Επιχείρηση: Παγόβουνο!

ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ: Γυρίσατεεε;

Anti-Christos: Ναι, γυρίσαμε.

Θα σου εξηγήσω αμέσως. Εμείς για Νορβηγία βάλαμε πλώρη. Αλλά καθώς κλείναμε τα εισιτήρια, σκέφτηκα ότι ανεβαίνουμε που ανεβαίνουμε τόσο βόρεια, γιατί δεν πεταγόμαστε και μέχρι την Ισλανδία να τη δούμε κι αυτή να ξεμπερδεύουμε με το σκανδιναβικό μπλοκ; Εμείς νομίζαμε ότι η Ισλανδία είναι δίπλα από τη Νορβηγία, και ότι απέχει όσο η Κύπρος από το Λίβανο. Αμ, δε! Τρεις ώρες πτήση από το Λονδίνο κάναμε μέχρι να αντικρίσουμε τους πάγους. Πετούσε, πετούσε το αεροπλάνο και γη δεν βλέπαμε  κάτω απ’ τα πόδια μας. Πιο βόρεια δεν πήγαινε, πιο βόρεια ήταν οι Εσκιμώοι και οι φώκιες! Όσο το βλέπω στον χάρτη, απορώ με το κουράγιο μας.

Ισλανδία και Ρέικιαβικ λοιπόν. Για τις τρεις πρώτες μέρες.

Αν είσαι φυσιολάτρης την Ισλανδία θα τη λατρέψεις. Γιατί πρόκειται περί πολύ ενδιαφέροντος τόπου, γεωγραφικά τουλάχιστον. Κοιτώντας από το αεροπλάνο πίστεψα ότι ετοιμαζόμαστε για προσσελήνωση και όχι για προσγείωση. Το τοπίο μαύρο κι έρημο, γεμάτο αχνιστά ηφαίστεια και καθόλου βλάστηση. Σαν να ήμασταν στο φεγγάρι. Τι να σου κάνει και η κακομοίρα η Ισλανδία, και η ίδια αποτέλεσμα σεισμού και ηφαιστειογενούς δράσης είναι. Μην περιμένεις να δεις καταπράσινα λιβάδια και πυκνά δάση. Πρόκειται για μια απέραντη έκταση, όση περίπου και η Αγγλία, με πληθυσμό όμως, μόνον 300.000, όσο δηλ. και η Λευκωσία.

Το 80% της χώρας είναι ακατοίκητο. Παγετώνες και λάβα μαζί απαγορεύουν οποιαδήποτε βλάστηση και έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στο Ρέικιαβικ. Παρόλα αυτά, οι υπέροχοι καταρράκτες, οι ήρεμες λίμνες, οι θερμές πηγές γνωστές και ως γκέιζερ, και τα ηφαίστεια που επιβλέπουν τα πάντα σαν ήρεμη δύναμη τύπου – «μπορεί να κοιμάμαι τώρα, αλλά να σου πάει να ξυπνήσω και να τα κάνω όλα λαμπόγυαλο εδώ μέσα», σου προκαλούν δέος. Υποκλίνεσαι πάραυτα στο μεγαλείο της φύσης. Εμείς αυτά κρατάμε από την Ισλανδία και δεν είναι λίγα βεβαίως, βεβαίως γιατί αν μη τι άλλο ήταν πρωτόγνωρες εικόνες διά τους μυωπικούς οφθαλμούς μου. Επένδυση ζωής.  

Έκανε κρύο, ήμασταν με μάλλινα και μπουφάν. Ένιωθες σαν να σε έβαλαν να κάτσεις μπροστά από ένα τεράστιο παγόβουνο και άνοιξαν και τον ανεμιστήρα να σου φυσάει μπροστά του. Μια παγωμάρα στην ατμόσφαιρα απερίγραπτη. Στο τσακ ήμουν να αγοράσω και κασκόλ να το τυλιχτώ σαν Μουτζαχεντίν. Κι όταν λέω στο τσακ, εννοώ ότι δεν έκανα άσκοπες αγορές καθότι η Ισλανδία είναι πανάκριβη. Δεν φτάνει που δεν έχει τίποτε να αγοράσεις (χάλια η αγορά τους, ξεχασμένη στο ’80 και πολύ λέω), ό, τι είχε προς πώληση ήταν τριπλάσιο σε τιμή απ’ ό, τι στην Κύπρο. Είχε €120 το πιο φτηνό μάλλινο πουλόβερ, που δεν το λες και Αρμάνι, €10 η Κόκα Κόλα, οι δε είσοδοι στα μουσεία και στα εκθέματα (που δεν τα λες και Παρθενώνες) ήταν επίσης πολύ ακριβές σε σχέση με την ιστορική αξία τους. Ναι, βγάζουν απ’ τη μύγα ξύγκι προκειμένου να βγάλουν τα σπασμένα της πρόσφατης πτώχευσης αλλά και σε μια προσπάθειά τους να κουμαντάρουν και να διατηρήσουν ζωντανή την αχανή έκταση που κληρονόμησαν για πατρίδα.

