Χάνι Μουν

Χαιρετώ τα πλήθη.

Τις τελευταίες 20 μέρες έλειπα στον «μήνα του μέλιτος».

Ο όρος «μήνας του μέλιτος» με εκνευρίζει, αλλά πώς αλλιώς να αποκαλέσω αυτό το διάστημα για να συνεννοηθούμε;

Πήγα στην Αμερική. Και λίγο στην Καραϊβική ως είθισται. Εξέλιξα τον χάρτη μου όπως βλέπετε, βγήκαμε επιτέλους εκτός Ευρώπης, επεκταθήκαμε.

Είναι να απορείς γιατί τόσα χρόνια δεν είχα πάει στην Αμερική. Εντάξει, προφανώς για το οικονομικό. Νομίζω όμως ότι όλα γίνονται όταν πρέπει να γίνουν. Επειδή έπρεπε να πάω με τη γυναικάρα μου. Γιατί μόνο μ’ αυτήν θα την απολάμβανα τόσο, και μόνο μ’ αυτήν θα περνούσα τόσο ωραία.

Και να πήγαινα παλιότερα, τι θα καταλάβαινα; Με φοιτητικό μπάτζετ δεν απολαμβάνεις τίποτε στην Αμερική.

Πέρασα καταπληκτικά κόσμε. Έζησα τρεις ζωές μέσα σε 20 μέρες. Σήμερα νιώθω σαν αστροναύτης. Σαν να έλειπα χρόνια. Έκανα τα άπειρα. Εξέλιξα εαυτόν, σχέση, διάθεση. Έκλεισα παιδικά απωθημένα. Στα παραθέτω όλα αναδρομικά, πιο κάτω.

Δεν ανέβαζα τις αναρτήσεις από το εξωτερικό. Το θεωρούσα γρουσουζιά. Και επειδή όπως πλέον ζούμε δύσκολα βρίσκουμε την ευτυχία, όταν την έχουμε την προσέχουμε. 

Είδα τόσα πολλά νέα πράγματα, τόσες νέες εικόνες που αν θέλεις το πιστεύεις, χόρτασα, και σήμερα το πρωί όταν σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι αγναντεύοντας αυτή τη γαμώ-θέα δεν αναφώνησα «Θεέ μου, γιατί», αλλά ένα «σε νίκησα παλιέ εαυτέ!» 

Καμάρωσε ζωή:

και στα δικά σας οι λεύτεροι!

Η Γη Της Επαγγελίας

Είμαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη Νέα Υόρκη και πρέπει πάση θυσία να σκαρφιστώ τρόπο να μεταναστεύσω εδώ μια μέρα. Η Νέα Υόρκη είναι ένα θαύμα του παγκόσμιου πολιτισμού, και είναι κρίμα να πεθάνεις αν δεν την επισκεφτείς τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Μάζευε λεφτά να έρθεις.

Σήμερα:

- Πήγα πρωί-πρωί στο άγαλμα της ελευθερίας. Σιγά τον Παρθενώνα, μα αξίζει μια φορά να ανέβεις επάνω, είναι επιβλητικότατο. Και με σπαστικά μέτρα ασφαλείας και πάλι, «sir, you cannot go up with your backpack, you need to store it at the lockers, fingerprints and two dollars please!”

- Περπάτησα όλη τη γέφυρα του Brooklyn και έβγαλα υπέροχα βίντεος και φωτογραφίες. Το να διασχίσεις αυτή τη γέφυρα και να αγναντεύεις απέναντι την πόλη, είναι από τα ωραιότερα θεάματα στον κόσμο.

- Επισκέφτηκα τη Wall Street και έπιασα τον ταύρο από τα κέρατα, εχμ, αρχίδια ήθελα να πω. «Ρίξε μιαν μουτσιά καλή, και για μένα βρε ζωή...»

- Αποδώσαμε φόρο τιμής στους πεσόντες στο Σημείο Μηδέν. Συγκινητικός τόπος.

Χθες:

- Περπάτησα στο Soho, το οποίο με καταγοήτευσε, περιδιάβηκα στους δρόμους του Little Italy που βρήκα συμπαθητικούς αν και ελαφρώς κιτς, καθώς επίσης επισκέφτηκα το China Town που είναι ο ορισμός του ζόλου και χτικιού.

- Το πρωί το πέρασα στο μουσείο φυσικής ιστορίας. Μεγάλωσα και δεν εντυπωσιάζομαι ούτε από βαλσαμωμένα αρκούδια, ούτε από σκελετούς δεινοσαύρων. Στο Animal Kingdom του Ντίσνεϊ, περισσότερο τα απόλαυσα!

- Πήγα στο Apple Store της πέμπτης λεωφόρου και έπαιζα μιάμιση ώρα με όλα τα gadgets. Ένας Θεός ξέρει πως έφυγα χωρίς να αγοράσω τίποτα. Συμβαίνει ένας ψιλοχαμός με το iwatch εκεί μέσα, πουλά σαν τρελλό, εγώ το βρήκα τεράστια μαλακία. Πιο άχρηστο κι από το iPad mini.

- Το βράδυ φάγαμε σε ένα υπέροχο ιταλικό, στο ABCKitchen. Αν βρεθείς ποτέ εδώ, ψάξε το. Γενικά να σου πω ότι αν και δεν είμαι άνθρωπος που εκτιμά το καλό φαγητό, τρώω μόνο για να επιβιώσω, στη Νέα Υόρκη έχω φάει το καλύτερο φαί (βλ. Μακαρόνια).

Μαθαίνω τα νέα μας εδώ κάτω: Ρίκκος Ερωτοκρίτου, διακοπές στην παροχή νερού, πισίνα Αρχιεπισκόπου, εκλογή Ακκιντζί. Δεν φαντάζεστε πόσο αστεία φαίνονται όλα αυτά από εδώ. Επιστρέφουμε αύριο μετά από 20 μέρες, και ειλικρινά δεν πεθύμησα κανέναν και τίποτε.

Θέλω μόνο τη γυναίκα μου και την ησυχία μας.

Αλαντίν

Μικρές πλην απανωτές δόσεις ευτυχίας μου χορηγήθησαν απόψε. Παρακολούθησα τον Αλαντίν, του Ουόλτ Ντίσνει, κατευθείαν από το New Amsterdam Theatre της Νέας Υόρκης. Το μιούζικαλ. Μα, τι να πρωτοσχολιάσω.

