Δεν Είμαι Εγώ να Μένω Μόνος Μου

Εγώ δεν είμαι για να μένω πολλή ώρα μόνος μου.

Ήμουν με άδεια όλη αυτή την εβδομάδα. Στη διάρκεια της οποίας δεν έκανα απολύτως τίποτε παρά μόνο κοιμόμουν δωδεκάωρα και χάζευα τους τοίχους. Κακό πράγμα αυτό. Γιατί το έχω παρατηρημένο, όποτε δεν έχω τι να κάνω, θυμάμαι το παρελθόν και με πιάνουν κρίσεις πανικού. Πλησιάζω τα 33, δεν είμαι για να παίρνω τέτοια ρίσκα.

Άκου να δεις τι έπαθα. Αφού πέρασα όλη τη βδομάδα κοιτάζοντας τα ταβάνια, ανακάλυψα ότι υπάρχει application για το ipad με το πάλαι ποτέ παιχνίδι του Sonic the Hedgehog, αυτούσιο, όπως το παίζαμε στα 90ς σε κασέτα στο Sega Mega Drive. Πλήρωσα €2 και το κατέβασα και άρχισα να το παίζω το ίδιο παθιασμένα σαν να είμαι πάλι 13. Με εμφανώς μειωμένα αντανακλαστικά βεβαίως, βεβαίως, - άσε, το φυσάω και δεν κρυώνει. Απόψε, που ένιωσα και μια αδιαθεσία, είπα να κοιμηθώ νωρίς (δηλ. πριν τις 5:00 το πρωί όπως συνηθίζω να κάνω όποτε είμαι με άδεια), και έτσι ξάπλωσα παίζοντας το παιχνίδι στο κρεβάτι ώσπου να αποκοιμηθώ.

Αντ’ αυτού, απορροφήθηκα τόσο πολύ από το παιχνίδι, που ξέχασα ότι έχουμε 2013, και όπως έβλεπα τα χρώματα και τα πίξελς στην οθόνη να μου καίνε τον εγκέφαλο, έδινα όρκο ότι είμαι πάλι 13 χρονών. Μάλλον, ήμουν σίγουρος ότι είμαι δεκατριών και έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ήμουν στο παλιό το σπίτι, και ότι από στιγμή σε στιγμή θα άκουγα τη φωνή της μάνας μου να προστάζει: «Κλείστο πριν σου το σπάσω, και κάτσε διάβασε!»

Όταν έχασα και την τελευταία μου ζωή, έκλεισα τσαντισμένος το ipad και ενστικτωδώς ανέτρεξα στο Youtube όπου έψαξα για ένα επεισόδιο της σειράς «Ο Πάρκερ Λιούις Δεν Χάνει Ποτέ». Αν ενθυμείσαι, το 1993 ήταν η πρώτη νεανική σειρά που μετέδωσε ο ΑΝΤ1 όταν εξέπεμψε στην Κύπρο. Μεταδιδόταν στις 15:00 και την έβλεπα ανελλιπώς πριν πάω ιδιαίτερα, στα διαλείμματα του Sonic. Όποτε έχανα την πίστα και δεν προχωρούσα το στάδιο, έκλεινα τη κονσόλα, άλλαζα κανάλι στη Nordmende τηλεόραση και έβλεπα τον Πάρκερ Λιούις για να καλμάρω. Ο οποίος Πάρκερ ήταν κάτι σαν είδωλο, ιερή οντότητα και ευσεβής προσωπικότητα καθότι διέθετε πολύ κουλ τύπους για φίλους, ένας εκ των οποίων είχε ένα locker στο σχολείο γεμάτο γκάτζετς και το έβρισκα πολύ γουάο.

Ο Πάρκερ με την ανάλογη 90ς κουπ.

Είδα όλο το επεισόδιο στο Youtube, και μάλιστα καθώς το έβλεπα συνέχιζα να παθαίνω απανωτά ντεζαβού στα πρόθυρα εγκεφαλικού επεισοδίου. ‘Ενιωθα ότι μύριζα το παιδικό μου δωμάτιο όπως μύριζε τότε. Ήταν μεταφυσικό το αίσθημα, δεν μπορώ να στο περιγράψω. Ήταν όμως και ενοχλητικό, σε βαθμό που διέκοψα άρον, άρον το αστρικό αυτό ταξίδι στο 1993, μου έφεξα δυο μπάτσες και έτρεξα στην κουζίνα όπου και περιδρόμιασα όση φανουρόπιτα απέμεινε. Την έφαγα σχεδόν αμάσητη, μηχανικά, απλώς και μόνο για να ξεφύγω από το σύγκρυο που διαπέρασε τα κόκκαλά μου.

