Ποιός Σκότωσε Τις Κουρτίνες;

Θα θυμάστε φαντάζομαι εκείνη την ωραιοτάτη ανάρτηση πριν λίγους μήνες στην οποία αναρωτιόμουν γιατί τα καινούρια διαμερίσματα δεν διαθέτουν σαλόνια. Σήμερα θα αναρωτηθώ κάτι παρόμοιο, το οποίο είναι ακόμα πιο εκνευριστικό κατά τη γνώμη μου. Γιατί τα νέα διαμερίσματα δεν διαθέτουν κουρτίνες;

Έχετε προσέξει, θαρρώ, πως η μοντέρνα τάση υπαγορεύει όπως καταργηθούν οι κουρτίνες και αναρτηθούν μπλάιντς στα παράθυρα. Αυτά τα άθλια ρολά που ανεβοκατεβαίνουν με ένα λουράκι, είναι συνήθως μονόχρωμα και τα οποία παραμένουν σταθερά εξ αιτίας μιας οριζόντιας, πλαστικής βέργας που τα κρατά τεντωμένα. Μόνο που αυτή η βέργα δεν είναι και τόσο βαριά, ωσάν την πούτσα του τσολιά, και ως εκ τούτου, ταλαντεύεται με το πρώτο δροσερό αεράκι που παρεισφρέει μέσω του παραθύρου σου.

Κοίτα εδώ παπάρα που χαρακτηρίζει, τάχα μου, το σύγχρονο σπίτι! Φτου, κακκά να φάει!

Και εκεί αρχίζει το γλέντι: Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι και τάκα-τούκου, τάκα-τούκου, τάκα-τούκου το ρολό να χτυπά ρυθμικά στον τοίχο δημιουργώντας σπαστικούς ήχους που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, ούτε στις Πλάτρες, ούτε στην Αγλαντζιά. Δεν μπορείς βεβαίως να τυλίξεις το ρολό ως πάνω, αφού έτσι θα μπει το φως του ήλιου και θα ξυπνήσεις από τις 7:00 το πρωί, αλλά ούτε μπορείς να το αφήσεις κάπου στο μέσο, αφού αρχίζει και πάλι η ταλάντωση.

Θέλω να μου υποδείξετε τον μαλάκα που θεώρησε ότι οι κουρτίνες είναι μπανάλ και έπρεπε να αντικατασταθούν από αυτή την αθλιότητα! Οι κουρτίνες ήταν από τα ωραιότερα πράγματα μέσα στο σπίτι. Τις άφηνες να ανεμίζουν στον αγέρα και η κίνησή τους ήταν τόσο ποιητική που ακόμα και αν ξεσήκωναν ολόκληρο το σπίτι, δεν σου πήγαινε η καρδιά να τους θυμώσεις. Γιατί ήταν αθόρυβες! Τις άνοιγες όσο ήθελες, τις έκλεινες όσο ήθελες, ταίριαζαν με τα έπιπλά σου, είχαν γενικότερα μια θεατρικότητα. Και κινηματογραφικότητα μπορώ να σου πω, μιας και η Φροϊλάιν Μαρία έντυσε κοτζάμ δυναστεία Φον Τραπ με ένα σετ κουρτίνων. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ σε τι ενοχλούσαν για να τις έχουμε αντικαταστήσει σήμερα με αυτό το αξεσουάρ του διαόλου.

 Ορίστε κυρία μου! Κρεμμάζεις κουρτίνες και ξαναγίνεσαι άνθρωπος! Άνθρωπος βγαλμένος από ταινία του Ντίσνεϊ κιόλας. 

Εντάξει, δεν σου είπα να κρεμάσεις τις κουρτίνες της γιαγιάς σου που ήταν σαν σεμεδάκια-γίγαντες. Ούτε σου είπα να κρεμάσεις από εκείνες τις κουρτίνες με τις πιέτες που παρέπεμπαν στα σαλόνια του Λουδοβίκου από τις Βερσαλλίες. Βρες, γαμώ το κέρατό μου, μια σειρά από καλόγουστες, μοντέρνες κουρτίνες και κρέμασέ τες! Πόσο δύσκολο είναι;!

Η ανθρωπότητα όσο πάει, οδηγείται στο τέλμα από μόνη της!

  

Τα Συγχαρίκια

Από τον καιρό που αποφασίσαμε να παντρευτούμε ο κόσμος μας δίνει συγχαρητήρια.

Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Συγχαρητήρια δίνεις σε κάποιον όταν πετυχαίνει ένα εγχείρημα. Όταν παίρνει το πτυχίο του, όταν κερδίζει ένα βραβείο, όταν έρχεται πρώτος σε κάποιον αθλητικό διαγωνισμό. Να δέχεσαι όμως συγχαρητήρια επειδή αποφάσισες να παντρευτείς, πόσον άκυρο.

Να δεχτώ τα συγχαρητήριά σου, και μάλιστα εν χορδαίς και οργάνοις εάν και εφόσον μείνω με τη Μπρέντα μέχρι τα βαθιά γεράματα και πεθάνω μαζί της. Αυτό, μάλιστα! Δεδομένων των συνθηκών του σήμερα, θα θεωρηθεί άθλος άξιος λαϊκού προσκυνήματος. Και αυτό επειδή το σύνηθες τη σήμερον, είναι να χωρίζεις.

Τις προάλλες είχα πάει σε μία συνεύρεση παλιών συμμαθητών από το γυμνάσιο. Το 100% όσων είχαν παντρευτεί, ήταν πλέον χωρισμένοι. Όχι, γράψε λάθος, ήταν και μια άλλη συμμαθήτρια, της οποίας ο γάμος εξακολουθεί να υφίσταται, μα δεν φάνηκε να πετά και την σκούφια της διά το γεγονός. Το 80% των παρευρισκομένων ήταν χωρισμένοι. Στα 33 τους! Τους ανακοίνωσα κι εγώ ότι παντρεύομαι και τους έπιασε κλαυσίγελως.

Όπως και να έχει, είναι πανθολογουμένως αποδεκτό ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας. Και εδώ έγκειται η πρόκληση. Να αντέξεις, να μοχθήσεις, να συζητήσεις, να επιλύσεις προβλήματα που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια του γάμου και να λήξεις στην αγκαλιά της. Δεν σου λέω να καταπιεστείς και να ζήσεις σε μία νεκρή σχέση χάριν του θεαθήναι. Αλλά να το παλέψεις. Και να το φτάσεις μέχρις εσχάτων πριν εγκαταλείψεις τη μάχη.

