Διάφορα Αδιάφορα

Εχθές βράδυ με έπιασαν λίγο τα υπαρξιακά μου γιατί πέτυχα στο Facebook μια παλιά μου συμφοιτήτρια από τη Σουηδία, που σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία, και τη ρώτησα τα νέα της και μου απάντησε ότι βρίσκεται με τον άντρα της στην Ισπανία και προσπαθούν να επιπλώσουν το εξοχικό που αγοράσανε.

Δεν είναι γειωτικό αυτό το πράμα; Να ξέρεις ότι οι συμφοιτητές σου, που σπουδάζατε τα ίδια πράγματα και οι οποίοι τότε βρίσκονταν στην ίδια οικονομική κατάσταση με σένα, να μετράνε δηλαδή και το τελευταίο penny για το laundry room σήμερα αγοράζουν εξοχικά στην Ισπανία; Και προσπαθούν να τα επιπλώσουν; Εγώ σήμερα, όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν μπορώ να επιπλώσω ούτε το σπίτι μου στη Λευκωσία.

Κάθεστε και εσείς και σκέφτεστε ότι η ζωή σας θα ήταν πολύ διαφορετική αν είχατε τα κότσια να φύγετε μακριά από την Κύπρο; Τι κάνω εγώ εδώ; Το μόνο που κάνω είναι να συζητώ για το Κυπριακό. Δεν έβαζα φωτιά να τα κάψω όλα καλύτερα; Ποιος άλλος 35αρης συμφοιτητής μου αναλώνεται σε πολιτικές συζητήσεις στη χώρα του; Κάθεται η Ελένα η Μεξικάνα να ασχοληθεί αν θα εκλείψει η διαφθορά στο Μεξικό; Χέστηκε. Παντρεύτηκε έναν Αργεντίνο που γνώρισε στο Λονδίνο, έκαναν εκεί παιδάκια, ζουν στην Αγγλία μόνιμα, στα παπάρια τους όλα. Αντιστοίχως, τα προβλήματα των Σουηδών είναι πώς θα επιπλώσουν το εξοχικό στην Ισπανία. Και εγώ που μιλώ απταίστως τα Ισπανικά, τι κάνω; Ανοίγω συζητήσεις με κομμούνια για τον Αναστασιάδη και τον Ακκιντζί. Πάρτα να μην στα χρωστάω!

Τι γκλάμορους ζωή. Γι αυτά γεννήθηκα; Αυτά άξιζα; Ρητορικόν το ερώτημα!

Αχ Θεέ μου, κάνε να βρέξει λεφτά με κάποιο τρόπο να μπούμε σε μια βάρκα να φύγουμε να πάρουμε ένα ρημαδορετιρέ στο Μανχάτταν, να ζήσουμε σαν τη Βανέσσα Πομπόνι λίγο πριν τα γεράματα, μην μας έρθει πρόωρα η κακιά η αρρώστια.

Αλλαγή θέματος.

Ξέρεις τι παρατήρησα πρόσφατα και κάνω πολύ χάζι; Άκου να δεις. Από τον καιρό που μετακομίσαμε στο σπίτι της Μπρέντας το οποίο διαθέτει κήπο και αυλή, άρχισα να ασχολούμαι με τον κήπο. Μια ζωή ζούσα σε πολυκατοικίες οπότε ουδέποτε στη ζωή μου είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με την κηπουρική. Τον κήπο τον έχω αναλάβει εξολοκλήρου. Κάθομαι και κλαδεύω, κάθομαι και ποτίζω, μαζεύω τα σάπια φύλλα, γενικά είναι κάτι που με ευχαριστεί. Εκεί λοιπόν που γίνομαι ένα με τα χώματα κάθομαι και παρακολουθώ τους περίοικους που παίρνουν βόλτα τα σκυλάκια τους κατά τις 6-7 το απόγευμα. Έχω φτάσει στο εξής συμπέρασμα: Το 80% των Κυπρίων αντρών που πάνε βόλτα τον σκύλο εκείνη την ώρα έχουν γκόμενα!

Και στο γράφω εδώ να το πάρεις κι εσύ είδηση, αν δεν το έχεις πάρει ήδη, γιατί για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη. Αν έχεις άντρα, σύζυγο, συμβίο ή γκόμενο που το σούρουπο πάει τον σκύλο βόλτα, να ξέρεις ότι κατά 90% έχει και γκόμενα. Ειδικά αν μιλά στο κινητό καθόλη τη διάρκεια του κατουρήματος, είναι σίγουρο. Εξακριβωμένο. 

Ναι, ναι, ναι, άκου με που σου λέω. Γκόμενα κανονική. Τους παρακολουθώ όλους τους 50+ που περνούν συνάμενοι κουνάμενοι μπροστά από τον κήπο μου, πάνε δήθεν τον σκύλο βόλτα να κατουρήσει και ταυτόχρονα μιλούν με τη γκόμενα. Ακούω κάτι γλυκόλογα, κάτι σαλιαρίσματα, κάτι υπονοούμενα που μόνο σε γκόμενα δυνατόν να απευθύνονται. Και το έχω εξακριβώσει πολλάκις καθότι όποτε γυρίσω να κοιτάξω κατάματα και επικριτικά τον εκάστοτε διαβάτη, αυτός αγχώνεται, σκύβει το κεφάλι, χαμηλώνει την ένταση της φωνής του, και γενικότερα εκπέμπει μια ανασφάλεια τύπου «μας τσακώσανε, κλείνω». Και εδώ που τα λέμε, ποιος θα τηλεφωνούσε της συζύγου να της μιλήσει γλυκά ενόσω κατουρά ο σκύλος; Κανένας. Πριν 10 λεπτά ήσουν σπίτι μαζί της, τόσο πολύ την πεθύμησες;

Δεν ανακάλυψα και την τασιηνόπιττα βεβαίως, βεβαίως. Όποιου το είπα μου είπε «καλημέρα τζι' έφεξε». Ε, προφανώς αποτελεί προσφιλή τακτική, εγώ όμως τώρα ξύπνησα. Γι αυτό αν θέλετε να βεβαιωθείτε αν έχουν φυτρώσει κέρατα στο κεφάλι σας, δεν έχετε φίλες μου, παρά να του προτείνετε να πάτε μαζί τον σκύλο βόλτα ένα απόγευμα. Αν δεχτεί μετά χαράς, κοιμηθείτε ήσυχες. Αν δυσανασχετήσει… κοιμηθείτε απ’ το ίδιο πλευρό.

Αυτά είχα να σας πω σήμερα.

Επιτέλους χειμώνιασε, έβρεξε λίγο και ξεβρόμισε (ελαφρώς) η χώρα.