Τετέλεσται

Κάτσε και παρακολούθησε το πιο πάνω βίντεο σε παρακαλώ, αν έχεις δηλαδή τη ψυχική δύναμη, και πες μου σε ποιο δευτερόλεπτο ευχήθηκες να ήσουν μέσα στο στούντιο για να της αστράψεις μια μπάτσα μπας και μάθει τι θα πει διάλογος, η φάουσα.

Τι εκνευριστική φωνή, τι πρήξιμο, τι αντιπαθητική, Θεέ μου!

Προσωπικά κάνω ένα εκατομμύριο συνειρμούς ανά λεπτό όταν βλέπω την Κωνσταντοπούλου στην τηλεόραση να ωρύεται. Κατ’ αρχάς, ποιος άντρας βρέθηκε και την πήρε; Τον έκανα google, μην αγχώνεσαι, διάβασα τις απόψεις του και έκτοτε έπαψα να τον λυπάμαι. Ο καθένας παίρνει ό, τι του αξίζει. Δεν πίστευα πάντως ότι θα βρισκόταν άντρας να θέλει να μοιραστεί το κρεβάτι με αυτό το πράμα που δεν σιωπά, δεν σέβεται τον συνομιλητή του, και λέει και αρλούμπες. Νόμιζα ότι το άκρον άωτον ήταν η δική μας η Χαραλαμπίδου, μα μπροστά σ' αυτήν εδώ, η Ειρήνη είναι αρνάκι (#diplis).

Αχ, Ελλάδα μου, πώς κατάντησες έτσι; Με Πρόεδρο Βουλής την Κωνσταντοπούλου και Πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Ποια κατάρα σε βαραίνει, ποια προσευχή εγώ να κάνω για τα κρίματά σου (και για τα χρήματά σου);

Τρελάθηκε ο κόσμος τις τελευταίες μέρες. Και όχι άδικα. Πανικοβλήθηκαν άπαντες και ξεσπούν τα απωθημένα τους σ' όποιον βρεθεί μπροστά τους. Όπως τους ασθενείς που τους ανακοινώνει ο γιατρός ότι είναι ετοιμοθάνατοι και αρχίζει να τους φταίει η νοσοκόμα, ο γιατρός, η μάνα τους που δεν τους πρόσεξε, ο γείτονας που φταρνίστηκε, ένα γατάκι στο απέναντι πεζοδρόμιο που πίνει αμέριμνο το γάλα του. Δεν τους αδικώ. Έτσι αντιδρά πάντα ο μελλοθάνατος. Πανικοβάλλεται και πυροβολεί κατά παντός υπευθύνου. Πλην του εαυτού του, δυστυχώς, που ευθύνεται πάνω από όλους.

Τα τελευταία 24ωρα εγώ τσακώνομαι με Ελλαδίτες που μας βρίζουν στο Facebook επειδή σαν Κύπριοι δεν «σεκοντάραμε» τις θέσεις του Τσίπρα στο eurogroup. Μέχρι και με τον Χάρρυ Κλυνν βρίστηκα, παρόλο που το μετάνιωσα μετά, γιατί αν αναλογιστείς ότι είναι σχεδόν 80 χρονών, δικαίως παραληρεί. Όλα συγκλίνουν στην ψυχολογία του μελλοθάνατου που σου είπα πιο πάνω. Σου ανακοινώνεται ότι έχεις δέκα μέρες ζωής, και απ’ όλη την Ευρώπη σου φταίει η Κύπρος με την απέραντη διαπραγματευτική δύναμη, με τον ακαταμάχητο στρατό και την θωρακισμένη οικονομία που δεν σε υποστηρίζει. Λες και όταν η Κύπρος αιμορραγούσε, τη βοήθησε κανείς ή όταν μέχρι πρόσφατα το Μπαρμπαρός αρμένιζε στις παραλίες μας είδαμε από οποιονδήποτε κάποια βοήθεια.

Κι εδώ που τα λέμε, σε τι ακριβώς να σε υποστηρίξει η Κύπρος, φίλε μου; Αφού άνοιξες την πόρτα, σηκώθηκες και έφυγες πριν τελειώσει η διαπραγμάτευση. Τι αίτημα υποβάλατε για να σας υποστηρίξουμε; Σάμπως και ξέρετε να μας πείτε; Εδώ καλά-καλά, δεν ξέρετε για ποιο λόγο θα κάνετε δημοψήφισμα την Κυριακή. Αλλά, έτσι είναι,  όποιος δεν μπορεί να δέρει τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι.

Εγώ έχω συμβιβαστεί με τη μοίρα του Έλληνα δευτέρας διαλογής. Έτσι μεγαλώσαμε στην Κύπρο, τουλάχιστον στο σπίτι μου, και δεν παρεξηγώ. Αγαπούσαμε την Ελλάδα δίχως άλλο, παρόλο που ξέραμε ότι ως Έλληνες της Κύπρου θα ήμασταν πάντα στον πάγκο, στο φτύσιμο, στο περίμενε. Χαλάλι. Δεν με πείραξε ποτέ, ήξερα το τίμημα. Η αγάπη ήταν απέραντη προς τα ελληνικά γράμματα και την ελληνική κουλτούρα που μπορούσα να υπομένω τον ρόλο του κομπάρσου. Αλλά τώρα, να τα έχετε κάνει μουνί και να σας φταίει η Κύπρος επειδή αδυνατείτε να μουντζώσετε τους εαυτούς σας, παραπάει. Διάβασα χτες το στάτους μιας κακογαμημένης καριόλας που αναρωτιόταν αν οι Κύπριοι είναι Τούρκοι και γι αυτό δεν υποστήριξαν την Ελλάδα στο eurogroup και έγινα… Τούρκος! Να παραληρεί η μάνα και να φταίει το παιδί της για τα δικά της λάθη είναι χυδαίο.

Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όλα ανάγονται στη ψυχολογία του μελλοθάνατου που προσπαθεί να εξοικειωθεί με το "Τετέλεσται" και να μην το παίρνω προσωπικά. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Αλλά προσπαθώ.

Όπως και να έχει, για να φτάσαμε σ’ αυτή την κατάντια, να φταίει ο Έλληνας τον  Έλληνα - Κύπριο, φανερώνει τεράστια απωθημένα, τεράστια κόμπλεξ, και ότι η μπόρα τώρα έρχεται. Αλλά Τσίπρα θέλατε, Κωνσταντοπούλου θέλατε, Βαρουφάκη θέλατε…  your shit, not ours, που λέμε και στην Τσίπρον!

Οι Κομμουνόσαυροι

Σ’ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα ψυχοπλακωτικά νέα και εξελίξεις του σαββατοκύριακου, πήρα τη Μπρέντα και πήγαμε σινεμά. Είδαμε το Jurassic World, το οποίο αποδείχτηκε υπέροχη αμερικανική παπάρα, ό, τι πρέπει για να δέσει με τη διάθεσή μας. Γενικά, να ξέρεις, δεν είμαι του σινεμά. Και όποτε πάω, το κάνω είτε επειδή συνοδεύω τη σύζυγο, η οποία ως επί το πλείστον βλέπει «σοβαρά έργα»,  είτε για να δω κινούμενα σχέδια Ντίσνεϊ και να νιώσω ασφάλεια. Ταινίες με δεινόσαυρους και τέρατα έχω να δω από το Γυμνάσιο.

Όπως και να ‘χει, οι δεινόσαυροι αποδείχτηκαν εξαιρετικοί. Τους απήλαυσα, παρόλη την «αμερικανιά» τους. Δεν ήταν λίγες οι σκηνές που κρατιόμουν από τα χέρια της καρέκλας και ένιωθα την ανάσα του δεινόσαυρου ένα εκατοστόμετρο μακριά από το αφτί μου.

Και επειδή η ταινία και το μήνυμά της με ενέπνευσαν τα μάλα, σας μεταφέρω ολίγες σκέψεις μου:

Αυτά παθαίνει, κύριοι, όποιος πάει κόντρα στη φύση. Πειραματίζεσαι με πράγματα που έχουν πεθάνει προ πολλού; Τρως σκατά. Ψήφισες άκρα αριστερά, ιδεολογία του κώλου που πέθανε και της έκαναν και τα σαράντα; Ιδού τα αποτελέσματα: Οι Κομμουνόσαυροι! Τέρατα που νεκραναστήθηκαν, τέρατα που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο σήμερα, και τα οποία όταν βρεθούν ελεύθερα τρέχουν βίαια και πανικόβλητα ρημάζοντας ό, τι βρουν μπροστά τους. Αν μάλιστα πρόκειται για κουμμούνοσαυρο προερχόμενο από 17 συνιστώσες και γονίδια από 17 διαφορετικά ζώα, σαν την Indominus Rex, χέστα κι άστα!

Μη μου πείτε ότι δεν είναι ίδιοι! Z' Rex, κατά κόσμον Ζωή Τυραννοπούλου.

Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι ότι στο τέλος τόσο οι Κομμουνόσαυροι, όσο και οι δεινόσαυροι, τρώγονται πάντα μεταξύ τους. Αλληλοσκοτώνονται και ησυχάζουμε. Βέβαια μέχρι τότε έχουν κάνει γης μαδιάμ τα πάντα, αλλά τι τα θες… μαλακία χωρίς παράπλευρες απώλειες δεν γίνεται.

Ο λεγόμενος Βαρουφόσαυρος. Ίδιο λίκνισμα, ίδια χάρη καθώς περπατούν κορδωτοί, κορδωτοί απολαμβάνοντας την δροσιά του ποταμού και τη ζέστη του ήλιου. 

Αυτό το πράμα είναι η αριστερά στις μέρες μας, και λυπάμαι που σας το χαλάω. Ένα έκθεμα εντυπωσιακό να το παρατηρείς στα βιβλία, αλλά τεράστια καταστροφή αν ζωντανέψει, ξεφύγει, και πάρει τα ηνία της χώρας.

Τα είδαμε και στην πολύπαθη Κύπρο μας. Βέβαια, στο μικρό νησί μας, η παραβολή με το Jurassic World ακούγεται πολύ αβάντ γκαρντ και δεν είναι αντιπροσωπευτική του χωρκαθκιού που κυβέρνησε. Μάλλον για Τσουράσικ Παρκ μας έκοψα εμάς, παρόλο που οι δικές μας κομμουνό-τσουρες, είχαν ακριβώς τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα και συνέπειες με τους δεινόσαυρους. Ήταν μεν τα μάλα διασκεδαστικό να παρατηρείς το γαϊδούρι και τη γίδα του να λένε τις σάχλες τους και να γελάς, ώσπου δραπέτευσαν και κυβέρνησαν. Αφού τα έκαναν σαν τα μούτρα τους, επέστρεψαν στη μάντρα τους, από όπου συνεχίζουν από καιρού εις καιρόν να μας διασκεδάζουν μόνο ως εκθέματα, ευτυχώς. Και όλον αυτό τον οίκτον, τον εκλαμβάνουν σήμερα ως «επιθυμία να τους ξαναδούμε», κατά πως δηλώνουν στις συνεντεύξεις.

