Η Μέρα των Γενεθλίων Μου

Πέρασα εξαιρετικά τη μέρα των γενεθλίων μου κι αυτό γιατί έκανα μόνο ό, τι γούσταρα.

Όπως σου είπα και προχθές, φόρεσα μετά από πάρα πολλούς μήνες τη στολή του Μπάτμαν. Μεγάλη συγκίνηση. Ακόμα μου μπαίνει! Και όχι μόνο απλά μου μπαίνει, είναι ακόμα αστραφτερή και σέξι, μου σηκώνεται μόνο που τη φορώ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόση δύναμη μου δίνει.

Τη φόρεσα που λες, και βγήκα παγανιά στη γειτονιά, χέρι, χέρι με τη Μπρέντα που εκτελούσε χρέη κινηματογραφιστή. Ήθελα να δω πως θα αντιδράσει ο λαουτζίκος στη μεγαλοπρεπή μου θέα, πόσα δυστυχήματα θα προκαλούσα στη λεωφόρο 28^ης Οκτωβρίου, πόσες γιαγιούλες θα πάθαιναν καρδιακό, πόσα παιδάκια θα τραβούσαν τη φούστα της μάνας τους κραυγάζοντας «μάνα, ο Μπάτμαν».

Θα σου πω εγώ. Κανένας και τίποτα. Τόση απογοήτευση που πήρα χθες, ούτε στον εχθρό μου! Άρχισα να πιστεύω ότι αυτή η στολή σε κάνει αόρατο, γιατί δεν μου έδωσε σημασία ούτε η σκιά μου. Περπατούσα όσο πιο κορδωτά γίνεται, βαρούσα τις μπότες στην άσφαλτο να προκαλέσω σεισμό, μα τίποτα. Οι περισσότεροι οδηγοί δεν έστρεφαν καν το κεφάλι να με δουν, κι όσοι το έκαναν, όχι μόνο δεν έχαναν τον έλεγχο του αυτοκινήτου τους, αλλά ούτε καν κόρναραν για να γίνει τζερτζελές.

Μια γριούλα που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένη σακούλες με κοίταξε σαν να έβλεπε το πιο καθημερινό πράγμα στον κόσμο, κάτι κυρίες από τα μπαλκόνια που άπλωναν ρούχα με κοίταξαν αδιάφορα, ενώ τρία κοριτσάκια που έλεγαν τα κάλαντα και κουτσομπόλευαν στον δρόμο δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να διακόψουν τη συνομιλία τους και να με περιεργαστούν.

Ένα είναι το συμπέρασμα: Είτε στη γειτονιά μου δεν ξέρουν ποιος είναι ο Μπάτμαν, είτε θέλουν πόλεμο. Όπως και να ‘χει, δεν ταιριάζουμε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω, πιο ξενέρωτη γειτονιά δεν έχω ξαναδεί!

 Την επόμενη φορά θα βγω τσάρκα με το batmobile μπας και μου δώσουν σημασία!

Η μέρα των γενεθλίων μου κορυφώθηκε με θέατρο.

Πήγαμε να δούμε τη Μιμή Ντενίση στον ΘΟΚ. Μη μου πεις ότι δεν ήταν το καλύτερο φινάλε που θα μπορούσες να φανταστείς;

Μην πέσεις να μας φας, είχαμε δωρεάν προσκλήσεις. Η αλήθεια είναι πάντως πως μας έτρωγε ο κώλος μας να τη δούμε και από κοντά. Ακούστηκαν πολλά γι αυτή τη θεατρική απόπειρα, αν και στο τέλος πλησιάσαμε εμείς σε άλλου είδους απόπειρα.

Το έργο, φίλε, είναι πανάθλιο. Δεν σώζεται με τίποτα. Κατ’ αρχάς είναι βαρετό σαν υπόθεση, ανισόρροπο όσον αφορά τους χαρακτήρες και την πλοκή, προβλέψιμο και σαχλό, βρες ένα αρνητικό επίθετο και κότσαρέ του το, μέσα θα πέσεις.

Η Ντενίση όσο συμπαθής κι αν μου είναι σαν προσωπικότητα, επιβεβαιώνει τον Λαζόπουλο στο θέμα του ταλέντου. Τα σκηνικά έπαιζαν καλύτερα από δαύτην. Επίσης, από το πολύ το τράβηγμα στη μούρη πιο πολύ θυμίζει τον Ζαχαράτο ντυμένο σαν Ντενίση, παρά τον εαυτό της. Κατά της διάρκεια της παράστασης αλλάζει διάφορα φανταχτερά φουστάνια (και άκυρα ως προς το θέμα της παράστασης) όπως έκανε κάποτε η Βουγιουκλάκη προκειμένου να αποπροσανατολίσει το ενδιαφέρον του κοινού. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να αρνήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη ότι έχει πάρκινσον, πάντως σείεται ολόκληρη ακόμα και όταν είναι ακίνητη.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν ο Τσουρής, η Παπαδοπούλου, ο Κυριαζής και η Σαντοριναίου. Εξαιρουμένης της τελευταίας, η οποία κάνει ό, τι μπορεί η καημένη για να περιμαζέψει τα ασυμμάζευτα, όλοι οι υπόλοιποι είναι από μετριότατοι έως και αίσχος. Ειδικά τον Τσουρή δεν μπορώ να τον βλέπω, παίζει ακόμα σαν να είναι παλιάτσος στα «παιδικά χαμόγελα». Εκνευριστικός μόνο που αναπνέει. Η Παπαδοπούλου θα πρέπει να κάνει τεράστιους τεμενάδες και νηστείες για χάριν του ΔΗΚΟ που της δίνει ψωμί να φάει, γιατί κι αυτή πιο πολύ προσβάλλει την τέχνη παρά την υπηρετεί. Όσο για τον Κυριαζή που από δήμαρχος έγινε κλητήρας, τι να πεις… Αυτή είναι η Κύπρος μας!

Είναι κρίμα που σε ένα τόσο μοντέρνο και πολλά υποσχόμενο κτήριο παίζουν ακόμα ηθοποιοί του 1821, με τις ίδιες μανιέρες, με καθόλου κέφι και κυρίως σε τόσο ηλίθια έργα. Αν το ήξερα πως ο φορολογούμενος θα πλήρωνε τόσα χρήματα για να βλέπουμε ακόμα εν έτει 2012 δεινόσαυρους που στοίχειωσαν τα παιδικά μας χρόνια να κάνουν τους ηθοποιούς, δεν θα έδινα δεκάρα τσακιστή στο κράτος!

Φέρτε νέες φάτσες στον ΘΟΚ, for fuck’s sake!

Κατά τα άλλα, γέλασα πολύ όταν στο Φουαγιέ του θεάτρου συνάντησα πολλούς γνωστούς οι οποίοι όλοι, μα όλοι, μας είπαν ότι ήρθαν από περιέργεια για να δουν το νέο κτήριο, για να δουν το έργο, αλλά όχι για να δουν τη Μιμή, η οποία είναι του πεταματού. Πιο πιθανό ήταν να έβρισκες θεατή να σου πει ότι ήρθε για να τσεκάρει τα κουφώματα του κτηρίου, παρά για την Ντενίση. Πόσο αστείο!

Ήταν κοινό μυστικό ότι όλοι για τη Ντενίση πήγαμε.