Το Ροζ Μπουρκίνι

Πολύς ντόρος γίνεται τελευταία σχετικά με την απόφαση της γαλλικής αστυνομίας να απαγορεύσει το μπουρκίνι από τις γαλλικές παραλίες για λόγους ασφαλείας. Οι απανταχού αριστερίζοντες, σωτήρες του κόσμου έσπευσαν να υπεραμυνθούν των δικαιωμάτων των αδελφών μουσουλμάνων και πω, πω, πω πώς τους βαριέμαι και πώς ταυτόχρονα τους ζηλεύω που υπάρχει τέτοιος κόσμος με τόσον ελεύθερο χρόνο ώστε να διαδηλώνει (πάντα μέσω Facebook) υπέρ του μπουρκινιού (δεν έχω ιδέα πώς κλίνεται) αλλά και υπέρ οποιουδήποτε βλάκα που μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με τέτοιες μπανάλ ενδυμασίες εν έτει 2016.

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, πριν πέσετε να με φάτε γι αυτό το καυτό θέμα που σας προκαλεί αϋπνίες, να σας πω ότι θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να ντύνεται όπως γουστάρει (εκτός και αν πρόκειται για το επαγγελματικό του περιβάλλον όπου δύναται να επιβάλλεται στολή). Δεν έχω κανένα πρόβλημα αν θέλεις να κυκλοφορήσεις με μπουρκίνι, δεν έχω κανένα πρόβλημα αν θέλεις να κυκλοφορήσεις με μπικίνι, με τουρμπάνι, με σταυρό στην πλάτη ή γυμνός με ένα αγγούρι στον κώλο. Σε κάθε περίπτωση όμως, μην απαιτείς το σεβασμό μου αν αυτό που φοράς σε φορά, δεν σε κολακεύει και αποτελεί ντροπή για τους οφθαλμούς μας.

Θέλω να πω, δεν με ενδιαφέρει αν φοράς μπουρκίνι επειδή είσαι μουσουλμάνα. Με ενδιαφέρει ότι μπορεί να είναι αντιαισθητικό και να μου χαλάς της διάθεση. Μπορείς κάλλιστα να είσαι πιστή στη θρησκεία σου και χωρίς αυτό. Ομοίως, δεν με ενδιαφέρει αν η Κοντσίτα είναι γκέι. Δεν αντιτίθεμαι της ισότητας. Αντιτίθεμαι της γελοιότητας. Και ένας γκέι με μούσι, βλεφαρίδες και φουστάνι 50ς είναι γελοίος. Όπως επίσης δεν με ενδιαφέρει αν η Lady Gaga είναι καλλιτέχνις. Αν κυκλοφορεί ντυμένη με κομμάτια ωμού κρέατος είναι και αυτή γελοιωδέστατη και θα έπρεπε να την κλείσουν μέσα. Μπορείς να φορέσεις το τουρμπάνι με έναν πολύ σωστό τρόπο και να ελκύσεις τα απανταχού βλέμματα, μπορείς να φορέσεις και τον σταυρό α λα Μαντόνα και να είσαι fashion icon. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις χιλιάδες σύμβολα με τον σωστό τρόπο και να είσαι αποθέωση. Μην είσαι όμως μίζερη και καημένη. Άλλο σικ και άλλο sick.

Άσε που προσωπικά, θεωρώ είδος διαταραχής να βλάφτεις τον εαυτό σου κατ’ αυτόν τον τρόπο απλά και μόνο για να κάνεις «δήλωση» των πιστεύω σου. Θεωρώ διαταραγμένον, ας πούμε, τον κάθε ιερέα που είναι αναγκασμένος να κυκλοφορεί με αυτό το αντιαισθητικό μαύρο ράσο στους 45 βαθμούς κελσίου και να είναι αναγκασμένος να έχει αυτή την κακάσχημη γενειάδα και την σιχαμένη χαίτη, απλά και μόνο επειδή του το επιβάλλει η εκκλησία. Σε έναν ιδεατό κόσμο θα έπρεπε κι αυτοί να συλλαμβάνονται όταν κυκλοφορούν σε τέτοιο χάλι δημοσίως. Είναι τρομαχτικοί πρώτα απ’ όλα.