Αν και εφόσον βγεις νικητής, γιατί περί (βίο)πάλης πρόκειται, στήσε βάθρα, στήσε φώτα, στήσε ορχήστρες, γκρέμισε τείχη και δέξου όσα συγχαρητήρια αντέχει η ψυχή σου.

Όχι άλλα συγχαρητήρια παρακαλώ. Μόνον ευχές! 

Not So Brave

Το πόσο απογοητεύτηκα από το ΟΧΙ των Σκοτσέζων δεν περιγράφεται.

Δεν μπορώ να διανοηθώ, πώς ένας τόσο περήφανος λαός καταδέχεται να συνυπάρχει και να γίνεται ένα και το αυτό με τους Εγγλέζους, τον πιο σιχαμένο λαό της Ευρώπης. Τον λαό που θεωρεί φυσιολογικό να σηκώνει η γκόμενα τη φούστα της σε μια γωνιά για να κατουρήσει δημόσια, ενόσω οι υπόλοιπες φίλες της ντυμένες πεταλούδες και νύφες στήνουν ένα ανθρώπινο τείχος μπροστά της  για να σκουπιστεί. Τον λαό που η διασκέδασή του είναι συνυφασμένη με το Pub Crawl (μόνο που γράφω τη λέξη Pub Crawl ανατριχιάζω), τα κολλώδη dance floors από τους εμετούς, και τα σουξεδάκια του Rick Astley και των Spice Girls. Ό, τι και να πω είναι λίγο.

Τέλος πάντων, Εγγλέζους θέλετε, Εγγλέζους πάρτε και μην τολμήσετε να ξαναμουρμουρήσετε ώσπου ζείτε!

Αυτό που θέλω να σχολιάσω όμως, και αποτελεί το σημερινό θέμα μας, είναι η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν αμφότεροι τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος. Έβλεπα το πρωί κάτι ρεπορτάζ του BBC στα οποία παρουσιάζονταν εκπρόσωποι της κάθε πλευράς και σχολίαζαν το αποτέλεσμα. Ο Πρωθυπουργός αρκέστηκε σε ένα “I’m delighted” και μία κυρία από την εκστρατεία του ‘Ναι’ δήλωσε σκέτα νέτα: “Deeply disappointed”. Επιπλέον, οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ σεβάστηκαν απόλυτα το αποτέλεσμα, και προχώρησαν λέγοντας ότι θα εργαστούν για μία ισχυρότερη Ένωση, στην οποία η Σκοτία θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο. Απλά, λιτά και απέριττα. Πολιτισμένα.

Καθρέφτισε τώρα όλα τα πιο πάνω με τους δικούς μας μπουρτζόβλαχους και το επίπεδο των δηλώσεών τους μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Στην κυπριακή τηλεόραση με το που ανακοινωθούν τα Exit Polls σπεύδουν άπαντες να δηλώσουν εκείνο το μισητό κλισέ: «Ας περιμένουμε την καταμέτρηση των ψήφων» (ακόμα και όταν είναι ολοφάνερο ότι το αποτέλεσμα δεν ανατρέπεται), και έως ότου καταμετρηθεί και το τελευταίο τσελιγκοχώρι μας, αρνούνται να παραδεχτούν ήττα. Ακόμη κι όταν η ήττα αποτελεί γεγονός, οι πολιτικοί μας ουδέποτε μπορούν να σταθούν στο ύψος τους, να εκφράσουν ταπεινά ένα συναίσθημα λύπης ή τέλος πάντων να υποκριθούν ότι η ετυμηγορία του Εκλογικού Σώματος τους προβληματίζει και θα την επεξεργαστούν. Μόνο τη φάτσα του Άντρου Κυπριανού να δεις, να σου λέει «το ΑΚΕΛ βγήκε κερδισμένο από την αναμέτρηση» αρκεί για να αντιληφθείς τη ματαιότητα των πάντων.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που εν τέλει οι πολιτικοί μας παραδέχονται ήττα, εντός πέντε λεπτών αρχίζει η κατανομή ευθυνών, ψάχνουν να βρουν τον φταίχτη, μπαίνει το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ μέσα στη συζήτηση, γίνεται το στούντιο κανονικό μπουρδέλο και συνειδητοποιείς ότι σκλάβοι γεννηθήκαμε, σκλάβοι θα πεθάνουμε.

Τώρα θα μου πεις, προτιμάς τις φλεγματικές ρητορίες των Εγγλέζων που χορεύουν με τους One Direction έναντι των φωνακλάδων γαϊδάρων της Κύπρου, που στην τελική αντιδρούν πιο φυσικά και πιο ανεπιτήδευτα; Ε, δεν ξέρω, είμαι της άποψης ότι σε κάποιο τομέα του δημόσιου λόγου αξίζει επιτέλους να αρκεστείς στο “I’m deeply disappointed” και μετά να το βουλώσεις, να εργαστείς για το κοινό καλό, παρά να σε έχω να μου ζαλίζεις τον έρωτα τρεις ώρες μαζί με τον Τσουρούλλη.

Αυτά τα διάσπαρτα είχα να δηλώσω. Και τώρα πάω να ξυρίσω το κεφάλι της πριγκίπισσας Μέριντα, που τελικά αποδείχτηκε… not so brave, μια κότα και μισή. 

Πέθανε ο Θείος!

Είχα έναν θείο κάποτε.

Δεν ήταν ακριβώς θείος μου, ήταν ξάδελφος της γιαγιάς μου, αλλά λόγω του ότι ήταν πολύ μικρότερός της σε ηλικία τον φωνάζαμε θείο. Ερχόταν συχνά στο σπίτι της γιαγιάς μου όπου παίζαμε με τα ξαδέλφια μου και του στήναμε άπειρες πλάκες, τις οποίες πολλές φορές τις έπαιρνε στα σοβαρά, εκνευριζόταν και μας κρατούσε μούτρα. Θυμάμαι μια φορά που τον κορόιδευα και αυτός νευρίασε και άρχισε να με τρέχει μέσα στο σπίτι για να με δείρει (έτσι διαπαιδαγωγούσαν στα 80ς), γι αυτό εγώ κλείστηκα σε μια αποθήκη, κλειδώθηκα μέσα, και του φώναζα «δεν μπορείς να με φτάσεις», «δεν μπορείς να σπάσεις την πόρτα». Και αυτός από τα νεύρα του της έδωσε μία, την έσπασε την πόρτα, εγώ είδα τον Χριστό φαντάρο, αλλά εν τέλει δεν με έδειρε, γιατί επενέβη η γιαγιά μου, λέγοντάς του «Ρε Φιρφιρή, βάζεις το νου σου με το μωρό;»

Έτσι που λες, αυτός ο θείος μια μέρα έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν τον ξαναείδαμε. Πρέπει να την έκανε με ελαφρά περί τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν είπε σε κανέναν που θα πήγαινε, αλλά επειδή ξέραμε πως είχε γκόμενα μιαν Αμερικάνα, υποθέσαμε πως θα έγινε μετανάστης στις ΗΠΑ. Δεν τον ψάξαμε, δεν μας έψαξε. Ούτε ένα σημάδι ζωής. Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε, φύγαμε για σπουδές, και αφού επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη (μαύρη ήταν η ώρα), αρχίσαμε με τα ξαδέλφια μου να αναρωτιόμαστε τι απέγινε εκείνος ο θείος. Όχι ότι νοιαζόμασταν ιδιαίτερα, παρά μόνο για το κουτσομπολιό του πράγματος.