Ω, Θεοί, οι δικοί μας θα γίνονταν ακόμα πιο συναρπαστική ταινία. 

Να πάτε να δείτε την ταινία, είναι ό,τι πρέπει για να ξεφύγετε αυτές τις μέρες από την εθνική μας μιζέρια.

Αυστραλέζικο

Τρεις ώρες έκανε η Ντέμπορα να συνέλθει, από όταν έμαθε από τον Τζέισον, τον άντρα που καθόταν απέναντί της στο μπαρ, ότι δεν είχε γεννηθεί άντρας, αλλά καγκουρώ. 

Σωριάστηκε σε ένα σκαμπό και προσπαθούσε να χωνέψει τα λόγια του. «Το 2017 ένας μετεωρίτης χτύπησε την Αυστραλία και προκάλεσε, εκτός από πολλές υλικές ζημιές, και ανήκουστη οικολογική καταστροφή. Μολύνθηκε ο αέρας, το νερό, το χώμα από ένα σπάνιο μέταλλο, το λεγόμενο ΄κανγκαρούτσι’, το οποίο συνέβαλε στη μετάλλαξη πολλών γονιδίων του DNA όλων των ζώντων οργανισμών στην ήπειρο» εξήγησε.  

Απότοκο της μετάλλαξης αυτών των γονιδίων, ήταν η εξέλιξη κάποιων πιο επιρρεπών καγκουρώ, σε κάγκουρες. Δηλαδή σε άντρες με χαρακτηριστικά καγκουρώ: βίαιοι, χορτοφάγοι, πηδηχτούληδες. 

Η Ντέμπορα δεν ήξερε πως να το ανακοινώσει στους φίλους και την οικογένειά της. «Κάγκουρας; Εκατό φορές καλύτερα να ήταν Τουρκοκύπριος», της είπε η πιο ανοιχτόμυαλη θεία της. «Ντέμπορα σκέψου το καλά, αυτοί οι άντρες είναι αμετανόητοι εργένηδες, τους έχω μάθει: χορεύουν ζεϊμπέκικα στις ελληνικές ταβέρνες τραγουδώντας «από κοάλα σε κοάλα θα πηδάω». Ζουν επιπόλαια, μια μέρα θα το μετανιώσεις». Αυτά είπε η θεία και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας.       

Οι μήνες περνούσαν και η Ντέμπορα είχε αρχίσει να συνηθίζει την ιδέα πως ο Τζέισον ήτο κάγκουρας. 

Ένα βράδυ, καθώς τα δυο τους περπατούσαν ρομαντικά, χέρι - χέρι κατά μήκος της γέφυρας του Σίδνεϊ αποφάσισαν να βγάλουν μαζί μια σέλφι με φόντο τη διάσημη όπερα της πόλης. Εκείνη το βράδυ η Κάιλι Μινόγκ παρουσίαζε την «Αραμπιάτα», μια νέα όπερα, και η όλη ατμόσφαιρα ξεχείλιζε από ερωτισμό από τις άριες της τραγουδίστριας που αντηχούσαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Η Ντέμπορα έβαλε το χέρι της μέσα στο μάρσιπο του Τζέισον για να πάρει το κινητό του. Ψαχουλεύοντας το μάρσιπο διαπίστωσε ότι το μπούμερανγκ του Τζέισον ήταν ερεθισμένο και σε πλήρη στύση.

«Τι την ήθελα τη σέλφι νυχτιάτικα;» σκέφτηκε έντρομη η κακομοίρα. «Εκτός του ότι δεν θα φαίνεται τίποτα μες τα μαύρα σκοτάδια, ο Κάγκουρας θα θέλει να τον ανακουφίσω». Και όχι, δεν διαψεύστηκε. Ο Τζέισον της έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο υποδηλώνοντας τις ορέξεις του, διά υποδούλωσή της. Η Ντέμπορα αντιστάθηκε σθεναρά, μα ο Τζέισον μέσα στο μάρσιπο, εκτός από το κινητό, τα τσιγάρα του, μια κάρτα με τηλέφωνο κλειδαρά, και ένα τυχερό κομποσχοίνι από προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, έκρυβε και ένα γάντι του μποξ. 

«Τώρα θα δεις τι πά να πει Κάγκουρας», είπε ο Τζέισον. 

Πριν η Ντέμπορα προλάβει να πει «μανά!», έφαγε μια ξεγυριστή που εκτοξεύστηκε ένα χιλιόμετρο πάνω από τη γέφυρα. Οι περαστικοί είχαν να δουν τέτοιο θέαμα από τους ολυμπιακούς του 2000. Νόμιζαν πως ήταν πυροτέχνημα έτοιμο να σκάσει και έβγαλαν πάνω τα κινητά τους. «Το είχε πει η θεία πως αυτό το μπούμερανγκ θα μου γυρνούσε μπούμερανγκ» σκέφτηκε η Ντέμπορα καθώς βυθιζόταν στα γάργαρα νερά του Σίδνεϊ.       

Εκεί, καθώς έχανε τις αισθήσεις της και το κορμί της -ανήμπορο να αντιδράσει- εξοικειωνόταν με την ιδέα του πνιγμού, αναθάρρεψε καθώς το μάτι της έλαμψε. Ένα απόμακρο κόκκινο φως που χανόταν στα άδυτα του ωκεανού, της έδωσε την τελευταία της ευτυχία:

«Νήμο εσύ; Επιτέλους σε βρήκα!»

Αυτά ήταν και τα τελευταία της λόγια. 

Αφίσα

Μου έστειλαν αυτό το υπέροχο πόστερ και θα ήθελα να το μοιραστώ με το σύμπαν.