Κατ’αρχάς, μόνο και μόνο που πάτησα το πόδι μου μέσα σε εκείνο το θέατρο, ήταν τιμή. Το συγκεκριμένο έπρεπε να ήταν μουσείο. Τι χλιδή και πολυτέλεια, τι διακόσμηση, ντρεπόσουν να μπεις μέσα. Τέλος πάντων, μη στα πολυλογώ, ένιωσα βασιλιάς.

Το μιούζικαλ ήταν εξαιρετικό, αν και έχω ενστάσεις. Παρακολούθησα κατασυγκινημένος τη δράση, τα τραγούδια, τα χορευτικά, τα σκηνικά που μεταμορφώνονταν, δόξα στον πλάστη μου που με αξίωσε να το παρακολουθήσω. Ήταν όμως ολίγον ελαφριά η σκηνοθετική προσέγγιση. Αφαίρεσαν όλη τη μαγεία του Ντίσνεϊ και το απέδωσαν πιο ενήλικα, πιο σατιρικά από όσο θα έπρεπε. Δεν σεβάστηκαν τον μύθο που δημιούργησε το καρτούν, ούτε την υστεροφημία του. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα που μόνο ένας σκληροπυρηνικός φαν θα θίξει. Η Μπρέντα, για παράδειγμα, που καλά-καλά δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο, ενθουσιάστηκε.

Στα μεγάλα συν, βάλε τον ηθοποιό που υποδύθηκε το Τζίνι. Θεός! Και επιπλέον, σημείωσε το μαγικό τρικ με το μαγικό χαλί που όντως πετούσε, δεν κρεμόταν από το ταβάνι, ούτε υπερυψωνόταν με μοχλό. Ήταν όντως ένα χαλί που πετούσε και ένας Θεός ξέρει πώς το κατάφεραν αυτό, πρώτη φορά είδα κάτι τέτοιο.

Γι αυτό το θέαμα και μόνο άξιζε που διασταύρωσα τον Ατλαντικό, δηλώνω πλήρης! Ακολουθεί βίντεο- Youtube με απόσπασμα της παράστασης:

Σε άλλα νέα σήμερα πήγαμε με παρέα φίλων που ζουν στις ΗΠΑ, και οι οποίοι ταξίδεψαν εδώ ειδικά για να μας συναντήσουν, βόλτα στο Σέντραλ Παρκ. Οκ, η πόλη με έχει κερδίσει απόλυτα, έχω χάσει και την παραμικρή αμφιβολία κατά πόσον αξίζει τη θέση της βασιλεύουσας στον πλανήτη. Θα έδινα ακόμα και νεφρό προκειμένου να απολαμβάνω μια γύρα στο εν λόγω πάρκο έστω μια φορά τον μήνα και να μένω εκεί, στα πέριξ του Μετροπόλιταν. Προς το παρόν, πάρκο της Αγλαντζιάς και πολύ μου πέφτει, θα μου πεις...

Να βρούμε, σιόρ, ποιος είναι ο κοινοτάρχης της Νέας Υόρκης και να τον ρωτήξομεν: σε πειράζει να προσαρτίσεις μισό εκατομμύριο Κύπριους στα δημοτικά σου όρια; Τι είναι άλλο μισό εκατομμύριο πολίτες μπροστά στα οχτώ που διαχειρίζεστε τώρα. Εν ανάγκη ζούμε ακόμα και σε γκέτο, είμαστε άλλωστε συνηθισμένοι από τα φοιτητικά  μας χρόνια, και σας χαρίζουμε το νησί στη Μεσόγειο ως αντάλλαγμα με όλα τα διαολεμένα παρελκόμενά του, βρομότουρκους, σκατοαέρια κτλ. Αφήστε μας μόνο να χαρούμε το Σέντραλ Παρκ. Και ένα θέατρο της προκοπής.

Start Spreading The News...

Για τη Νέα Υόρκη δεν σε παίρνει να πεις οτιδήποτε. Είτε συμβαδίζει με το στιλ σου, είτε όχι, είτε τη θεωρείς πολύ καινούρια για να συγκριθεί με άλλες πόλεις που μετρούν αιώνες στην καμπούρα τους, ολίγον ενδιαφέρει. Η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου, κι αν σ’αρέσει έχει καλώς.

Από χτες που προσγειωθήκαμε προσπαθώ να σχηματίσω άποψη και όλο αμφιταλαντεύομαι. Πάνω που πάω να αρχίσω τους αφορισμούς του τύπου: «και τι έγινε, μια πόλη με ψηλά κτήρια είναι», μπαίνω στη Δημόσια Βιβλιοθήκη, ξεναγούμαι στο θέατρο του Radio City και είμαι συνέχεια μ’ ένα γουάο στο στόμα.

Γουάο είναι η λέξη που προηγείται των πάντων σ’αυτή τη πόλη. Ακόμα κι αυτά τα σιδερένια ντουβάρια, όταν φωτιστούν τη νύχτα, μόνο γουάο προλαβαίνεις να ψελλίσεις. Γι αυτό και αποφάσισα να μην το ψάξω περισσότερο. Ούτως ή άλλως οι εικόνες και οι εντυπώσεις εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να τις απορροφήσω και να τις διηθήσω μέσα στον νου μου. Αφέθηκα και τα απολαμβάνω όλα.

Πάντως, επειδή είχα ακούσει πολλά πριν έρθω εδώ, έχω να πω τα εξής:

- Τη Νέα Υόρκη την περίμενα πιο χάος. Ακόμα δεν με έπιασε πονοκέφαλος από την πολυκοσμία, κάτι που στο Λονδίνο, όταν σπούδαζα, το πάθαινα συχνότερα.

- Την περίμενα πιο βρώμικη. Εντάξει δεν είναι και αποστειρωμένη σαν κλινική, αλλά δεν είναι και Παρίσι. Άσε που όταν ο τόπος διαμονής σου είναι η Λευκωσία, (το χτικιό προσωποποιημένο), ποίος είμαι εγώ που θα κρίνω;

- Περίμενα καλύτερο καιρό. Ήμουν στους 35 βαθμούς στην Καραϊβική και μέσα σε δυο ώρες πτήσης βρέθηκα στους 4! Η λέξη ψόφος δεν περιγράφει αυτό που μου διαπερνά το κόκκαλο.