Ουδείς γνώριζε τι απέγινε. Ουδείς είχε νέα του. Άφαντος για 20 χρόνια! Για να καταλάβεις, πάνω στην πλάκα σχεδιάζαμε να πάμε στην Χατζηβασιλείου να του στείλουμε πακέτο, μόνο και μόνο για να βγούμε στην τηλεόραση. Και το πακέτο να μας τον έβρισκε, δεν θα ξέραμε τι να του πούμε και τι να τον κάνουμε. Το πολύ, πολύ να τον ρωτούσαμε: «Ζεις;» Εγώ θα ήθελα να τον ρωτήσω και γιατί έφυγε σαν τον κλέφτη και δεν είπε τίποτα. Τόσο πολύ μας βαριότανε οικογενειακώς; Πφ!

Τέλος πάντων, ουδέποτε θα μάθουμε. 

Εχθές το βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα η ξαδέλφη μου, γράφοντας: «Ξέχνα το ‘Πάμε Πακέτο’, ξέχνα και την Χατζηβασιλείου».

Γιατί, τι έγινε; Ο θείος πέθανε. Πριν ένα μήνα. Μα μόλις χθες κατάφερε να μας ενημερώσει η σύντροφός του, μιας και δεν ήξερε με ποιον να επικοινωνήσει στην Κύπρο και είδε και απόειδε να εντοπίσει κάποιον συγγενή του διαδικτυακώς. Το μόνο που μας έγραψε ήταν ότι ο θείος πέθανε πριν ένα μήνα και θάφτηκε στην Ιρλανδία! Πώς βρέθηκαν εκεί ενώ εμείς πιστεύαμε ότι ήταν στις ΗΠΑ; Από τι πέθανε; Γιατί έφυγαν από την Κύπρο και όλα αυτά τα καυτά ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Αν και η γιαγιά μου έκανε ήδη διάγνωση και δήλωσε πως πρέπει να πέθανε από καρκίνο, αφού "όλοι στο σόι του από καρκίνο πέθαναν!"

Το αστείο είναι  ότι εξ αιτίας του συμβάντος αναγκάστηκε η οικογένεια μου να παρακαθίσει σε ομαδική συζήτηση (ως γνωστόν, αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον για να έχουμε ψυχική γαλήνη). Η γιαγιά μού δήλωσε περαιτέρω και εμφανώς ταραγμένη ότι «δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι να τον σώσει, μιας και έφυγε πριν 20 χρόνια και δεν είπε πού θα πήγαινε» (λες και αν ήξερε που έμενε θα μπορούσε να τον σώσει), ενώ συνέχισε απτόητη: «Αύριο θα κάνω κοτόπουλο, θέλεις να σου φυλάξω λίγο;». Εγώ και η ξαδέλφη μου κλάψαμε που δεν θα πάμε στο ‘Πάμε Πακέτο’, ενώ η μάνα μου και η αδελφή μου αρκέστηκαν σε ένα λακωνικότατο: «Πέθανε; Μη μου πεις!»

Τώρα να δείτε πλάκα! Πού θα σκάσει καμιά κληρονομιά από το μηδέν και ξαφνικά θα τον αγαπήσουμε όλοι! Θα κλαίμε σαν τη Βλαχοπούλου στο ‘Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι’ πάνω από το φέρετρο στα λιβάδια της Ιρλανδίας κραυγάζοντας: «Θείε μου, θειούλη μου!» Και άντε να πείσεις την Αμερικάνα μετά ότι έχουμε κι εμείς μερίδιο!

Πολύ θα γελάσω. 

The Rise App!

Διάβαζα προ ολίγου στο περιοδικό TIME (είδες πόσο culto στο παίζω τελευταίως), ότι με την παρουσίαση του Apple Watch που ετοιμάζεται να βγει στην αγορά σύντομα, περνούμε σε μία νέα διάσταση ως ανθρώπινο είδος. Αυτή του Post-Human. Κι αυτό γιατί από τώρα και στο εξής, θα φοράμε στο χέρι μια συσκευή, θα είναι σχεδόν προέκταση του σώματός μας, η οποία εκτός από την ώρα θα μετρά κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα την υπέρταση, την υπόταση, τους παλμούς της καρδιάς σου, πόση ώρα ήσουν καθιστός, πόσα βήματα έκανες κατά τη διάρκεια της μέρας, και αναλόγως θα λαμβάνεις notifications. Του τύπου: Ήσουν καθισμένος δυόμιση ώρες, πάνε καμιά βόλτα να ξεσκουριάσεις και ούτω καθεξής. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα έχεις πάνω στο κεφάλι σου έναν προσωπικό γιατρό και γυμναστή να σε πελεκά όλο το εικοσιτετράωρο.

Όταν είχα πάθει το ανεύρυσμα το 2009, ο γιατρός μου είχε πει ότι σε λίγα χρόνια δεν θα είναι αναγκαίο να επισκέπτομαι νοσοκομεία για να κάνω check-ups, θα τα κάνω μόνος μου στο σπίτι μέσω iphone και δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω. Ορίστε που κατευθυνόμαστε ακάθεκτοι προς αυτή την κατεύθυνση και είναι θέμα χρόνου να αφήσουμε ακόμα και τους γιατρούς άνεργους. Ήδη έχω ψηφιακό πιεσόμετρο στο σπίτι και καταγράφω τις διακυμάνσεις της πίεσής μου στο αντίστοιχο app, μου φαίνεται πως ήγγικεν η ώρα να περάσω και στην καταγραφή της κατάστασης της καρδιάς μου.

Αλλού θέλω να εστιάσω εγώ. Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του περιοδικού, και παρατηρώντας ότι όλα πλέον καταγράφονται επάνω στον καρπό σου, από το πόσες συζητήσεις έκανες μέχρι πόσες λέξεις ξεστόμισες κατά τη διάρκεια της μέρας, σκέφτηκα να προτείνω στην Apple μια σειρά από νέα apps τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για να ξέρουν οι άντρες με ποια τσούπρα πάνε να μπλέξουνε τα μπούτια τους.

