Το Πιο Λαμπρό Αστέρι!

Το κορίτσι μου σήμερα γίνεται τριάντα.

Και δεν μου κάθεται καλά το νούμερο. Τι πα να πει τριάντα. Δεν θέλω να μου μεγαλώσει άλλο. Με δύο γυναίκες το έχω ζήσει αυτό: με την Άννα Βίσση που δεν θέλω να πιστέψω ότι ξεθωριάζει με τα χρόνια, και με τη Μπρέντα Ντίξον. Η Μπρέντα Ντίξον θέλω να είναι για πάντα το δροσερό κορίτσι με το φωτεινό χαμόγελο που μου έδωσε ζωή. Δεν υπονοώ ότι την πήρανε δα και τα χρόνια, αντιθέτως εξακολουθεί να παραμένει φρέσκια σαν μπαρμπουνάκι. Αλλά όσο και να μη θέλουμε, τα χρόνια περνούν. Εις βάρος μας. Και με αγχώνουν.

Η ζωή μου χωρίζεται σε δύο περιόδους. Στην Προ Μπρέντα, που δεν θέλω να τη θυμάμαι, και στη Μετά Μπρέντα, που διανύουμε τώρα. Η επιρροή της εμφανής: Διαβάζω παλιά ημερολόγια στα οποία περιέγραφα τις σχέσεις αγάπης και μίσους με το γυναικείο φύλο και επισημαίνω τάσεις μισογυνισμού. Εντοπίζω ενδείξεις απογοήτευσης και αποστροφής τους. Είχα, δυστυχώς, ένα πολύ φιξαρισμένο και τυποποιημένο πρότυπο θηλυκού εντυπωμένο στον εγκέφαλο – σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ο Walt Disney και ο Κωστόπουλος με τα περιοδικά του, άκυρος συνδυασμός, άστο μην το ψάχνεις… – το οποίο σε συνάρτηση με τις απανωτές χυλόπιτες που έτρωγα με το καλημέρα σας στα φοιτητικά μου χρόνια με έκαναν να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να κλειστώ σε μοναστήρι.

Η Μπρέντα κατάφερε να καταρρίψει τους μύθους, τους θρύλους, να ξορκίσει τα κακά πνεύματα και δαιμόνια. Ήρθε και μου ανακαίνισε την καρδιά. Ήταν σαν να πήρε μια ηλεκτρική σκούπα και την καθάρισε από τις στάχτες και τα αποκαΐδια του παρελθόντος. Και αφού τα έκανε λαμπίκο, εδραιώθηκε και μέσα της, βασίλισσα.

Όλα αυτά δεν έγιναν μέσα σε μία μέρα. Ήταν μια νοητική διεργασία που κράτησε μήνες ολόκληρους και της οποίας τα αποτελέσματα φάνηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, όπου και έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν αντέχω πάνω από μία μέρα μακριά της. Δεν νοούμαι να πάω ταξίδι χώρια της – κι αν το κάνω κάποτε είναι λόγω ανωτέρας βίας -, δεν διανοούμαι να σκεφτώ ότι υπάρχει μία πιθανότητα στις χίλιες να μην ζήσω μαζί της το υπόλοιπο της ζωής μου. Το «αν κάποτε χωρίσουμε» μου προκαλεί σκοτοδίνη, τάσεις λιποθυμίας.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, εκεί που είχα πει ότι θα έχω το πάνω χέρι σ’ αυτή τη σχέση για να μην πάθω τα ίδια, και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατήσω τα ηνία αδιαφορώντας εκεί που πρέπει, όσο πρέπει, προτάσσοντας ένα πιο σιδηρούν προσωπείο, ένα πιο μάτσο προφίλ, κατέφτασε η μαντάμ και μας έκανε αλοιφή. Τι αλοιφή, δηλαδή; Καυστικό υγρό. Απλώνεται και τα λιώνει όλα.

Η κατάσταση είναι μη διαχειρίσιμη. Από εκείνες τις μη διαχειρίσιμες που φτάνουν τα όρια του σαδομαζοχιστικού. Του «τράβα με κι ας κλαίω» λαϊκιστί. Αλλά εύχομαι να είναι και μη αναστρέψιμη.

Σε αγαπώ ήλιε της καρδιάς μου! J

Χρόνια πολλά!