Τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά πολύ οι αυτοκτονίες τόσο στην Ελλάδα όσο
και στην Κύπρο. Με αφορμή τα χθεσινά, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου διάφορες
σκέψεις μου σχετικά με την αυτοκτονία και την ηθική αξία της. Επειδή είναι
λεπτό το ζήτημα, υπόσχομαι να μην το διακωμωδήσω, παρόλα αυτά, θα είμαι όσο πιο
ειλικρινής μπορώ.
Όταν ήμουν στο 2ο έτος του πανεπιστημίου, διέμενα σε μια εστία
μαζί με άλλους 1000 φοιτητές. Μια μέρα βρήκαμε όλοι μας συγκλονισμένοι μια
ανακοίνωση που έλεγε ότι ένα κοριτσάκι από το Block A, αυτοκτόνησε. Έκανε το σεντόνι της μια θηλιά και
κρεμάστηκε από το χερούλι της πόρτας του δωματίου της (απορίας άξιο πως τα
κατάφερε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Η αιτία ήταν μια ερωτική
απογοήτευση. Άφησε και γράμμα που εξηγούσε πόσο στεναχωρημένη ήταν που την
χώρισε ο γκόμενος. Οι Εγγλέζοι άναψαν κεράκια έξω από το Block A, ένας Πρύτανης ήρθε και άφησε λουλούδια λέγοντας “rest in peace” κι εγώ σκέφτηκα «πόσο ηλίθια πρέπει να είναι κάποια, να
αυτοκτονήσει για έναν γκόμενο».
Θεωρώ τη ζωή ως το υπέρτατο αγαθό. Και ως υπέρτατο αγαθό, οφείλεις να το
σέβεσαι και να το αξιοποιείς σωστά για το καλό του συνόλου. Αποδέχομαι το
νομικό δικαίωμα του καθενός μας να διαχειριστεί όπως θέλει τη ζωή του ακόμα και
να την παύσει, αλλά από ηθικής πλευράς πιστεύω ότι ουδείς νομιμοποιείται να
πράξει κάτι τέτοιο. Η αυτοκτονία είναι κατά τη γνώμη μου το ίδιο σοβαρή με τον
φόνο. Το ότι σκοτώνεις τον εαυτό σου δεν σε διαφοροποιεί από το να σκοτώσεις κάποιον
άλλον. Απλώς στην περίπτωση της αυτοκτονίας δεν πληρώνεις τις συνέπειες της πράξης
σου στην κοινωνία των ζωντανών.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε ζώα, ούτε πράγματα. Είμαστε έλλογα όντα και έχουμε
απόλυτη αξία και όχι σχετική όπως τα άψυχα αντικείμενα. Έχουμε καθήκον να
διαφυλάττουμε και να εξελίσσουμε την αξία μας στο όνομα της προόδου, της εξέλιξης
του είδους, των τεχνών και των επιστημών. Η προσφορά μας πρέπει να επιμηκύνεται
όσο γίνεται, κι όχι να τερματίζεται διά τον οποιονδήποτε λόγο. Δες τον τρόπο
που οι ασθενείς αντιμετωπίζουν τις ανίατες ασθένειές τους. Ουδείς άρρωστος
σταματά να παίρνει τα φάρμακά του. Γιατί; Για να μην πεθάνει και να συνεχίσει
να προσφέρει στο σύνολο. Ακόμα και όταν κάποιος είναι στα τελευταία του, το
παλεύει. Δεν ξέρω κανέναν που σταματά να ελπίζει και λέει στον γιατρό «σταμάτα
την αγωγή, φώναξέ μου έναν παπά να τελειώνουμε»…
Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές
και ότι ο καθείς έχει δικαίωμα να επιλέξει πότε θα τελειώσει το μαρτύριό του.
Αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι είναι το ίδιο μαρτύριο να
είσαι φυτό στο κρεβάτι, με το «μαρτύριο» να σε παρατήσει ο γκόμενος. Όπως ούτε
μπορώ να δεχτώ ότι αποτελεί «μαρτύριο» το να έχεις χρέη.