Απόψε παρακολουθήσαμε μία συγκλονιστική παράσταση στο theatre district. Είδαμε το The Curious Incident of the Dog in the Night και έμεινα έκθαμβος από την ευρηματικότατη σκηνοθεσία. Κι όσο σκέφτομαι με τι επιπέδου θεάματα έχουμε συμβιβαστεί στην Κύπρο, απορώ γιατί ακόμα δεν αυτοκτονήσαμε. Μείναμε χρόνια στο νησί και συνηθίσαμε ακόμα και τα σκατά μας. Τόσο, που πλέον τα βρίσκουμε κι ωραία.

The Rules

Έφυγα από την Κύπρο όπου η κουλτούρα μας επιτάσσει όπως έχουμε τους Νόμους γραμμένους στα παπάρια μας, και ήρθα στο άλλο άκρο. Στην απόλυτη τυπολατρεία. Το τι τραβάω και δεν το μαρτυράω καθημερινά, δεν περιγράφεται. Εδώ πέρα τηρούν τους Νόμους και τους Κανονισμούς τόσο πιστά που ώρες-ώρες νομίζεις πως δεν έχεις απέναντί σου ανθρώπους, αλλά ρομπότ.

Φερ’ειπείν, τους ενοχλεί να χρησιμοποιώ selfie stick ενόσω βρίσκομαι πάνω στο τρενάκι εν κινήσει, αλλά δεν τους ενοχλεί αν χρησιμοποιώ το χέρι μου που είναι εξίσου μακρύ, για να κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επικαλούνται λόγους ασφαλείας, αλλά πιο πολύ νοιάζονται για το γράμμα του κανονισμού, παρά για την ουσία. Αν το θέμα είναι η ασφάλεια μου, τότε άσε με να κινηματογραφώ με το stick, παρά να αναγκάζομαι να βγάζω το χέρι μου έξω σαν γερανό και να κινδυνεύω να το κόψω. No sir! Λέει ο Νόμος ‘όχι’ στα selfie sticks, τέλος!

Γίνεται παρέλαση με χαρακτήρες του Ντίσνει. Ξαφνικά σταματούν τα άρματα, κατεβαίνουν οι χαρακτήρες από πάνω, σμίγουν με τον κόσμο και αρχίζουν να χορεύουν όλοι μαζί. Γίνεται τεράστιο πανηγύρι. Προσπαθείς να βγάλεις φωτογραφία με τον Χ,Ψ χαρακτήρα που βρίσκεται μπροστά σου, μα όχι! Σε σταματά ο σεκιουριτάς επειδή “Now it’s time to dance with the characters, no pictures please. Check out the park timetable for picture-time with them.” Κοντολογίς, άλλη ώρα φωτογραφιζόμαστε, άλλη ώρα χορεύουμε, άλλη ώρα *όμαστε! Συνδυασμός εργασιών δεν γίνεται!

Το αποκορύφωμα συνέβη χθες βράδυ. Δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο στο Downtown Disney, ωραιότατο, διακοσμημένο με δεινόσαυρους. Φεύγοντας, μπαίνοντας στο λεωφορείο για επιστροφή στο ξενοδοχείο ανακάλυψα πως ξέχασα την βιντεοκάμερά μου κάτω από το τραπέζι του εστιατορίου. Είδα τον ουρανό σφοντύλι! Μόλις το αντιλήφθηκα και ενώ το λεωφορείο δεν πρόλαβε να ξεκινήσει, ο οδηγός αρνούνταν να με κατεβάσει επί τόπου επειδή, “the doors are closed, and they will open at the next station.” Μέχρι τον επόμενο σταθμό, χαιρέτα μου τον Πλάτανο, χαιρέτα μου και την κάμερα που θα μοσχοπουληθεί εκατό φορές στο eBay ώσπου να την εύρω!

Αντί να ανοίξει την πόρτα να κατεβώ να τελειώνουμε, προτίμησε να με έχει στο περίμενε, να κάνω τον γύρο όλων των ξενοδοχείων και να επιστρέψω με πίεση 250 στο ίδιο σημείο, γιατί έτσι λέει ο κανόνας.

Μισή ώρα αργότερα, αφού διένυσα άσκοπα όλη την περίμετρο του Walt Disney World, έφτασα στο εστιατόριο τρεχτός και λαχανιασμένος, το οποίο εστιατόριο ετοιμαζόταν να κλείσει. Είχε κόσμο μέσα κι έτρωγε, αλλά είχαν κλειδώσει τη πόρτα για να μην μπει μέσα άλλος. Βαράω την πόρτα:

- Ανοίξτε μου να μπω!

- (Μου κάνει νόημα η μάνατζερ ότι έκλεισαν!)

- Ανοίξτε μου να μπω, είπα!

- (Μου ξαναγνέφει αυστηρά να φύγω)

- Θα σπάσω την πόρτα!

- (Έρχεται και ανοίγει για να βγουν οι τελευταίοι πελάτες, οπότε βρίσκω ευκαιρία και μπαίνω με το ζόρι).

- Συγγνώμη που βαράω, αλλά ξέχασα εδώ πριν μια ώρα τη βιντεοκάμερά μου και πρέπει να τη βρω.

- Sir, I will ask you to calm down and sit here or I’ll call security. Can you describe your camera for me?

- Ήταν μια Sony και την είχα αφήσει κάτω από εκείνο το τραπέζι, εκεί στο βάθος, αν με αφήσετε να μπω, είμαι σίγουρος ότι θα τη βρω, θυμάμαι ακριβώς σε ποιο τραπέζι καθόμουν.

- Sir you cannot cross the yellow line, the place is being cleaned.

- Ε, κι εσένα τι σε νοιάζει, σαμπώς και θα σου λερώσω τα σφουγγαρισμένα; Εδώ λέμε χάνεται πανάκριβη κάμερα με όλη μου την περιουσία πάνω.

- Sir, as I said, the place is being cleaned at the moment, please describe you camera for me (εδώ βγάζει ένα μυστικό μικρόφωνο, απ’ αυτά που φορεί ο Τομ Κρουζ στα mission impossible και έχει ενδοεπικοινωνία με τον μάνατζερ, ο οποίος εμφανίζεται εντός ολίγου μπροστά μου να καθαρίσει τον Τζιχαντιστή. Εμένα).

- Can you please describe your camera for me, sir?

- (Τέτοιο καψόνι, ούτε στον στρατό δεν έζησα), πρόκειται για μια μαυρογέριμη Sony, μέσα σε ένα μαύρο βαλιτσούδιν!

- Did you say a black bag, sir?

- Ναι, μαύρο βαλιτσούδιν, (γαμώ το κέρατό μου!).

- (Μου την εμφανίζει μπροστά μου) do you recognise this as your missing camera? (Ούτε νεκρό να έπρεπε να αναγνωρίσω!)