Παράδειγμα: Γνωρίζεις μια γκόμενα και τη ρίχνεις στο κρεβάτι. Ξαπλώνει ανάσκελα, σηκώνει τα πόδια της, της σκίζεις το βρακάκι. Τί βλέπεις μπροστά σου; Ένα πανέμορφο αιδοίο. Πόσο πανέμορφο είναι όμως και πόσο έμπειρο; Με το νέο app που θα σχεδιάσει η εταιρεία, το λεγόμενο iPussy, θα μπορείς να σκανάρεις το τυχερό αιδοίο με το κινητό σου και εντός δευτερολέπτων θα εμφανίζονται στην οθόνη του όλα όσα ήθελες να ξέρεις, μα ντρεπόσουν να ρωτήσεις. Άφθονες οι πληροφορίες: Από το πότε κατούρησε τελευταία φορά, μέχρι πόσες φορές ήρθε σε συνουσία στη ζωή της. «Scan here», πάνω στο μπραζίλιαν. Δυο δευτερόλεπτα μετά: «Νumber of dicks: 13 in 32 years». «Number of Orgasms: 5 during the last 100 days», «Last Time it got Waxed: 15/9/2014» - share on Twitter, Pin it on Pinterest, Post it on your Wall? Ναι, παρακαλώ!

Σε μια πιο προχωρημένη έκδοση του app, σκανάροντας το αιδοίο θα παραπέμπεσαι κατευθείαν στα Facebook Profiles των τυχερών που το σύλησαν έως τώρα, ώστε να τσεκάρεις ποιοι ήταν οι τυμβωρύχοι που σε πρόλαβαν. Θα εμφανίζονται σε λίστα, σε αύξοντα αριθμό, ξεκινώντας απ’ αυτόν που το πήδηξε πιο πολλές φορές, μέχρι αυτόν που του έκατσε τυχαίως μια φορά κάποιο μεθυσμένο βράδυ, σαν τα τελικά σκορ της φάρμας με το ερώτημα: Invite your friends to fuck this pussy now? Ναι, παρακαλώ! Να ξέρεις τουλάχιστον ποιοι ήταν οι προηγούμενοι χρήστες αφού παίρνεις πράμα second hand. Και μιας και αναφέρθηκα σε ‘τύμβο’ προηγουμένως, να σας ενημερώσω ότι όπως το Apple Watch θα σε παραινεί να σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου όταν κοντεύεις να πεθάνεις απ’ το πολύ καθίσι, αντιστοίχως το ξεχωριστό αυτό app θα σε παραινεί να πηδηχτείς όταν διαπιστώνει πως αράχνιασες εκεί κάτω, σαν Καρυάτιδα στον τάφο της Αμφίπολης. Μα σκέψου το! Ένα 10% να βρεθεί να υπακούσει στις προσταγές του app, αυτόματα σημαίνει 10% λιγότερες υστερικές στο γραφείο. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό.

Για να μην κατηγορηθούμε για σεξισμό, να αναφέρω ότι αντίστοιχο app, το iDick, δύναται να χρησιμοποιηθεί και στους άντρες. Σκανάροντας το πέος που ετοιμάζεσαι να καταβροχθίσεις θα εμφανίζεται αυτόματα στην οθόνη του κινητού σου ο αριθμός των στύσεων που είχε κατά τη διάρκεια της μέρας σε γραφική παράσταση, καθώς επίσης τα ml σπέρματος που εκσπερμάτισε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Να ξέρεις δηλαδή πόσο ντούρος είναι ο τύπος, πόσο δουλεύουν τα κινητά του μέρη, τι βεληνεκές πέτυχε στην τελευταία του βολή. Το πιο χρήσιμο απ’ όλα, βεβαίως, βεβαίως θα είναι η παροχή πληροφοριών κατά τη διάρκεια του στοματικού έρωτα, αφού ενόσω η κυρία είναι μπουκωμένη, ένα μπάζερ θα την προειδοποιεί για το τσουνάμι σπέρματος που διασχίζει τον σπερματικό πόρο με κατεύθυνση τον λάρυγγά της. Τα τρία προειδοποιητικά μπιπ θα την προτρέψουν να τραβηχτεί εγκαίρως και θα την αποτρέψουν από το να αφήσει λεκέδες που δυνατόν να την εκθέσουν στον οικογενειακό ή επαγγελματικό περίγυρο.

Αχ, τι γυρεύω εγώ στις Λευκωσίες. Για τη Silicon Valley θα βάλω πλώρη!

Μια Οικογενειακή Ιστορία Για Την 11η Σεπτεμβρίου

Σήμερα θα σου πω μια ιστορία για την 11^η Σεπτεμβρίου και για ένα διαταραγμένο φίλο του πατέρα μου. Πώς συνδυάζονται τα δύο; Διάβασε πιο κάτω.

Ο Πατέρας μου είχε ένα φίλο, για τον οποίο ξέραμε πως ήταν τρελός και διέμενε στη Στοκχόλμη. Διαγνωσμένος τρελός. Δεν ξέρω πού και πώς είχαν γνωριστεί ούτε πώς κατέληξε στη Στοκχόλμη, αλλά γενικά στο σόι μας έχουμε μια τάση να κάνουμε παρέα με τρελούς και παράξενους ανθρώπους, έχω άλλωστε μεγαλώσει με τον πατέρα μου να μου διηγείται ανέκδοτες ιστορίες για τρελούς γνωστούς του, οπότε δεν το είχα ψάξει περισσότερο, το θεωρούσα φυσικό. Σημείωσε πως όταν αναφέρομαι σε τρελούς, και δη διαγνωσμένους τρελούς, εννοώ άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές, με τρελόχαρτο υπογραμμένο, σφραγισμένο, και όχι σε τρελούς με τη μεταφορική έννοια.

Αυτός ο τρελός κύριος λοιπόν, ήταν Κύπριος αλλά ζούσε μόνιμα στη Στοκχόλμη. Για κάποιο λόγο κάθε χρόνο μας έστελνε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα με ευχές. Έγραφε μέσα με ορνιθοσκαλίσματα την ιστορία της ζωής του. Δεν τον έφτανε ένα «Καλά Χριστούγεννα», έπρεπε κάθε χρόνο να μας γράψει τα προβλήματά του, να μας περιγράψει τον καιρό της Σουηδίας, να ρωτήσει για εμάς, όλα αυτά συμπυκνωμένα σε μια κάρτα, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή λόγου. Ξεκινούσε με «χιόνισε σήμερα» και συνέχιζε με «ελπίζω να είναι καλά η οικογένεια σου» και τελείωνε με ένα «κερδίζουν έδαφος οι δημοκρατικοί στις εκλογές».  

