Ένας Χέστης

Σε πιάνουν και σένα κρίσεις πανικού ότι δεν θα προλάβεις να πραγματοποιήσεις τίποτε από εκείνα που κάποτε ονειρεύτηκες; Εμένα με πιάνουν. Από τότε που έκλεισα τα 30 και μετά την εγχείρηση είμαι συνέχεια με ένα "πότε;" Και όπως τα κόβω τα πράγματα η απάντηση είναι μάλλον "ποτέ". 

Κάποτε η ζωή μου ήταν πολύ σίγουρη και αισθανόμουν μιαν ασφάλεια. Ήξερα ότι μετά το Δημοτικό θα πάω Γυμνάσιο, ήξερα ότι μετά θα πάω Λύκειο και στρατό, ήξερα ότι ακόμη κι αν δεν περάσω σε ελλαδικό πανεπιστήμιο θα πήγαινα κάπου στην Αγγλία, είχα πάντα ένα δίκτυ κάτω από τα πόδια μου. Δεν έχανα τον ύπνο μου. Τώρα όχι μόνο τον χάνω, αλλά υπάρχουν νύχτες που ούτε η Νικολούλη δεν είναι άξια να μου τον βρει. 

Είμαι πλέον στην ηλικία του "δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει". Μπορεί άλλοι να μπαίνουν πιο νωρίς σ' αυτό το στάδιο, το αναγνωρίζω, όμως εγώ τώρα καλούμαι να αντεπεξέλθω, καλώς ή κακώς, και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Νιώθω ότι έχω ένα ωκεανό μπροστά μου, πρέπει οπωσδήποτε να κολυμπήσω απέναντι και κανένας δεν μου εγγυάται αν θα φτάσω ποτέ στη στεριά. Καλωσήλθες στη ζωή, θα μου πεις. ΟΚ, το αντιλαμβάνομαι, αυτό είναι το συναρπαστικό του να ζεις, εδώ έγκειται η πρόκληση, εδώ απαιτούνται κότσια. Ε, δεν ξέρω αν τα έχω. 

Τι να λέμε τώρα μαλακίες... Δεν τα έχω. Αν τα είχα, εδώ θα ζούσα; 

Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται, έγραψε κάποτε ένας στο στάτους του στο φέησμπουκ. 

Σκεπάστηκα ήδη, μέχρι το κεφάλι. Έγινα ένα κουβάρι, ένα κουρέλι και έσβησα και το φως. 

Τα ξαναλέμε μια καλύτερη μέρα.