Τέλος πάντων, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω, θα μου πεις. Κανένας δεν είμαι, τη γνώμη μου σου λέω. Μια φορά, δεν θα κάτσω να κλαίω αν καταργηθεί η μαντίλα. Άλλο να τη φοράς σαν τη Τζάκι Κένεντι και άλλο σαν τη Σαφούρα απ’ το Αζερμπαϊτζάν που έχει να λουστεί τρεις μήνες.

Και τώρα, ας παίξουμε ένα αγαπημένο παιχνίδι. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν το ‘Μπουρκίνι’; Εδώ σε θέλω κάβουρα! Ας ανοίξουμε το λεξικό του Anti-Chrisτου:

-       Λέξη αργκό για το αιδοίο: «Κάθε φορά που φαντασιώνομαι τον Κώστα… τρίβω το μπουρκίνι μου μέχρι να μαδήσει».

-        Αξεσουάρ κομμωτηρίου: «Παναγιώτααα! Δώσμου λίγο το μπουρκίνι να τελειώσω την κυρία Ζωζώ».

-         Χώρας της Αφρικής: Μπουρκίνι Φάσο.

-         Χώρας της Ασίας: Μπουρ-Κίνα.

-         Ψάρι: «Εδώ το φρέσκο μπουρκίνι! Λαχταριστό, λαχταριστό, μυρίζει θάλασσα!»

-         Ψάρι / λαϊκό άσμα: «Μπουρκίνι, μπουρκινάκι, πάμε πιο γρή-γο-ρα, πάμε πιο γρη-γο-ράαα».

-         Πειραγμένο αυτοκίνητο για λαϊκούς τύπους: Λα-μπουρκίνι.

-         Μπουζούκια με πρώτο όνομα την Άντζελα Δημητρίου: Μπουρκίνι Λάιβ.

     Δεν μου έρχονται άλλα. 

Our Last Summer

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό αρχίζω και πανηγυρίζω το τέλος του καλοκαιριού.

Του ημερολογιακού καλοκαιριού βασικά. Γιατί το μυαλό μου ξεγιελιέται και νομίζει ότι από πρώτη Σεπτεμβρίου θα έρθουν δροσιές, βροχιές και βοριάδες. Δεν λέω να εμπεδώσω τη νέα τάξη πραγμάτων. Ότι μέχρι τέλη Νοεμβρίου σ’ αυτή τη χώρα κυκλοφορώ με το κλιματιστικό του αυτοκινήτου ανοιχτό. Δεν λέω να συνηθίσω ότι πλέον σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν εποχές. Υπάρχει μόνο καυτό, ανυπόφορο καλοκαίρι και μία μέση κατάσταση που θυμίζει αρχές Μαΐου, του Μαΐου πριν είκοσι χρόνια. Όλοι οι υπόλοιποι μήνες και εποχές υπάρχουν μόνο για να γυρίζουν τις κάρτες στο ημερολόγιο.

Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Θέλω να ζω και τις τέσσερεις εποχές. Αν όχι και τις τέσσερεις εφόσον η άνοιξη και το φθινόπωρο έχουν εγκαταλείψει προ πολλού όλες τις ηπείρους, τουλάχιστον να έχουμε ένα υποτυπώδη χειμώνα. Δεν είπα να πνιγούμε στο χιόνι, αν τόσο σε χαλάει κι αυτό, αλλά να μπορώ να ευχαριστηθώ το κρύο. Τα ωραία χειμωνιάτικα ρούχα. Να ανάψω τζάκι. Να βραχώ από βροχή. Να ξυπνήσω από καταιγίδα και αστραπή ένα βράδυ Δεκεμβρίου. Να είναι Χριστούγεννα και να μην στολίζω δέντρο με τον ήλιο έξω να μας περιπαίζει.

