Παρασκηνιακά

Είναι πολύ κουραστικό να παίζεις θέατρο το βράδυ και το πρωί να πρέπει να σηκωθείς να πας δουλειά. Στήνεις, ξεστήνεις σκηνικά, ντύνεσαι, κανονίζεις τα εισιτήρια, διευθετείς τους φίλους σου στις θέσεις τους, συντονίζεις την ομάδα των ηθοποιών και βγαίνεις. Και όσο δεν παίζεις, είσαι στα παρασκήνια και τσακώνεσαι με τους τεχνικούς του θεάτρου που πρέπει να περιστρέψουν τη σκηνή, να φροντίσουν φώτα, ήχους, χίλιες δυο μαλακίες. Με τι ψυχή να ξυπνήσεις την επομένη να πας να βγάλεις τον επιούσιο; 

Στην πρεμιέρα δώσαμε ρεσιτάλ από γκάφες. Κατ’ αρχάς, η πρωταγωνίστρια βγήκε στη σκηνή χωρίς τη τσάντα της, η οποία ήταν βασικό αντικείμενο για το έργο καθώς μέσα είχε τσιγάρα τα οποία ήταν μέρος της εξέλιξης της ιστορίας. Το αντιλήφθηκε αφότου βγήκε και ευτυχώς προσπάθησε να το σώσει λέγοντας «εγώ πρέπει να σας πω ότι κάπου έχασα τη τσάντα μου» για να το ακούσουμε εμείς στα παρασκήνια και να της τη βρούμε. Τρέχαμε έξαλλοι στα καμαρίνια να βρούμε τη τσάντα, αλλά που; Είχε 150 τσάντες πεταμένες εκεί μέσα, πού να ξέρω ποια ήταν η δική της; Δυο λεπτά είχαμε όλα κι όλα για να τη βρούμε. Αναποδογυρίσαμε το καμαρίνι και βρήκαμε μια τσάντα με τσιγάρα μέσα, δεν ήμασταν και σίγουροι αν ήταν η δική της, αλλά της την πήγε η κοπέλα που υποδυόταν την καθαρίστρια για να συνεχίσει το έργο.

Εκτός των άλλων, κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι ο κόσμος έχει μια τάση να μπερδεύει τις πόρτες του σκηνικού. Όσες φορές κι αν τους υποδείξεις ότι αυτή η πόρτα είναι εξώπορτα και αυτή οδηγεί στα ενδότερα, πάντα υπάρχει κάποιος που θα εμφανιστεί από τα ενδότερα ενώ υποτίθεται έρχεται απ’ έξω και πάντα κάποιος θα αποχωρήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το έχω μελετήσει, έχω κάνει διδακτορικό επί του θέματος, δεν έχω παίξει ως τώρα σε καμία ερασιτεχνική ομάδα που να μην υπάρχει κάποιος που να μπερδεύει τις πόρτες. Τι να πω. Μια χρονιά τους γράψαμε με μαρκαδόρο από τη πίσω μεριά του σκηνικού τι αντιπροσωπεύει η κάθε πόρτα και πάλι από τη λάθος πόρτα βγήκανε. Μπα σε καλό τους, μα είναι να απορείς.

Άλλα λάθη που έγιναν ήταν κυρίως τεχνικά, όπως για παράδειγμα το ότι ο κύριος Β. που ήταν υπεύθυνος να περιστρέψει τη σκηνή δεν μπορούσε να την περιστρέψει κατά 180 μοίρες ακριβώς, και άνοιξε η αυλαία με τη σκηνή θεόστραβη, ενώ ένας πολυέλαιος που έπρεπε να κατέβει στο τέλος του έργου μέσα στο σαλόνι του σκηνικού δεν κατέβηκε ποτέ, γιατί απλά τον… ξεχάσαμε.

Ο κόσμος βέβαια δεν τα αντιλαμβάνεται πάντα όλα αυτά, οπότε μικρό το κακό. Αλλά όταν είσαι στα παρασκήνια και επιλαμβάνεσαι τέτοιων θεμάτων παθαίνεις μικρά εμφράγματα κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά.

Απόψε είχαμε τη δεύτερη μας παράσταση που πήγε σαφώς καλύτερα, αφού πήραμε την πρώτη κρυάδα και ήρθαμε στα ίσα μας. Απολαμβάνω πολύ τον ρόλο μου, ο ποιητής Φανφάρας είναι μεγάλη μορφή άλλωστε και λατρεύω να τον υποδύομαι, παρόλα αυτά βαριέμαι πολύ ώσπου να έρθει η σειρά μου να βγω. Ειδικά ώσπου να έρθει το φινάλε και να ξαναβγώ, τεντωμένη την έχω τη φλέβα.

Τέλος πάντων. Δημόσιες ευχαριστίες προς τους μπλόγγερς που έδωσαν ήδη το παρόν τους αλλά και σε όσους θα έρθουν στις επόμενες παραστάσεις. Ουδεμία υποχρέωση έχετε να παρευρεθείτε και το εκτιμώ δεόντως.

Υπάρχει ενδεχόμενο να παίξουμε άλλες δύο φορές μέσα στο Φλεβάρη καθότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση εισιτηρίων (για να καταλάβεις, για την τελευταία παράσταση έχουμε 40 άτομα σε λίστα αναμονής). Θα σας ειδοποιήσω όταν είναι να κάνετε τα κουμάντα σας.

Σας αφήνω με ένα μικρό απόσπασμα από τον «Σκοταδόψυχο» (θα ακολουθήσει βίντεο όταν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις).

Χαρά σε μένα τον τρελλό,

Πω, πω, πω, πω,

Και το μυαλό μου είναι θολό,

Πω, πω, πω, πω.