Απλά μαθήματα μάρκετινγκ και προώθησης υποψηφίου διά λαμπρήν καριέρα. Όπου λαμπρή, βλέπε αρνιά και κόκκινα αβγά.

Η Άννα Βιλανίδη ΕΠΑΞΙΑ βρίσκεται στον τελικό του The Voice. Έμφαση στο ΕΠΑΞΙΑ, διόλου τυχαία η υπογράμμιση. Με το σπαθί της μπήκε η κόρη μας στο παιχνίδι, με το σπαθί της θα βγει! Ούτε μέσον, ούτε ιδιαίτερα, ούτε αντιγραφές, ούτε τηλεφωνήματα από τον Κάρογιαν και το Προεδρικό για να πάρουμε τη θέση. Γιατί αν για κάτι πρέπει να έχουμε το κούτελό μας καθαρό, αυτό πρέπει να είναι ο τρόπος εισδοχής μας στα ανώτερα μουσικά ιδρύματα, και η τιμιότις με την οποία πήραμε στο τέλος το πολυπόθητο χαρτί.

Στηρίξτε την Άννα με τη ψήφο σας ώστε από βδομάδας να δίνει συντεντεύξεις από το Θέμο Αναστασιάδη, μέχρι την Χριστιάνα Αριστοτέλους. Επιπρόσθετα, παραθέτουμε:

Τηλεφωνικά πακέτα για 5 ψήφους, για 10 ψήφους, για 25 ψήφους, για 2500 ψήφους. Λευκά και άκυρα δεν προσμετρούνται. Για ευκολίες πληρωμής, πληροφορίες εντός. Επίσης, παρέχονται ταξιδιωτικά πακέτα για Αγίους Τόπους, Αίγυπτο, Λίβανο, Ρόδο, Μυτιλήνη. Για προαιρετική εκδρομή στην Περιστερώνα, που στηρίζει διακαώς τη συμμετοχή της Άννας, δίδεται μπόνους μια μερίδα οφτόν που τον Πορφύριο.

Photo Ντοκουμέντο - Courtesy of Beatrix Kiddo.

Ψηφίστε την Άννα Βιλανίδη, να σπάσουν οι καλαμαράδες. Που μπορεί στο μπλα-μπλα να μας κάνουν κόσκινο λόγω ευφράδειας, αλλά στο λα-λα δεν πιάνουν μπάζα μπροστά μας. Εμείς εδώ μπορεί να αναπνέουμε αέρα ψεκασμένο, αλλά πίνουμε νερό θαυματουργό. Το είπε και η Βανδή.

[Πέραν της πλάκας και της τραγικής αφίσας, για να μην παρεξηγούμαι, θεωρώ ότι η Βιλανίδη όντως αξίζει να σηκώσει το βραβείο, σε σχέση πάντα με τους αντιπάλους της - αλλά πριν βγάλετε αφίσα, συμβουλευτείτε τουλάχιστον έναν άνθρωπο με στοιχειώδη αισθητική]. 

Γάλα Τριαντάφυλλο

Σου έχω το ωραιότερο, δυνατό φινάλε για το σαββατοκύριακο.

Ένα βίντεο κλιπ από τον γάμο του βουλευτή του ΔΗΣΥ, Ευθύμιου Δίπλαρου με μια λεμέσια κορασίδα, για την οποία πέραν του ότι διαθέτει σπιταρόνα, ουδέν άλλον στοιχείο κατέχουμε.

Πάτα play και απόλαυσε στιγμές απείρου κάλλους, με έναν εκ των 56 νομοθετών αυτής της χώρας, να κάνει πόζες στη κάμερα, θέλοντας να αποδώσει το γκράντε αμόρε του, όσο πιο κινηματογραφικά γίνεται. Ναι, κλαίει σήμερα ο Σκορσέζε.

Ειδική μνεία, παρακαλώ, στα σημεία όπου με τη βοήθεια της εικόνας της Παναγίτσας, στο φτωχικό σπιτάκι του, ο βουλευτής μας απολαμβάνει το γάλα τριαντάφυλλο του, τρώει τηγανητά αβγά συνοδευμένα με μπουκίτσες από φλαούνες της μαμάς.

Κι αν νομίζεις ότι αυτό το ευφάνταστο σενάριο τελειώνει εδώ, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Το concept συνεχίζεται με μία «τυχαία» συνάντηση του ζεύγους σε μια (άδεια όλως περιέργως) καφετέρια της Λεμεσού, όπου ο λαμπρός μας νέος καρφώνει με το σπινθηροβόλο του βλέμμα την εκλεκτή της καρδιάς του. Αυτή, παρόλο που το παίζει δύσκολη, εντούτοις υποκύπτει στον πειρασμό, αν και στο τέλος ως γνήσια λεμέσια καλλονή, σηκώνεται και φεύγει. Γιατί μπορεί να είναι τα μάλα ερεθιστική η ματιά ενός φέρελπι πολιτικού της νήσου, μα «Δεν ανέχομαι άντρες που κοιτούν το iphone τους κάθε δυο λεπτά, εγώ» φαίνεται να δηλώνει ευθαρσώς με το ύφος της. «Μα, ποιος σου τηλεφωνεί τέλος πάντων, και δεν μου δίνεις σημασία; Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας;»

Ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που στέκεται αντάξιος του θεσμικού του ρόλου, βεβαίως, βεβαίως, μπαίνοντας κουμπάρος στον γάμο. Όχι μόνος του, μαζί με άλλους. Όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη, εβίβα πρώτη ρε συμπέττερε!

Πραγματικά, αυτό το βίντεο είναι θησαυρός από κάθε άποψη.