Καθώς κατευθυνόμουν και πάλι προς το δωμάτιο προσπαθώντας να καθαρίσω με τη γλώσσα μου όποια υπολείμματα φανουρόπιτας σφήνωσαν ανάμεσα στα σιδεράκια μου, είδα το είδωλο μου στα τζάμια του μπαλκονιού. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου διερωτήθηκα «ποιος είναι αυτός ο κύριος;» Και όταν συνειδητοποίησα πως επρόκειτο περί εμού του ιδίου, ανατρίχιασα.

Ω, Θεέ μου, περνούν απίστευτα γρήγορα τα χρόνια. 

Κάντε κάτι, τι με κοιτάτε?!

Δεν είμαι εγώ για να βλέπω τα ταβάνια. Πρέπει κάτι να κάνω για να με απασχολώ. Αλλιώς ο ασκός του Αιόλου με παίρνει και με σηκώνει. Όχι απλά με σηκώνει, αλλά με σέρνει και με τσακίζει πάνω στους τέσσερεις τοίχους, σαν τον μαύρο καπνό στο Lost. 

Το Νησί της Καφροδίτης ΙΙ

Όπως πιθανόν να διάβασες σήμερα στον Φιλελεύθερο (κι αν δεν το διάβασες, ιδού το λινκ εδώ), ο Δήμαρχος της Πάφου ανακοίνωσε ότι προτίθεται να υποστηρίξει μία πρωτοβουλία Πάφιων επιχειρηματιών, οι οποίοι θέλουν να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή ενός αγάλματος της θεάς Αφροδίτης, το οποίο θα διακοσμήσει την – κακά τα ψέματα – άθλια από πλευράς αισθητικής, πόλη της Πάφου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συζητιέται κάτι τέτοιο. Η ιδέα είχε πέσει στο τραπέζι από τον καιρό που Υπουργός Εμπορίου ήταν ο Ρολάνδης και σκόπευε να μας μετατρέψει σε Χόλυγουντ με διάφορες φαεινές ιδέες, όπως ήταν η διοργάνωση του Μις Κόσμος 2000 στη γη της Αφροδίτης. Μα, πάντα κάτι μεσολαβούσε και το εγχείρημα έμενε στα συρτάρια.

Τώρα όμως που ψάχνουμε τον τουρίστα με το φανάρι και κάνουμε αμάν για να βρεθεί μισό ευρώ στη τσέπη μας, το θέμα επανήλθε δριμύτερο στο προσκήνιο. Και όχι άδικα. Προσωπικά είμαι υπέρ της δημιουργίας του αγάλματος για πολλούς λόγους. Πρώτον και κύριο, θεωρώ ότι η Πάφος είναι ήδη τόσο χάλια που δεν σώζεται με τίποτε. Αν δεν κατεδαφιστεί και ξανά χτιστεί ολόκληρη (όπως και η υπόλοιπη Κύπρος φυσικά), δεν πρόκειται να δει χαΐρι. Ως εκ τούτου, άλλο ένα κιτς έκθεμα δεν θεωρώ πως θα κάνει περαιτέρω ζημιά. Αντιθέτως, αν προσελκύσει κάποιους τουρίστες θα βγούμε και κερδισμένοι.

Επιπλέον, οι τουρίστες τρέπονται και τέρπονται με κάτι τέτοια. Σκεφτείτε ότι οι Δανοί με μια χαζό-γοργόνα προσελκύουν εκατοντάδες τουρίστες κάθε χρόνο στην κατά τα άλλα αδιάφορη Κοπεγχάγη. Πρόκειται για ένα γελοιωδέστατο άγαλμα, το εξακρίβωσα ιδίοις όμμασι, που δεν παραπέμπει καν στην γοργόνα του Ντίσνεϊ, που κατά τη γνώμη μου, είναι και πιο σέξι. Ένα βρόμο-άγαλμα στ’ ανάθεμα της Κοπεγχάγης, κι όμως κατάφερε και έγινε σημείο αναφοράς. Και μη μου πεις τώρα ότι οι Δανοί δεν ξέρουν πώς να προωθήσουν τη χώρα τους. Εδώ ένα πάρκο με Lego έφτιαξαν και μπήκαν αμέσως στο χάρτη με τα αξιοθέατα. Μια χαρά λοιπόν, θα αντιπαραβάλουμε κι εμείς την Αφροδίτη. 

