Every Δίκη, Every Day

Είχα ένα εξαιρετικό βράδυ στην Αυλαία όπου καμάρωσα την Ευρυδίκη και τον Γιώργο Θεοφάνους να ανασταίνουν τα εφηβικά μου χρόνια.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τη χαρμολύπη που με κυρίεψε ακούγοντας τραγούδια που έχω να τα ακούσω από τον καιρό που ήμουν 13 με 15 χρονών, και φυσικά δεν αναφέρομαι στα all time classics: «πυξίδα», «πόσο λίγο με ξέρεις» και «το μόνο που θυμάμαι», αλλά σε άλλα πιο σπάνια τραγούδια που η Ευρυδίκη δεν τα τιμά πλέον στον βαθμό που τους αξίζει.

Ένα θα σου πω, ήπια και ζαλίστηκα και ο συνδυασμός των αναμνήσεων με το τώρα με έκανε να ξεχάσω ακόμα και το πού βρίσκομαι.. Τραγουδούσα τόσο δυνατά -με άκουγαν και οι δίπλα αλλά δεν με ενδιέφερε, και τόσο θαρραλέα που στο τέλος ένιωσα ότι τους χρωστώ και χρήματα από πάνω.

Παρατηρώ και λέγω ότι:

Η Ευρυδίκη είναι πολύ μεγάλη φωνή και δεν έχει εκτιμηθεί όσο της αξίζει. Η μάνα μου πάντα απορούσε πως μπορούσα να ακούω μία που «τραγουδά σαν να τσιλλούν κάττο με το αυτοκίνητο», αλλά απόψε επιβεβαίωσα το γιατί μ’ αρέσει, αλλά ακόμα παραπάνω, εντυπωσιάστηκα με το πόσο άνετα έβγαζε τις κορώνες και ακροβατούσε από τις ψηλές στις χαμηλές νότες.

Επίσης, η Ευρυδίκη παρόλο που έβγαλε αδιαμφισβήτητα σουξέ με τον Κοργιαλά, εντούτοις θεωρώ μέγα λάθος το ότι σταμάτησε να βγάζει δίσκους με τον Θεοφάνους. Απόψε σιγουρεύτηκα ότι τα καλύτερά της τα έβγαλε μαζί του. Ελπίζω μετά το «μια ζωή για μένα» να επανέλθουν με φουλ άλμπουμ στο μέλλον.

Από το πρόγραμμα απουσίαζαν ολόκληρα άλμπουμ. Είναι να απορείς γιατί σχεδόν ποτέ δεν αγγίζει δίσκους αριστουργήματα όπως την «επόμενη μέρα» που περιείχε και το «αυτό το φιλί», ή το «δέσε μου τα μάτια» ή, γιατί όχι και το πιο λαϊκότροπο «πέστο μου αυτό!»

Κατά τα άλλα, είπε το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ», που ήταν ίσως το μόνο τραγούδι που ήξεραν οι πάντες μέσα στην αίθουσα. Υπέροχο δώρο το «εμένα ξέχασέ με» που δεν περίμενα να το πει, ενώ εξίσου με ενθουσίασε και το ακριβοθώρητο «τέρμα».

Πολύ λίγος κόσμος έδωσε το παρόν του κι αυτό με ξενέρωσε λίγο. Αν αφαιρούσες τη μάνα της, τη θεία της, την ανιψιά της, τον βαφτιστικό της και τα παιδιά από το εργαστηράκι του Θεοφάνους, μόνο εγώ, η Μπρέντα και ένας φίλος περισσεύαμε. Δεν πειράζει, ήταν βραδιά champions’ league δεν περιμέναμε και τίποτε περισσότερο.

Δεν είπε το «Ταιριάζουμε» παρόλο που είχα ψηθεί να το ακούσω, αφού γνώριζα μάλιστα ότι στις αντίστοιχες πρόσφατες εμφανίσεις στην Αθήνα το έλεγε και μάλιστα έκανε και αυτούσια τη χορογραφία από το 1992. Ιδού το βιντεάκι, αξίζει να το δεις. Μην μου πεις ότι δεν χαίρεσαι τον σαρκασμό της στα «χα-χα-χα» δείχνοντας να αναγνωρίζει και η ίδια το κιτς του πράγματος τόσα χρόνια μετά...

Πέρασα καταπληκτικά, σε βαθμό μελαγχολίας.