Δεν είναι ωραίο πράμα να μην έχεις χειμώνα. Άμα βρέχει και χιονίζει ο κόσμος κάθεται σπίτι και διαβάζει κανένα βιβλίο. Κάθεται και σκέφτεται. Μορφώνεται, αναπτύσσεται. Παθαίνει και κατάθλιψη και το ρίχνει στο αλκοόλ, θα μου πεις, και θα συμφωνήσω ως ένα βαθμό, αλλά κοίτα λίγο γύρω σου και πες μου. Όλες αυτές οι τσοκαρίες και οι Μπυθουλαίοι, οι made in Cyprus, που δήθεν ευεργετούνται από το αχνιστό κυπριακό καλοκαίρι σε πείθουν ότι δεν τα καταπίνουν δέκα - δέκα τα ψυχοφάρμακα; Όχι!

Όλες οι αναπτυγμένες κοινωνίες έχουν κατά κύριο λόγο χιόνια και βαριούς χειμώνες. Οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί, οι Φινλανδοί, οι κάτοικοι των βαλτικών χωρών, οι Εγγλέζοι, οι Ελβετοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί, οι Καναδοί. Είδες εσύ χώρα με ζέστη να πηγαίνει μπροστά; Η Μεσόγειος πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ εμείς που γεωγραφικά ανήκουμε στη Μ. Ανατολή πιο πολύ σε Σαουδική Αραβία παραπέμπουμε. Και πολιτιστικά, εννοώ. Σαν νοοτροπία, σαν μυαλά και σαν πνεύματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ζέστη = Κκιλιτζιηρκό.

Ήμουν στο Λατσί της Πάφου το τριήμερο για διακοπές. Το τι είδαν τα μάτια μου στην παραλία δεν φαντάζεσαι. Κάτι πολυμελείς οικογένειες των 15 ατόμων έκαστη που ήταν λες και βγήκαν από τα σπήλαια. Μόνο οι προβιές τους έλειπαν. Μωρά χοντρά που ξεχείλιζαν οι κοιλιές τους από τα μαγιό και τα οποία έκλαιγαν ώσπου να γίνει το δικό τους. Η μάνα τους να ακούει ράδιο (ράδιο εν έτει 2016, φίλε μου - σαν τον φαντάρο στη σκοπιά, στο στρατόπεδο του Τσερκού, το 1998) και να μην τους δίνει σημασία. Ο δε πατήρ τους να κοιμάται σαν το βόδι και να μην μπορεί να τον ξυπνήσει τίποτε. Ούτε καν οι μύγες που κάθονταν στην πλάτη του. Στην πολλή την ώρα το μωρό δεν άντεξε την αδιαφορία τους, άρχισε να κουνά την ομπρέλα πέρα δώθε να την ξεριζώσει προκειμένου να του δώσουν σημασία. Ματαίως. Εν τέλει πήγε και γέμισε το κουβαδάκι του νερό και τους το έλουσε. Τρόμαξε η μάνα του, που εκτός των άλλων είχε και πράσινο βαμμένο νύχι, και πετάχτηκε ίσια πάνω ουρλιάζοντας: «Κόρηηηηηη! Μα, επέλλανες;! Έννεν κοπελλούθκια που έκαμα εγώ, εν ζώα!» Το ζώον, ζώο θα γεννήσει ήθελα να συμπληρώσω. -«Πεινώ!» είπεν θριαμβευτικά το οχτάχρονο με την κοιλιά να κρέμεται έξω από το παιδικό μπικινάκι στην παραλία του Ττάκκα. Του Ττάκκα! Άλλο και τούτο δηλαδή. Πες μου εσύ σε ποιαν άλλη χώρα υπάρχει παραλία με όνομα «Ττάκκας!» Ττάκκα – ττούκκου, ττάκκα – ττούκκου τραβώ τα μαλλιά της τζιεφαλής μου. Αυτή είναι η Κύπρος, μάνα μου. Αυτό το ανατριχιαστικό πράμα που σας περιέγραψα, πολλαπλασιασμένο επί κάτι χιλιάδες ανθρώπους. «Κόρηηηη – Μάμμα πεινώ! – Ττάκκα Ττούκκου!»

