Drama Queen

Το πιο διασκεδαστικό, και τολμώ να πω ενδιαφέρον, βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι είναι η βιογραφία της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Το 'My Greek Drama' όπως μεταφράστηκε στα αγγλικά. Κάτσε κάτω παιδί μου, αμέσως σηκώθηκες να φύγεις! Περίμενε. Άκουσον μεν, πάταξον δε!

Αν σε ενδιαφέρει το παρασκήνιο των ολυμπιακών αγώνων και αν θέλεις να μάθεις και να φρίξεις για το τι χρειάστηκε να γίνει, ή και να μην γίνει για να υλοποιηθεί το Αθήνα 2004, τότε η βιογραφία της Γιάννας είναι ευαγγέλιο. Θα λατρέψεις τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις πολιτικές μικρότητες και διάφορα άλλα συναρπαστικά παραλειπόμενα που δεν γράφονται εύκολα, και τα οποία φυσικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ολυμπιάδας από τη μέρα της ανάθεσης μέχρι και την τελετή λήξης της. Και επίσης, θα καταλάβεις γιατί ο Ελληνισμός βρίσκεται σήμερα στο χάλι που βρίσκεται, και δεν προβλέπεται να ξαναπάει μπροστά, ενόσω βρισκόμαστε εν ζωή.

Δεν θα διαφωνήσω ότι η Αγγελοπούλου είναι μεγάλη κοκότα και πως όταν περιγράφει το lifestyle της στο Λονδίνο, στη Γενεύη και αλλού, θες να ξεστομίσεις ένα τεράστιο «άσε μας κυρά μου». Γράφει πράγματα που αναρωτιέσαι από ποιόν πλανήτη ήρθαν. Όπως για παράδειγμα, (το αγαπημένο μου), που κάποτε προσέλαβε μία φιλόλογο και μία ιστορικό για να μαθαίνει στους γιους της την ελληνική ιστορία και παράδοση, καθότι όσο διέμεναν στην Βρετανία (στο τεράστιο σπίτι τους, πατρικό του αείμνηστου Τσαρλς Ντίκενς), άρχισαν να μιλούν τα ελληνικά σπαστά! Ήταν και οι δύο κυρίες εσώκλειστες στο σπίτι και βρίσκονταν υπ’ ατμόν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για να εξυμνούν τα ελληνικά έπη στους υιούς της.

Λέει κι άλλα τέτοια, καθώς επίσης αναφέρεται –ασκόπως- στα Yves Saint Lauren ταγεράκια της, στα Μάνολο Μπλάνικ παπούτσια της και στις Λιμόζ πορσελάνες της. Αντικείμενα τα οποία, από κάποια φάση κι ύστερα, θες απλά να της τα σπάσεις στο κεφάλι. Μα γι αυτό και πρόκειται περί κοκότας. Συμπαθητικής κοκότας παρόλα αυτά.   

Πιστεύω ακράδαντα ότι όλος αυτός ο σουσουραδισμός ευθύνεται για το τσαγανό που τη χαρακτηρίζει. Άμα η γυναίκα έχει τουπέ και λεφτά, όλα τα άλλα περισσεύουν. Δεν φοβόταν κανέναν, δεν κώλωνε πουθενά, περπατούσε και μοίραζε σιχτίρια και αν τολμούσες ας έλεγες τίποτα. Θυμάμαι και γελάω ένα περιστατικό που περιγράφει, όταν βρισκόταν στη σουίτα της, στη Λωζάνη, μία νύχτα πριν ανακοινωθεί από τη ΔΟΕ η ανάθεση της ολυμπιάδας στην Αθήνα. Την προσέγγισε ένας Εγγλέζος υπάλληλος της για να του υπογράψει μια δήλωση που θα δινόταν στη δημοσιότητα σε περίπτωση που η Αθήνα έχανε τη διοργάνωση. Γράφει ότι του είπε επί λέξει «να βάλει τη δήλωση στον κώλο του» γιατί ήταν σίγουρη ότι η Αθήνα θα κέρδιζε τη διεκδίκηση. Έχει πολλά τέτοια μέσα στο βιβλίο.

Είχε μια ολόκληρη κυβέρνηση σούζα, ενώ έμεινα έκθαμβος όταν αποκάλυψε ότι ξόδεψε από τη τσέπη της περί τα 5 δις δολάρια για να προχωρήσουν τα διαδικαστικά των Αγώνων, όταν αυτά σκάλωναν στα γραφειοκρατικά του Δημοσίου ή ακόμα και στην άρνηση των πολιτικών δυνάμεων να συνεργαστούν μαζί της. Έπρεπε να κατατεθεί η υποψηφιότητα της Αθήνας στη ΔΟΕ και ο ΥπΟΙΚ δεν της έκοβε επιταγή για να πληρωθεί το τέλος, τάχα μου επειδή "δεν είχε ανάλογη εξουσιοδότηση". Τα έβαλε από τη τσέπη της. Εννοείται ότι δεν τα ζήτησε πίσω, ενώ αργότερα έγραψε επιστολή στον Σημίτη με την οποία του τα χάριζε».

Γυναίκα-κοκότα, αποφασισμένη για όλα και με όσα λεφτά θέλει. Πώς να μην επιβληθεί; Πώς να μην πετύχει; Αυτό χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα. Αυτό χρειάζεται κάθε άντρας για να πάει μπροστά. Και μην γκρινιάζεις. Μην ξεχνάς πως επί της ουσίας, η εναλλακτική σου είναι η Μέρκελ.

Διάλεξε, λοιπόν, την κοκότα σου κι άσε τα Prada να καθαρίσουν για τη χώρα σου.  

Δεν είχα ιδιαίτερη γνώμη για το πρόσωπο της κυρίας Δασκαλάκη. Μετά από αυτό το διάβασμα, όμως, όχι μόνο τη συμπαθώ, αλλά θεωρώ ότι μας είναι και απαραίτητη.