Αλαντίν

Μικρές πλην απανωτές δόσεις ευτυχίας μου χορηγήθησαν απόψε. Παρακολούθησα τον Αλαντίν, του Ουόλτ Ντίσνει, κατευθείαν από το New Amsterdam Theatre της Νέας Υόρκης. Το μιούζικαλ. Μα, τι να πρωτοσχολιάσω.

Κατ’αρχάς, μόνο και μόνο που πάτησα το πόδι μου μέσα σε εκείνο το θέατρο, ήταν τιμή. Το συγκεκριμένο έπρεπε να ήταν μουσείο. Τι χλιδή και πολυτέλεια, τι διακόσμηση, ντρεπόσουν να μπεις μέσα. Τέλος πάντων, μη στα πολυλογώ, ένιωσα βασιλιάς.

Το μιούζικαλ ήταν εξαιρετικό, αν και έχω ενστάσεις. Παρακολούθησα κατασυγκινημένος τη δράση, τα τραγούδια, τα χορευτικά, τα σκηνικά που μεταμορφώνονταν, δόξα στον πλάστη μου που με αξίωσε να το παρακολουθήσω. Ήταν όμως ολίγον ελαφριά η σκηνοθετική προσέγγιση. Αφαίρεσαν όλη τη μαγεία του Ντίσνεϊ και το απέδωσαν πιο ενήλικα, πιο σατιρικά από όσο θα έπρεπε. Δεν σεβάστηκαν τον μύθο που δημιούργησε το καρτούν, ούτε την υστεροφημία του. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα που μόνο ένας σκληροπυρηνικός φαν θα θίξει. Η Μπρέντα, για παράδειγμα, που καλά-καλά δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο, ενθουσιάστηκε.

Στα μεγάλα συν, βάλε τον ηθοποιό που υποδύθηκε το Τζίνι. Θεός! Και επιπλέον, σημείωσε το μαγικό τρικ με το μαγικό χαλί που όντως πετούσε, δεν κρεμόταν από το ταβάνι, ούτε υπερυψωνόταν με μοχλό. Ήταν όντως ένα χαλί που πετούσε και ένας Θεός ξέρει πώς το κατάφεραν αυτό, πρώτη φορά είδα κάτι τέτοιο.

Γι αυτό το θέαμα και μόνο άξιζε που διασταύρωσα τον Ατλαντικό, δηλώνω πλήρης! Ακολουθεί βίντεο- Youtube με απόσπασμα της παράστασης:

Σε άλλα νέα σήμερα πήγαμε με παρέα φίλων που ζουν στις ΗΠΑ, και οι οποίοι ταξίδεψαν εδώ ειδικά για να μας συναντήσουν, βόλτα στο Σέντραλ Παρκ. Οκ, η πόλη με έχει κερδίσει απόλυτα, έχω χάσει και την παραμικρή αμφιβολία κατά πόσον αξίζει τη θέση της βασιλεύουσας στον πλανήτη. Θα έδινα ακόμα και νεφρό προκειμένου να απολαμβάνω μια γύρα στο εν λόγω πάρκο έστω μια φορά τον μήνα και να μένω εκεί, στα πέριξ του Μετροπόλιταν. Προς το παρόν, πάρκο της Αγλαντζιάς και πολύ μου πέφτει, θα μου πεις...

Να βρούμε, σιόρ, ποιος είναι ο κοινοτάρχης της Νέας Υόρκης και να τον ρωτήξομεν: σε πειράζει να προσαρτίσεις μισό εκατομμύριο Κύπριους στα δημοτικά σου όρια; Τι είναι άλλο μισό εκατομμύριο πολίτες μπροστά στα οχτώ που διαχειρίζεστε τώρα. Εν ανάγκη ζούμε ακόμα και σε γκέτο, είμαστε άλλωστε συνηθισμένοι από τα φοιτητικά  μας χρόνια, και σας χαρίζουμε το νησί στη Μεσόγειο ως αντάλλαγμα με όλα τα διαολεμένα παρελκόμενά του, βρομότουρκους, σκατοαέρια κτλ. Αφήστε μας μόνο να χαρούμε το Σέντραλ Παρκ. Και ένα θέατρο της προκοπής.