Αν μη τι άλλο μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις πόσο όμορφοι είναι κάποιοι άλλοι πλανήτες, δορυφόροι της Γης και λοιπά ουράνια σώματα στα οποία δεν έχει πατήσει ακόμα πόδι το συνάφι μας. Σου δίνουν ελπίδα. Σου δίνουν ελπίδα ότι σε κάποια χρόνια μπορεί να κάνεις διακοπές από τον μακρινό Ερμή και να μην χρειάζεται να υπομένεις τα πιο πάνω.

Και μ’ αυτό το φωτογραφικό κλικ έκλεισα το "τελευταίο καλοκαίρι". Χωρίς hashtag, μα με πολλά φίλτρα, ώστε να νικήσει η φαντασίωση την ανάμνηση.

Το Μεγαλείο Της Κορακάκη Και Η Μιζέρια Του Έλληνα

Είμαι έκθαμβος από χθες το βράδυ με την κακία και τη μιζέρια μερικών Ελλήνων - ο Θεός να τους κάνει, σχετικά με το χρυσό της Κορακάκη. «Δεν δικαιούστε να είστε περήφανοι» ο ένας, «τα μετάλλια ανήκουν στους αθλητές και όχι στην Ελλάδα» απαντά ο άλλος. Πόση ξινίλα, ν’ αντέξω;

Θες να πεις τώρα, ότι έκατσες και παρακολούθησες την απονομή, είδες τη γαλανόλευκη να κυματίζει, είδες το δάκρυ της αθλήτριας να τρέχει αβίαστα και δεν συγκινήθηκες! Δεν ανατρίχιασες! Τόσο ζώον είσαι! Εντάξει, θα συμφωνήσω ότι η λέξη «περήφανος» δεν είναι η πιο ακριβής για να περιγράψει το συναίσθημα. Θα συμφωνήσω ότι τόσο το ελληνικό, όσο και το κυπριακό κράτος είναι δύο μπουρδέλα που ουδόλως παρέχουν στους πολίτες τους τα εχέγγυα για να αναδειχτούν στο εξωτερικό. Αντέχεις, όμως, να εκπέμπεις τόσον αρνητισμό σε κάτι τέτοιες στιγμές;

Πρέπει να μάθεις να κοιτάς πέραν του μπουρδέλου. Αν αύριο κερδίσει κάποιο μετάλλιο και ο δικός μας ο Κοντίδης, στην κυπριακή σημαία δεν θα δω τον Ιωνά Νικολάου, ούτε τον Αναστασιάδη. Θα δω τους ήρωες της ΕΟΚΑ, θα δω τον Κκάσιαλο, τον Λιπέρτη, τον Μάριο Τόκα, τον Κώστα Μόντη. Θα δω πέραν του νεοκυπριακού χωρκαθκιού. Είναι δυνατόν να υψώνεται η ελληνική σημαία και εσύ να στέκεσαι στην Ελλάδα του μνημονίου; Σε κάθε λωρίδα της σημαίας κρύβεται ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Καζαντζάκης, τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη. Είναι δυνατόν να στέκεστε στον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου; Αυτοί μας καίνε, θα μου πεις. Ας μην τους ψηφίζατε πια, τι άλλο να σας πω; Θα φταίξω και γι αυτούς;