Ειδικά το τελευταίο, με εξοργίζει. Το να αυτοκτονείς επειδή έχεις χρέη, είναι
η απόλυτη παραίτηση. Χώρια που το βρίσκω και εγωιστικό. Διότι με το να
αυτοκτονείς λόγω χρεών, δεν απαλλάσσεσαι αυτών, απλώς τα φορτώνεις στα παιδιά
σου που τα κληρονομούν. Είναι σαν να τους λες «τέκνα μου, εγώ κουράστηκα να
χάνω τον ύπνο μου εξ αιτίας των δόσεων που δεν μπορώ να ξεπληρώσω, άντε γεια,
βρείτε τρόπο να τα μπαλώσετε εσείς!» Κατ’ εμέ, είναι το χειρότερο παράδειγμα προς
μίμηση που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου.
Τώρα θα μου πεις, όποιος είναι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λέει, και
ότι αν ζούσα κι εγώ στην Ελλάδα που ο κόσμος έχει έρθει πάνω κάτω ή αλλού,
μπορεί να μην τα έγραφα όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Ίσως. Αλλά όπως και να ‘χει,
εξακολουθώ να θεωρώ την αυτοκτονία μη λύση. Η λύση είναι να παλεύεις να αλλάξεις
τη μοίρα σου. Όχι να την αποδέχεσαι. Και αν ο Έλληνας θέλει να αλλάξει, ας το
αποδείξει στις επερχόμενες εκλογές, ή τέλος πάντων ας επαναστατήσει με όλα τα
δυνατά μέσα. Ακόμα και με τη βία. Βιάστε τους πολιτικούς. Όχι τους εαυτούς σας.
Χθες, ο κύριος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα καταχειροκροτήθηκε. Με το μπαρδόν,
αλλά όσο συγκλονιστικός, λυπηρός και συγκινητικός κι αν ήταν ο θάνατός του (κι
εγώ βούρκωσα όταν διάβασα το μήνυμα που άφησε πίσω του), η πράξη του δεν ήταν για
χειροκρότημα.
Ίσως τον χειροκρότησαν για τη σκηνοθεσία της πράξης του, που είχε πολιτική
προέκταση. Αλλά γιατί κανείς δεν χειροκρότησε και τον Κύπριο που αυτοκτόνησε
χθες μέσα στο αυτοκίνητό του, στα μουλωχτά για τους ίδιους λόγους; Επειδή δεν
ήταν θεαματική η αποχώρησή του; Επειδή δεν άφησε γράμμα με συγκινητικό
περιεχόμενο; Επειδή ήταν μπανάλ ο τόπος που επέλεξε να αυτοκτονήσει (όσο να ‘ναι
άλλη αίγλη έχει το Σύνταγμα κι άλλη το σαραβαλάκι που πληρώνεις με leasing).
Η αυτοκτονία δεν πρέπει να επιβραβεύεται. Κατ’ εμέ, δεν θα έπρεπε καν να
προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να μην ηρωοποιείται ως πράξη
και να μην βρίσκει μιμητές. Μόνο όσοι πέφτουν μάχιμοι για το κοινό καλό αξίζουν
μνείας και ηρωοποίησης. Όχι όσοι παραδίνονται.
Μεγάλο θέμα άνοιξες Αντίχριστε. στο πανεπιστήμιο σε ένα μάθημα είχε πέσει συζήτηση αν η αυτοκτονία θέλει μεγάλη δύναμη (για να αφαιρέσεις την ίδια σου τη ζωή) ή μεγάλη αδυναμία (να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτά έχεις μπροστά σου).
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μένα είναι το δεύτερο. είναι εύκολο να πεθάνεις, καταπίνεις 20 χάπια, τραβάς ένα πυροβολισμό και τέλειωσε το θέμα.
τα χρέη, οι απογοητεύσεις, η καθημερινότητα, οι αρρώστιες, τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα είναι δυσκολίες που μπορεί να κρατήσουν μια ζωή. θέλει πολύ κουράγιο να παλεύεις μια ζωή.
Συμφωνώ με κάθε σου λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά ο 50χρονος που αυτοκτόνησε χθες στα Πολεμίδια με συγκλόνισε γιατί σκέφτηκα το βάρος που αφήνει στα παιδιά του. Πέραν του οικονομικού έχουν πλέον να πολεμήσουν και με τις ενοχές τους. Μου έχει πει άνθρωπος ότι σκέφτηκα να αυτοκτονήσω αλλά δεν το έκανα μόνο και μόνο για να μην το κουβαλούν τα παιδιά μου σε όλη τους τη ζωή. Πράγματι, οι συγγενείς όσων αυτοκτόνησαν ζουν όλη τους τη ζωή με τις τύψεις και την απορία αν μπορούσαν να το αποτρέψουν.
