Μουδιασμένο Καλοκαίρι

Το καλό με το φετινό καλοκαίρι είναι ότι δεν μας έδειξε νωρίς τα δόντια του. Έφυγε σχεδόν ο Ιούλιος και ακόμα καλά-καλά, δεν ανοίξαμε κλιματιστικό στο σπίτι. Αυτό είναι ανακουφιστικό για έναν άνθρωπο σαν εμένα που απεχθάνεται το καλοκαίρι όσο τίποτα στον κόσμο, και δη το κυπριακό καλοκαίρι, που αποτελεί τη χαρά της πλέμπας. Βέβαια, έτσι όπως έχει καταντήσει ο καιρός δεν θα εκπλαγώ αν ο καύσωνας πάρει μετάθεση για τον Ιανουάριο, και βγάλουμε τα Χριστούγεννα μπροστά στον ανεμιστήρα. Μια φορά, ως τωρά, φτηνά τη γλιτώνουμε.

Φέτος δεν θα πάμε διακοπές. Λόγω του ότι ξοδέψαμε όλα μας τα χρήματα στον μήνα του μέλιτος και όλη μας την άδεια, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε τον Αύγουστο στη Λευκωσία με ελάχιστες μονοήμερες εκδρομές. Μία Λευκωσία, που ευτυχώς, φαντάζει πανέμορφη τα σαββατοκύριακα που φεύγουν όλοι και μπορούμε να κυκλοφορούμε οι υπόλοιποι ξέγνοιαστοι. Θα μου κακοφανεί σε κάποια φάση, δεν το συζητώ. Αλλά προς το παρόν αντέχω.

Προκειμένου να επιβιώσω έχω αφοσιωθεί σε νέες θεατρικές ασχολίες. Ετοιμάζουμε δυο παραστάσεις, σχεδόν ταυτόχρονα και με τις δυο ομάδες στις οποίες συμμετέχω. Δευτέρα – Πέμπτη έχω πρόβες με τον «Προμηθέα», Τρίτη – Τετάρτη με την “Obiter Dicta”. Την πρώτη ομάδα την σκηνοθετώ κιόλας, οπότε καταλαβαίνεις ότι έχω μοιραστεί σε 250 κομμάτια. Είναι πάρα πολύ κουραστικό να πρέπει να συνδυάσεις και τις δυο ομάδες, διότι το μυαλό σου δεν ξέρει πού να πρώτο-αφοσιωθεί. «Όποιος λειτουργεί δυο εκκλησιές, της μιας γελά της» που λέει και ο σοφός λαός.

Μα δεν μπορούσα να θυσιάσω καμία ομάδα υπέρ της άλλης. Με τα χρόνια, σχεδόν δέκα τον αριθμό, τις αγάπησα και τις δύο τόσο πολύ, που δεν μου πάει η καρδιά να θυσιάσω τους μεν για τους δε. Με τέτοιο ωρολόγιο πρόγραμμα, αντιλαμβάνεσαι ότι περνούν οι εβδομάδες και δεν το παίρνω χαμπάρι. Οκτώβριο ανεβαίνουμε με τον «Προμηθέα», αρχές Νοεμβρίου με τους Δικηγόρους. Θα σας το πω να έρθετε, άμα είναι, αν δεν μας βαρεθήκατε τόσα χρόνια δηλαδή.  

Οι γύρω μας κάνουν παιδιά και εμείς παίζουμε θέατρα. Όλοι μας οι φίλοι γέννησαν ή είναι θέμα χρόνου να γεννήσουν. Όσο το σκέφτομαι, απορώ με τον εαυτό μου. Τι τα θέλεις τα θέατρα 34 χρονών γαΐδαρος; Κάτσε σπείρε ένα γιο να δεις προκοπή, άχρηστε! 

Γενικότερα έχω πολύ άγχος τελευταία. Για πολλά θέματα. Ιατρικά, βιοποριστικά, οικογενειακά, υπαρξιακά. Όσο τα σκέφτομαι, τόσο περισσότερο παραμένω άπραγος και περιμένω τους βαρβάρους να περάσουν από πάνω μου σαν τσουνάμι, τύπου «γαία πυρί μειχθήτω» και αφήστε μας ήσυχους. Αφού να φανταστείς, από το άγχος άρχισα να παραμιλώ στον ύπνο μου. Εδώ και καιρό ξυπνώ τη Μπρέντα στα μισά της νύχτας και της λέω αρλούμπες, τις οποίες φυσικά, το επόμενο πρωί, ούτε που θυμάμαι πως τις ξεστόμισα. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν είπα κάτι για το οποίο να ντρέπομαι. Λέω ανοησίες, αλλά ευτυχώς όχι επικίνδυνες ανοησίες. Τη μια φορά της είπα «φέρε τις φανέλες να τις πάρουμε του Λαζόπουλου» (με τον Λαζόπουλο δεν έχω καμία σχέση, ούτε τον παρακολουθώ, ούτε φαν του είμαι, ούτε τίποτε), ενώ την δεύτερη φορά ξύπνησα τη Μπρέντα και τη ρώτησα «Πού είναι η αναρή;» (!) Εντάξει, η αναρή είναι απόρροια της πρόσφατης δίαιτας, κατανοητό. Ο Λαζόπουλος και οι φανέλες πόθεν μου ήρθαν, ακόμα το ψάχνω.

Μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα ότι το παραμιλητό είναι απότοκο άγχους και έλλειψης ύπνου. Δόξα τω Θεώ, από ύπνο, να ‘ταν κι άλλος. Άρα, φταίει το άγχος. Αυτό θα μας φάει, να μου το θυμηθείς.

Κάπως έτσι κυλά το φετινό καλοκαίρι. Μουδιασμένα και δειλά. Πού θα πάει, θα έρθει και η στιγμή που θα αναγκαστούμε να παίξουμε τους πραγματικούς μας ρόλους. Επειδή δεν θα έχουμε άλλη επιλογή.

Αδιός.