Στα 32!

Σήμερα κλείνω τα 32.

Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η φιλοσοφία της ζωής μου τα τελευταία δύο χρόνια και βγάζω συνταραχτικά συμπεράσματα.

Όταν μπήκα στο χειρουργείο σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια, λόγω ανευρύσματος και κοίταζα τον προβολέα έως ότου επιδράσει το αναισθητικό και κοιμηθώ, σκεφτόμουν ότι αν κάτι πάει στραβά και πεθάνω κατά τη διάρκεια της εγχείρησης θα φύγω πλήρης.

Ήμουν 29 χρονών τότε και ένιωθα πλήρης. Ποιού να το πεις; Σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζεται να είμαστε άπληστοι σε αυτή τη ζωή και να είμαστε ευτυχισμένοι με όσα ζήσαμε και πετύχαμε. Εν έτει 2009 και σπουδές είχα ολοκληρώσει, και θυελλώδεις έρωτες είχα ζήσει, και ταξίδια είχα κάνει, και φίλους πολλούς είχα, δεν υπήρχε λόγος να μην νιώθω πλήρης. Αναντίρρητα, θα ήταν καλύτερα αν μου δινόταν παράταση, αλλά κι αν ακόμα τελείωναν όλα εγώ θα ένιωθα πλήρης.

Δύο χρόνια μετά, σκέφτομαι το σκηνικό και απορώ με τον εαυτό μου. Πώς μπορούσα να νιώθω πλήρης στα 29; Δεν επρόκειτο για μια έξαρση ταπεινότητας εκ μέρους μου, αλλά για μία απίστευτη άγνοια για τις χαρές της ζωής. Είναι λυπηρό που το παραδέχομαι τόσο ανοιχτά, αλλά φιλοσοφώντας το όσο πιο ειλικρινά γίνεται, εκεί καταλήγω. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά 180 μοίρες.

Σε πληροφορώ ότι τα τελευταία δύο χρόνια παίζει να έχω ζήσει ό, τι δεν είχα ζήσει 29 χρόνια μαζεμένα. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω καλύψει συναισθηματικά κενά δεκαετιών, έχω επιχειρήσει τρέλες που υπό άλλες συνθήκες θα καταχώνιαζα στα don’ts του μυαλού μου, έχω βάλει τον εαυτό μου στις προτεραιότητές μου, έχω κάνει άπειρα ταξίδια (επισκέφτηκα 9 διαφορετικές χώρες μέσα σε 2 χρόνια!) και πού είσαι ακόμα…

Είναι απίστευτο το πόσο άλλαξα, παρόλο που χρειάστηκε να ακολουθήσω ψυχοθεραπεία για να το επιτύχω. Είμαι πλέον πιο «στ’ αρχίδια μου», είμαι πιο χαλαρός και πιο «δεν γαμιέται ας πεθάνω πιο νωρίς». Μπορεί βέβαια πολλοί από εσάς που με ξέρετε χρόνια, να θεωρείτε ότι πόρρω απέχω από το «χαλαρός» και το «στ’ αρχίδια μου» αλλά διαφωνώ, θεωρώ ότι έχω κάνει σημαντικά βήματα μπροστά. Τι βήματα δηλαδή, βηματάρες! Και αυτό το αντιλαμβάνομαι καλύτερα όταν σκέφτομαι πως αν μου ξαναπούν αύριο ότι μπορεί να πεθάνω, όχι, δεν θα νιώθω πλήρης, αλλά θα νιώθω ότι πραγματοποίησα μόνο το 10% των πραγμάτων που σκοπεύω κι έβαλα στόχο να ζήσω.

Θέλω να κάνω και αυτό και το άλλο, και το παράλλο, κι ό, τι μου καπνίσει!

Είναι κρίμα που αλλάζω στάση μυαλού ολίγον τι αργά, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δεν θα ζήσουμε 200 χρόνια, ούτε καν 60 μπορώ να σου πω. Γι αυτό από δω και μπρος, καμία ενοχή, καμία τύψη, ελάχιστοι συμβιβασμοί και πολλά περισσότερα θέλω.

Χρόνια πολλά σε όλους μας. Πολλά ευχαριστώ στη Μπρέντα που αποτελεί τον πιο σημαντικό λόγο της ευτυχίας μου τα τελευταία δύο χρόνια, κι ελπίζω και για όλα τα επόμενα.

Σήμερα δεν ξέρω πως θα γιορτάσω, το σίγουρο είναι ότι θα ντυθώ ξανά Μπάτμαν μετά από πολλούς μήνες και θα πάω βόλτα. Αν έρθει το τέλος, σωθήκατε!