Not So Brave

Το πόσο απογοητεύτηκα από το ΟΧΙ των Σκοτσέζων δεν περιγράφεται.

Δεν μπορώ να διανοηθώ, πώς ένας τόσο περήφανος λαός καταδέχεται να συνυπάρχει και να γίνεται ένα και το αυτό με τους Εγγλέζους, τον πιο σιχαμένο λαό της Ευρώπης. Τον λαό που θεωρεί φυσιολογικό να σηκώνει η γκόμενα τη φούστα της σε μια γωνιά για να κατουρήσει δημόσια, ενόσω οι υπόλοιπες φίλες της ντυμένες πεταλούδες και νύφες στήνουν ένα ανθρώπινο τείχος μπροστά της  για να σκουπιστεί. Τον λαό που η διασκέδασή του είναι συνυφασμένη με το Pub Crawl (μόνο που γράφω τη λέξη Pub Crawl ανατριχιάζω), τα κολλώδη dance floors από τους εμετούς, και τα σουξεδάκια του Rick Astley και των Spice Girls. Ό, τι και να πω είναι λίγο.

Τέλος πάντων, Εγγλέζους θέλετε, Εγγλέζους πάρτε και μην τολμήσετε να ξαναμουρμουρήσετε ώσπου ζείτε!

Αυτό που θέλω να σχολιάσω όμως, και αποτελεί το σημερινό θέμα μας, είναι η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν αμφότεροι τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος. Έβλεπα το πρωί κάτι ρεπορτάζ του BBC στα οποία παρουσιάζονταν εκπρόσωποι της κάθε πλευράς και σχολίαζαν το αποτέλεσμα. Ο Πρωθυπουργός αρκέστηκε σε ένα “I’m delighted” και μία κυρία από την εκστρατεία του ‘Ναι’ δήλωσε σκέτα νέτα: “Deeply disappointed”. Επιπλέον, οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ σεβάστηκαν απόλυτα το αποτέλεσμα, και προχώρησαν λέγοντας ότι θα εργαστούν για μία ισχυρότερη Ένωση, στην οποία η Σκοτία θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο. Απλά, λιτά και απέριττα. Πολιτισμένα.

Καθρέφτισε τώρα όλα τα πιο πάνω με τους δικούς μας μπουρτζόβλαχους και το επίπεδο των δηλώσεών τους μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Στην κυπριακή τηλεόραση με το που ανακοινωθούν τα Exit Polls σπεύδουν άπαντες να δηλώσουν εκείνο το μισητό κλισέ: «Ας περιμένουμε την καταμέτρηση των ψήφων» (ακόμα και όταν είναι ολοφάνερο ότι το αποτέλεσμα δεν ανατρέπεται), και έως ότου καταμετρηθεί και το τελευταίο τσελιγκοχώρι μας, αρνούνται να παραδεχτούν ήττα. Ακόμη κι όταν η ήττα αποτελεί γεγονός, οι πολιτικοί μας ουδέποτε μπορούν να σταθούν στο ύψος τους, να εκφράσουν ταπεινά ένα συναίσθημα λύπης ή τέλος πάντων να υποκριθούν ότι η ετυμηγορία του Εκλογικού Σώματος τους προβληματίζει και θα την επεξεργαστούν. Μόνο τη φάτσα του Άντρου Κυπριανού να δεις, να σου λέει «το ΑΚΕΛ βγήκε κερδισμένο από την αναμέτρηση» αρκεί για να αντιληφθείς τη ματαιότητα των πάντων.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που εν τέλει οι πολιτικοί μας παραδέχονται ήττα, εντός πέντε λεπτών αρχίζει η κατανομή ευθυνών, ψάχνουν να βρουν τον φταίχτη, μπαίνει το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ μέσα στη συζήτηση, γίνεται το στούντιο κανονικό μπουρδέλο και συνειδητοποιείς ότι σκλάβοι γεννηθήκαμε, σκλάβοι θα πεθάνουμε.

Τώρα θα μου πεις, προτιμάς τις φλεγματικές ρητορίες των Εγγλέζων που χορεύουν με τους One Direction έναντι των φωνακλάδων γαϊδάρων της Κύπρου, που στην τελική αντιδρούν πιο φυσικά και πιο ανεπιτήδευτα; Ε, δεν ξέρω, είμαι της άποψης ότι σε κάποιο τομέα του δημόσιου λόγου αξίζει επιτέλους να αρκεστείς στο “I’m deeply disappointed” και μετά να το βουλώσεις, να εργαστείς για το κοινό καλό, παρά να σε έχω να μου ζαλίζεις τον έρωτα τρεις ώρες μαζί με τον Τσουρούλλη.

Αυτά τα διάσπαρτα είχα να δηλώσω. Και τώρα πάω να ξυρίσω το κεφάλι της πριγκίπισσας Μέριντα, που τελικά αποδείχτηκε… not so brave, μια κότα και μισή.