Ο πατέρας μου μας μάζευε κάθε φορά στο τραπέζι της κουζίνας και μας διάβαζε την κάρτα, εμείς γελούσαμε, είχε καταντήσει η όλη φάση με παράδοση που προμήνυε τον ερχομό των Χριστουγέννων. Πέραν της κάρτας, ο τρελός κύριος μας έπαιρνε και τηλέφωνο από καιρού εις καιρόν, συνήθως σε μεταμεσονύχτιες ώρες. Θυμάμαι τον πατέρα μου να ξυπνά μέσα στο βράδυ και να του μιλά εκνευρισμένος κοφτά και μονολεκτικά για να τον αποφύγει και να αναγκαστεί να του το κλείσει. Επειδή καμιά φορά ανησυχούσαμε εξ αιτίας του ακατάλληλου της ώρας, ξυπνούσαμε και μαζευόμασταν οικογενειακώς γύρω από το τηλέφωνο για να μάθουμε τι έγινε, ώσπου ο πατέρας μου μας έγνεφε πως επρόκειτο για τον τρελό από την Σουηδία και ανακουφιζόμασταν.

Βάζουμε εδώ μια άνω τελεία για τον τρελό και πάμε στην 11^η Σεπτεμβρίου.

Η 11^η Σεπτεμβρίου εμάς μας βρήκε σοκαρισμένους. Σοκαρισμένους γιατί λίγο μετά τις επιθέσεις και την κήρυξη του πολέμου των ΗΠΑ κατά του Αφγανιστάν, εγώ έπρεπε να ταξιδέψω στην Αγγλία για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Ήταν τότε που βιώναμε παραληρήματα και τρομάζαμε ομαδικώς στην ιδέα να πετάξουμε με αεροπλάνο γιατί δεν ξέραμε σε ποιο πύργο θα καρφώναμε. Είχαν αλλάξει άρδην και οι κανόνες ασφαλείας, δεν γνωρίζαμε καλά-καλά τι έπρεπε να κουβαλούμε μαζί μας, είχαμε σαλέψει.

Την ίδια εποχή είχαν αρχίσει να συμβαίνουν οι επιθέσεις με άνθρακα μέσω ταχυδρομείου στον Λευκό Οίκο, εάν θυμάστε. Άνοιγες τον φάκελο από τον άγνωστο αποστολέα, έβρισκες μέσα σκόνη από άνθρακα, την οσφραινόσουν και πέθαινες. Τα ΜΜΕ είχαν φάει τους τόπους με προειδοποιήσεις να μην ανοίγουμε τίποτα που προέρχεται από άγνωστο αποστολέα. Όπως κατάλαβες, ο πανικός που σπάρθηκε, θερίστηκε και στο σπίτι μας με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου να με ξορκίζουν να μην τολμήσω να ανοίξω ουδέν φάκελο ενόσω είμαι στην Αγγλία, γιατί θα μπορούσε να ήταν άνθρακας. Όσο το σκέφτομαι τόσα χρόνια μετά ότι μπορούσε ένας Κύπριος φοιτητάκος σε μια αγγλική, επαρχιακή εστία να αποτελέσει στόχο τρομοκρατών μέσω ταχυδρομείου, απορώ με τα γονίδια μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Λίγες μέρες πριν επιστρέψω στην Αγγλία και ενόσω παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις με δέος, τι συνέβη άραγε; Λάβαμε πακέτο, από άγνωστο αποστολέα!

Η μάνα μου ήρθε έντρομη στο σπίτι κρατώντας την ειδοποίηση του ταχυδρομείου και ενημέρωσε ότι το πακέτο αφορούσε τον πατέρα μου. Ξεκαθάρισε ότι δεν προτίθετο να το συλλέξει η ίδια γιατί φοβόταν μην τη φάει ο άνθρακας πάνω στο άνθος της ηλικίας της, και έκανε πάσα στον πατέρα μου, ο οποίος ούτως ή άλλως ήταν και ο παραλήπτης. Ο πατέρας μου από την άλλη, ουδέποτε είχε ιδιαίτερα πάρε-δώσε με το ταχυδρομείο, και δεδομένων των συνθηκών αρνούνταν και να αποκτήσει διά της παραλαβής του διαολεμένου πακέτου. Έγινε καβγάς -κλασικά, του τύπου «δεν το θέλω το πακέτο», «γράφει το όνομά σου, εσύ να πας να το φέρεις», και ψάχναμε οικογενειακώς τον εθελοντή - ήρωα που θα έκανε την υπέρβαση και θα έφερνε το μυστηριώδες πακέτο στο σπίτι.

Πέρασαν μέρες και ουδείς προσφερόταν να θυσιαστεί. Πλησίαζε η τελευταία μέρα παραλαβής του και έπρεπε να παρθεί μια απόφαση. Γιατί μπορεί μεν να μην θέλαμε τον σατανά μες το σπίτι μας, αλλά από την άλλη μας έκαιγε η περιέργεια να μάθουμε τι περιείχε.

Πήγε η μάνα μου τελικά και το έφερε. Το έβαλε πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας και το άφησε εκεί. Δεν ήταν διατεθειμένη να το ανοίξει. Ούτε ο πατέρας μου. Ούτε η αδελφή μου. Εμένα δεν με άφηναν να το αγγίξω. Το κοιτάζαμε και μας κοίταζε μια ολόκληρη ημέρα. Αν ήταν ωρολογιακή βόμβα θα είχαμε πάει όλοι άκλαυτοι. Αν ήταν δένδρο θα είχε βγάλει λουλούδια.

Μέχρι που προσέξαμε ότι ήταν πακέτο προερχόμενο από τη Σουηδία. Κάναμε τον συνειρμό με τον τρελό, αλλά δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος έδινε σημεία ζωής μόνο κάθε Χριστούγεννα, δεν ρισκάραμε να το ανοίξουμε. Σκέψου παράνοια! Τόσο σίγουροι ήμασταν ότι επρόκειτο για δώρο από τον Μπιν Λάντεν που για ώρες συζητούσαμε ποιος θα άνοιγε το πακέτο! Δεν υπήρχε καν η εκπομπή της Χατζηβασιλείου τότε, να ζητούσαμε από εκείνη να μας κάνει τη χάρη.