Ας πούμε, όμως, ότι δεν μπορείτε να καταπιέσετε όλη αυτή τη ξυνίλα και πρέπει σώνει και καλά να την εκφράσετε, να την εκτονώσετε. Πιστεύετε πραγματικά ότι το να αισθανθούμε περήφανοι για μια γυναίκα που ακριβώς τερμάτισε πρώτη παγκόσμια υπό τις υφιστάμενες, τρισάθλιες συνθήκες προπόνησης, είναι λίγο; Μα ακριβώς το γεγονός ότι οι Έλληνες αθλητές προπονούνται υπό τριτοκοσμικές συνθήκες, ακριβώς επειδή δεν βρίσκουν καμία στήριξη από το κράτος καθιστά την πρωτιά τους ακόμα πιο αξιοζήλευτη. Και επειδή κάθε πολίτης αυτής τη χώρας βρίσκει εμπόδιο μπροστά του το κράτος, ιδού άλλος ένας λόγος να είμαστε όλοι περήφανοι. Γιατί η Κορακάκη δεν νίκησε μόνο την Ελβετίδα και τη Γερμανίδα. Νίκησε και την Ελλάδα που της πήγαινε κόντρα. Και εφόσον η σύγχρονη Ελλάδα (και η Κύπρος) πάει σε όλους μας κόντρα, ναι, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την κάθε Κορακάκη που συνυπάρχει και αυτή, και αποτελεί κομμάτι αυτής, της "κακής" Ελλάδας.

Ζήλεια – Ψώρα, μάνα μου. Αυτό είναι το πραγματικό σας πρόβλημα. Δεν μπορείτε να μοιραστείτε τη χαρά του άλλου. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο άλλος είναι και αυτός παθών των ίδιων κακών. Γιατί είστε κακογαμημένοι και ψωριάρηδες. Όταν έδωσα εξετάσεις στον στρατό για να γίνω αξιωματικός και πέρασα Δόκιμος, η αντίδραση ενός από τους κολλητούς μου ήταν «ναι, αλλά έβαλες μέσον». Όταν έδωσα εξετάσεις για το κυπριακό δημόσιο και πέρασα πρώτος παγκύπρια, η απάντηση ενός άλλου φίλου ήταν «ναι, αλλά μην χαίρεσαι, η θέση είναι δοσμένη». Όταν ντύθηκα Καρβέλας και χόρεψα με τη Βίσση ικανοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες μου φαντασιώσεις η απάντηση ήταν «ναι, αλλά έγινες ρεζίλι». Που και να το πιστεύεις, ρε φίλε, δεν το λες.

Κανένας δεν μπορεί να δει πέραν του προφανούς. Ναι, έγινα ρεζίλι ως Καρβέλας σε ένα ποσοστό 10%, αλλά γιατί δεν βλέπεις ότι η ευτυχία μου εκείνη τη στιγμή χτυπούσε 90%; Ναι, πιθανώς η θέση στο Δημόσιο να ήταν δοσμένη, αλλά γιατί δεν κοιτάς ότι ανάμεσα σε 80 υποψήφιους ήμουν ο καλύτερος; Γιατί είστε τόσο μικροί και προ πάντων, γιατί το δείχνετε; Νομίζετε θα με χαλάσετε; Σε κάθε τέτοια στιγμή ήμουν τρομερά πανευτυχής για να χαλαστώ από το οτιδήποτε. Απλά πέσατε στα μάτια μου. Έτσι και με την Κορακάκη. Ναι, αυστηρά ομιλώντας, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Σκεφτείτε όμως τη χαρά αυτής της κοπέλας που ήρθε πρώτη ακόμα κι έτσι. Και σκεφτείτε ότι θα μπορούσατε να είστε κάλλιστα στη θέση της. Γιατί αν δεν είσαι μεγαλόψυχος, όσο και να σε σπρώξουν τα άρτια δομημένα γήπεδα, οι επαγγελματίες προπονητές και τα χρηματικά πριμ, μια ζωή δεύτερος θα έρχεσαι.

Ακούστε βρε μίζερα ζώα τον εθνικό ύμνο και δακρύστε. Εμπνευστείτε, άχρηστοι. Τι άλλο σας έμεινε πια;

ΥΓ: Για να μην θυμηθώ και το άλλο. "Η Πατουλίδου ήρθε πρώτη το '92! Ναι, αλλά αν δεν έπεφτε η Αμερικάνα θα έχανε! Ναι, αλλά τότε ήταν όλοι ντοπαρισμένοι και δεν τους έπαιρνε κανείς χαμπάρι!" Χέσε μας.