Να είσαι 35 χρονών, και στην πιο σημαντική στιγμή σου, να έχεις για κουμπάρο τον Αναστασιάδη και τον Λακκοτρύπη! Δυο φίλους σου δεν έβρισκες, άνθρωπε μου, με τους οποίους να έκανες δυο μαυρογέριμες αλητείες στη ζωή σου (όσες αλητείες επιτρέπει βεβαίως, βεβαίως η κατανάλωση γάλακτος με τριαντάφυλλο στην ηλικία των 35), να τους βάλεις για κουμπάρους;

Πόση κομματολαγνεία πια;

Και κάλεσες και τη μισή Κύπρο εξ όσων άκουσα. Σχολιάστηκε πολλάκις. Εμένα δεν με ενόχλησε που κάλεσες 9000 άτομα. Πιο πολύ με ενόχλησαν οι χωρκάτες που ήρθαν. Που όπως καταδεικνύει το βίντεο ήταν πολλοί και στάθηκαν ουρά να υποβάλουν τα σέβη τους. Γιατί εντάξει, εσύ πολιτικός είσαι, λογικό να λύσσαξες για τη ψήφο τους. Το ότι εν έτει 2015 και μετά από τόσα δεινά που πληρώνουμε εξ αιτίας της ανικανότητάς σας ως πολιτικούς, έχει ακόμα κόσμο που χάνει το Σάββατό του για να έρθει στον γάμο σας, είναι απόδειξη ότι ουδεμία σωτηρία έχουμε. Και ότι το κούρεμα ήταν και λίγο μας. Ριζική αποτρίχωση μας άξιζε, με το δρεπάνι του Χάρου.

Το βίντεο κατά τα άλλα, φουλ στο κλισέ και τρε μπανάλ. Πλάνα με το drone πάνω από τη Λεμεσό (τα είδαμε εκατό φορές, εμετός), πλάνα με τη νύφη να συγκινείται στη θέα των ρυτιδιασμένων θείτσων που την καπνίζουν ενόσω παιανίζει μοντέρνο σουξεδάκι του συρμού σε αργή κίνηση (το είδαμε εκατό φορές, εμετός εις διπλούν). Μοντιέ και διός μίο!

Μετά τους Χριστοφικούς γάμους στα μοναστήρια του Κύκκου, με τα παρδαλά φορέματα της Έλσης, τους κιτς καλεσμένους και τα λοιπά τσίρκα, νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι τέτοιον πάτον δεν πιάσατε, μα δείξτε ολίγον οίκτο.

Θέλουμε να κάνουμε οικογένεια και να ζήσουμε σ’ αυτό το νησί. Δώστε μας μισό κίνητρο!

Γειτονιά, Ο Δρόμος Σου Στενός...

Δεν βλέπω την ώρα να ξεκουμπιστώ απ’ αυτή την κωλογειτονιά που επίλεξα να ζήσω τους πρώτους μήνες του έγγαμου βίου μου. Μετρώ τις μέρες αντίστροφα να πάρω τα μπογαλάκια μου και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Ομολογώ ότι υπήρξα επιπόλαιος στην επιλογή διαμερίσματος, αλλά είχα ήδη ορίσει ημερομηνία γάμου και έτρεχα να συγκατοικήσω με τη Μπρέντα κακήν κακώς πριν την τελετή, ώστε να δικαιολογήσω το μεγαλεπήβολο βήμα. Δυστυχώς, διάλεξα ένα διαμέρισμα που μας ταλαιπώρησε τόσο με τα τεχνικά του προβλήματα, όσο και με τους ανεκδιήγητους γείτονές του.

Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι από τούδε και στο εξής, όποιος ψάχνει διαμέρισμα, θα πρέπει εκτός από την κλασική, υποτυπώδη έρευνα που διεξάγει σχετικά με τις προδιαγραφές του εκάστοτε διαμερίσματος, να ρωτά και το βιογραφικό των γειτόνων του. Εν ανάγκη να κάνει μια γύρα και να μαθαίνει τι καπνό φουμάρει ο καθένας. Ποιοι είστε εσείς που θα ζείτε κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα στον κώλο μας; Είστε συνεργάσιμοι; Είστε καθαροί; Έχετε ζωή, ή θα ασχολείστε μόνο με τη δική μας;

Η γειτονιά μας έχει μια χαρά ανθρώπους. Τους δίπλα μας και τους από πάνω μας, δόξα τω Θεώ, ούτε που τους ακούμε και τους συμπαθούμε. Αλλά έχει και 2-3, που είναι αρκετοί να αψηφήσεις όλους τους νόμους και να βγεις έξω να τους πυροβολήσεις εξ επαφής.

Κατ’ αρχάς, η σκατόγρια. Έχουμε μια 80χρονη απέναντι, που τυγχάνει να είναι και φίλη με τη γιαγιά μου, η οποία μας κατασκοπεύει κανονικά. Παρακολουθεί το πότε είμαστε σπίτι, πότε φεύγουμε, και αναλόγως δίνει το ρεπόρτο της στα headquarters, δηλαδή στη γιαγιά μου. Η οποία γιαγιά μου σημείωσε ότι ζει στην άλλη άκρη της πόλης, παρόλα αυτά έχει πλήρη γνώση των κινήσεών μας. Πέραν της αναφοράς για το πότε ξεπορτίζουμε και πότε επιστρέφουμε, η γηραιά κατάσκοπος έχει άποψη και για την αρχιτεκτονική διάταξη του διαμερίσματος μας: «Το υπνοδωμάτιο του εγγονού σου δεν έχει παράθυρο, μόνο μπαλκονόπορτα. Δεν ζεσταίνονται το καλοκαίρι χωρίς παράθυρο ή μήπως έχουν συνέχεια αναμμένο το air condition;» ανέφερε τις προάλλες στην έκθεσή πεπραγμένων που εξέδωσε στη γιαγιά μου. Ήμαρτον!