- Ναι, ναι, ναι! Αυτή είναι, ευχαριστώ. Και συγγνώμη που ήμουν απότομος πριν, αλλά αυτή η κάμερα είναι όλο μου το βιος αυτή τη στιγμή. Έχει πάνω όλα τα βίντεο και όλες τις φωτογραφίες του μήνα του μέλιτος!

- (Ξεσαλώνουν και οι δύο ταυτοχρόνως): Oh, is it your honeymoon? congratulations sir! Hope you are having a great, magical time!

Απίστευτο το πώς αλλάζουν διάθεση ξαφνικά άμα ακούσουν για μήνα του μέλιτος. Σαν να τους πάτησες το κουμπί. Σαν ρομπότ! Από πρώτης τάξης ύποπτος βρέθηκα να μου ανοίγουν σαμπάνιες!

Κάπως έτσι λοιπόν περνούν οι μέρες, ακροβατώντας μεταξύ μιας διαλυμένης Κύπρου, ξέφραγου αμπελιού, και ενός συγκαλυμμένου με κονφεττί, στρατόπεδου συγκέντρωσης.

Α, μιας και το θυμήθηκα. Σου είπα ότι στην είσοδο και των τεσσάρων πάρκων του Ντίσνεϊ, πέραν της κάρτας μας, σκανάραμε άπαντες και το δαχτυλικό μας αποτύπωμα; Όχι; Άλλη φορά.

Searching For Neverland

Όταν πέρασα τις πύλες της αμερικάνικης Ντίσνεϊλαντ, δεν αισθάνθηκα τίποτα. Κανένα ρίγος, καμία συγκίνηση. Κι ας ήταν παιδικό απωθημένο να επισκεφτώ το εν λόγω πάρκο. Το έγραψα και παλιότερα. Ο παππούς μου, που ήταν πλούσιος, πάντα μου έταζε ότι όταν μεγαλώσω αρκετά θα με πήγαινε στη Ντίσνειλαντ που τόσο πολύ μου άρεσε. Ήμουν 5-6 χρονών τότε. Τελικά αρρώστησε, απεβίωσε, και δεν προλάβαμε. Πήγε μόνος του. 30 χρόνια μετά ξορκίζω τον καημό. Μα, δεν είναι το ίδιο. (Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε και το πότε λογαριάζω να σταματήσω να επιζητώ αναβίωση της παιδικής μου ηλικίας μέσα από κάθε μου πράξη, μα δεν είναι τώρα της παρούσης).

Πίσω στο θέμα μας. Λοιπόν, τα πιο πάνω στα λέω γιατί, εν αντιθέσει με το πάρκο της Αμερικής, στη Ντίσνεϊλαντ του Παρισιού, όποτε πάω νιώθω ρίγος. Όχι μόνο επειδή κάνει ψύχρα ο καιρός στη Γαλλία, αλλά επειδή από εκεί έχω παιδικές μνήμες. Οι οποίες μνήμες ενεργοποιούνται αυτόματα όποτε περάσω τις πύλες του Disneyland Hotel, και νιώθω ευτυχία να καίει τις φλέβες μου. Αίφνης ζωντανεύει ο πατέρας μου, η μάνα μου νεώνει, εγώ ως έφηβος μένω έκθαμβος με ό,τι βλέπω... Σήμερα δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα, που να κάνουν μπροστά μου τούμπες δέκα καντηλαναύτες! Γι αυτό και το πάρκο της Γαλλίας πάντα θα υπερέχει, γιατί άφησα DNA εκεί, κι ας υστερεί τεχνολογικά έναντι της Φλόριντα, δεν με κόφτει.

Κατά τη γνώμη μου το πάρκο της Γαλλίας έχει ακόμα δύο πλεονεκτήματα. Όπως προείπα βοηθά ο καιρός, που κάνει δροσούλα. Η ζέστη της Φλόριντα απλά δεν υποφέρεται. Χειρότερη κι από αυτήν της Κύπρου. Συν 80% υγρασία στην ατμόσφαιρα στην καλύτερη περίπτωση. Μαρτύριο. Κι αν πει να βρέξει; Καταιγίδες! Δεν συμφέρει το τροπικό το κλίμα. Τρελλαίνεσαι, μια παγώνεις, μια ζεσταίνεσαι. Επίσης, και εν τέλει πολύ πιο σημαντικό: στο Παρίσι βλέπεις καλύτερο κόσμο. Το τι γυφταριό πλακώνει στην Αμερική από τις τριγύρω ισπανόφωνες λατινοαμερικάνικες χώρες, δεν περιγράφεται. Όχι και πως οι Αμερικάνοι είναι τίποτις Λόρδοι, αλλά ναι, η μέση ευρωπαική οικογένεια εφαρμόζει καλύτερα το σαβουάρ βιρβ από αυτό που βιώνω εδώ καθημερινά.

Εδώ στο τρενάκι των "εφτά νάνων", το οποίο άνοιξε σχετικά πρόσφατα. Ελαφρώς παιδικό με εξαιρετικό computer artwork εντός του ορυχείου.

Όπως και να’χει. Μέχρι στιγμής ξεζουμίζω το πάρκο και το ρουφώ με το μεδούλι, και μια χαρά περνώ, παράπονο ουκ έχω. Με πρήζουν λίγο οι Αμερικάνοι με τα σπαστικά μέτρα ασφαλείας, (δεν με αφήνουν να κινηματογραφώ ενόσω διαρκεί το ride, κάτι για το οποίο στην Εύρωπη ουδέποτε μου έκαναν θέμα), και νευριάζω καθότι μου σαμποτάρουν τα πλάνα για το βίντεο κλιπ μου. Μα, δεν θα τους περάσει. Τόσα λεφτά τους δίνουμε, να σκάσουν.

Και υπόσχομαι αν πάθω τίποτα και μου κοπεί κάνα χέρι, να μην διεκδικήσω αποζημιώσεις! Εις αύριον τα υπόλοιπα! Τώρα δεν ανοίγει το μάτι μου.

Μεξικό

Το Μεξικό ήταν μεγαλειώδες!