Το μόνο ελαφρυντικό είναι ότι με την ελπίδα της λύτρωσης δεν σκέφτονται καθαρά. Τι να πω...
Η αυτοκτονία είναι μια πράξη απελπισίας. Προϋποθέτει ότι το άτομο είναι σε τέτοια ψυχολογική διάθεση που δεν μπορεί να χειριστεί την πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα πίστευα ότι αυτά τα άτομα θα το μετάνιωναν αν συνειδητοποιούσαν τις συνέπειες της πράξης τους. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται...
Ωραίο κείμενο. Ευχαριστώ που το έγραψες. Εκφράζει πολλές από τις σκέψεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετά λεπτό θέμα όντως. Πολύ ωραία τα είπες. Σε κάνει να σκέφτεσαι τη βαρύτητα του να θέλει κάποιος να αυτοκτονήσει. Άλλοι το κάνουν για να αποδείξουν ένα σκοπό, άλλοι το κάνουν από εγωισμό και άλλοι απλά δεν το σκέφτονται καν. Άβυσσος η ψυχή (και η παράνοια) ενός ανθρώπου και δυστυχώς (ή ευτυχώς) δε μπορώ να κρίνω κανέναν (γιατί ποιά είμαι εγώ που θα καταδικάσει την πράξη κάποιου που θέλει να αυτοκτονήσει για τον ένα ή τον άλλο λόγο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχημο πράμα να φτάνεις σε τέτοια όρια. Θέλει περισσότερο κουράγιο και δύναμη να ζεις παρά να πεθάνεις.
Καλή σου μέρα Αντίχριστε!
Μάλλον όλοι αυτό σκεφτόμαστε σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι διάφορα που διαχωρίζουν την αυτοκτονία ανάλογα με το κίνητρο της.
Μπορώ να επιλέξω πως θα ζήσω και ως άνθρωποι είμαστε κ το μόνο είδος που μπορεί να επιλέξει τον χώρο τον χρόνο και τον τρόπο του θανάτου αυτοκτονώντας.
Ίσως είναι διαφορετικό να αυτοκτονείς επειδή κουράστηκες, επειδή έχεις χρέη, επειδή σε παράτησε ο γκόμενος από το να αυτοκτονείς πετυχημένος. Τον Λιαντίνη σκέφτομαι πάντα όταν κρίνω την ηθική της αυτοκτονίας. Και αν δεν έγινε αντιληπτό είμαι πολύ μπερδεμένη με το θέμα.
Ως άνθρωπως ο οποίος παραλίγο να χάσει τον καλύτερό του φίλο από αυτοκτονία (μετά βίας τον έσωσα), επέτρεψέ μου να παρατηρήσω ότι ναι μιλάς εκ του ασφαλούς. Μετά από την απόπειρά του, πέρασα αμέτρητες ώρες συζητώντας με τον φίλο μου για τα κίνητρα και την ψυχολογική κατάσταση που τον οδήγησαν στο να προσπαθήσει να τερματίσει την ζωή του, και άλλαξα εντελώς τον τρόπο που βλέπω το θέμα. Η αυτοκτονία είναι καθαρά εγωιστική πράξη, αυτός που την πραγματοποιεί βρίσκεται σε μια κατάσταση στην οποία και να θέλει δεν μπορεί να ενδιαφερθεί για το τι θα αφήσει πίσω του. Όσο αστεία και αν φαίνονται τα κίνητρα (ναι ακόμα και ο χωρισμός από ένα αγόρι), ο καθένας εκτίμά την κατάσταση του προσωπικά, και για την κρίνει ως άξια αυτοκτονίας, σημαίνει πως όσο παράλογη και αν φανεί στους άλλους, ήταν αρκετά σοβαρή για τον ίδιο ώστε να του κοστίσει την ζωή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι σκέφτεται και τι νιώθει ο άλλος, οπότε εαν αποφασίσει να τελειώσει την ζωή του, κατά την γνώμη μου οφείλουμε να δείξουμε το λιγότερο κατανόηση. Αυτό το κατάλαβα μετά την συνομιλία με τον φίλο μου και πιστέψτε με, εαν ήξερα τότε ότι ξέρω τώρα δεν θα τον έσωζα από την αυτοκτονία. Το μόνο που κατάφερα είναι να παρατείνω το βασανιστήριό του να ζει, αφού εως και σήμερα, 4 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν το ξεπέρασε ακόμα, αλλά είναι και χειρότερο. Εν κατακλείδι θέλω απλά να πω don't judge people, you're not inside their mind, you don't know how they feel.