Η συγκεκριμένη γριά έχει και ένα γιο, περί των 50 ετών. Κάθε Κυριακή ψήνει σούβλα στην αυλή του. Βγάζει τη φανέλα του, προτάσσει την κοιλιά του ως προστάζει το τελετουργικό του χωρκάτη ψήστη, κάθεται μπροστά στη φουκού, τσικνίζει όλη τη γειτονιά, και μας παρακολουθεί. Ψήνει και μας κοιτάζει. Βγαίνω στο μπαλκόνι μου λίγο να ανασάνω, ο ανυποψίαστος, και τον τσακώνω που μας καρφώνει με το μάτι. Ο αριστερός βολβός του κοιτάζει τα κοψίδια, ο δεξιός εμάς. Επίτηδες τον καρφώνω κι εγώ με το βλέμμα μου, πειραματικά, για να δω πότε θα ντραπεί και θα κοιτάξει αλλού, μα εις μάτην, το μάτι! Λίγο ακόμα και θα ερωτευτούμε από το πολύ το ‘σε κοιτώ-με κοιτάς’. Μη σχολιάσω το ότι εν έτει 2015 υπάρχει ακόμα κόσμος που ψήνει σούβλα στην αυλή του τις Κυριακές. Ας το ξεπεράσουμε κάποτε σ’ αυτή τη χώρα το κρέας.

Έχουμε και ένα μαλάκα φοιτητή στη γειτονιά. Που έχει ένα λυκόσκυλο. Λυκόσκυλο μαντρωμένο σε ένα μπαλκονάκι μια σταλιά, τύφλα να ‘χει η καμαρούλα της Χρονοπούλου. Όπως κατάλαβες, ο σκύλος βαριέται όλη μέρα στο μπαλκόνι και γαβγίζει. Γαβγίζει τόσο δυνατά και απελπισμένα, που εύχεσαι να ψοφήσει κι αυτός και ο ιδιοκτήτης του. Από ό, τι κατάλαβα, ο σκύλος ζει σε δύο ξεχωριστά μπαλκόνια – φυλακές. Ένα στο πλάι πολύ μικρό στο οποίο φυλάνε οι ένοικοι τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες της κουζίνας, στο οποίο ο σκύλος για να χωρέσει αναγκάζεται να σταθεί στα δυο πόδια, ακουμπώντας με τα μπροστινά του στο κάγκελο του μπαλκονιού - στην οποία περίπτωση γαβγίζει σαν να τον σφάζουν. Και το δεύτερο μεγάλο μπαλκόνι που κοιτάζει στον δρόμο, στην οποία περίπτωση ο σκύλος γαβγίζει όποτε δει άνθρωπο μπροστά του- δηλαδή συνέχεια.

Είχα γράψει τις προάλλες και στο Facebook, ότι η κατοχή σκύλου θα έπρεπε να διέπεται από τους ίδιους κανόνες και αρχές με την υιοθεσία τέκνου. Πριν εγκριθεί το αίτημα υιοθεσίας κάποιου, να γίνεται έλεγχος, κατά πόσον το κατοικίδιο μπορεί να επιβιώσει υπό τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν είναι δυνατόν να έχεις έγκλειστο ένα λυκόσκυλο μέσα σε ένα μικροαστικό μπαλκόνι, και δη αγλαντζιώτικο! Οι λυκόσκυλοι είναι για τους τσομπάνηδες που έχουν πρόβατα! Εσύ εξ όσων γνωρίζω είσαι φοιτητής, τι το θες το κτήνος μέσα στην πόλη; Μη σώσεις και περάσεις μάθημα!

Πέτυχα τον φοιτητή εχθές το απόγευμα να βγάζει το λυκόσκυλο βόλτα. Σκέφτηκα να πάω να του μιλήσω. Πλησίασα με το αυτοκίνητο. Ο τύπος έχει ξυρισμένο περιμετρικά το κεφάλι, ενώ αναφύεται ένα τσουλούφι στην αρχή του μετώπου, το οποίο χτενίζεται προσεχτικά στην αριστερή μεριά του κρανίου του. Έχει μούσι ιερέα, φορά αλυσίδα στο λαιμό και περπατά με τον σκύλο λες και πρόκειται για προέκταση του πέους του. Τι συζήτηση να κάνεις μ’ αυτό τον άνθρωπο; Σκυλόβρισα από μέσα μου και έφυγα.

Έχουμε ακόμα έναν πρήχτη στη γειτονιά. Έναν που κοιμάται και ξυπνά με τον καημό μην τυχόν και του κλέψει κάποιος το πάρκινγκ. Τόσο πολύ, που θεώρησε πρέπον να πάει να αγοράσει μια ταινία, σαν αυτές που έχουν οι αστυνομικοί στις εγκληματικές σκηνές, και να χαράξει την περίμετρο του πάρκινγκ ώστε να αποτρέψει τους πάντες από το να παρκάρουν στη θέση του. Ξύπνησα σήμερα και είδα το πάρκινγκ αποκλεισμένο λες και πέθανε κάποιος, έσπασαν τα νεύρα μου.