Εν πάση περιπτώσει, για να τελειώνουμε, το ανοίξαμε. Ευλαβικά, σαν σε ιεροτελεστία. Τελικά, το πακέτο ήταν μια άσπρη κούτα που περιείχε μέσα κάτι το ασύλληπτο:

 Ένα CD της Σελίν Ντιόν!

Εκείνο που περιείχε και το “It’s all coming back to me now” του 1996, αν δεν απατώμαι.

Ούτε κάποια κάρτα, ούτε κάποιο σημείωμα. Ένα σκέτο CD της Σελίν Ντιόν. Και μάλιστα δεν ήταν καν αυθεντικό, το εξώφυλλο του ήταν φωτοτυπημένο, το δισκάκι μέσα γρατζουνισμένο, το γυαλί της θήκης ραγισμένο…

Μάλιστα. Άνθρακας ο θησαυρός indeed! Ένα CD της Σελίν Ντιόν προφανώς απεσταλμένο από τον τρελό στη Σουηδία. Ο πατέρας μου ήθελε να το πετάξουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Εγώ παραξενεύτηκα, οι υπόλοιποι δεν έδωσαν πάνω από δυο λεπτά σημασία. Το θέμα είναι ότι δεν διανοούμασταν να τηλεφωνήσουμε του τρελού να επιβεβαιώσουμε την αποστολή και παραλαβή του δέματος, μην τυχόν και μας αρχίσει σε ακατάληπτο μπλα-μπλα, και έτσι δεν μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε τη σημασία του δώρου. Και έτσι άδοξα, χωρίς πολλά, πολλά, το πετάξαμε το δέμα στα σκουπίδια. Και το CD μαζί.

Έκτοτε δεν ξανά-λάβαμε χριστουγεννιάτικη κάρτα από τον συγκεκριμένο κύριο, μα ούτε τηλεφώνημά του. Η Σελίν Ντιόν ήταν το κύκνειο άσμα του.

Εκ των υστέρων, και κάθε 11^η Σεπτεμβρίου αναρωτιέμαι. Γιατί δεν δοκιμάσαμε να βάλουμε τον δίσκο να παίξει σε κάποιο CD player; Μπορεί να περιείχε ένα ηχογραφημένο μήνυμα. Μπορεί αν βάζαμε τον δίσκο σε υπολογιστή να βρίσκαμε κάποιο πολύτιμο αρχείο, ένα χάρτη θησαυρού, μια σπάνια φωτογραφία, μπορεί να αποκαλυπτόταν ένα πανάρχαιο μυστικό. Μπορεί να έγραφε ποιος κείτεται στον τάφο της Αμφίπολης, ξερωγώ.

Δεν θα μάθουμε ποτέ. Και μπορεί να μην έπρεπε να μάθουμε στην τελική.

Ήταν όμως από τις πιο σουρεαλιστικές οικογενειακές στιγμές που έχω ζήσει και μερικές φορές σκέφτομαι ότι μου δίνει τέλειο έναυσμα για σενάριο ταινίας. 

Πόσο Braveheart Είναι Οι Σκοτσέζοι;

Το πιο ενδιαφέρον παγκόσμιο ζήτημα αυτές τις μέρες είναι το Δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκοτίας στις 18 Σεπτεμβρίου. Αν διαβάζεις και κάτι άλλο πέραν του Hello και του DownTown, συστήνω ανεπιφύλακτα την ανάλυση του περιοδικού TIME στο σχετικό τεύχος.

Προσωπικά λαχταρώ και εύχομαι να δω τους Σκοτσέζους ανεξάρτητους, όχι για τίποτα άλλο, μόνο και μόνο για να δω τα μούτρα του Κάμερον την επόμενη μέρα. Να δω κατά πόσον οι Εγγλέζοι θα σταθούν κύριοι απέναντί τους και θα αποδεχτούν με στωικότητα την ετυμηγορία του λαού της Σκοτίας. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη καύλα στον κόσμο από την αποδυνάμωση του «Ηνωμένου Βασιλείου» (αποκαλούνται βασίλειο εν έτει 2014, μόνο απ’ αυτό πάρε και κατάλαβε), ή τέλος πάντων της αλαζονικής «Μεγάλης Βρετανίας».

Οι Σκοτσέζοι έχουν πολύ πετρέλαιο. Κατ’ ακρίβεια το 60% των αποθεμάτων του ευρωπαϊκού πετρελαίου βρίσκεται στις θάλασσές τους. Θέλουν να κάνουν εκείνοι κουμάντο στην κατανομή και αξιοποίησή του. Δεκτόν. Θέλουν επίσης καλύτερες Δημόσιες Υπηρεσίες, καλύτερες πολιτικές στα πεδία της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Διαθέτουν τα καλύτερα πανεπιστήμια στη χώρα, στατιστικά διαθέτουν και τους περισσότερους επιστήμονες, μερικούς από τους πιο λαμπρούς καλλιτέχνες της χώρας και αισθάνονται ότι δεν τους προβάλλουν ή και εκμεταλλεύονται σωστά ενόσω κρέμονται από το υπογάστριο του Λονδίνου. Έχουν βαρεθεί να ζουν από τα αποφάγια που τους δίνει η κεντρική κυβέρνηση, δεν θέλουν να αναγκάζονται να συμμετέχουν σε αχρείαστους πολέμους, όπως αυτόν στο Ιράκ, γενικότερα θέλουν να είναι κύριοι του εαυτού τους για πρώτη φορά μετά από τα 307 χρόνια, από τότε δηλαδή που συστάθηκε το ‘Ηνωμένο Βασίλειο’.

Οι Εγγλέζοι είναι πολύ υπερόπτες για να παραδεχτούν ότι νοιάζονται αν τους χάσουν. Με το γάντι άρχισαν να τάζουν περισσότερη αυτονομία στη σκοτσέζικη βουλή κι αν δουν ότι το ‘ΝΑΙ’ της ανεξαρτησίας μεγαλώνει επικίνδυνα (μέχρι στιγμής κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με το ‘ΟΧΙ’, θα είναι ντέρμπι), θα παίξουν και το χαρτί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ δήλωσε ήδη διά του Χέρμαν Βαν Ρομπάι ότι δεν εξυπακούεται η συνδρομή της Σκοτίας στην Ένωση αν και εφόσον ανεξαρτητοποιηθεί. Θα πρέπει να κάνει αίτηση ένταξης και να αξιολογηθεί εκ νέου. Αντιλαμβάνεστε ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα φέρουν ένσταση χώρες με αντίστοιχα πολιτικά προβλήματα, όπως η Ισπανία, το Βέλγιο και η ίδια η Αγγλία αφού εξασκώντας το βέτο τους, θα κρατούν τις αποσχισμένες περιοχές εκτός ΕΕ, καταδικάζοντάς τες να ζουν παρασιτικά, προσκολλημένες επάνω τους.