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλω κάποιος να μου λύσει μια απορία. Γιατί όσοι ξέρω που έχουν δάνειο έχουν ασφάλεια ζωής που τους ζητέιται από την τράπεζα που θα δώσει το δάνειο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι για να αποπληρωθεί το δάνειο από την ασφάλεια;
Πλις εξηγήστε μου το τούτο...
@seeker: Αγαπητέ φίλε, δεν αμφιβάλλω ότι ο καθένας έχει τα δικά του και δικαιούται να θέσει τέρμα στη ζωή του όποτε αυτός γουστάρει. Το ξεκαθάρισα αυτό στο κείμενο, νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και πέρα σε μία κοινωνία ζούμε όλοι, βλέπουμε εικόνες και δικαιούμαστε να τις κρίνουμε. Ναι, κατά τη γνώμη μου ο θάνατος ενός πολεμιστή που "πέφτει" για την πατρίδα αξίζει πολύ περισσότερο από κάποιον ευάλωτο άνθρωπο που δεν μπορεί να αντέξει έναν χωρισμό και δεν νομίζω να χαίρουν και οι δυο της ίδιας εκτίμησης.
Από εκεί και πέρα, ο καθένας ό, τι θέλει ας κάνει, ολίγον με ενδιαφέρει κιόλας...
@ Moonlight μου, ναι, για δανεια στις τραπεζες παντα χρειαζεται ασφαλεια ζωης, η οποια ξεπληρωνει σε περιπτωση θανατου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρχουν, ομως, κι αλλοι τροποι δανεισμου οταν οι τραπεζες αρνουνται. Υπαρχουν οι τοκογλυφοι. Τζαι τζεινοι ειναι ανελεητοι τζαι μπορουν να φτασουν καποιον στην αυτοκτονια.
Ξερω ανθρωπο, ο οποιος αυτοκτονησε γιατι η αρρωστια της χαρτοπαιξιας, τον εχωσε μεχρι τον λαιμο στα χρεη σε τοκογλυφους. Τζαι φυσικα τραβουν τα παιθκια του, γιατι καμια ασφαλεια ζωης εν θα αποπληρωσει τους τοκογλυφους.
Δεν μπορω να κατακρινω καποιον που αυτοκτονησε. Συμφωνω, ομως, Χριστο οτι δεν πρεπει να προβαλλουνται οι αυτοκτονιες σαν κατορθωμα, ουτε να ωραιοποιουνται.
'Δεν ξέρω κανέναν που σταματά να ελπίζει και λέει στον γιατρό «σταμάτα την αγωγή, φώναξέ μου έναν παπά να τελειώνουμε»…
ΑπάντησηΔιαγραφή'
oute egw xerw alla akousa gia pollous, na min sou tyhei.
kai egw mnomizw oti milas ek tou asfalous, an kai symfwnw se kapoia simeia
oso gia to heirokrotima, den simainei oti epikrotousan ti ekane, isws na epikrotousan auta pou eipe sto gramma.
πριν 2 χρόνια που εζούσα στα ξένα ο συγκάτοικος μου που,στα 20 κάτι πτυχιούχος , ήταν τζιαι τζείνος ξενος, έχασε την δουλεία του. Οι φίλοι του εσταματήσαν να έρκουνται στο διαμέρισμα.Με τα ελάχιστα λεφτά που του εμείναν επλήρωνε το νοίκι τζιαι έτρωε καπίρες τζιαι πισκόττα για γεύμα για να επιζήσει . Στους 6 μήνες που έφηα , τζιαι ενώ έψαχνε παντού για δουλεία σε εστιατόρια , υπεραγορές, κλπ ήταν ακόμα άνεργος, σκελετομένος, απένταρος τζιαι απεγνωσμένος.Ο άνθρωπος πα στην απόγνωση του εν ηξέρεις τι μπορεί να κάμει.Εφκήκε Ξανθόπουλος η ανάρτηση αλλά όντως 'απόν απέξω του χορού, πολλά τραούθκια ξέρει'.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ με όσα έγραψες..
