Έχετε παρατηρήσει ότι δεν υπάρχουν σύγχρονα μυθιστορήματα
που να αφορούν τη ζωή στην Κύπρο;
Μα, γιατί άραγε;
Διαβάζω τώρα ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στη
Νορβηγία και αφορά τη ζωή ενός αγοριού που έγινε πατέρας και μας εξιστορεί την
πορεία προς την ενηλικίωση. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που
ώρες – ώρες μου θυμίζει τη ζωή μου (ειδικά εκεί που περιγράφει πως εξοικειώθηκε με το πέος του που είχε κλίση προς τα αριστερά), και η οποία περιέχει νορμάλ χαρακτήρες,
θείους, θείες, γονείς, παππούδες. Αναρωτιόμουν γιατί δεν βρέθηκε ένας Χριστιανός
να γράψει μία ενδιαφέρουσα ιστορία με επίκεντρο την κυπριακή πραγματικότητα.
Όσα βιβλία γράφτηκαν από σύγχρονους Κύπριους συγγραφείς
είτε αφορούν το ’74, είτε τη ζωή στην Κύπρο του Πάππου Φιλίππου, τύπου «ιστορίες
του χωρκού», είτε κάτι ανεκδιήγητες Ελένες Πόρνες που πιο πολύ τον γέλωτα προκαλούν
παρά το ενδιαφέρον μας. Μα αυτά είναι η Κύπρος, θα μου πεις.
Όταν ζεις σε μια αδιάφορη χώρα που όλα είναι προβλέψιμα,
και περιβάλλεσαι από κόσμο που το highlight της ζωής του
είναι ο γάμος και τα βαφτίσια, πώς να εμπνευστείς να γράψεις κάτι περισσότερο
από το ’74; Και να βρεθεί δηλαδή κάποιος, να επινοήσει ένα μυστήριο και να το
τοποθετήσει στην Κύπρο, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα πείσει κανέναν. Θα
θεωρηθεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Αν φερ’ ειπείν αποφασίσω εγώ να γράψω για ένα διαστημόπλοιο
που προσγειώθηκε στην ορεινή Γαλάτα το 1967 και αποβίβασε ένα λόχο εξωγήινων
που βίασε όλο το χωριό με αποτέλεσμα τα θύματα να γεννήσουν νόθα τέκνα με
κεραίες και υπερφυσικές ικανότητες, ουδείς θα το βρει ενδιαφέρον. Αλλά αν γράψω
για τον αγνοούμενο γιο της κυρίας Μαρούλλας από τη Γαλάτα που τον περιμένει να
επιστρέψει 50 χρόνια τώρα, και κλαίει όλη μέρα μπροστά στο αναμμένο κερί του, μπορεί
να γίνει best seller και να πάρει και βραβείο.
Επίσης, σκέφτομαι, ότι κανένα σύγχρονο μυθιστόρημα που
εξελίσσεται στην Κύπρο δεν μπορεί να έχει ενδιαφέρον αν οι χαρακτήρες έχουν
κλασικά κυπριακά ονόματα. Ποιος θα κάτσει να διαβάσει ιστορία με πρωταγωνιστή
έναν Πάμπο ή μίαν Σταυρούλα; Κανένας. Αν πάλι τους βαφτίσεις με ονόματα πιο πομπώδη
ώστε να είναι πιο χαρακτηριστικά και να τα θυμάται ο αναγνώστης, αυτόματα
καθίστανται μη ρεαλιστικά και μη πειστικά. Φαντάζεσαι να γράψεις για
ένα ερωτικό τρίγωνο στο Αυγόρου μεταξύ του Αλκιβιάδη, της Ιόλης και του Περσέα;
Θα γελάσει και το τελευταίο κοκκινοχώρι.
Όλα στην Κύπρο είναι καταδικασμένα.
Αυτό ήθελα να σου πω, και τώρα πάω πίσω στη Νορβηγία μου.
Τζι εγώ διαβάζω ένα Ισλανδικό τζαι προσπαθώ κάθε 2 σελίδες να σκεφτώ τι αντίστοιχο θα μπορούσε να γραφτεί στην Κύπρο. Κανένα παραμύθι ίσως. Από την άλλη είναι γνωστό ότι δεν έχω φαντασία, οπότε εύχομαι να μάθω ότι υπάρχουν και τέτοια.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Επίσης εσκέφτουμουν ότι και οι Κυπραίοι συγγραφείς που ξέρω που ΔΕΝ γράφουν για το 74 που λες κι εσύ, γράφουν για τη ζωή αλλού. Στην Αφρική πχ, όπου μεγάλωσαν. Για εδώ, δεν ξέρω κανέναν.)
Αχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός κι αν το γράψεις εσύ το μυθιστόρημα.. Τότε θα έχει ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από υπόθεση και ονόματα. Όλα είναι θέμα Στυλ. Πότε θα το καταλάβεις και θα στρωθείς επιτέλους στο γράψιμο; Άντε, γιατί μετά θα κάνεις κάνα παιδί και δεν θα προλαβαίνεις να βγάλεις ούτε κιχ βρε δόλιο! χχ