Επίσης, αν δεν σε πείθει το επιχείρημα της Κοπεγχάγης, περήφανα σου προτάσσω το παράδειγμα του Πύργου του Άιφελ. Όλοι αναγνωρίζουμε πως πρόκειται για ένα μάτσο παλιοσίδερα, και όμως θεωρώ πως είναι ένα από τα ωραιότερα θεάματα στον κόσμο. Μηδαμινής ιστορικής αξίας, κι όμως με τη σωστή αισθητική και φωτισμό, προσελκύει κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες. Είναι απ’ αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις.

Γιατί λοιπόν να μην υποστηρίξουμε το εγχείρημα της κυπριακής Αφροδίτης; Λεφτά από τη τσέπη μας δεν θα βάλουμε, ενώ υπάρχει μία ισχνή πιθανότητα (1:1000.000) να κερδίσουμε και κάτι. Ως πότε κύριοι θα δίνει ο Χάματσος τους βαθμούς της Γιουροβίζιον και θα έχει για φόντο την Πέτρα του Ρωμιού; Ποιος χέστηκε για ένα βράχο μες τη θάλασσα; Βάλτε εκεί ένα άγαλμα να ‘δείξει’ η πέτρα! Βάλτε μια προτομή της θεάς να λάμψει το αξιοθέατο, τρομάρα να σας έρθει!

Δεν αμφιβάλλω πως θα προκύψει ένα καρά-κιτς έκθεμα με το οποίο θα γελάνε ακόμα και τα πόμολα. Μα, εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αυτοσαρκαστούμε. Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται και desperate times call for desperate measures. Είδες; Τόσα γνωμικά σου παρέθεσα για να σε πείσω. Και έχω κι άλλα. Για να μη λες ότι αυτό το μπλογκ κάθεται και καυτηριάζει, κάθεται και ειρωνεύεται αλλά ουδέποτε προτείνει λύσεις, παρακάτω σου παρουσιάζω τρεις διαφορετικές προτάσεις για το επικείμενο άγαλμα της Αφροδίτης, τεκμηριωμένες και πλήρως αιτιολογημένες.

Λοιπόν: 

Νούμερο 1: Η Αφροδίτη «Τραβώ τα Μαλλιά μου με τους Χωρκάτες που Έμπλεξα».

Το εν λόγω άγαλμα βρίσκεται ήδη στο αρχαιολογικό μουσείο της Ρόδου. Απεικονίζει την Αφροδίτη να τραβά τα μαλλιά της και να ωρύεται ωσάν να βρίσκεται στα πρόθυρα της περιόδου, ζητώντας απεγνωσμένα να γυρίσει στην πατρίδα της, την δοξασμένη Πάφο, όπου και γεννήθηκε. Bring her back! Που λένε και οι Καρυάτιδες. Φήμες λένε, ότι αν δεν επιστραφεί το άγαλμα της τραβομαλλούς για να κοσμήσει την Πέτρα του Ρωμιού, τώρα που η Πάφος χρίστηκε και πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2017, θα διακοπούν όλες οι πτήσεις μεταξύ αεροδρομίου Πάφου και Ρόδου, σαν μία ένδειξη διαμαρτυρίας. Το μπλογκ προτείνει άμεσο επαναπατρισμό της Αφροδίτης.

Νούμερο 2: Η Αφροδίτη η Μπανανοκρατούσα.

Ο τίτλος προφανής. Μία σύγχρονη Αφροδίτη αντάξια του κράτους που έχουμε. Είναι ένα έργο τέχνης το οποίο αποθεώνει τις μπανάνο-φυτείες της Πάφου παραπέμποντας ταυτόχρονα στο κράτος δικαίου στο οποίο ζούμε. Προσοχή στη λεπτομέρεια παρακαλώ. Στο δεξί της χέρι, η Αφροδίτη κρατά την υδρόγειο στα χέρια της, δηλώνοντας ότι η Κύπρος αποτελεί τον ομφαλό της Γης. Επίσης, η υδρόγειος μπορεί να παίξει και τον ρόλο μίας stress ball, η οποία μαλάζεται στη χούφτα της Θεάς, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την care free ζωή των ιθαγενών της νήσου, οι οποίοι μπορεί να καταποντίζονται από χιλιάδες προβλήματα, μα παραμένουν, σύμφωνα πάντα με το ευρω-βαρόμετρο, ο πιο ευτυχισμένος λαός της Ευρώπης. Στο αριστερό χέρι, η Αφροδίτη κρατά μία μπανάνα, καθαρισμένη, η οποία μπορεί να συμβολίζει ένα μικρόφωνο, ένα πέος, ένα σπαθί, ή όπως θέλει να το ερμηνεύσει ο καθένας. Αυτή είναι η χαρά της τέχνης άλλωστε. Ο καθένας ό, τι θέλει βλέπει και ευφραίνεται. 

