Μια Ζωή την Έχουμε

Χθες το βράδυ παρακολουθήσαμε με τη Μπρέντα την παράσταση της κεντρικής σκηνής του ΘΟΚ «Μια Ζωή την Έχουμε». Ναι, το γνωστό.

Έφυγα κατενθουσιασμένος.

Έπαιξε ρόλο το ότι πήγα με πολύ χαμηλές τις προσδοκίες μου, αλλά και πάλι, η παράσταση είχε αθηναϊκό αέρα και αυτό από μόνο του είναι τεράστιο συν, αν αναλογιστείς πως η μέση κυπριακή παράσταση, στο τσακίρ κέφι, παραπέμπει ακόμα σε σκετσάκι του ΡΙΚ από τα 80ς.

Γι αυτή την έκπληξη δεν ευθύνεται κανείς άλλος βέβαια, από τον Κωνσταντίνο Ρήγο, ναι, τον γνωστό, που μπορεί σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος της Κύπρου να καταδίκασε την κάθοδό του ως άλλη μια αρπαχτή -τύπου Μιμή Ντενίση, μα η αλήθεια να λέγεται, έκανε τρομερή δουλειά. Πήρε ένα βαρετό έργο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και του άλλαξε τα φώτα. Πέρασα ένα δίωρο στη διάρκεια του οποίου δεν βαρέθηκα λεπτό. Αντιθέτως, το κατά-απόλαυσα. Φώτα, σκηνικά, μουσικές, τραγούδια, ερμηνείες, όλα κυμαίνονταν από καλά έως πολύ καλά. Ακόμα και η παρουσία των παλαιότερων ηθοποιών του ΘΟΚ, που όλοι ξέρουμε πόσο τους σιχάθηκε η ψυχή μας, δεν με ξένισε, ακριβώς γιατί φωτίστηκαν περισσότερο οι νέοι. Αυτό κι αν είναι ελπιδοφόρο.

Άκουσα διάφορα κακεντρεχή αυτές τις μέρες, όπως παραδείγματος χάρη, από πού κι ως πού ο Ρήγος που σκηνοθετεί τα μπουζουκομάγαζα του Μαζωνάκη, της Γαρμπή και τον έχουμε μάθει από τα βίντεο κλιπ της Τάμτα και τις εμφανίσεις του Λούκα Γιώρκα και της Ελευθερίας Ελευθερίου στη Γιουροβίζιον, να σκηνοθετεί τώρα την κεντρική του ΘΟΚ. Μα, ποιος σας είπε, μάνα μου, ότι η κεντρική σκηνή του ΘΟΚ έχει περισσότερο κύρος από τη Γιουροβίζιον ή από τα μπουζούκια που εμφανίζεται ο Μαζωνάκης; Κι εγώ αν έπρεπε να επιλέξω μεταξύ του να σκηνοθετήσω την κόρη του Χριστόφια (Χριστέ μου, κοίτα την μόνο πώς χορεύει στη σκηνή του κλαμπ, να καταλάβεις πόσο αγγούρω είναι), καθώς επίσης κι άλλα ιερά τέρατα του ΘΟΚ (μην τα κατονομάσουμε δευτεριάτικα και χαλάσουμε τις καρδιές μας), και το σόου του Μαζωνάκη, το δεύτερο θα διάλεγα. Μην σου πω ότι ακόμη και την Πάολα θα προτιμούσα έναντι τους.

Πραγματικά, ο Ρήγος έδωσε νέα διάσταση στην παράσταση, νέα πνοή και άποψη στο έργο. Ακόμη κι αν αντιμετώπισε το εγχείρημα ολίγον τι αφ υψηλού, (όπως τουλάχιστον αφήνουν να εννοηθεί διάφοροι που έμειναν απ' έξω), έχει κάθε δίκαιο με το μέρος του. Εν ολίγοις, σε σχέση με το τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τον ΘΟΚ, αυτό είναι πέραν πάσης προσδοκίας.

Θέλω να πω ότι δεν είχα δει ποτέ την ταινία προηγουμένως κι αυτό ίσως να λειτούργησε θετικά. Επίσης, θέλω να πω ότι ταυτίστηκα πλήρως με τον πρωταγωνιστή, ειδικά στη σκηνή που πνίγηκε μέσα στο ρολό των αποδείξεων και το χαρτομάνι, αφού είναι κάτι που βιώνω κι εγώ από καιρού εις καιρόν στη δουλειά ως δημόσιος υπάλληλος ο ίδιος, ενώ επίσης δηλώνω πως μπορώ να προσυπογράψω κάθε ατάκα του έργου ως πέρα για πέρα ρεαλιστική και διαχρονική. Μην σου πω ότι αγχώθηκα κιόλας, αφού η εξέλιξη του μύθου ήταν τα μάλα αποκαρδιωτική για τη προοπτική της δικής μου «καριέρας». Κι εμένα με τα βαπόρια με κόβω να φεύγω!

Επίσης θέλω να πω ότι ενθουσιάστηκα που είδα το θέατρο γεμάτο, κι ας ήταν ηλικιωμένοι οι περισσότεροι. Όλη η πλατεία και ο εξώστης γεμάτοι! Σπάνιο θέαμα για παράσταση του ΘΟΚ.

Εύγε, και εις ανώτερα, και ολίγον σύντομα, καθότι 'μια ζωή την έχουμε' και δεν χωράνε άλλες μετριότητες.

Σε άλλα νέα, να σου πω ότι εμείς αυτή την Κυριακή που έρχεται, δηλ. 19 του μηνός θα ξαναπαίξουμε το «Μίκρο-Αστικό Δίκαιο» στις Αποθήκες του ΘΟΚ στα Λατσιά, η ώρα 8:00 το βράδυ, στα πλαίσια της τελικής φάσης του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου. Εν ολίγοις, τρέχουμε στην τελική ευθεία (μάζι με άλλους τέσσερεις επίλεκτους) και εύχομαι να πάρουμε το βραβείο, γιατί αυτή την ομάδα την έχω πονέσει και την έχω αγαπήσει και θέλω να τη δω να διακρίνεται. Όσοι δεν το προλάβατε, σπεύσατε. Δεν κάνει να πεθάνετε και να μην το δείτε. Με τι ψυχή θα πάτε στην κόλαση; Η είσοδος είναι δωρεάν, αλλά θα πρέπει να κάνετε κράτηση στο ταμείο του ΘΟΚ, στο τηλ. 77772717 γιατί οι θέσεις είναι περιορισμένες.

Όλα έτοιμα στο πιάτο στα έχω. Παρακαλώ.