Παρόλα αυτά, όσοι Ισλανδοί αντέχουν και ζουν εκεί μόνιμα είναι πολύ ευχάριστοι, ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Μιλούν αγγλικά άπταιστα, πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα έχουν και άψογη προφορά. Είναι όμορφοι, αλλά ολίγον άγριοι. Δεν χαρακτηρίζονται από τον εκλεπτυσμό στην εμφάνιση όσο οι υπόλοιποι Σκανδιναβοί. Είδαμε και αχτένιστες τύπισσες, όπως επίσης και άντρες με βλοσυρό βλέμμα τύπου Βίκινγκ που προσπαθεί να συνέλθει από δέκα βαρέλια ρούμι κι έμεινε αξύριστος σαν τον Άη Βασίλη.

Το Ρέικιαβικ είναι μια πόλη με δυο δρόμους όλους κι όλους, το περπατάς σε ένα τέταρτο της ώρας, ένα ψαροχώρι θα έλεγα με ελάχιστα αξιοθέατα. Σου αποπνέει μια μιζέρια είναι η αλήθεια, σαν να ανεμοδέρνεται απελπισμένο χρόνια τώρα δίπλα από την άγρια θάλασσα και εκπέμπει μια βιοπάλη που σε μελαγχολεί. Πρόσφατα χτίστηκαν στην πόλη δύο υπέροχα, μοντέρνα κτίρια, ένα γυάλινο μέγαρο που φιλοξενεί μέσα θέατρα και κονσέρτα αλλά και ένα άλλο που λειτουργεί σαν εστιατόριο και μουσείο τα οποία προσδίδουν μια πιο φουτουριστική διάθεση στην πόλη. Αλλά δεν αρκούν.

Τα ελάχιστα μπαρ και κλαμπς της προκοπής που υπάρχουν, ζήτημα να είναι πάνω από 5, είναι πολύ γκέι φριέντλι και ολίγον τι underground. Πέσαμε και πάνω στο gay pride όσο ήμασταν εκεί. Μου έκανε φοβερή εντύπωση το ότι όλα τα μαγαζιά στον κεντρικό πεζόδρομο ανάρτησαν τη σημαία των γκέι πάνω από τη βιτρίνα τους εις ένδειξη συμπαράστασης. Τους παρασυμπαραστάθηκαν θα έλεγα.

Καλά περάσαμε, δεν έχω παράπονο. Ήταν εναλλακτικός προορισμός όπως μου είπαν και διάφοροι φίλοι (όταν δεν πας Μύκονο θεωρείσαι εναλλακτικός σ’ αυτή τη χώρα), και ομολογώ ότι η ένταση των εικόνων και του περιβάλλοντος ήταν τέτοια που ένιωσα ότι ήμουν εκεί ένα μήνα. Ξεχάστηκα πλήρως και το χάρηκα γιατί αυτός ήταν και ο σκοπός των διακοπών μου. Να ξεχαστώ. Ύστερα πήραμε αεροπλάνο των σκανδιναβικών αερογραμμών και βρεθήκαμε στο Όσλο για το μεγάλο φινάλε (βλέπε επόμενη ανάρτηση στα προσεχώς). Μέχρι τότε, πάρε μάτι φωτογραφίες:

Αυτό είναι το Harpa, το κτίριο με τα θέατρα και τις αίθουσες για κονσέρτα που σου έλεγα. Αν κερδίσουν τη Γιουροβίζιον κάποτε, παίζει και να την φιλοξενήσουν εδώ. Έχει και ένα τρισδιάστατο σινεμά μέσα όπου προβάλλουν ένα γελοίο βίντεο με την ιστορία της Ισλανδίας σε 360 μοίρες, το οποίο τιμήσαμε και ακόμα κλαίμε τα €10 μας. Σαν αρχιτεκτονικό έργο είναι υπέροχο πάντως, πολύ μ’ άρεσε.

Αυτό το πράγμα είναι κρατήρας ηφαιστείου. Όχι αυτό με τα γυαλιά, το πίσω λέω. Ανενεργός κρατήρας βεβαίως, βεβαίως που γέμισε νερό εξ αιτίας της βροχής. Στο τσακ ήμασταν να γυρίσουμε βίντεο κλιπ εντός, «σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ’ όνειρο βαθύ» αλλά θα έφευγε το πούλμαν, χώρια που δεν είχαμε εύκαιρη την Πρωτοψάλτη.