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είναι λύση η αυτοκτονία..
Οι άνθρωποι είναι ζώα τζαι η σύγκριση παίρνει το ζήτημα σε άλλες οδούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλετε να δούμε το θέμα ηθικά το πρώτο ερώτημα είναι 'η ζωή έσσει αξία;'. Αν η απάντηση εν ναι τότε η αυτοκτονία είναι ανήθικη. Όμως ένι; Η κακή ζωή, για το άτομο που την βιώνει, έσσει την ίδια αξία με την καλή ζωή; Τούτο εν βασικό ερώτημα πίσω που ούλλη τη συζήτηση. (δεν παίρνω θέση, εν μεγάλη κουβέντα, απλά λαλώ ότι ίσως να μεν ένι -για ούλλους)
Όμως, υπάρχουν ανθρώποι που λαλούν του γιατρού κανει πιον τζαι έν θέλω άλλα χάπια, άφησ' με να ησυχάσω. Νομίζω ότι τη συζήτηση για την ευθανασία/υποβοηθούμενη αυτοκτονία θα πρέπει να την κάμουμε σε κάποια φάση σύντομα στην Κύπρο.
Η κουβέντα που γίνεται τωρά όμως ένεν γενική, ένεν για ούλλα τα ήδη αυτοκτονίας. Η συζήτηση ηθικής εν έσσει θέση διότι (τωρά) δεν ψάχνουμε την ηθική.
Η συζήτηση ψυχολογίας έσσει όμως. Ο άνθρωπος, ο καθένας που μας, δεν εν παραμένει ζωντανός διότι η ζωή έσσει αξία αλλά διότι είτε μας αρέσκει η ζωή μας είτε έχουμε ελπίδα. Την ώρα που ο θάνατος διά παραπάνω ελπίδα (ή έξοδο που την έλλειψη ελπίδας) εμφανίζουνται οι αυτοκτονίες.
Τζαι δαμέ έρκουνται οι ευθύνες όσων αποφάσισαν να 'βοηθήσουν' την Ελλάδα. Διότι δεν είπαν του κόσμου εν άσσημα τα πράματα ας τα σάσουμεν. Δεν είπαν του κόσμου πότε εν να τελειώσει το μαρτύριο του.
Η αλήθκεια ένι ότι τα πράματα για την Ελλάδα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εν να βελτιωθούν σε κάποια φάση, όι στο πολλά απομακρυσμένο μέλλον. Αλλά ο κόσμος τωρά δεν το θωρεί διότι κάποιοι εσκεφτήκαν ότι έτσι εν ναν πιο... παραγωγικοί (;).
Η έρευνα δείχνει ότι πολλές φορές η δημόσια συζήτηση (όι η ατομική, με έναν θεραπευτή ή φίλο για παράδειγμα που προσπαθούν να αξιολογήσουν μια κατάσταση) για τες αυτοκτονίες επηρεάζει άτομα που ίσως να εν κοντά τζαι αυξάνει τες αν δεν γίνεται προσεκτικά (σε αντίθεση με άλλα ζητήματα). Όμως, η αύξηση στην Ελλάδα νομίζω ότι αναγκάζει μια κουβέντα διότι εν δραματική. Μιλούμε για ποσοστά 20-40% αύξηση σε σχέση με πριν 2 χρόνια (που είμαι με την εντύπωση -δεν είμαι σίουρος- ότι ήταν ήδη λίον αυξημένα λόγω της μέχρι τότε κρίσης).
Ίσως η συζήτηση να εν ο μοναδικός τρόπος να γίνει κάτι που τούτους που μπορούν να κάμουν κάτι.