Είναι ένα σενάριο που εμάς στην Κύπρο μας συμφέρει εάν και εφόσον λυθεί το κυπριακό στη τρομαχτική βάση της συνομοσπονδίας ή τέλος πάντων στη βάση μιας χαλαρής ομοσπονδίας. Εάν ω μη γένοιτο αποφασίσει ξαφνικά το τουρκοκυπριακό κράτος να αποσχιστεί με του ψύλλου πήδημα μια κακή πρωία, θα επιστρέψει αυτόματα στην απομόνωση.

Όπως και να ‘χει. Η αλήθεια είναι ότι το πετρέλαιο της Σκοτίας μια μέρα θα εκλείψει. Και όταν θα εκλείψει σε καμιά πενηνταριά χρόνια η Σκοτία θα πρέπει να βρει άλλους πόρους ώστε να διατηρήσει ανθηρό τον οικονομικό παράδεισο που ονειρεύεται σήμερα. Δεδομένου ότι θα είναι εκτός του νομίσματος του Ευρώ και εκτός Βρετανικής λίρας, οι οικονομολόγοι δεν φαίνονται και ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Ο Economist έγραφε τις προάλλες ότι σε βάθος χρόνου οι Σκοτσέζοι θα αρχίσουν να πεθυμούν τα χρόνια της Ένωσης. Κάτι σαν αυτό που μας λέει και σε εμάς ο Χριστόφιας, ότι δηλαδή κάποτε θα νοσταλγούμε την προεδρία του, στο πιο ρεαλιστικό βέβαια.

Δεν ξέρω τι να σου πω, δεν είμαι ειδικός. Μου φαίνεται όμως τρομερά αισιόδοξο να χτιστούν από το πουθενά τείχη και να αποκλειστούν οι Σκοτσέζοι σε έναν ασφυκτικά ελεγχόμενο παράδεισο, στα καλά του καθουμένου. Πόσο μάλλον σε έναν παράδεισο με διάρκεια. Ακόμα πιο αισιόδοξο μου φαίνεται να βρουν οι Σκοτσέζοι τους κοχόνες και να ψηφίσουν ένα περήφανο ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και να ανοίξουν μέτωπα στην ίδια τους της χώρα, τώρα που ολόκληρος ο κόσμος καίγεται, από τις αραβικές χώρες μέχρι τη Ρωσία.

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι στη Βρετανία δεν ξέρουν τι τους γίνεται, είτε πρόκειται για Εγγλέζους, είτε για Ουαλλούς, είτε για Σκοτσέζους. Αρέσκονται στα δημοψηφίσματα για να έχουν να συζητάνε. Το 1973 ενταχθήκανε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι αφού τελείωσαν με την όλη διαδικασία και γίνανε μέλη αποφάσισαν να διεξάγουν δημοψήφισμα για να ρωτήσουν τον λαό κατά πόσο θέλουν να παραμείνουν μέλη! Το 1975 οι Βρετανοί ψήφισαν ότι θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι αναθεωρούν και θέλουν να το ξανασυζητήσουν. Δεν βρίσκεται η ίσια τους που λέμε.

Η μαλακία που τους δέρνει φαίνεται και από πιο λάιτ θέματα, όπως αυτό της Γιουροβίζιον. Είχαν λυσσάξει τη δεκαετία του ’90 ότι ο Διαγωνισμός κατάντησε βαρετός, γιατί δεν μπορούσε τότε η Χ,Ψ Αγγλίδα να βλέπει έναν Διαγωνισμό με 20 διαφορετικές, ακατανόητες γλώσσες και άλλαζε κανάλι. Είχε πέσει η τηλεθέαση. Εξ αιτίας δικών τους πιέσεων άλλαξε ο κανόνας του Διαγωνισμού και από το 1999 τραγουδούν όλοι σε ελεύθερη γλώσσα, με την αγγλική να πρωτοστατεί, αλλά ούτε τώρα είναι ευχαριστημένοι γιατί έκτοτε έχασαν το προνόμιο να ψηφίζονται στο τοπ5 κάθε χρόνο.

Παραμένω ενθουσιασμένος με το θέμα, αγωνιώ για τις 18/9, αν και ενδόμυχα ξέρω ότι την ύστατη θα κωλώσουν. Και έτσι θα χαθεί, «once and for all», η ευκαιρία να αποσχιστούν και θα σιωπήσουν για τα καλά, στον αιώνα τον άπαντα.

Ένα ΓΣΠ Ακόμα

Το πιο εντυπωσιακό από όλα, από την ψεσινή συναυλία Ρέμου – Βίσση στο ΓΣΠ, ήταν ότι το στάδιο ήταν φίσκα! Δεν ξέρω πόσοι ακριβώς πλήρωσαν για να μπουν, γιατί είμαι σίγουρος δόθηκαν πολλά εισιτήρια σε προσφορές και δωρεάν, αλλά ναι ήταν γεμάτο. Έχω να δω τη Βίσση στο ΓΣΠ από το 2008, νόμιζα ότι με την κρίση οι συναυλίες σε μεγάλα στάδια έλαβαν τέλος, μα όχι, εχθές το κλίμα παρέπεμπε στις ένδοξες συναυλίες του 2000, επί Αγάπης Υπερβολικής και εξεπλάγην ευχάριστα. Δεν έπεφτε καρφίτσα.

Για να καταλάβεις, ήταν η πρώτη φορά σε συναυλία της Βίσση που δεν βρήκα θέση στη δυτική κερκίδα μιας και ήταν όλες γεμάτες. Παρόλο που πλήρωσα €20 για να έχω θέση, την τελευταία στιγμή αποφάσισα να το πετάξω, και να πάω όρθιος στην αρένα. Ούτε εκεί όμως μπορούσα να έχω πρόσβαση μιας και η είσοδος της ήταν κατειλημμένη από εκατοντάδες μαθητές έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο στάδιο και να βολευτώ κάπου στο πέταλο. Παρακολούθησα τη συναυλία σαν τους γέρους από το Muppet Show, από θεωρείο, σαν παρατηρητής, έξω από τον χαμό και ένιωσα ολίγον τι σαν κοινωνιολόγος που διεξάγει έρευνα.

