Στα Καθ' Ημάς

Τα γεγονότα στο Παρίσι μου προκάλεσαν σοκ και κατάθλιψη. 

Από τότε που μίκρυνε ο κόσμος εξ αιτίας της τεχνολογίας και όλα συμβαίνουν τόσο κοντά μας, αισθάνομαι ότι δεν δικαιούμαστε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε τέτοιες συμφορές. Παλιότερα, που το ίντερνετ δεν υπήρχε και το Παρίσι ήταν πολύ μακριά μπορούσες και να αδιαφορήσεις. Ή το μάθαινες την επόμενη μέρα και ήταν ήδη πολύ αργά. Τώρα πια δεν σε παίρνει. Οι κάμερες των κινητών σε τοποθετούν στον τόπο του εγκλήματος σε σχεδόν πραγματικό χρόνο. Είσαι κι εσύ θεατής στο στάδιο, στο θέατρο, στο μπαρ. Τους σφάζουν μπροστά σου. Και δεν ξεμπερδεύεις με ένα «αυτά συμβαίνουν μακριά». Δεν ξεμπερδεύεις βέβαια, ούτε με το να βάψεις το προφίλ σου τρικολόρε, ούτε όταν φωτίσεις την πινακοθήκη της Λάρνακας αντιστοίχως. Πλέον όλα συμβαίνουν μέσα στο σαλόνι σου, και οφείλεις να συμμετάσχεις πιο ενεργά. 

Τώρα θα μου πεις, τι να κάνω εγώ από τη Λευκωσία; Να πολεμήσω την τρομοκρατία; Να περισυλλέξω τον πρόσφυγα, πώς; Δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Δεν κάνω ούτε και για άλλα, ευκολότερα βέβαια... Αλλά ναι, είναι αποτροπιαστικά όλα αυτά, και δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε. Γιατί ακριβώς ποτέ προηγουμένως δεν υπήρξαμε «κοινωνοί» των γεγονότων. Μόνο θεατές. 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν έχω διάθεση για τίποτα. Τελείωσαν οι παραστάσεις του «μπαμπά» την Παρασκευή. Πήγαμε πολύ καλά εν τέλει. Ενώ έλεγα «να τελειώνουμε παιδιά γιατί κουράστηκα», τώρα που τελείωσε θέλω κι άλλο και ήδη ο νους μου πετά στα επόμενα έργα που θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε. Τράβα με κι ας κλαίω είμαι, κλασικά. Πεθύμησα και την ομάδα ήδη. Είναι απίστευτο το δέσιμο που δημιουργείται με ανθρώπους που μοιράζεσαι μια σκηνή. 

Πήγα και είδα τη Λωξάνδρα χθες. Μια χαρά παράσταση είναι. Κατέληξα στο ότι εγώ βαριέμαι φρικτά αυτά τα έργα εποχής. Γιατί μπορεί μικρός να έβλεπα κι εγώ τη Λωξάνδρα στην ΕΡΤ και να την απολάμβανα, αλλά στα 35 μου η ιστορία της ουδόλως με ενδιαφέρει. Πόση ώρα να την ακούω να περιγράφει τα φαγητά της; Στον πέμπτο ντολμά που καταβρόχθισε την έκοψα τη φλέβα. Η μόνη σκηνή που χαμογέλασα λίγο ήταν όταν επέστρεψε στην Πόλη από την Αθήνα σχολιάζοντας «εκεί δεν ξέρουν να ζουν, μόνο εκλογές ξέρουν να κάνουν...» 

Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου θυμίζει Ζουμπουλία ναι, αλλά αυτό δεν με χάλασε. Άλλωστε θεωρώ ότι οι σταρ θα κουβαλούν για πάντα αυτή την ευχή και κατάρα. Πιο πολύ με χάλασε που είδα τη φάτσα της Έλενας Παπαδοπούλου στον θίασο. Γενικότερα, δεν έχω υπομονή με τους ηθοποιούς ή τους καλλιτέχνες που συνδέουν το όνομά τους με κάποιον κομματικό χώρο. Ειδικά τον κυπριακό κομματικό χώρο που είναι συνώνυμος των σκατών. Με το που την είδα να υποδύεται την Κοντύλω πάνω στη σκηνή, έχασε όλη η παράσταση την όποια αξία της. 

Κατά τα άλλα, έπληξα, αλλά αυτό έχει να κάνει καθαρά με τα δικά μου γούστα. 

Και τώρα που τελειώσαμε με τα θέατρα, ας επανέλθουμε στον πρότερό μας βίο. Ισπανικά, κολύμβηση, διάβασμα και συγγραφή στα άμεσα σχέδια. Όχι κατ’ ανάγκη με αυτή τη σειρά.