Μπορεί να βγήκε ο κώλος μας ώσπου να φτάσουμε από το νησάκι Κόζουμελ μέχρι την πυραμίδα των Μάγιας στη Τσιτσενίτσα, αλλά άξιζε τον κόπο. Μα, δεν μπορείς να φανταστείς ταλαιπωρία. Πενήντα λεπτά με πλοιαράκι που σχεδόν έμπαζε νερά, από το νησάκι στην ενδοχώρα και μετά δυόμιση ώρες διαδρομή με λεωφορείο πάνω στο οποίο συναντήσαμε όλων των ειδών τα νούμερα. Γιατί μπορεί να θάβω το συνάφι μας, αλλά αυτοί στο γκρουπ μας χθες, έχρηζαν κοινωνιολογικής εξέτασης. Ένα θα σου πω: κυρία προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα του λεωφορείου προσπαθώντας να ανοίξει την οροφή, αγνoώντας την πόρτα στο πλάι. Όταν αξιώθηκε να την εντοπίσει και να μπει, έκρινε πως δεν έπρεπε να κλείσει την πόρτα για να κάνει την ανάγκη της με αποτέλεσμα εγώ που καθόμουν φάτσα κάρτα να δω το μωβ βρακί της και το λυμένο γατί της. Όταν τελείωσε την ιεροτελεστία ξεπρόβαλε ανακουφισμένη, λέγοντάς μου: “wow, that was a treat, right?” Στην υγειά σου, θεία!

Που λες, το Μεξικό και δη ο πολιτισμός των Μάγια, προκαλούν δέος. Είναι από τα μνημεία που δεν χορταίνεις να κοιτάζεις όσο είσαι εκεί, που τα φωτογραφίζεις 400 φορές όσο είσαι μπροστά τους. Ο ξεναγός μας είπε τρομερά ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία τους (και υπόσχομαι να την ψάξω κι άλλο). Το ήξερες ότι οι Ισπανοί έκαψαν όλα τα βιβλία των Μάγια όταν εισέβαλαν στη χώρα τους με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πόθεν προήλθαν; Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την καταγωγή τους, μεταξύ των οποίων και αυτή της προέλευσης από άλλον πλανήτη (!), αλλά σήμερα η επικρατέστερη είναι πως προήλθαν από την Ασία, από τη Μογγολία πιο συγκεκριμένα. Το μαρτυρούν ανθρωπολογικές εξετάσεις που εντόπισαν το μογγολοσημάδι στο σημείο της σπονδυλικής στύλης.

Ο ξεναγός μας διατείνονταν πως ήτο απόγονος των Μάγιας. Μας εξήρε τα μαθηματικά και αστρονομικά επιτεύγματα της φυλής του, τα οποία περιγράφονται αναλυτικά σε τρία βιβλία που διασώθηκαν από το ολοκαύτωμα, και τα οποία ανευρέθησαν πολλά χρόνια μετά πεταμένα στα σκουπίδια σε μια πόλη της Ισπανίας! Τα βιβλία αυτά σήμερα δεν επιστράφηκαν στο Μεξικό, αλλά κοσμούν μουσεία της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Γερμανίας.

Στη Τσιτσενίτσα θαυμάσαμε όλα τα υπόλοιπα μνημεία τα οποία αν είσαι φαν της ταινίας “El Dorado” θα τα ξέρεις ήδη απ’έξω κι ανακατωτά. Εκεί, ανάμεσα στους πλανόδιους πωλητές σουβενίρ εντοπίσαμε μια γριά 86 χρόνων, η οποία ανήκει στη φυλή των Μάγιας και θεωρείται τέλειο δείγμα μελέτης της φυλής. Εργάζεται ακόμα στην ηλικία της, τονίζοντας πως αν σταματήσει να πουλά μαντίλια και κάτσει σπίτι, θα πεθάνει από πλήξη.

Τώρα το υπόλοιπο Μεξικό δεν το είδαμε. Όσο παρατήρησα από το λεωφορείο, πρόκειται για πρώτης τάξης κιτσαριό, στο τουριστικό του κομμάτι τουλάχιστον. Έχει ωραίες άσπρες αμμουδιές, γαλάζια νερά, αλλά διαθέτει και κάτι σουβενίρ shops... τύφλα να ‘χουν τα δικά μας στην Αγία Νάπα.

Όπως και να’ χει, το Μεξικό δεν χάνεται, ειδικά η αρχαιολογική του αξία του προσδίδει κύρος αντάξιο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Μετά από όλα αυτά, επιστρέψαμε στο καράβι πτώματα και μισοπεθαμένοι, αφού μας παστώσανε με γκρουπ Κινέζων, οι οποίοι παρόλο που είχαμε καθυστερήσει δεν έλεγαν να πάρουν τα κουλά τους αν δεν φωτογραφίζονταν με όλες τις πέτρες και όλα τα φυτά που βρήκαν στον διάβα τους. Να μουγκρίζει το φουγάρο, να σηκώνονται οι άγκυρες, μα η Κινέζα να ποζάρει χαμογελαστή μπροστά από την ταμπέλα “Bienvenidos a Mexico”. Τάρασσε κόρη μου!

Γενικά περνώ υπέροχα. Τώρα που σου γράφω απλώνω τα ατροφικά μου άκρα στο κατάστρωμα, αγναντεύω την Καραϊβική και ρεμβάζω. Να ένας καλός λόγος για να παντρευτείς κι εσύ που είσαι κατά του γάμου. Πότε θα έχεις ξανά την ευκαιρία να παρέχεις στον εαυτό σου αυτά τα καλά του Θεού; Βάλε μπρος.

Τζαμάικα

Η Τζαμάικα είναι μια πανέμορφη, πάμφτωχη χώρα.

Από την ώρα που ρίξαμε άγκυρα και ξεχειλιθήκαμε στα ενδότερά της, δεν σταμάτησα να απορροφώ τις πενήντα αποχρώσεις του πράσινου που πνίγουν το νησί. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο πυκνή βλάστηση πουθενά. Επί γης παράδεισος. Παράλληλα, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόση φτώχεια. Αξιοπρεπή φτώχεια, δηλαδή, δεν είδα άστεγους να ζητιανεύουν ή πεινασμένους να τρων απ’ τα σκουπίδια. Αλλά είδα πολλές τσίγγινες καλύβες, πολλά σουπερμάρκετ της κακιάς ώρας, κακομοίρικα σχολεία, πολλούς ντόπιους με την ταλαιπωρία χαραγμένη στη ρυτίδα τους, καθώς επίσης πολλές «πολλοπάιτες» τζαμαικανές με τεράστιους κώλους, που σου δίνουν την εντύπωςη πως σέρνουν τον δικό τους απ´ τη μύτη (παρεμπιπτόντως, πάντα πίστευα ότι στην κουλτούρα των μαύρων μοιάζουμε απίστευτα κι όσο πάω επιβεβαιώνομαι). Είδα επίσης πολλή περηφάνεια για τον τόπο τους και ταυτόχρονα πολλή ταπεινότητα. Α, ναι, είδα και άπειρα αυτοκόλλητα του Bob Marley κολλημένα στα αυτοκίνητά τους, σαν Θεό τον αντιμετωπίζουν οι άτιμοι (περιττό να πω ότι μέσα στο αυτοκίνητο του ξεναγού μόνο reggae έπαιζε το ραδιόφωνο).