Νούμερο Τρία: Η Αφροδίτη η Κύπρια, σε όλο της το μεγαλείο.

Εδώ έχουμε μία προτομή. Φανταστείτε την σε μέγεθος γίγας, όπως ένα αερόστατο, πάνω σε έναν περιστρεφόμενο σωλήνα, να περιστρέφεται 360 μοίρες πάνω στην Πέτρα του Ρωμιού. Τα βράδια θα βγάζει και φώτα από τις οφθαλμικές κόγχες, σαν φάρος για τα πλοία. Είναι η Αφροδίτη που εξυμνεί την πελενδρίτικη ομορφιά. Η ταπεινή Κύπρια που κατάφερε διά μέσου των αιώνων να μετατραπεί από δούλα σε πρώτη κυρία. Οι αγώνες όλων των γυναικών της νήσου, σκαλισμένοι σε κάθε ρυτίδα αυτού του ιερού θηλυκού. 

Αν δεν προσελκύσει κι αυτό το πράγμα τουρίστες, δεν ξέρω τι θα τους κάνει να μας επισκεφτούν πάντως. 

Drama Queen

Το πιο διασκεδαστικό, και τολμώ να πω ενδιαφέρον, βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι είναι η βιογραφία της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Το 'My Greek Drama' όπως μεταφράστηκε στα αγγλικά. Κάτσε κάτω παιδί μου, αμέσως σηκώθηκες να φύγεις! Περίμενε. Άκουσον μεν, πάταξον δε!

Αν σε ενδιαφέρει το παρασκήνιο των ολυμπιακών αγώνων και αν θέλεις να μάθεις και να φρίξεις για το τι χρειάστηκε να γίνει, ή και να μην γίνει για να υλοποιηθεί το Αθήνα 2004, τότε η βιογραφία της Γιάννας είναι ευαγγέλιο. Θα λατρέψεις τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις πολιτικές μικρότητες και διάφορα άλλα συναρπαστικά παραλειπόμενα που δεν γράφονται εύκολα, και τα οποία φυσικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ολυμπιάδας από τη μέρα της ανάθεσης μέχρι και την τελετή λήξης της. Και επίσης, θα καταλάβεις γιατί ο Ελληνισμός βρίσκεται σήμερα στο χάλι που βρίσκεται, και δεν προβλέπεται να ξαναπάει μπροστά, ενόσω βρισκόμαστε εν ζωή.

Δεν θα διαφωνήσω ότι η Αγγελοπούλου είναι μεγάλη κοκότα και πως όταν περιγράφει το lifestyle της στο Λονδίνο, στη Γενεύη και αλλού, θες να ξεστομίσεις ένα τεράστιο «άσε μας κυρά μου». Γράφει πράγματα που αναρωτιέσαι από ποιόν πλανήτη ήρθαν. Όπως για παράδειγμα, (το αγαπημένο μου), που κάποτε προσέλαβε μία φιλόλογο και μία ιστορικό για να μαθαίνει στους γιους της την ελληνική ιστορία και παράδοση, καθότι όσο διέμεναν στην Βρετανία (στο τεράστιο σπίτι τους, πατρικό του αείμνηστου Τσαρλς Ντίκενς), άρχισαν να μιλούν τα ελληνικά σπαστά! Ήταν και οι δύο κυρίες εσώκλειστες στο σπίτι και βρίσκονταν υπ’ ατμόν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για να εξυμνούν τα ελληνικά έπη στους υιούς της.

Λέει κι άλλα τέτοια, καθώς επίσης αναφέρεται –ασκόπως- στα Yves Saint Lauren ταγεράκια της, στα Μάνολο Μπλάνικ παπούτσια της και στις Λιμόζ πορσελάνες της. Αντικείμενα τα οποία, από κάποια φάση κι ύστερα, θες απλά να της τα σπάσεις στο κεφάλι. Μα γι αυτό και πρόκειται περί κοκότας. Συμπαθητικής κοκότας παρόλα αυτά.   