 Μοιάζει με λάκκο αποχέτευσης, μα δεν είναι. Αυτό είναι ένα μίνι γκέιζερ. Θερμή πηγή που κοχλάζει, χουχουλιάζει και στο τέλος εκτοξεύει πίδακες νερού σαν μαινόμενο σιντριβάνι. Υπάρχουν πολλές τέτοιες σ’ όλη τη χώρα. Από το λεωφορείο φαντάζουν πολύ επιβλητικές, είναι σαν να έχει αρπάξει φωτιά όλη η χώρα και καίγεται. Μα, όχι. Υπάρχει κι ένα πολύ μεγαλύτερο γκέιζερ, το οποίο και επισκεφτήκαμε και το οποίο εκτονώνεται κάθε δεκάλεπτο, αλλά δεν έχω κάποια φώτο να σας δείξω. Έβγαλα όμως βίντεο. Κάποια άλλη φορά θα σας δείξω.

 

Α, να κι άλλο ένα γκέιζερ. Το νερό, λέει, βράζει στους 80 βαθμούς εκεί, αλλά εγώ έβαλα το δάκτυλό μου και δεν καίει τόσο. Δηλαδή, μια χαρά βουτούσα για μπάνιο.

 

Όχι, δεν είναι η Λάρνακα μετά από τα πρωτοβρόχια, είναι οι καταρράκτες της Ισλανδίας. Αυτή η φώτο είναι τραβηγμένη από πολύ μακριά και δεν φαίνεται καλά το ύψος των νερών. Ύστερα βγάλαμε κι άλλες, από πιο κοντινή απόσταση και εκεί γίνεται το έλα να δεις. Μούσκεμα γίναμε, χαρά Θεού.

Κι αυτό είναι το λεγόμενο blue lagoon. Όχι αυτό με τη Brooke Shields, ένα άλλο. Θερμή πηγή που λειτουργεί ως Spa, περικυκλωμένη από επιβλητικά ηφαίστεια. Μπήκαμε και κολυμπήσαμε με τη Μπρέντα, πολύ το ευχαριστηθήκαμε. Η θερμοκρασία του νερού πλησιάζει τους 50 βαθμούς κελσίου και σε συνδυασμό με την εξωτερική θερμοκρασία που ήταν γύρω στους 10 βαθμούς, όταν έβγαινες από το νερό το δέρμα σου αναζωογονιόταν και τέντωνε τόσο, που νόμιζες ότι κατάπιες δέκα πακέτα Mento´s και Polo μαζί. Το χώμα ήταν μαύρο από τη λάβα και αν πασάλειβες τη μούρη σου μ’ αυτό για δέκα λεπτά, έκανες τάχα μου απολέπιση. Δεν επιπλέεις μ’ ευκολία εκεί, δεν έχει άνωση όπως η θάλασσα και γενικά είναι τόσο θερμά που δεν μπορώ να πω ότι απολαμβάνεις το λουτρό. Απλώς βράζεις και ψήνεσαι σαν μακαρόνι και βγαίνοντας ξανανιώνεις δέκα χρόνια! Στο blue lagoon έχει και εστιατόρια, καφετέριες και ξενοδοχείο για να μείνεις αν γουστάρεις, αλλά βρίσκεται στη μέση του πουθενά, πολύ έξω από την πόλη και θες ειδικό λεωφορείο για να πας εκεί. Εννοείται ότι είναι γεμάτο γέρους με αρθριτικά που νομίζουν πως βρήκαν μια σύγχρονη κολυμπήθρα του Σιλωάμ.   

Αυτό είναι το Perlan, το ημισφαίριο κτίριο που μοιάζει με αστεροσκοπείο και το οποίο έχει μέσα εστιατόριο -το πιο ακριβό στην πόλη, αν και εμένα μου θύμισε καφετέρια αεροδρομίου στην καλύτερη περίπτωση και μάλιστα του παλιού αεροδρομίου, όχι του καινούριου. Για να καταλάβεις, πήγαμε να πιούμε καφέ και συναντήσαμε άλλους 5 Κύπριους εκεί μέσα. Πάθαμε σοκ, σαν τα μανιτάρια βλαστάμε, και στην άκρη της γης να πας θα ακούσεις ένα «Κύριε Γιώρκο, ο καφές εν τζιερασμένος!» και θα διερωτάσαι από πού σου ήρθε. Η πλάκα είναι ότι ένας κύριος εξ αυτών βρέθηκε να είναι γνωστός με τη Μπρέντα! Πολύ γέλασα! «Πάμε κρουαζιέρα!» μας είπαν. «Ξεκινήσαμε από Southampton και θα περάσουμε από τα νησιά Φαρόε!» συνέχισε. Μωρέ μπράβο! Αφήσαμε τους Αγίους Τόπους και το Σιαρμ Ελ Σέιχ και καταλάβαμε τη βόρεια θάλασσα. Σαν τους Κινέζους είμαστε πια, παντού!

Είμαι ο κατακτητής της Ισλανδίας και πέρασα υπέροχα. Πρόσθεσα άλλο ένα σημαιάκι στον χάρτη με τις χώρες που θέλω να επισκεφτώ πριν πεθάνω. Δόξα τω Θεώ!