Να σηκωθούμε να φύγουμε να ησυχάσουμε. Δεν είμαι εγώ να περιβάλλομαι από αυτόν τον κόσμο. Στην Αγγλία συζούσα σε ένα σπίτι με χίλιες δυο ράτσες και ουδέποτε είχαμε προβλήματα. Άγγλοι, Έλληνες, Κινέζοι, Ταϊλανδοί, Πορτογάλοι, κόσμος απ’ τις Μπαχάμες και τα νησιά Μπαρμπέιντος μες το ίδιο σπίτι, μια χαρά σεβόμασταν τα όρια ο ένας του άλλου. Στην ίδια μας τη χώρα γιατί να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε;

Ρητορικό το ερώτημα.  

Μπρέντα, κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, μια λεμονιά ανθίζει στη γεινονιάααα...

Έξαλλες Βρυξέλλες

Ήμουν στις Βρυξέλλες για ένα συνέδριο την περασμένη εβδομάδα.

Πρέπει να ήμουν ο τελευταίος Κύπριος που δεν είχε πάει ποτέ προηγουμένως στις Βρυξέλλες. Όσοι ξέρω έχουν πάει και μια και δυο φορές για δουλειές και τα τοιαύτα. Γι αυτό και δεν θα σου πω τίποτα για την πόλη, αφού οι περισσότεροι την γνωρίζετε. Δεν μπορώ να πω ότι θα πέταγα και τη σκούφια μου για να ζήσω εκεί, αλλά σίγουρα έχει πολλά θετικά. Μπορεί να μοιάζει με παριζιάνικο περίχωρο, αλλά βρίσκεις ό,τι θέλεις, και όποια ράτσα λαχταράς για να κοινωνικοποιηθείς. Δεν νιώθεις εκτός των νερών σου. Σαν να είσαι στην καφετέρια του πανεπιστημίου σου με τους Erasmus. Και από ελληνομάνι όσο θέλεις ώστε να μην νιώθεις νοσταλγία (αν και πλέον με το ίντερνετ η λέξη νοσταλγία έχασε κάθε σημασία).

Στον ελεύθερο μου χρόνο έκανα πολλά! Κατ’ αρχάς πήγα στο επίσημο κατάστημα των Στρουμφ και του έδωσα και κατάλαβε. Ανανέωσα τη συλλογή μου, αγόρασα όσα μου έλειπαν. Να σου πω ότι το κατάστημα γενικά είναι ολίγον τι απάτη, μιας και στο σάιτ τους φαίνεται αχανές, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα μικρό δωμάτιο. Επίσης, είναι πανάκριβο και τα μισά προϊόντα που πωλούνται εκεί τα βρίσκεις άνετα στο διαδίκτυο φθηνότερα. Απογοητεύτηκα ελαφρώς, μιας και ανέμενα να βρω έναν πακτωλό στρουμφακίων μπροστά μου, αλλά απ’ τα ολότελα…

Δίπλα από το στρουμφοκατάστημα βρίσκεται το Μουσείο Κόμιξ «Μουφ». Όπως ήδη κατάλαβες και εξ ονόματος, πρόκειται για τεράστια μούφα. Έχει μέσα όλα τα κόμιξ, τα μισά εκ των οποίων δυστυχώς, δεν τα γνωρίζουμε. Αν εξαιρέσεις Στρουμφάκια, Αστερίξ και Τεν-Τεν, όλα τα άλλα δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους. Αν βρεθεί στο διάβα σου να πας, αλλιώς μη σκας. Εγώ μπήκα τιμής ένεκεν, άκουσον, άκουσον, επειδή αγόρασα στρουμφάκια άνω των €100 και μου έδωσαν εισιτήριο δωρεάν. Δεν βρίσκουν συχνά τέτοιους ψυχάκηδες.

Πήγα και στο Ατόμιουμ. Εντάξει δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, έκανα και μισή ώρα στην ουρά μέχρι να ανέβω επάνω, αλλά εγώ το βλέπω σαν τον πύργο του Άιφελ. Παπάρα, ξεπαπάρα δεν γίνεται να μην το επισκεφτείς. Είναι το σύμβολο των Βρυξελλών όσο να πεις.

Α, τώρα που είπα «πεις», θυμήθηκα το «Μανεκέν Πις». Θεέ μου, αυτό κι αν είναι απ’ τα ανεξήγητα. Το παιδάκι που κατουράει το σιντριβάνι. Όχι, τους παραδέχομαι! Πώς καταφέρνουν οι ξένοι να μετατρέπουν τις μαλακίες σε αξιοθέατα και να γίνονται σημεία αναφοράς στις πόλεις τους... θέλει μεγάλο ταλέντο. Μόνο εμείς οι βλάχοι έχουμε τόσα αρχαία και τα έχουμε ανεκμετάλλευτα, απεριποίητα και πεταμένα στους πέντε δρόμους. Αυτό το Μανεκέν Πις πωλείται πολύ στα σουβενίρς σε ενοχλητικό βαθμό. Σε καιρούς που η παιδοφιλία στην Ευρώπη αυξάνεται, το να προμοτάρεις ένα παιδάκι με το πουλάκι του έξω ως κάτι το χαριτωμένο, εμένα μου προκαλεί αμηχανία.

Α, να σου πω πού πέρασα ωραία; Στο Mini Europe. Ένα πάρκο με μνημεία μινιατούρες από όλες τις χώρες της ΕΕ. Ολίγον παιδικό, αλλά ξέρεις την αγάπη που τρέφω στην Ευρώπη εξ αιτίας Γιουροβίζιον και Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα, που εκεί μέσα ήμουν στο στοιχείο μου. Διάβαζα στατιστικά, πατούσα τα κουμπιά και άκουγα να παιανίζουν οι εθνικοί ύμνοι της κάθε χώρας, έβγαζα φωτογραφίες. Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα εκεί μέσα, που σε σχέση με το μέγεθος του πάρκου, είναι πολλή.