<> Προσωπικά, πιστεύω ότι ένα μερίδιο ευθύνης έχουμε το και εμείς οι υπόλοιποι. αν μας έκοφτε λίο παραπάνω για τους ανθρώπους της κοινωνίας μας ίσως κάποια άτομα να ένιωθαν και να ήταν καλύτερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήρε φιλε με το συμπάθιο μια φορά δεν έγραψες για το πρόβλημα σου και άφηνες να νοηθεί ότι αν συνεχίσεις να το έχεις δεν ξέρεις αν θα αντέξεις και τι πρόκειται να κάνεις? και άφηνες να νοηθείς πράγματα...βέβαια και εδω λες για το θέμα αν κάποιος είναι φυτό του δίνεις άλλοθι...εγώ σου λέω αυτό, δεν είμαστε αρμόδιοι να διαχωρίζουμε αν κάποιος έχει άλλοθι για να αυτοκτονήσει ή όχι...ή απορρίπτουμε την αυτοκτονία ή όχι, ο κάθε ένας που το αποφασίζει, για τους λόγους του αν την δεχόμαστε έχει τα δίκαια του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυο πράγματα μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Και τα ζώα αυτοκτονούν. πχ. η ζεπρούλλα μου όταν πέθανε το ταίρι της έπαθε κατάθλιψη, σταμάτησε να τρώει και τέζαρε. Παράλογο για τη φύση να μην προστατέψει τη ζωή της αλλά να αποζητήσει το θάνατο από το μαράζι της, παράλογο και όταν ένας άνθρωπος τερματίζει τη ζωή του με ένα όπλο και πάλι από το μαράζι του.
2. Αν για εσένα το νόημα της ζωής είναι η προσφορά στο σύνολο, και για κάποιον άλλο η μεταθανάτια ζωή δίπλα στο Χρηστό με τον ίδιο τρόπο πολλοί θεωρούν την ζωή τους τυχαία και μάταια. Υπαρξιακά μιλώντας...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήChris,
ΑπάντησηΔιαγραφήsynmfwnw APOLYTA.
Angel
Προτελευταίε ανώνυμε, έχω απαίτηση από τους αναγνώστες μου να μπορούν να κατανοήσουν πότε μιλά η λογική, πότε το συναίσθημα και πότε το χιούμορ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάποτε είχα υπονοήσει ότι μπορεί να αυτοκτονήσω αν μεγαλώσει το πρόβλημα υγείας μου, θα ήταν σε μια στιγμή drama queen και θα το είχα κάνει εμφανές μέσα από το πνεύμα του κειμένου. Εν πάση περιπτώσει, το αν σκοπεύω ή όχι να αυτοκτονήσω δεν αναιρεί τη γνώμη που έχω για το θέμα.
Τέλος, γράφε ελληνικά.
"άφηνες να νοηθείς" - Θεέ μου πλέον!
@Τελευταίε ανώνυμε: Τραγικό το ότι συγκρίνεις τα ζώα με τον άνθρωπο. Μαζί μιλάμε, χώρια καταλαβαινόμαστε. Τα ζώα καλά κάνουν και αυτοκτονούν. Το ότι ο άνθρωπος κάνει το ίδιο είναι που με ανησυχεί.
Επίσης, αν κάποιος προτιμά να πιστεύει στο μύθο ότι άμα πεθάνει θα κάθεται με τον Ιησού σε κάποιο σύννεφο και θα πίνουν μπίρες, δεν νομίζω να έχει λιγότερο πρόβλημα από τη ζεπρούλα σου που αυτοκτόνησε.
Τα ακούσαμε όλα και σήμερα.
Η πίστη και η θρησκευτικότητα, τουλάχιστον η Χριστιανική, είναι κάθετα αντίθετη με την αυτοχειρία και συνεπώς εξ ορισμού δεν μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν. Άρα το επιχείρημα "αυτοκτόνησε για να πάει κοντά στο Θεό" είναι αστείο.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όπως ούτε μπορώ να δεχτώ ότι αποτελεί «μαρτύριο» το να έχεις χρέη."
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ μπορώ. Εν ανείπωτο/άπειρο/απερίγραπτο το άγχος του να μεν έχεις λεφτά, ειδικά όταν από εσένα εξαρτούνται κι άλλοι. Εγώ έτυχε δύο μέρες πριν πληρωθώ να είμαι ταπί του ταπιού τω ταπί ω ταπί και ένιωσα μια αύρα απελπισίας που δεν μπορούσα να αγοράσω το φάρμακο του μωρού που έπρεπε. Ειδικά οι οικονομικές δυσκολίες εν πηγή τεράστιου άγχους, κυρίως για τους άντρες (γιατί νιώθουν ότι αποτυγχάνουν ως στύλλοι του σπιτιού).
