Λυδία

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν ελεύθερος και το μαράζι της αγαμίας έτρωγε τα σωθικά μου, συνήθιζα να σου γράφω συχνά για τον τύπο της γυναίκας που με συγκινούσε και αποζητούσα. Από το 2010 και μετά το θέμα εξαντλήθηκε, έκλεισε λόγω Μπρέντας και έκτοτε σπάνια αφιερώνω χώρο και χρόνο να συζητήσουμε για γυναίκες. Αισθάνομαι ότι έχω καλύψει το δικό μου κενό και ότι είναι λίγο γρουσουζιά να μιλώ δημόσια γι αυτό, (μη μου φάνε άλλοι τον θησαυρό), παρόλο που έχω πολλά να πω ακόμα για το λυπηρό θέμα «Κύπρια γκόμενα».

Βλέπω μερικές φορές φίλους που δηλώνουν ελεύθεροι και πραγματικά σπαράζει η καρδιά μου γιατί κατά βάθος δεν θέλω να τους απογοητεύσω αποκαλύπτοντάς τους ότι δυστυχώς η εγχώρια αγορά δεν λέει τίποτα, και αν λέει μία στις εκατό τότε είτε πρόκειται για προϊόν μαϊμού, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε είναι κρατημένη γι άλλον πελάτη, είτε είναι για μία χρήση και μετά για πέταμα.

Προς τι τώρα όλος αυτός ο πρόλογος; Ήθελα απλά να σου πω, ότι θέλω εδώ και χρόνια να κάνω ειδική αναφορά σε μία υπέροχη γυναίκα, την οποία θαυμάζω και «ερωτεύομαι» από το 2000 όταν την πρώτο-ανακάλυψα στην τηλεόραση και τα περιοδικά, και αν προσπαθούσαν και οι δικές μας να της μοιάσουν, έστω στο μικρό της δαχτυλάκι, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ομορφότερος. Ένας Θεός ξέρει γιατί μου πήρε τόσα πολλά χρόνια να γράψω μια ανάρτηση για χάρη της, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αυτή η γυναίκα είναι η Λυδία Παπαϊωάννου, η πάλαι ποτέ παρουσιάστρια του Mad Ελλάδος - εγώ τουλάχιστον τότε την είχα ανακαλύψει.

Θωρείτε να μαθαίνετε κακομοίρες της Κύπρου:

Μπορείτε να βγείτε ένα ρημαδοραντεβού επιστρατεύοντας τον χειμαρρώδη και άκρως απολαυστικό λόγο της; Μπορείτε να βγείτε ένα ρημαδοραντεβού υιοθετώντας το ανεπιτήδευτο λουκ της που αναδεικνύει τη φυσική ομορφιά της καθιστώντας σας πιο γήινες; Μπορείτε να είστε αστείες χωρίς να είστε σαχλές; Μπορείτε να σαρκάζεστε; Μπορείτε να μιλάτε και να μας καβλώνετε χωρίς να βγάλετε τα βυζιά σας έξω; Μπορείτε να γίνετε λίγο Λυδίες; Ρητορικόν το ερώτημα. Παρόλο που δεν αναμένω θαύματα, η Λυδία είναι μία καλή αρχή για να παραδειγματιστείτε, αν όχι το επιθυμητό τέλος.

Είχα διαβάσει κάποτε μία συνέντευξή της στην οποία έλεγε ότι ο τύπος του άντρα που της αρέσει είναι αυτός που σε μία παρέα κάθεται μόνος στη γωνία και δεν μιλάει πολύ. Με πέθανε. Μαχαίρι στην καρδιά μου είχε μπήξει. Ας είναι. Ας είναι κυρία Παπαϊωάννου μου, ευτυχώς επιβιώσαμε και χωρίς εσάς. Ένα τηλεοπτικό απωθημένο πάνω, ένα απωθημένο κάτω, δεν χάλασε ο κόσμος. Και παρόλο το φαρμάκι που με ποτίσατε, όποτε πέσω πάνω σε βιντεάκι σας δεν αντέχω παρά να καθηλωθώ και να το παρακολουθήσω σαν χάνος με πολλά «δεν γίνεται» να κουτουλάνε στο εσωτερικό τοίχωμα του κεφαλιού μου.