράφεις, αλλά αφού πολύ ορθά καταλήγεις στο "ο καθένας ότι τον βολεύκει θυμάται τζαι όπως τον βολεύκει μεταφράζει το", θεωρώ ότι παραδέχεσαι εν μέρει ότι κι εσύ άγεσαι και φέρεσαι από τα δικά σου κολλήματα τα οποία δεν είναι ουκ ολίγα και τα οποία δεν θεωρώ πολύ καλύτερα από αυτά των Ελαμιτών. Το ίδιο πράγμα είσαι κι εσύ, από την αντίθετη μεριά. Οπότε προς τι ο κόπος να επιχειρηματολογήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμε: Το γεγονός ότι στο δημοψήφισμα του '50 ο μισός πληθυσμός δεν εψήφισε δεν αναιρεί το αποτέλεσμα. Ας πήγαιναν να ψηφίσουν, δεν τους το απαγόρευσε κανένας. Επίσης, τι σχέση έχει αν ήταν στημένοι έξω από τις εκκλησιές; Για το '50 μιλούμε, τέτοιες ήταν οι συνθήκες, έτσι εξέφραζαν άποψη. Και ο απελευθερωτικός αγώνας του '55-59 ήταν ένα πανηγύρι σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος την έννοια του "απελευθερωτικού αγώνα" σήμερα. Όλα κρίνονται στο πνεύμα της εποχής. Άλλο είναι το θέμα του κειμένου βέβαια.