Το μόνο που με χάλασε είναι η εξάρτηση που έχουν ακόμα από τους Βρεττανούς, καθιστώντας τους πιο αγγλολάγνους κι από εμάς. Για να καταλάβεις, λογοδοτούν ακόμα στη βασίλισσα του Η. Βασιλείου για οποιαδήποτε αλλαγή θέλουν να κάνουν στο Σύνταγμά τους, και δεν το θεωρούν καθόλου υποτιμητικό ή δουλοπρεπές.

Το πραγματικό highlight της εκδρομής ήταν η επίσκεψή μας στους καταρράκτες, όπου εκλήθη να σκαρφαλώσω από τη λίμνη μέχρι την κορυφή πάνω σε βράχους που γλυστρούσαν κι ένα γλυκό νερό που έρρεε ορμητικό προς τα πάνω μας. Από κοντά και η Μπρέντα την οποία πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού μην τυχόν και μου χτυπήσει. Ξύπνησαν μέσα μου τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, αντήχησε η φωνή της Μπόκοτα στα αφτιά μου, αψήφησα κάθε φόβο και σκαρφάλωσα μέχρι τέλους σώος και αβλαβής. Ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έζησα και ο συνδυασμός του τοπίου και της αίσθησης του νερού σε έκανε να αισθάνεσαι ζωντανός 1000%. Γενικά πρέπει να έρθω πιο κοντά στη φύση, με φάγανε τα κομπιούτερς και τα θέατρα, πρέπει να βρω κάτι και στην Κύπρο που να μου δίνει κίνητρο να γυμναστώ στην ύπαιθρο, παραβλέποντας για μια φορά την δυσφορία που μου προκαλούν τα συμπαρομαρτούντα αυτής.

Έχει τρομερή ζέστη εδώ. Σήμερα είχε 30 βαθμούς με το καλημέρα σας, στις 7:30 το πρωί, και σε συνδυασμό με την υγρασία που χτυπά 80%, δεν αντέχεις λεπτό εκτός σκιάς.

Τα λέμε αύριο ξανά από τον πιο πολυπόθητο σταθμό. Το Μεξικό.

Αϊτή

Καλώς ή κακώς την Αϊτή δεν την είδαμε από την ρεαλιστική της μεριά. Η εταιρεία που οργανώνει την κρουαζιέρα, η Royal Caribbean, έχει αγοράσει μια ολόκληρη χερσόνησο της χώρας, την έχει μαντρώσει, και οργάνωσε τις παραλίες έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των πελατών της. Οι ντόπιοι δεν έχουν πρόσβαση εκεί.

Πεντακάθαρες αμμουδιές χωρίς αποτσίγαρα, με συγκροτήματα να παίζουν ζωντανά ρέγκε, δεκάδες επιλογές για σπορτ, από κανό μέχρι zip lines που καταλήγουν στον ωκεανό, ό,τι μα ό,τι θέλεις. Εννοείται ότι έχει και εστιατόρια και μπαρ, στα οποία τρως τα πιο δροσερά φρούτα και ποτά που έχεις δοκιμάσει ποτέ. Έφαγα κάτι γλυκά καρπούζια και κάτι παραδείσια πεπόνια σήμερα, πραγματικά θεόσταλτα!

Ξύπνησα το πρωί και είδα αυτό να με περιμένει. Το νησί του Lost!

Η Αϊτή εξ όσων είδα είναι υπέροχη, καταπράσινη, με βλάστηση παντού, με υπέροχα ψηλά εξωτικά δέντρα που δημιουργούν σκιά και δεν χρειάζεσαι ομπρέλλα. Εκατό φορές ομορφότερη από τα νησιά της Μεσογείου, όνομα και μη χωριό, που όσο να πεις, μια απερήμωση έχουν αρχίσει να την περνούν. Επίσης, είναι όλα αγνά, ανέγγιχτα και παρθένα, ούτε ίχνος βλαχο-αισθητικής αρχιτεκτονικής ή και «προόδου», κάτι που την καθιστά ακόμα πιο συμπαθητική.

Είναι λίγο άβολο, ομολογώ, που η χώρα στην ολότητά της φυτοζωεί κι εμείς ζήσαμε ζωή χαρισάμενη αποκομμένοι από την πραγματικότητα, αλλά μια φορά πάω μήνα του μέλιτος, θα αυτομαστιγωθώ μετά να εξιλεωθώ.

Χθες βράδυ πήγαμε στο comedy show του πλοίου. Βγήκε ένας Αμερικάνος κι άρχισε να πατά τον κάλλο σε όλες τις μειονότητες του πλοίου. Δεν άφησε ούτε γκέι, ούτε εβραίο, ούτε μαύρο, ούτε κανέναν σε χλωρό κλαρί. Όταν αναφέρθηκε στην Αϊτή μας είπε: «Είναι σαν το Τζουράσικ Παρκ εκεί που θα σας πάμε, σαν παράδεισος, αλλά μην ανησυχείτε, αν δουλέψουν τα ηλεκτροφόρα καλώδια θα περάσετε άψογα...»

Μου έκανε φοβερή εντύπωςη το πόσο ξεράθηκαν στα γέλια άπαντες με τέτοιου είδους κάφρικο χιούμορ. Όπως σας είπα, είπε κι άλλα τα οποία ακόμα κι εγώ βρήκα ολίγον τι πιο πιπεράτα από όσο πρέπει, αλλά από την άλλη, δες πόσο κουλ μπορεί να είναι ένα κοινό. Εμ, δεν έχουν Καπουτζίδη στην Αμερική να τους μάθει να φέρονται... Για τα μέτρα και σταθμά μας, Λούης Πατσαλίδης και πολλύς μας πέφτει.

Αύριο παίρνω αγκαζέ τον Μπιθικώτση και ρίχνω άγκυρα εις την Τζαμάικα.