Πιστεύω ακράδαντα ότι όλος αυτός ο σουσουραδισμός ευθύνεται για το τσαγανό που τη χαρακτηρίζει. Άμα η γυναίκα έχει τουπέ και λεφτά, όλα τα άλλα περισσεύουν. Δεν φοβόταν κανέναν, δεν κώλωνε πουθενά, περπατούσε και μοίραζε σιχτίρια και αν τολμούσες ας έλεγες τίποτα. Θυμάμαι και γελάω ένα περιστατικό που περιγράφει, όταν βρισκόταν στη σουίτα της, στη Λωζάνη, μία νύχτα πριν ανακοινωθεί από τη ΔΟΕ η ανάθεση της ολυμπιάδας στην Αθήνα. Την προσέγγισε ένας Εγγλέζος υπάλληλος της για να του υπογράψει μια δήλωση που θα δινόταν στη δημοσιότητα σε περίπτωση που η Αθήνα έχανε τη διοργάνωση. Γράφει ότι του είπε επί λέξει «να βάλει τη δήλωση στον κώλο του» γιατί ήταν σίγουρη ότι η Αθήνα θα κέρδιζε τη διεκδίκηση. Έχει πολλά τέτοια μέσα στο βιβλίο.

Είχε μια ολόκληρη κυβέρνηση σούζα, ενώ έμεινα έκθαμβος όταν αποκάλυψε ότι ξόδεψε από τη τσέπη της περί τα 5 δις δολάρια για να προχωρήσουν τα διαδικαστικά των Αγώνων, όταν αυτά σκάλωναν στα γραφειοκρατικά του Δημοσίου ή ακόμα και στην άρνηση των πολιτικών δυνάμεων να συνεργαστούν μαζί της. Έπρεπε να κατατεθεί η υποψηφιότητα της Αθήνας στη ΔΟΕ και ο ΥπΟΙΚ δεν της έκοβε επιταγή για να πληρωθεί το τέλος, τάχα μου επειδή "δεν είχε ανάλογη εξουσιοδότηση". Τα έβαλε από τη τσέπη της. Εννοείται ότι δεν τα ζήτησε πίσω, ενώ αργότερα έγραψε επιστολή στον Σημίτη με την οποία του τα χάριζε».

Γυναίκα-κοκότα, αποφασισμένη για όλα και με όσα λεφτά θέλει. Πώς να μην επιβληθεί; Πώς να μην πετύχει; Αυτό χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα. Αυτό χρειάζεται κάθε άντρας για να πάει μπροστά. Και μην γκρινιάζεις. Μην ξεχνάς πως επί της ουσίας, η εναλλακτική σου είναι η Μέρκελ.

Διάλεξε, λοιπόν, την κοκότα σου κι άσε τα Prada να καθαρίσουν για τη χώρα σου.  

Δεν είχα ιδιαίτερη γνώμη για το πρόσωπο της κυρίας Δασκαλάκη. Μετά από αυτό το διάβασμα, όμως, όχι μόνο τη συμπαθώ, αλλά θεωρώ ότι μας είναι και απαραίτητη. 

Χρβάτσκα στα Κροατικά Σημαίνει Κροατία

Η Κροατία ήταν απωθημένο χρόνων. Κάτι πάντα προέκυπτε, όμως, και αλλάζαμε προορισμό την τελευταία στιγμή. Φέτος, προκειμένου να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να υλοποιήσουμε το ταξίδι και ότι καμία οικονομική ή ψυχολογική ανατροπή δεν θα μας αναχαίτιζε, κλείσαμε το ταξίδι από τον περασμένο Ιανουάριο. Και δόξα τω Θεό, ήταν ένα από τα καλύτερά μας ταξίδια, αν όχι το καλύτερο.

Ζάγκρεμπ, Σπλιτ, Χβαρ και Ντουμπρόβνικ, μ’ αυτή τη σειρά.

Εξαιρουμένου του Ζάγκρεμπ που ακόμα ψυχορραγεί από τον πόλεμο που έληξε μόλις το 1995, όλες οι άλλες πόλεις είναι επίγειοι παράδεισοι. Και το Ζάγκρεμπ μόνο του, συμπαθητικό, αλλά συγκριτικά με τις δαλματικές ακτές, φαντάζει ως πόλη «από άλλη χώρα». Ξέρεις, με έντονα τα κομμουνιστικά κατάλοιπα, τις πολυκατοικίες-γκέτο, τα παρακμιακά καταστήματα που δεν έχουν να πουλήσουν τίποτα που να θυμίζει 21^ο αιώνα κτλ.