Η αυτοκτονία εν καθαρά λόγω απελπισίας, τζιαι η απελπισία κυριεύει κάποιους πολλά πιο εύκολα που άλλους. Η απελπισία εν ένα κράμα φοβερών συναισθημάτων (ντροπή, φόβος, αγωνία, "αβοηθησία") που πανδύσκολα παλεύκεται αν δεν περιβάλλεσαι που ανθρώπους που σε στηρίζουν/αγαπούν.
http://saikkopad.blogspot.com/2009/05/swiss-eyed.html
αντιχριστε συμφωνώ απόλυτα μ'αυτά που έγραψες και ειδικά με τα ΜΜΕ. Αυτό δεν πρέπει να βρίσκει μιμητές αλλά παράδειγμα προς αποφυγειν πρέπει να είναι. Ναι μεν συγκινητικός αλλά όχι άξιο χειροκροτήματος. Σάννα να μας λεν ότι εμπρός όσοι έχετε χρέη προβλήματα κλπ πάρτε ένα πιστόλι και τα υπόλοιπα θα είναι ιστορία...τρομέρα άναδρο. Βέβαια έχω μια φίλη μου που λέει ότι χρειάζεσαι μεγάλη δύναμη για να αποφασίσεις να πεθάνεις. Και φυσικά διαφωνώ. Η διαφορά μας με τα ζώα είναι ότι σκεφτόμαστε και βρίσκομαι λύσεις, δεν σημαίνει ότι δεν λύνεται κόβεται! Μπορεί απ' έξω του χορού πολλά τραγούδια να λέει δλδ δεν ξέρεις τι έκανε αυτους τους άνθρωπους να σαλτάρουνε αλλά και πάλι το θεωρώ ηττοπάθεια...παραίτηση που τη ζωή!
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ελληνικά μου μια χαρά είναι φίλε, απλώς βιάζομαι όταν γράφω και κάνω κάποια λαθάκια...όσον αφορά αυτά που γράφεις, το ύφος που τα έγραψες έδινε ένα μήνυμα ότι προς τα εκεί πας, τώρα για το εν λόγω θέμα της αυτοκτονίας, από τη μια λέμε διαφωνούμε, από την άλλη όταν ο καθένας μας φθάσει σε σημεία απόγνωσης από τη ζωή, από την κοινωνία, από ανθρώπους που εμπιστεύτηκε και αγάπησε...τότε δεν λέω ότι συμφωνώ στο να αυτοκτονήσει, αλλά συγνώμη δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν του βρίσκω και δίκαιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κάτι ακόμα...ναι κάποιος που αυτοκτονεί δεν είναι άξιος χειροκροτήματος, όμως άξιοι φτυσίματος είναι η πολιτεία, η κοινωνία, ο άνθρωπος γενικότερα που αφήνει τον άλλο να αυτοκτονήσει...γιατί πολλές φορές με την αδιαφορία μας, με την απόρριψη μας κλπ καθοδηγούμε κάποιον στην αυτοκτονία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου, δεν νομίζω να ευθύνεται η πολιτεία για την απόφασή σου να αυτοκτονήσεις, όπως δεν ευθύνεται η πολιτεία για την απόφασή σου να μην αυτοκτονήσεις. Για τις πράξεις σου ή τις παραλείψεις σου μόνο εσύ ευθύνεσαι. Όλα τ' άλλα είναι κουβέντες φιλολογικές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πώς η πολιτεία και η αδιαφορία της κοινωνίας μπορεί να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία. Σε αυτή την κοινωνία, όλοι στους ίδιους κινδύνους είμαστε εκτεθειμένοι. Όπως λέει και ο Δαρβίνος, επιβιώνουν αυτοί που προσαρμόζονται (ή τέλος πάντων αυτοί που επαγρυπνούν).
