Φτού!

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε με τη Μπρέντα να δούμε το «Παλάτι του Τέλους» στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ (στο οποίο και έπληξα φρικτά παρεμπιπτόντως, τι τα θέλω εγώ αυτά τα δράματα λες και στα 35 μου με παίρνει να χάνω τον χρόνο μου σε πράγματα που δεν μ’αρέσουν...), και εκεί που παρκάραμε στο διπλανό χωράφι, παρά την είσοδο του θεάτρου, πέσαμε πάνω στη Χρυστάλλα Γιωρκάτζη. 

Της χαμογέλασα ενστικτωδώς, γιατί πάντα οι άνθρωποι έτσι αντιδρούν όταν συναντήσουν έξω ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο το οποίο έμαθαν από την έκθεσή του στα ΜΜΕ. «Είδες ποια πάρκαρε δίπλα μας; Η Γιωρκάτζη» είπα στη Μπρέντα «...κι εγώ ο βλάκας της χαμογέλασα, αντί να τη ρωτήσω αν είναι αλήθεια αυτά που γράφονταν στις εφημερίδες για την κόρη της, τον Βγενόπουλο, και πόθεν εις τα πόθεν έχει ακόμα μούτρα και κυκλοφορεί, ενόσω εκκρεμούν τόσα ερωτηματικά για τη δράση της στην Κεντρική Τράπεζα» είπα.

Ο ΘΟΚ το περασμένο Σάββατο ήταν τίγκα στους τζαμπατζήδες επίσημους, αν δεν το ξέρεις, επειδή στην Κεντρική Σκηνή είχε πρεμιέρα η «Λωξάντρα». Όταν φτάσαμε στο φουαγιέ διαπιστώσαμε ότι εκτός από τη Γιωρκάτζη, ήταν παρόντες τόσο ο Υπουργός Εξωτερικών, όσο και αυτός των Οικονομικών και πολλοί άλλοι κομματικοί παράγοντες, απ’ αυτούς που βρίζουμε φανατικά στα κοινωνικά δίκτυα νυχθημερόν, που άχρηστους και τυχοδιώχτες τους ανεβάζουμε και  φοροτσουλάκια μέχρι κάργιες τους θανατά τους κατεβάζουμε. Ξενερώσαμε, βεβαίως, βεβαίως, αλλά δεν μας έπαιρνε μέσα στο θέατρο ούτε να κάνουμε σκηνή, ούτε να τους ρωτήσουμε αν όσα τους καταλογίζονται κατά καιρούς ευσταθούν.

Τους χαμογελάσαμε αμήχανα και προχωρήσαμε μέσα. 

Συζητούσαμε ύστερα με τη Μπρέντα γιατί να είμαστε τόσο κότες. 

Όταν εγώ συναντώ από καιρού εις καιρόν την Άννα Βίσση σε αεροδρόμια και συναυλιακούς χώρους, πάντα έχω έτοιμη την ερώτηση: «γιατί Αννούλα μου γλυκιά έκανες πέντε χρόνια να βγάλεις δίσκο;», «γιατί δεν κυνήγησες περισσότερο τη διεθνή καριέρα τον καιρό που μπορούσες;» και η Άννα έρχεται σε αμηχανία, καταλαμβάνεται εξ απίνης, προφανώς δεν έχει πρόχειρη την απάντηση και προσπαθεί να διασκεδάσει την ερώτηση ενός φανατικού θαυμαστή απαντώντας κάτι αόριστο. Αλλά, αισθάνεται την πίεση. Και αυτό το πράγμα το κάνουν πολλοί θαυμαστές τραγουδιστών και ηθοποιών. Μου έλεγε κάποτε μια φίλη ηθοποιός που παίζει σ’ αυτά τα τραγικά σήριαλ που προβάλλονται από κυπριακής τηλεοράσεως, ότι κάποτε σε μια πτήση, μια άγνωστη κυρία στο διπλανό κάθισμα την ρώτησε «γιατί, αφού είναι ελεύθερη δεν τα φτιάχνει με τον συμπρωταγωνιστή της;»

Εφόσον, λοιπόν, το θάρρος και ενίοτε το θράσσος, τα διαθέτουμε, γιατί δεν τα επιστρατεύουμε όταν συναντούμε έξω αξιωματούχους του Κράτους; Που στο κάτω, κάτω δεν χειρίζονται θέματα ελαφρά αλλά θέματα της πατρίδας και της επιβίωσής μας;

Δεν θα ξεχάσω μια στιγμή απείρου κάλλους και κοινωνικής αθλιότητας, όταν εν έτει 2013 και λίγο μετά το κούρεμμα, ο τότε υπουργός οικονομικών, βόλταρε αναιδέστατα μετά της συζύγου του σε μια στοά στην παλιά Λευκωσία. Το τι χειραψίες λάμβανε από τους απανταχού χωρικούς, δεν φαντάζεσαι. Εγώ που εκείνη την ώρα τον φαντασιωνόμουν γυμνό πάνω σε ένα γάιδαρο να διαπομπέυεται ασύστωλα στην πλατεία της πόλης, αρκέστηκα σε ένα βλέμμα απαξίωσης, αλλά μέχρι εκεί. Θα μου πεις, δεν έχουμε και πλατεία, να πραγματοποιήσουμε τις φαντασιώσεις σου. Σωστό κι αυτό. Το δυστυχές είναι ότι μέχρι την απαξίωση φτάνουν τα κότσια μας. 

Αισθάνομαι ότι μόνο με τον Χριστόφια, εγώ τουλάχιστον, θα μπορέσω να αρθρώσω αυτά που αξίζουν να ακούσει ή να του φτύσω κατάμουτρα, και να το ευχαριστηθώ. Αλλά και αυτός, τολμά να κυκλοφορήσει στα αριστοκρατικά μέρη που συχνάζω; Ουδόλως! 

Εν πάση περιπτώσει, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω... ότι ενόσω κυκλοφορούν μπροστά μας κι εμείς αντί να φτύνουμε, χαμογελούμε αμήχανα, ό, τι πάθουμε είναι λίγο.