Το Σπλιτ και το Ντουμπρόβνικ από την άλλη, είχαν την τύχη να βρίσκονται κάτω από ιταλική κυριαρχία κατά τον μεσαίωνα. Ως εκ τούτου έχουν υπέροχη αρχιτεκτονική να επιδείξουν και σε συνδυασμό με την ανέγγιχτη φυσική ομορφιά προκαλούν εγκεφαλικά ευτυχίας στον επισκέπτη. Ίσως γι αυτό και να μας άρεσε τόσο η Κροατία, γιατί μας θύμισε την Ιταλία. Πραγματικά, αν σου έκλειναν τα μάτια και δεν έβλεπες τις κροατικές πινακίδες και σημαίες, θα ορκιζόσουν ότι είσαι στην Ιταλία. Και ως γνωστόν, ό, τι είναι ιταλικό, είναι και υπέροχο.

Παρόλη την επιβλητικότητα του τοπίου και των πόλεων, οι Κροάτες βρίσκονται πολλά χρόνια πίσω σε επίπεδο τουριστικών υπηρεσιών. Πολύ πιο πίσω και από εμάς, πράγμα που δεν πίστευα ότι θα έλεγα ποτέ μου. Είναι ανοργάνωτοι, είναι αργόσχολοι, ενώ κατά τη γνώμη μου, είναι και απότομοι με τους ξένους, στα όρια της αγένειας. Αγροίκοι Βαλκάνιοι με τα όλα τους. Έχω τουλάχιστον τρεις ιστορίες να σου παραθέσω που αποδεικνύουν τα πιο πάνω, μα δεν είναι της παρούσης. Όπως και να έχει, το «δεν είμαι εγώ ο υπεύθυνος», ή το «ένας είμαι, πόσα να προλάβω» είναι απαντήσεις που ακούσαμε πολλάκις κατά την εκεί παραμονή μας. Επαγγελματισμός, μηδέν. Τζάμπα τους έμπηξαν κι αυτούς στην ΕΕ που έχει πλέον καταντήσει το κλαμπ του κάθε πικραμένου, συμπεριλαμβανομένων ημών.  

Πέραν τούτων, που παραδέχομαι ότι είναι πολύ μικρά για να σε αποτρέψουν από το να επισκεφθείς τη χώρα και να απολαύσεις τις ομορφιές της, η Κροατία κάνει την έκπληξη. Στο Ντουμπρόβνικ ειδικά, ερωτεύτηκα τη Μπρέντα από την αρχή, και όσο μείναμε εκεί το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να την κρατώ από το χέρι και να χανόμαστε στα δρομάκια απολαμβάνοντας την αύρα της πόλης. Πρώτη φορά στη ζωή μου έφυγα από ένα μέρος και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Άλλες φορές σκέφτομαι «καλά περάσαμε, αλλά ας πάμε και λίγο στο σπίτι μας να ησυχάσουμε», τώρα έλεγα «να φύγουμε, να πάμε πού;»

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες:

Το Ζάγκρεμπ από ψηλά. Κάτι μεταξύ Βουδαπέστης και Βιέννης στο πιο τριτοκοσμικό. Εντάξει, με τα χρόνια θα βελτιωθεί. Η ξεναγός μας είπε ότι τώρα δα, τα τελευταία δύο χρόνια άρχισε να κερδίζει τουρίστες. Πιο πριν θεωρούνταν κρανίου τόπος. 

Εδώ αρχίζουν τα ωραία. Φώτο με φίλτρο -μα ασχέτως, μέσα από το λεωφορείο, καθ' οδόν προς το Ντουμπρόβνικ. Εκεί που σμίγει το κουκουνάρι με το μπλε και εκεί που αναδύεται μαγικά το νησί, βρίσκεις το σημείο G της αδριατικής θάλασσας! 

Ιδού ακόμη ένα νησάκι λίγα χιλιόμετρα από την ακτή.  

Πανοραμική φώτο του Ντουμπρόβνικ. 

Αυτή εδώ είναι μια old school παραλία στο νησάκι του Χβαρ όπου περάσαμε μία από τις μέρες μας. Κρύα και καθαρά νερά, μα όχι τόσο ευχάριστα όσο τα δικά μας τα ξέβαθα, τα ζεστά, τα κατουρημένα. 