Ναι, έχει και την Κύπρο βεβαίως, βεβαίως, άμα πατήσεις το κουμπί παίζει ακόμα ευτυχώς ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Για έκθεμα το ωραιότατο Κούριο.

Τι άλλα έκανα στις Βρυξέλλες; Πήγα μαγαζιά, έφαγα στην Γκραν Πλας, ήπια ποτάκια στην πλατεία Σαν Ζερί, συνάντησα αγαπημένη συμμαθήτρια που εργάζεται στην Ε. Επιτροπή και συμφάγαμε, όλα τα καλά!

Το ωραιότερο ανέκδοτο όμως, έρχεται τώρα!

Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Μπροστά μου κάθεται ένας κύριος με τον γκόμενό του. Είχε νεύρα και τρωγόταν με τα ρούχα του. Του έφταιξαν οι υπόλοιποι συνεπιβάτες επειδή περνώντας από δίπλα του, «του έτριβαν τις τσάντες στη μούρη» ή «τον έσπρωχναν και τον ενοχλούσαν». Έκρινε λοιπόν αναγκαίο να παραπονεθεί στην αεροσυνοδό, ενόσω συνεχιζόταν η επιβίβαση.

«Μα κάντε κάτι επιτέλους, οι 9 στους 10 επιβάτες με σπρώχνουν με την τσάντα τους. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Κάντε μια ανακοίνωση να είναι πιο προσεχτικοί, έχει και η αγένεια τα όριά της, απαπαπα…»

Η αεροσυνοδός τον κοίταζε υπομονετικά με ένα βλέμμα το οποίο άνετα μεταφραζόταν σε «δεν πιστεύω αυτά που ακούω». Απτόητος ο κύριος:

«Έλα στη θέση μου. Έλα στη θέση μου! Σ’ αρέσει εσένα να σε σπρώχνουν; Δεν είναι πολιτισμός αυτός. Οι εννιά στους δέκα να ενοχλούν και ούτε μία απολογία ρε παιδί μου…»

Εντός μισού λεπτού εμφανίζεται Κύπριος με μια τσάντα γεμάτη δώρα αεροδρομίου, ο οποίος εντελώς άτσαλα επιχειρεί να τη στοιβάσει στο ντουλαπάκι πάνω από το κεφάλι του παραπονεμένου κύριου. Ωχ, είπα, κοίτα να δεις που είναι θέμα χρόνου να του ρίξει αγκωνιά! Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, του την έφεξε! Ξεσηκώνεται ο κύριος:

«Ε, αμάν πια! Δεν είναι κατάσταση αυτή χρυσό μου, από την ώρα που έκατσα με έσπρωξαν εκατό φορές, τώρα να και μια αγκωνιά στο κεφάλι, δώρο!»

Ο γκόμενος από δίπλα να συμπονά σιωπηρά. Εν τω μεταξύ εγώ να τα βλέπω αυτά και να έχω γίνει κόκκινος από το γέλιο, να σφίγγομαι να μην γελάσω δυνατά και με πάρουν και μένα τα σκάγια. Και μια κυρία πιο μπροστά το ίδιο. Θίχτηκε ο κύριος:

«Γελάτε, γελάτε εσείς, μα για ελάτε στη θέση μου, για ελάτε να δούμε αν σας αρέσει να σας σπρώχνει ο καθένας!»

Πέντε λεπτά μονολογούσε / μας τα έπρηζε, οσονούπω θα έβγαζε και τη βεντάλια να συνέλθει. Έκπληκτος ο Κύπριος που του έδωσε την αγκωνιά παρακολουθούσε το ντελίριο. Αφού τακτοποιήθηκε και έκατσε ψέλλισε ένα ‘συγγνώμη, δεν ήταν επίτηδες’, απορώντας για το πότε θα τελείωνε όλη αυτή η υστερία.

Και τότε, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, βλέπω μπροστά μου μιαν γριά. Μια γριά με μαύρο τσεμπέρι και δυο μπαστούνια ξύλινα για να τη βοηθούν στο περπάτημα να διασχίζει τον διάδρομο και να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Με ένα πανούργο / σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη έριξε την ατάκα – «Μην τσακώνεστε μάνα μου, να χαρείτε, μην τσακώνεστε!»

Περιττό να σου πω ότι πλάνταξα, τη μισή πτήση την έβγαλα έτσι, να ανακαλώ στη μνήμη μου την γριά που ήθελε να επιβάλει την τάξη και να προσπαθώ να μην με πετάξουν έξω από το πολύ το γέλιο. Δεν ακούγεται αστείο τώρα που σου το περιγράφω, αλλά άμα το ζεις, είναι κορυφαίο. Ο κύριος και ο φίλος του ηρέμησαν στο μεταξύ. Μόνο που όταν φτάσαμε, εκεί στην παραλαβή αποσκευών τον άκουσα να λέει «δεν έχω ξαναδεί πιο αγενή Κύπρια», προφανώς αναφερόμενος στο συμβάν.

Πάει και το Βέλγιο, κυρίες και κύριοι, χαίρομαι που έκλεισα μια τρύπα στον χάρτη μου και όσο πάει ολοκληρώνεται το παζλ. Κρίμα που δεν τα κατάφερα να πεταχτώ στο Λουξεμβούργο, να μην αφήσουμε τρύπα ανοιχτή. Ήμουν τόσο κοντά, αλλά δεν βόλεψε, ένας Θεός ξέρει αν ποτέ θα μου δοθεί το κίνητρο να πάω και εκεί.

Καλή βδομάδα.