Θα Σε Δω Στο Πλοίο

Η τελευταία φορά που ανέβηκα σε κρουαζιερόπλοιο ήταν το 1994, όταν η μάνα μου και η γιαγιά μου είχαν τη φαεινή ιδέα να μας πάρουν διακοπές στους Αγίους Τόπους, στο Ισραήλ. Το τι είχαν δει τα μάτια μου πάνω σε εκείνον τον σκυλοπνίχτη δεν φαντάζεσαι. Οι εικόνες από τις γριές με τα τσεμπέρια που έτρεχαν πανικόβλητες κατά τη διάρκεια του εικονικού συναγερμού φωνάζοντας: "Παναία μου, βοήθα μας, εν να πνιούμεν Γιώρκο μου", ακόμα με κατατρύχουν. Έκτοτε ανάπτυξα μια απέχθεια για τα πλοία, και πάντοτε τα απέφευγα, ώσπου γνώρισα τη Μπρέντα. Η Μπρέντα επέμενε ότι ο μήνας του μέλιτος πρέπει όπως και δήποτε να περιλαμβάνει κρουαζιέρα. Εγώ ήμουν τουλάχιστον αδιάφορος με την ιδέα, αλλά επειδή θα ακολουθήσει κι εκείνη το μαρτύριο του Ουόλτ Ντίσνει Γουόρλντ μετά, συμβιβάστηκα. 

Μέχρι στιγμής αποδυκνείεται ίσως η σοφότερη επιλογή του ταξιδιού. Έχω ενθουσιαστεί και χαλαρώσει απίστευτα. Είμαστε πάνω στο Oasis of the Seas. Το μεγαλύτερο κρουαζιερόπλοιο του κόσμου. Κάνε σχετικό google να δεις. Δεν πρόκειται για πλοίο, μα για πλωτό resort. Μετρώ ήδη 24 ώρες εν πλω και ακόμα δεν κατάφερα να το γυρίσω όλο. Με δύο θέατρα, 8 πισίνες, 21 εστιατόρια, waterpark, γήπεδα μπάσκετ, γκολφ, λούνα παρκ, καζίνα, γκαλερί, και 5.500 συνταξιδιώτες, έξι από τους οποίους είναι Κύπριοι- (δεν τους γλιτώσαμε ούτε εδώ), πραγματικά έχει στιγμές που ξεχνώ ότι είμαι μέσα σε κάτι που κινείται. 

Το πλοίο φωτογραφημένο από το κατάστρωμα. Μέρα και νύχτα. Ναι, αυτά που βλέπεις είναι μπαλκόνια. Σαν πολυκατοικία κανονική. 

Χτες το απόγευμα η Μπρέντα με έβαλε να συμπληρώσω συμμετοχή σε μια κλήρωση στην οποία αν κερδίζαμε, θα δικαιούμασταν $500 voucher για δύο άτομα στο spa του πλοίου. Της έκανα τη χάρη, το συμπλήρωσα και πήγα στο δωμάτιο να ξεκουραστώ λίγο. Γίνεται η κλήρωση στο μεταξύ, παρίσταται κανονικά η Μπρέντα κι από όλο το πλοίο, και 500 συμμετέχοντες, κερδίζω... εγώ! Που κοιμόμουν και η τύχη μου δούλευε. Πετάγεται η Μπρέντα να παραλάβει το έπαθλο, μα όχι, δεν της το έδωσαν γιατί ο κανόνας έλεγε ότι έπρεπε να έιμαι εγώ παρών, αλλιώς έχανα το παραδάκι. Εγώ που ούτε ένα πασχαλινό αβγό δεν κέρδισα ποτέ μου, έμελλα να κληρωθώ εδώ. Που για να λέμε και την αλήθεια, θα προτιμούσα το σοκολατένιο αβγό, παρά το voucher των $500 για μάσκες προσώπου και μασσαζοτριψίματα. Ακόμα ακούω μουρμούρα. 

Αυτή τη στιγμή από το παράθυρο αγναντεύω την Κούβα. 

Αύριο κατεβαίνουμε στην Αϊτή. 

Έπηξα Στον Ουρανοξύστη

Πρώτη μέρα στο Μαϊάμι η σημερινή, και έχει ξεκινήσει και επίσημα ο μήνας του μέλιτος. Εγώ σε ρόλο Μπαν Κι Μουν, η Μπρέντα σε ρόλο Sailor Moon, ακολουθούμε πιστά όλα τα κλισέ του Χάνι Μουν. 

Είναι η πρώτη μου φορά στην Αμερική. Πάντα βαριόμουν να ταξιδέψω εδώ λόγω φόβου αεροπλάνου, που όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει κι αυτός μαζί μου, αλλά και εξ αιτίας μπάτζετ. Μόνο αν παντρευτείς πια μπορείς να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι και να το απολαύσεις σαν πλούσιος, γιατί αλλιώς δεν ξέρω πως θα ξαναβρείς τόσα χρήματα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. 

Το πρόβλημα με την Αμερική είναι ότι δεν πρόκειται για χώρα, αλλά για concept. Αυτό που βλέπεις καμιά φορά στην Κύπρο ή αλλού και αναφωνείς "πόσο αμερικανιά είναι," εδώ δεν μπορείς να το πεις γιατί ήρθες στον τόπο του εγκλήματος. Από την ώρα που προσγειώθηκα και μπήκα σε ταξί, μέχρι την ώρα που έκανα check in στο ξενοδοχείο με μία ρεσεψιονίστ να αλαλάζει "congratulations for yor wedding" με μεγαλύτερο ενθουσιασμό κι από τον δικό μας, δεν προλαβαίνω να το λέω: "πόσο αμερικάνικα είναι όλα!" 

Η Αμερική, που κατάντησε τόσο γνώριμη μέσα από τις ταινίες, τις σειρές και την ποπ σκηνή, δεν είναι κάτι που δεν έχεις πια μέσα στο DNA σου. Σου είναι πλέον οικεία. Εξ ου και το γεγονός ότι ολίγα πράγματα σου προκαλούν εντύπωση, αφού σχεδόν όλα κάπου τα έχεις δει. Εδώ τώρα απλώς επιβεβαιώνεις ότι υπάρχουν. Κι ακόμα κι αυτά που ποτέ δεν σου τα έδειξαν, καταλαβαίνεις πώς κι αυτά για κάποιο λόγο δεν στα έδειξαν. 