Στο πιο κάτω βίντεο, θα δεις ένα πλανόδιο συγκρότημα από το Λονδίνο, το οποίο μας εξέπληξε ευχάριστα τις νύχτες στο Ντουμπρόβνικ. Πρόκειται για τους London Essentials, πέντε Εγγλέζοι που τραγουδούν διάφορα ποπ τραγούδια με πιο τζαζ ενορχήστρωση και εμφανίζονται κυρίως σε γάμους. Είχαν πάει στο Ντουμπρόβνικ για να παίξουν σε μία τελετή και όταν τελείωσε η πανήγυρις, άρχισαν να παίζουν στην πλατεία για το κέφι τους. Δεν άργησε να μαζευτεί γύρω τους όλος ο κόσμος και να τραγουδά μαζί τους μετατρέποντας τον πεζόδρομο σε συναυλιακό χώρο. Στο τέλος κάθε τραγουδιού διευκρίνιζαν ότι δεν ήθελαν να τους πετάξουμε κέρματα, παρά μόνο να τους κάνουμε λάικ στο φέησμπουκ για να γίνουν ευρύτερα γνωστοί. Το Poker Face της λαίδης Gaga, από τις αγαπημένες μου διασκευές:

 

Τέλος, να σου πω ότι στο Ντουμπρόβνικ έγινε ακόμα ένα θαύμα. Εκεί γυρίσαμε βίντεο κλιπ, ένα παλιό αγαπημένο γιουγκοσλάβικο τραγούδι και ξαναζωντάνεψα αυτά που έβλεπα το 1990 στην τηλεόραση και εντυπωσιαζόμουν, σε μια πιο 2013 εκδοχή. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις όλα αυτά που σαν παιδάκι φάνταζαν στα μάτια σου τόσο γοητευτικά, να ξετυλίγονται μπροστά σου ακόμα πιο όμορφα και επιβλητικά 23 χρόνια μετά.

Ονειρεύομαι ήδη τα επόμενα. 

Αναλώσιμοι Φίλοι

Όταν μπήκα στη νομική το 2001, γνώρισα τη Μυροφόρα*.

Η Μυροφόρα και εγώ ήμασταν οι μόνοι Έλληνες σε ολόκληρο το τμήμα. Θέλοντας και μη κάναμε παρέα, καθόμασταν δίπλα, δίπλα στα θέατρα διαλέξεων, ανταλλάζαμε σημειώσεις και πολύ γρήγορα καταλήξαμε κολλητοί. Οι συνθήκες ευνόησαν τη γνωριμία μας, η οποία καθ' όλη τη διάρκεια του πτυχίου μπολιάστηκε με την αλληλεγγύη που διέπει τις περισσότερες συμφοιτητικές σχέσεις, ιδίως όταν πρόκειται και για σχέσεις μεταξύ συμπατριωτών. Όταν μάλιστα φτάσαμε στο τελευταίο έτος, τη Μυροφόρα τη θεωρούσα σχεδόν αδελφή μου. 

Και τι δεν εκμυστηρευτήκαμε ο ένας στον άλλο στα τέσσερα εκείνα χρόνια. Από οικογενειακά θέματα, μέχρι ερωτικά. Ξενυχτήσαμε μαζί για να τελειώσουμε εργασίες, στις εξεταστικές είχαμε ολονυχτίες στα τηλέφωνα προσπαθώντας να λύσουμε τεστ από προηγούμενα χρόνια, ξέρεις, τα γνωστά ταλαιπωρημένα που σμιλεύουν και θωρακίζουν μια σχέση. Κοιμήθηκε στο σπίτι μου όταν διέρρηξαν κλέφτες το δικό της, και τα δυό μας γλεντήσαμε στη Βίσση στο Λονδίνο (που τότε έκανε μια συναυλία σε ένα παλάτι, και πήγαμε σχεδόν άυπνοι, λίγες ώρες μετά που τελειώσαμε τις τελικές εξετάσεις στο Διεθνές Δίκαιο), σαν να μην υπήρχε αύριο.

Εν ολίγοις, με τη Μυροφόρα φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Ε, λοιπόν, όταν τέλειωσε το πτυχίο και χωριστήκαμε σε άλλες πόλεις για το μεταπτυχιακό μας, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. ΠΟΤΕ! Νομίζω μόνο μια φορά στο τηλέφωνο, που την είχα πάρει εγώ, και στο οποίο μου μιλούσε πολύ ψυχρά. Δεν πήγε ο νους μου στο κακό, θεώρησα ότι απλώς απομακρυνθήκαμε για κάποιο διάστημα λόγω περιστάσεων, ώσπου πέρασαν δύο χρόνια και δεν μιλήσαμε καθόλου (ήταν οι εποχές προ φέησμπουκ). Κάπου εκεί άρχισα να την επιζητώ και να διερωτώμαι τι συμβαίνει, γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο, μα η Μυροφόρα απέφευγε να απαντά στα η-μέηλ μου, ενώ σε κάποια επαναπροσεγγιστικά τηλεφωνήματά μου δεν απάντησε καν.  

