Παράξενη Χρονιά

Το 2015 ήταν παράξενη χρονιά.

Παράξενη γιατί, κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος πήγε από τα σκατά στα απόσκατα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι η ανθρωπότητα σαν είδος έχει μετρημένα τα ψωμιά της. Όλως παραδόξως, η προσωπική μου ζωή προχώρησε αντιστρόφως ανάλογα απ’ όλον αυτόν τον χαμό. Αυτό, που όλα πάνε κατά διαόλου αλλά εσένα σου πάνε όλα σχετικά καλά, είναι καλό μεν, άβολο δε. Γιατί δεν μπορούμε απλά να υπάρχουμε στον κόσμο αυτό, πρέπει και να του χρησιμεύουμε. Φέτος όμως ένιωσα ότι αδυνατώ να συμπάσχω με το οτιδήποτε. Ήταν εγωιστική χρονιά.

Μα δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Ήταν μια χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας το πανελλήνιο ασχολούνταν με τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου. Μεταξύ άλλων, μάθαμε άπαντες ποια είναι η Ραχήλ Μακρή, μάθαμε ότι ο Ακκιντζί είναι χρυσό πλάσμα και ότι θα μας λύσει το κυπριακό, μάθαμε ποιος είναι ο Χαμπουλάς και γιατί το μαλλί της Κυριακίδου είναι απεριποίητο. Τόσα σούργελα μαζεμένα σε μία παράγραφο είχα να συναντήσω από την 5ετία της ντροπής του Χριστόφια.

Τη στιγμή αυτή που μιλάμε, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου και Μακρή δεν βρίσκονται πια στο προσκήνιο, να μου το θυμηθείς ότι μέχρι το πρώτο μισό του 2016 δεν θα βρίσκονται ούτε οι υπόλοιποι. Όταν τολμούσα να αμφισβητήσω τον λόγο ύπαρξης των πιο πάνω βέβαια, άκουγα τα εξ αμάξης. Δεν πειράζει, δεν περιμένω ότι θα συνεννοηθούμε και ποτέ, ούτε επιζητώ κάποια μορφή αναγνώρισης. Έχω επίγνωση του πού ζω και του τι με περιβάλλει.

Τούτων ως δεδομένων, ένιψα τας χείρας μου.

Ένιψα τας χείρας μου και ησύχασε το κεφάλι μου σε μια χρονιά που η Ελλάδα δεν ήξερε τι της ξημέρωνε, η Κύπρος έλυσε το Κυπριακό εν κρυπτώ και παραβύστω, η Μεσόγειος ξέβραζε πεθαμένα μωρά, το Ισλαμικό Κράτος έδειξε τα δόντια του, ε, τι; Θέλεις κι άλλα; Αυτά αρκούν για να κλείσεις τον διακόπτη. Τον κόσμο δεν θα τον αλλάξεις, αν αρχίσεις να ασχολείσαι μαζί του απλά τρελαίνεσαι.

Το 2015 εγώ παντρεύτηκα. Και αυτό μου έκανε καλό από ψυχολογικής πλευράς. Γιατί μου καλλιέργησε το αίσθημα του ανήκειν. Ξέρω, ξέρω, κανείς δεν ανήκει σε κανέναν και τα λοιπά. Όχι, εγώ έχω ανάγκη να ξέρω ότι έχω αυτήν εδώ τη γυναίκα και μ’ αυτήν θα ζήσω το υπόλοιπό της ζωής μου. Μ’ αυτήν θα σχεδιάσω το μέλλον μου, μ’ αυτήν θα το απολαύσω. Το τυπικό τελετουργικό του γάμου με έβαλε σ’ αυτή τη σειρά, που μου ενέπνευσε ασφάλεια. Προφανώς και εχω υπόψη ότι τα πάντα ρει και ουδέν μένει, αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι αρνητικά, προς το παρόν αυτά είναι τα δεδομένα, μ’ αυτά θα σχεδιάσω τη στρατηγική μου.

Το 2015 ταξίδεψα πάρα πολύ. Και να σκεφτείς ότι πέρσι τέτοια εποχή φοβόμουν ότι το 2015 θα ήταν λειψό από ταξίδια. Τελικά έκανα τα περισσότερα της ζωής μου. Αϊτή, Τζαμάικα, Μεξικό, ΗΠΑ, Βέλγιο, Ελλάδα – Αθήνα εις διπλούν. Πέντε νέοι προορισμοί, άνοιξαν τα μάτια μου περαιτέρω. Κατακτήσαμε πέντε νέα σημαιάκια, διευρύναμε τον παγκόσμιο μου χάρτη. Ο Γκάντι μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Το 2015 ήταν ενδιαφέρον και από δημιουργικής πλευράς. Έπαιξα σε δυο παραστάσεις, τη δεύτερη τη σκηνοθέτησα κιόλας. Η πρώτη βραβεύτηκε, ως γνωστόν, αλλά το καλύτερο είναι άλλο: Η ομάδα δέθηκε κι άλλο και καταλήξαμε να είμαστε κολλητοί. Παρόλο που οι παραστάσεις τελείωσαν εδώ και μήνες, έχουμε πλέον καθημερινή επαφή, βρισκόμαστε μέρα παρά μέρα, πάμε εκδρομές, τρώμε μαζί, ξεπεράσαμε τη θεατρική μας υπόσταση προ πολλού. Ακόμα και με τους πιο καινούριους που στην Αρχή τους αντιμετωπίζαμε ως... «καινούριους» και δη «περιορισμένων δικαιωμάτων». Τέτοιο παρεΐστικο πνεύμα είχα να ζήσω από τις εποχές του Λυκείου.

Αν και δεν συστήνω σε κανέναν να ανακατωθεί σε δύο παραστάσεις ταυτόχρονα, αυτό που έχω να πω είναι ότι οι μήνες Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώβρης, Νιόβρης δεν έχω ιδέα για πότε πέρασαν.

Σε ακόμα πιο προσωπικό επίπεδο φέτος είχα την ευτυχία να γίνω θείος. Απόκτησα μιαν ανιψιά, που σήμερα είναι 6 μηνών και με την οποία δηλώνω ερωτευμένος. Δεν μεγαλώνει εδώ, ζει στην Αθήνα, και ως εκ τούτου την παρακολουθώ από το skype. Μαρτύριο κανονικό. Να μην μπορείς να την αγκαλιάσεις, να την τσιμπίσεις, να την γαργαλίσεις. Κι όμως κάθομαι και παρακολουθώ χάσκοντας για λεπτά ολόκληρα τα βιντεάκια και τις φωτογραφίες της που λαμβάνω στο whatsup κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Φταρνίζεται το μωρό στην Αθήνα, αγαλλιάζω εγώ στη Λευκωσία. Λέει «ω!», νομίζω πως έγινε θαύμα!

Στα συν της χρονιάς βάζω και το γεγονός ότι απαλλάχτηκα από την χοληστερίνη, αν και στο τσακ είμαι να βάλω πίσω και τα δέκα κιλά λίπους που έχασα ορμώντας στις πίτσες και τις τυρόπιτες.

Επίσης, φέτος ξεκίνησα να γράφω σοβαρά ένα θεατρικό, να βάζω στην άκρη χρήματα, να κολυμπώ συχνότερα και να κοιμάμαι νωρίς.

Καθόλου άσχημα όταν ξέρεις πως έξω το σύμπαν γαμιέται.