To Υπέροχο 1987

Μεγαλώνω και συμπεριφέρομαι σαν γέρος και το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν μπορώ να το καταπολεμήσω.

Έκατσα να δω μια παλιά Γιουροβίζιον στον υπολογιστή. Αυτήν του 1987 που είναι και η αγαπημένη μου από τη συγκεκριμένη δεκαετία. Δεν σταμάτησα λεπτό να νοσταλγώ και να μνημονεύω εκείνα τα χρόνια όπου όλα ήταν πιο φαντασμαγορικά και πιο μαγικά.

Πώς είναι δυνατόν θα μου πεις; Όταν σήμερα τα θεάματα χαρακτηρίζονται από τεχνολογική αρτιότητα, εκπληκτική ευκρίνεια εικόνας και ήχου εσύ να επιθυμάς εποχές που δεν ήταν σίγουρο ότι θα δεις το τέλος του διαγωνισμού γιατί υπήρχε περίπτωση να πέσει ο δορυφόρος; Γιατί έζησα και τέτοια μεγαλεία στα χρόνια μου.

Κι όμως φίλε μου, τις εποχές που δεν υπήρχε ίντερνετ και η νύχτα του διαγωνισμού μεταδιδόταν με χίλια ζόρια με το μικρόφωνο της Φρύνης Παπαδοπούλου (της Κύπριας Μπόκοτα), να δουλεύει όποτε του καπνίσει, ένιωθες ότι παρακολουθείς κάτι από πολύ μακριά και αισθανόσουν προνομιούχος τηλεθεατής. Το να βλέπεις ένα διαγωνισμό από τις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ… διαστημικό. Τότε, ζήτημα να ήξερες ότι οι Βρυξέλλες είναι στην Ευρώπη. Σήμερα οι Βρυξέλλες θεωρούνται γειτονιά μας και οι μισοί από εμάς έχουμε σπουδάσει εκεί ή και έχουμε δουλέψει για κάποιο χρονικό διάστημα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αυτή ήταν η παρουσιάστρια, η Βίκτωρ Λάζλω. Με τέτοια εμφάνιση πως να μην νομίζω ότι πρόκειται όντως για διαστημικό σόου;

Το ίντερνετ έχει καταστρέψει αυτή τη μαγεία. Σήμερα μπορείς να δεις τις πρόβες αναρτημένες από παριστάμενους χρήστες στο διαδίκτυο, ξέρεις εκ των προτέρων τι θα φορέσει ο καθένας, πως θα στηθεί, πως θα χορέψει, πως θα ερμηνεύσει. Εξαφανίστηκε το στοιχείο της έκπληξης. Τότε όλα αποκαλύπτονταν εκείνο το βράδυ. Σήμερα ξέρουμε τρεις μέρες νωρίτερα τι χρώμα θα είναι το βρακί της Παπαρίζου στο Κίεβο και πως μυρίζει η κλανιά του Αγάθωνα στο Μάλμε.

Ο κόσμος συρρικνώθηκε και μαζί του και η γοητεία του. Και αυτό έχει επιπτώσεις από τον τουρισμό μέχρι τα τηλεοπτικά προγράμματα. Θέλω να πω, κάποτε θεωρούνταν ταξίδι το να πας στην Αθήνα. Σήμερα η Αθήνα δεν θεωρείται ταξίδι, πάμε αυθημερόν και είναι μετακίνηση ρουτίνας. Μην σου πω ότι οποιοδήποτε ταξίδι στη Μεσόγειο δεν θεωρείται 'ταξίδι'. Έχουν μικράνει οι αποστάσεις, έχει πάρει άλλη διάσταση ο όρος 'ταξίδι'. Έτσι και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Δεν υπάρχει πια η μαγεία της ζωντανής σύνδεσης ούτε καν για Ολυμπιάδα που μεταδίδεται από το Σύδνεϊ. Φυσικά υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα σε όλα αυτά, τα οποία είναι αυτονόητα και δεν χρήζουν ανάλυσης, αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει στον κορεσμό. Δεν μας χωρεί ο πλανήτης πια. Τον βαρεθήκαμε πριν καν σαρανταρήσουμε.

Λυπάμαι που ακούγομαι σαν τη γιαγιά μου, που απορρίπτει και απαξιώνει το καινούριο και το καινοτόμο, απλά είδα αυτόν τον διαγωνισμό απόψε και η απόλαυση ουδεμία σύγκριση ενείχε με αυτό που εισπράττω όταν βλέπω πιο πρόσφατα σόους, σαφώς πιο αναβαθμισμένα από κάθε άποψη.

Είναι που νοσταλγούμε τα νιάτα μας, είναι που δεν γυρίζει τίποτε πίσω, είναι που ήμασταν μικροί και δεν καταλαβαίναμε, που μέχρι και το Βέλγιο μας φάνταζε όμορφο…; Όλα αυτά μαζί νομίζω.

Κι άλλα screenshots:

Η 50αρα πλέον Αλέξια πριν από την τότε εμφάνισή της. Το "γεια σου Κύπρος" που μας έστειλε στην καρτ ποστάλ, ήταν σαν μήνυμα αστροναυτών από τον Άρη. Τόσο συγκινητικό ακουγόταν κάποτε. 

Το κοινό. Κλασάτο και καλοντυμένο, προσέδιδε περισσή αίγλη στο θέαμα. Όχι σαν σήμερα που βλέπεις και την κουτσή Μαρία να χαριεντίζεται στο στάδιο. Αυτό ήταν dress code!

Η τουρκική συμμετοχή. Θυμάμαι ότι έβλεπα για πρώτη φορά Τούρκους στη ζωή μου και είχα εκπλαγεί που είχαν ανθρώπινη μορφή. Από τις περιγραφές που άκουγα στο σπίτι νόμιζα πως επρόκειτο για τέρατα, ότι είχαν κεραίες, πέντε χέρια, έβγαζαν σπίθες από τα μάτια κτλ. Και τώρα αυτά πιστεύω, βέβαια. 

Υπέροχα χρόνια.

Gente di mareeee che se ne vaaaaa….

…for the last time, hold me nowwww!