Το 2008 με πρόσθεσε στο Φέησμπουκ, και εξεπλάγην, αλλά ποτέ δεν ανταλλάξαμε ούτε μία χαιρετούρα. Ούτε ένα τυπικό 'χρόνια πολλά' στις γιορτές. Την ίδια χρονιά την πέτυχα τυχαίως στη Μύκονο μέσα στο μπούγιο του λιμανιού, όπου και είπαμε ένα τυπικότατο 'γεια σου τι κάνεις, κι εσύ εδώ, να κανονίσουμε να βρεθούμε' και προχωρήσαμε ακάθεκτοι, γράφοντας ο ένας τον άλλο στ' αρχίδια του. 

Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε σ' αυτό το σημείο. Δεν θέλω να πιστέψω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις αναπτύσσονται, εξελίσσονται λόγω των περιστάσεων και άμα λήξει ο κοινός στόχος (βλ. στην περίπτωσή μας, τη κατάκτηση του πτυχίου), πετάμε τον άλλον στον κάλαθο των αναμνήσεων. Με τη Μυροφόρα όπως σου είπα, δεν ήμασταν απλοί συμφοιτητές. Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών μας πίστεψα ότι είχαμε ξεπεράσει το "απλοί συμφοιτητές". Είχαμε πει πράγματα που μόνο πραγματικοί φίλοι μοιράζονται μεταξύ τους.

Στα γράφω όλα αυτά, γιατί έχω ζήσει ακόμη δύο παρόμοιες καταστάσεις με άλλα δύο πρόσωπα (όχι ακριβώς υπό τις ίδιες περιστάσεις, αλλά ήταν το ίδιο πικρές απώλειες) και διερωτώμαι κατά πόσον μία φιλική σχέση θεωρείται δεδομένη από κάποια φάση κι ύστερα, οπότε καταλήγουμε να την "καμαρώνουμε από μακρυά" αφού κλείσει τον κύκλο της και δεν έχει κάτι παραπάνω να μας προσφέρει, ή αν αυτές οι σχέσεις διαλύθηκαν γιατί επί της ουσίας ποτέ δεν ήταν αληθινές. 

Μα, τι κάθομαι και γράφω Θεέ μου, προκειμένου να τους δώσω άλλοθι; Εννοείται ότι δεν ήταν αληθινές οι φιλίες μας. Κάποια μαλακία θα έκανα και δεν θέλησαν καν να μπουν στον κόπο να μου την υποδείξουν για να επανορθώσω. Κι απομακρύνθηκαν ευγενικά. Άκομψα, αλλά διπλωματικά. Μα, ακόμα κι έτσι, θεωρώ ότι αν έκανα κάτι που τους έθιξε ή τους πρόσβαλε, όφειλαν να μου το πουν. Γιατί αν όντως θεωρείς τον άλλον φίλο σου, του υποδεικνύεις το λάθος του, γιατί νοιάζεσαι για τη σχέση που χτίσατε. Μα, κανείς εκ των προαναφερθέντων δεν το έπραξε. Ούτε η Μυροφόρα, ούτε οι άλλες δύο περιπτώσεις που έχω κατά νου. 

Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν ανοίγεις εσύ το διάλογο, να μάθεις γιατί απομακρύνθηκαν. Δεν το κάνω, μάνα μου, γιατί τρώω πόρτα. Διαισθάνομαι την άρνηση στην αύρα τους. Όταν βλέπω πως κυλά η ζωή τους κανονικά και ότι τόσα χρόνια δεν είχα θέση σ' αυτήν, γιατί να μπω στον κόπο; Και εντάξει, η Μυροφόρα ζει στην Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ζητήσω τα ρέστα 9 χρόνια μετά. Με τους άλλους που ζούμε στην ίδια χώρα, είναι άβολο να ψάχνω τι έφταιξε όταν παρακολουθώ τη ζωή τους ιδίοις όμμασι και διαπιστώνω ότι δεν έχω πλέον θέση σ΄ αυτή. 

Μπορεί το πράμα να είναι και πιο απλό από όσο νομίζω. Από κάποιο σημείο και μετά, τα έχεις πει όλα με κάποιον άνθρωπο και πολύ απλά, τον έχεις εξαντλήσει. Τον βαριέσαι. Τον βαριέσαι τόσο πολύ που δεν έχεις καν το σθένος να του το πεις κατάμουτρα. Και φυσικότατα τον κάνεις μπλοκ. Τον κάνεις μπλοκ και ο άλλος σε γράφει στο μπλογκ του. Σκληρό, μα πολύ πιθανό.  

Γηράσκεις αεί διδασκόμενος σ' αυτή τη ζωή.

*Εννοείται πως δεν τη λένε Μυροφόρα.