Σκόρπιες σκέψεις:

Όπως προείπα, είχα να πάω σε συναυλία της Βίσση στο ΓΣΠ από το 2008. Τι ίσχυε για μένα τότε; Ήμουν single. Δεν μπορείς να φανταστείς σε πόσες συναυλίες της Άννας είχα πάει μόνος μου, επειδή δεν με ακολουθούσε κανείς από το φιλικό ή και οικογενειακό περιβάλλον μου. Από τα  late 90ς μέχρι το πρώτο μισό των 00ς, είχα μάθει το ΓΣΠ σπιθαμή προς σπιθαμή. Έβρισκα γωνιές και τρύπωνα και έβλεπα το σόου μόνος μου, σαν τον μίζερο. Εχθές ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία επί Μπρέντας, ήταν κάτι σαν δικαίωση, ολοκλήρωση, σαν τίτλοι τέλους μιας περιόδου.

Η Μπρέντα ισχυρίζεται ότι μου πέρασε η βισσομανία. Έχει ένα δίκαιο. Η Βίσση με το πάθος της και τις θεατρικές της ερμηνείες συμβόλιζε όλη εκείνη την καψούρα και τη λαίλαπα που πέρασα από τα 17 μου μέχρι τα 29 μου, και η οποία δεν έβρισκε διέξοδο. Ύστερα όλο αυτό καταλάγιασε. Όσο εκτόνωνα το πάθος πάνω σε κατά καιρούς έρωτες, ξεφούσκωνε. Μέχρι που επήλθε η ηρεμία με την Μπρέντα. Έκτοτε πέρασα στο στάδιο του ‘αθάνατου’. Του ‘αθάνατου’ των ολυμπιάδων. Ε, ναι, εχθές ο συνδυασμός ήταν συγκινητικός.

Και τώρα, πράγματα που αφορούν μόνο τους φανατικούς!

Η Βίσση πρέπει επειγόντως να βγάλει νέο δίσκο. Και δεν αναφέρομαι στις διασκευές που θα βγάλει για τα 40χρονά της λίαν συντόμως. Θέλουμε νέο υλικό. Δίσκο με 15 νέα τραγούδια, όπως παλιά! Δεν γίνεται εδώ και πέντε χρόνια να λέει τα ίδια και τα ίδια. Έχει να βγάλει δίσκο από το 2010 (και δεδομένου ότι το ‘αγάπη είναι εσύ’ είχε μόνο ένα σουξέ, ο τελευταίος της δίσκος θεωρείται το ‘απαγορευμένο’)! Και το χειρότερο είναι ότι τα παλιά της τραγούδια τα έχει συνδυάσει με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, τους οποίους πλέον μάθαμε, και δεν μας προκαλούν έκπληξη. Όσο κι αν τα ανακατεύει ξέρουμε τι ακολουθεί, δεν υπάρχει πια ενδιαφέρον. Άσε που πολλές φορές φτάνει στο άλλο άκρο, συνδυάζει ασυνδύαστα τραγούδια μεταξύ τους και μένουμε σύξυλοι. Δεν γίνεται να ξεκινάς με το ‘Αντίδοτο’ (το οποίο παρεμπιπτόντως το αποθέωσε ψες), και να ακολουθεί το ‘Αγάπη Υπερβολική’. Ούτε να λες ‘Λόγια και Σιωπές’ και να ακολουθεί χασάπικο.

Το ωραιότερο κομμάτι της συναυλίας ήταν μακράν το λαϊκό. Το λαϊκό που είχε διάρκεια, εννοώ. Με ‘Τραύμα’, ‘Ψεύτικα’, ‘Σεντόνια’, ‘Τρένο’, ‘Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη’ κτλ. Αυτή την Άννα πεθύμησα!

Επίσης, νισάφι πια με τα κυπριακά τραγούδια. Όταν η Άννα είχε γίνει τεράστιο όνομα, τότε, το 1996, και οι εμφανίσεις της στην Κύπρο σπάνιζαν, είχε μία γλύκα να τη βλέπεις να τιμά τις ρίζες της και να τραγουδά κυπριακά ή να μας ρίχνει ατάκες τύπου «είμαι μια Σκαλιωτού». Έδειχνε ότι δεν είχε ξεχάσει την καταγωγή της, παρόλη τη δόξα της. Επίσης, όταν μπήκαμε στην ΕΕ και συμμετείχε στους εορτασμούς, ήταν λογικό να αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης τραγουδώντας τα παραδοσιακά, αφού άρμοζε στην περίσταση. Έκτοτε, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μας μιλά κυπριακά (δεν είναι καν πρωτότυπο το «σαν τζιαι εμένα καμιά»). Οι μισοί από εμάς πάμε τρεις φορές τον χρόνο στην Αθήνα για να τη δούμε, δεν την νιώθουμε μακριά μας. Έρχεται κι αυτή άλλες τόσες φορές εδώ, δεν υπάρχει λόγος να το παίζει η ξενιτεμένη που μιλά κυπριακά.

Αυτά. Κατά τα άλλα, ενεργειακά η Βίσση ακόμα κρατιέται σε πολύ καλά επίπεδα και φωνητικά εξαιρετική επίσης. Τραγούδησα τόσο δυνατά μαζί της που πόνεσα την καρδιά μου και έπρεπε να σταματήσω. Τρομερή η απογοήτευση. Άρχισα να πασπατεύομαι στο στήθος και άγχωσα και τη Μπρέντα. Πού φτάσαμε, να μην μπορούμε ούτε σε μια συναυλία να πάμε χωρίς ενοχλήσεις. Φούσκωσαν τα πνευμόνια μου από το πολύ τραγούδι και το πολύ το κλοτσήδι (όταν τραγουδά η Άννα κλοτσώ γιατί προσποιούμαι ότι παίζω ντραμς), και άρχισαν οι πόνοι. Κανέναν έλεος! Κάποτε κρεμόμουν από τα κάγκελα και ίδρωνα, τώρα βαράμε παλαμάκια και πονάμε. Πόσο σακάτης.  

Φύγαμε στη μία. Δεν είδαμε το τέλος. Ούτε καν τα ντουέτα. Από εδώ καταλαβαίνεις την παρακμή, την αλλαγή φάσης, το ότι δεν πάω πια καλά, ή ότι απλά δεν είμαι για τα στάδια.

Σημείωσε ότι δίπλα μας καθόταν μια οικογένεια, η οποία όταν άρχισαν οι ζεμπεκιές σηκώθηκε όρθια σύσσωμη και βαρούσε παλαμάκια του υιού ο οποίος έριχνε γυροβολιές. Επίσης, λίγο πιο μπροστά μας, ήταν μια άλλη κοπέλα που χόρευε ζεϊμπέκικα και την κινηματογραφούσαν οι φίλες της με το αϊφόνι.    Υπέροχο θέαμα. Αν μέναμε στις βουνοκορφές του Θιβέτ ειδικά!