Κοίτα: σωστή η αυτοκτονία ή λάθος, αυτό που αλλάζει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η προσπάθεια του θανόντα να περάσει με το γράμμα του ένα μήνυμα κοινωνικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑτομική υπόθεση ο θάνατος, σύμφωνοι, αλλά όχι κατ' ανάγκην εγωιστική. Και ο παππούλης, Θεός σχωρέσ'τον, τα κατάφερε να ενοποιήσει ξανά τους αγανακτισμένους και να περάσει από το ατομικό στο συλλογικό. Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι.
Εμας εδώ είναι που δεν βρίσκει κανείς άνθρωπο για χαρακίρι. Ούτε καν από τύψεις δεν αυτοκτονούν. Πόσο μάλλον από απόγνωση.
φίλε αντίχριστε, όταν εσύ κάνεις τους προυπολογισμούς σου και λες ότι με τα δεδομένα που έχω μπορώ να κάνω τα τάδε δάνεια, και μετά ελέω κρίσης, μένεις χωρίς δουλειά και με χρέη...ποιος φταίει? θα μου πεις και εσύ που έκανες δάνειο, οκ, όμως κάποια ευθύνη έχει και η πολιτεία η οποία δεν διαχειρίστηκε σωστά το κρατος και έφερε τη χώρα σε αυτή την κατάντια...όσο για την κοινωνία, μήπως ζεις αλλού? δεν γνωρίζεις ότι στην κοινωνία που ζούμε η όποια διαφορετικότητα τυχάνει καχυποψίας, κοροιδίας και πολλών άλλων? η μήπως σε πείθουν οι εράνοι που κάνουμε και δείχνουμε στην τηλεόραση και λέμε ότι είμαστε πολύ ευαίσθητοι και άλλες μπούρδες? γιατί είναι πολύ εύκολο να ανοιξω το παράθυρο μου και να δώσω 2 ευρώ στον έρανο, στα φώτα, όμως δεν είναι εύκολο να αποδεκτώ το διαφορετικό στην τάξη του παιδιού μου, στην δουλειά μου, στη ζωή μου...οπότε τον διαφορετικό επιλέγουμε να τον απομονώσουμε και όχι να τον βοηθήσουμε...αν θες και άλλα μπορώ να σου γράφω ώρες
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε/η, το μόνο εύκολο είναι να τα ρίχνουμε πάντα όλα στην πολιτεία και στον συνάνθρωπο. Όλοι οι άλλοι δηλαδή που έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους γιατί δεν αυτοκτόνησαν; Γιατί δεν πήραν χάπια; Οι μαλάκες της υπόθεσης ήταν; Και ο άλλος που αυτοκτονεί ο καημένος και ο άξιος λύπησης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι έχουμε προβλήματα. Αν αυτοκτονούσαμε όποτε τα βρίσκαμε δύσκολα δε θα κάναμε άλλη δουλειά. Και η μαγκιά εκεί έγκειται. Να είσαι στο περιθώριο και να καταφέρνεις να ξαναπερνάς στο προσκήνιο.
ρε αντίχριστε, δεν είπα ποτέ ότι είναι άξιος θαυμασμού κάποιος που αυτοκτονεί, λέω ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν τους αδικώ και τόσο...τώρα ο κάθε άνθρωπος έχει τα βιώματα του...εγώ σε όσα πέρασα μέχρι τώρα φάνηκα δυνατός και τα ξεπέρασα...ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο όμως λέω μπορώ να κατανοήσω την πράξη....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποίος δεν έχει περάσει κατάθλιψη δεν μπορει να νιώσει το πως λειτουργεί καποιος που θέλει να δώσει τέρμα στη ζωή του. Δεν ξέρω αν θέλει δύναμη ψυχής για να το κανεις 'η αν δηλώνει αδύναμο άνθρωπο ...δεν μπαίνω σε αυτη την διαδικασία απονομής τίτλου ....Ήρωα 'η Αδύναμου. Η άποψη μου είναι ότι τον θάνατο δεν μπορω να τον νικησω την ζωή όμως ΜΠΟΡΩ !!! Μακαρι η αυτοκτονια να ήταν μια άγνωστη και δυσνοητη λέξη ενός λεξικου . Δεν είναι όμως .... Αλλα ποια είμαι εγω για να κρίνω τις πράξεις , τα συναισθήματα και το ψυχικό σθένος αυτών που παραιτηθηκαν απο την ζωή ;
ΑπάντησηΔιαγραφή