Λυδία

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν ελεύθερος και το μαράζι της αγαμίας έτρωγε τα σωθικά μου, συνήθιζα να σου γράφω συχνά για τον τύπο της γυναίκας που με συγκινούσε και αποζητούσα. Από το 2010 και μετά το θέμα εξαντλήθηκε, έκλεισε λόγω Μπρέντας και έκτοτε σπάνια αφιερώνω χώρο και χρόνο να συζητήσουμε για γυναίκες. Αισθάνομαι ότι έχω καλύψει το δικό μου κενό και ότι είναι λίγο γρουσουζιά να μιλώ δημόσια γι αυτό, (μη μου φάνε άλλοι τον θησαυρό), παρόλο που έχω πολλά να πω ακόμα για το λυπηρό θέμα «Κύπρια γκόμενα».

Βλέπω μερικές φορές φίλους που δηλώνουν ελεύθεροι και πραγματικά σπαράζει η καρδιά μου γιατί κατά βάθος δεν θέλω να τους απογοητεύσω αποκαλύπτοντάς τους ότι δυστυχώς η εγχώρια αγορά δεν λέει τίποτα, και αν λέει μία στις εκατό τότε είτε πρόκειται για προϊόν μαϊμού, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε είναι κρατημένη γι άλλον πελάτη, είτε είναι για μία χρήση και μετά για πέταμα.

Προς τι τώρα όλος αυτός ο πρόλογος; Ήθελα απλά να σου πω, ότι θέλω εδώ και χρόνια να κάνω ειδική αναφορά σε μία υπέροχη γυναίκα, την οποία θαυμάζω και «ερωτεύομαι» από το 2000 όταν την πρώτο-ανακάλυψα στην τηλεόραση και τα περιοδικά, και αν προσπαθούσαν και οι δικές μας να της μοιάσουν, έστω στο μικρό της δαχτυλάκι, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ομορφότερος. Ένας Θεός ξέρει γιατί μου πήρε τόσα πολλά χρόνια να γράψω μια ανάρτηση για χάρη της, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αυτή η γυναίκα είναι η Λυδία Παπαϊωάννου, η πάλαι ποτέ παρουσιάστρια του Mad Ελλάδος - εγώ τουλάχιστον τότε την είχα ανακαλύψει.

Θωρείτε να μαθαίνετε κακομοίρες της Κύπρου:

Μπορείτε να βγείτε ένα ρημαδοραντεβού επιστρατεύοντας τον χειμαρρώδη και άκρως απολαυστικό λόγο της; Μπορείτε να βγείτε ένα ρημαδοραντεβού υιοθετώντας το ανεπιτήδευτο λουκ της που αναδεικνύει τη φυσική ομορφιά της καθιστώντας σας πιο γήινες; Μπορείτε να είστε αστείες χωρίς να είστε σαχλές; Μπορείτε να σαρκάζεστε; Μπορείτε να μιλάτε και να μας καβλώνετε χωρίς να βγάλετε τα βυζιά σας έξω; Μπορείτε να γίνετε λίγο Λυδίες; Ρητορικόν το ερώτημα. Παρόλο που δεν αναμένω θαύματα, η Λυδία είναι μία καλή αρχή για να παραδειγματιστείτε, αν όχι το επιθυμητό τέλος.

Είχα διαβάσει κάποτε μία συνέντευξή της στην οποία έλεγε ότι ο τύπος του άντρα που της αρέσει είναι αυτός που σε μία παρέα κάθεται μόνος στη γωνία και δεν μιλάει πολύ. Με πέθανε. Μαχαίρι στην καρδιά μου είχε μπήξει. Ας είναι. Ας είναι κυρία Παπαϊωάννου μου, ευτυχώς επιβιώσαμε και χωρίς εσάς. Ένα τηλεοπτικό απωθημένο πάνω, ένα απωθημένο κάτω, δεν χάλασε ο κόσμος. Και παρόλο το φαρμάκι που με ποτίσατε, όποτε πέσω πάνω σε βιντεάκι σας δεν αντέχω παρά να καθηλωθώ και να το παρακολουθήσω σαν χάνος με πολλά «δεν γίνεται» να κουτουλάνε στο εσωτερικό τοίχωμα του κεφαλιού μου.  