Το Μαϊάμι είναι σκέτο χωρκαθκιόν. Σαν τον Πρωταρά, ας πούμε, στο αμερικάνικό του. Δεν είναι άσχημο, ειδικά το βράδυ όταν φωτίζονται οι ουρανοξύστες, είναι φαντασμαγορικό, αλλά ναι, εκπέμπει φτήνια. Η πόλη γενικότερα είναι καινούρια, τίποτε δεν σε πείθει ότι είναι πάνω από είκοσι χρονών. Γι αυτό λατρεύω την Ευρώπη, που αν και πιο ταλαιπωρημένη, κάθε πέτρα έχει την ιστορία της, κάθε γειτονιά έχει μια βρομιά που προκαλεί δέος. Τέλος πάντων, αξίζει να το δεις το Μαϊάμι, οι άνθρωποι εδώ έχουν μια ανεμελιά και μια αθωότητα γοητευτική, ενώ αγάπησα τα παιδιά στην παραλία με τα πατίνια, τις σερφ σανίδες και τα ποδήλατα. 

Χθες βράδυ δεν κάναμε τίποτα. Επισκευτήκαμε το μπαρ του ξενοδοχείου και αγναντεύοντας τους ουρανοξύστες παίζαμε με τη Μπρέντα τον Ριτζ και τη Μπρουκ. Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί, όπως καταλαβαίνεις το jet lag δίνει ρεσιτάλ. 

Μιάμιση μέρα έχουμε εδώ, σε λίγο φεύγουμε για κρουαζιέρα, γι αυτό το ρεπόρτο θα το λάβεις σε συνέχειες. 

Trending Topics

Trending Topics Right Now:

Εξελέγη Τούρκος πρόεδρος στην Αγγλική Σχολή και πανηγυρίζουν. Όχι οι Τούρκοι, οι δικοί μας περισσότερο. Δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί, θα ‘χουν τους λόγους τους. Στο Facebook πάντως, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι κάνουν λόγο για τη νεολαία που δίνει χαστούκι στον ρατσισμό και που θέτει τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο. Από την εκλογή του Τούρκου στην Αγγλική Σχολή θα κριθεί το αύριο αυτού του τόπου, κατάλαβες; Όχι από την στάση της Τουρκίας που δεν πρόκειται να εκδημοκρατιστεί ούτε σε 150 χρόνια, και η οποία δεν μας αναγνωρίζει καν. Θα συμμεριζόμουν τους πανηγυρισμούς αν συνέβαινε το αντίθετο. Αν, φερ’ ειπείν, είχε εκλεγεί Έλληνας μαθητής πρόεδρος σε σχολείο με τουρκική πλειοψηφία μαθητών. Θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο; Χμ. Τότε να έβγαινες να πανηγυρίσεις μωρή κότα. Εμείς δημοκράτες ήμασταν, ανέκαθεν. Κατά τα άλλα, η μαλακία που μας δέρνει δεν έχει σύνορα. Ξέρω μια δυο περιπτώσεις σε Δημοτικά Σχολεία του Δημoσίου όπου πρόεδροι τάξεων προέρχονται από Ρουμανία και Ρωσία, αλλά φυσικά δημοσιότητα σ’ αυτά δεν δίνεται. Επειδή ως γνωστόν, ο ρατσισμός καταπολεμάται μόνον όταν αναδεικνύονται οι Τούρκοι, τα ταλαιπωρημένα αδέλφια μας, και ουχί οποιοσδήποτε άλλος. 

Δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της οριζόντιας ψηφοφορίας ο Άντρος Κυπριανού, δήλωσε χθες βράδυ στις ειδήσεις του Μέγκα. Εξ ου και τάσσεται υπέρ της με επιφυλάξεις, ουσιαστικά εναντίον της. Πρώτον: Το ότι ο Άντρος Κυπριανού δεν μπορεί να αντιληφθεί τη χρησιμότητα αυτού του μέτρου, αλλά μπορούσε να αντιληφθεί τη χρησιμότητα της ύπαρξης του Δημήτρη Χριστόφια στα εγκόσμια καταδεικνύει και τη βαρύτητα που πρέπει να δίνουμε στις απόψεις του. «Δεν μπορεί να αντιληφθεί» ο τορναδόρος / ξυλοκόπος από το Ρίμινι τη χρησιμότητα. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται αποσύρεται, μεσιέ. Δεν κάθεται να προσβάλλει νοημοσύνη και αισθητική ολόκληρου λαού (αν και εδώ που τα λέμε, καλά να μας κάμεις, αφού υπάρχουν ακόμα ζώα που σας ψηφίζουν). Φιλολογική η συζήτηση επί του θέματος, μιας και αμφιβάλλω αν θα βρεθεί φανατισμένος ή και λογικός οπαδός οποιουδήποτε κόμματος, να ψηφίσει οριζόντια αν δεν το επιθυμεί. Υπάρχει ας πούμε περίπτωση να ψηφίσω εγώ ακελικό υποψήφιο; Και να θέλω δηλαδή, ποιόν; Τη Χαραλαμπίδου μου; Ευθυμήσαμε και σήμερα.

Άφαντη παραμένει η Βίκυ Σταμάτη στην Ελλάδα. Πολύ γέλασα με διάφορα τουίτς που σατίρισαν την κατάστασή της (αγαπημένο το: «έντονο κυνηγητό εξαπέλυσε η αστυνομία σε όλα τα Hondo’s Center...»). Παρόλα αυτά εκνευρίζομαι με τον οίκτο που της δείχνουν πολλοί. «Είναι μάνα, χρειάζεται το παιδί της», «είναι τρελλή με χαρτί, αφήστε την ήσυχη», κτλ. Αν ήταν ανώνυμη και γνωστικιά, βεβαίως, ο Νόμος και η λαϊκή, κοινή γνώμη θα ήταν αμείλικτοι απέναντί της. Όταν πρόκειται για πρόσωπο προσφιλές προς όλα τα κουτσομπολίστικα πάνελ και τις Τατιάνες, πρόκειται για άνθρωπο που χρήζει κατανόησης και ευαίσθητου χειρισμού. Μια διαταραγμένη επιπλέον στις τόσες που μας περιβάλλουν καθημερινά δεν βλάπτει, φυσικά, αλλά έχω κουραστεί με όλο το δράμα για τη σύζυγο ενός κλέφτη. Καλύτερα ελεύθερη εδώ που τα λέμε, να μην έχουμε άλλο ένα βούρλο στο κεφάλι μας, να το συντηρούμε ως φορολογούμενοι.

Πλησιάζει το ταξίδι και όλα αυτά θα τα σκέφτομαι από το κατάστρωμα και θα γελώ.