Γεννημένος για Περιπέτεια

Εχθές το απόγευμα δεν είχα τι να κάνω και έτσι κάθισα και παρακολούθησα για 100^η φορά την ταινία από τον μήνα του μέλιτος. Αν αναρωτιέσαι ποιο είδος Χόμο Σάπιενς κάθεται και παρακολουθεί με τις ώρες παλιές ταινίες από ταξίδια, γάμους και τα τοιαύτα, σου δηλώνω ανερυθρίαστα, πως ο υποφαινόμενος, επώνυμος μελαγχολικός δεν έχει καλύτερο.

Ειδικά όταν βρίσκομαι στα κάτω μου ψυχολογικά, ή όταν διανύω μεγάλες αφραγκιές και η μόνη μου παρηγοριά είναι να αναπολώ περασμένα μεγαλεία, κάθομαι και απορροφιέμαι με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή, ανασταίνοντας στιγμές απείρου κάλλους.

Εχθές παρακολουθούσα την ταινία από την επίσκεψή μας στα Walt Disney Studios. Είχαμε παρευρεθεί στο σόου του Ιντιάνα Τζόουνς στο οποίο, όπως πιθανόν να μάντεψες, επιλέχθηκα μέσα από το κοινό για να λάβω μέρος ως κομμάτι του όχλου. Ε, βέβαια, είμαι που είμαι φάτσα για κόλλημα και το πληρώνω ακριβά από τον καιρό του στρατού, τουλάχιστον ας το εξαργυρώσω και μια φορά υπέρ μου.

Όπως θα δεις και στο απόσπασμα πιο κάτω, εντόπισαν μέσα στο κοινό καμιά 10αριά ψώνια και τους κάλεσαν επί σκηνής. Χάρηκα τα μάλα εγώ ότι θα παίξω κάποιον κακό και ότι θα βιώσω την αδρεναλίνη να καίει τις φλέβες μου συμμετέχοντας σε κάποια σκηνή θρίλερ πλάι στον Ίντι, μα αντ’ αυτού μου έδωσαν μία κελεμπία και μου είπαν στάσου στην άκρη, κάτω από το τσαντίρι και προσποιήσου πως είσαι Αιγύπτιος έμπορας χαλιών…! Εξαιρετικό το casting, μας υποχρέωσαν.

Μας είχαν πει ότι θα εξελισσόταν μπροστά μας μια μάχη και ότι εμείς θα έπρεπε να αντιδρούσαμε σαν όχλος μπροστά στα δρώμενα, άλλοτε με έκπληξη, άλλοτε με αποστροφή ή και χαρά ανάλογα με το ποιος κέρδιζε. Να σου πω την αλήθεια, δεν άκουγα καλά τις οδηγίες της υπεύθυνης επί σκηνής. Επικρατούσε τόση πολλή βαβούρα που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ 100% στο τι συνέβαινε, χώρια που όταν είσαι εκεί δεν μπορείς να απολαύσεις τα εφέ σε όλη τους τη δόξα, αφού η οπτική σου γωνία είναι περιορισμένη.

Εκτός των άλλων, επί σκηνής έχεις και περιορισμό κινήσεων αφού η υπεύθυνη μας ξεκαθάρισε όπως παραμείνουμε στα σημεία που μας τοποθέτησε, μην τυχόν και τραυματιστούμε από κάποια έκρηξη και μετά πέσουν αγωγές, αποζημιώσεις και πληρώνει η εταιρεία το μάτι το καμένο του καθενός. (Ξέρεις τώρα πόσο obsession έχουν οι Αμερικάνοι με κάτι τέτοια).

Έσπασα πλάκα, έκαμα το χάζι μου, το κατά-ευχαριστήθηκα, αλλά ναι, χθες που τα παρακολουθούσα με έπιασε το «πότε θα ξαναπάμε;» και η απάντηση στο ερώτημα ήταν τουλάχιστον απογοητευτική.