Φίλα Με Ακόμα

Νιώθω άβολα να σου γράφω πλέον τις τσαχπινιές μου με τη Μπρέντα, αφενός γιατί μας διαβάζουν διάφοροι γνωστοί, φίλοι και εχθροί και τους δίνουμε υλικό για κουτσομπολιό έτοιμο στο πιάτο, αφετέρου γιατί ακόμα και οι άγνωστοι που μας διαβάζουν, είναι πλέον γνωστοί μετά από πέντε χρόνια που λειτουργεί αυτό εδώ το γαμωμπλογκ. Τέλος πάντων, δικό μου είναι το μπλογκ, ό, τι θέλω θα γράφω και το μάτι σας στον κώλο σας.

Απόψε ήταν μια πολύ χριστουγεννιάτικη νύχτα. Άμα η νύχτα πάει καλά, θεωρείται χριστουγεννιάτικη ακόμα και αν έχουμε μέσα Ιουλίου. Πήγαμε με τη Μπρέντα να φάμε σε ιταλικό εστιατόριο. Και όπως μασουλούσαμε τις πίτσες και τα μακαρόνια μας, μπήκε σφήνα το felicita. Όπως ξέρεις, είναι το αγαπημένο τραγούδι και των δύο μας. Όταν το ακούω και την κοιτώ, νιώθω ότι η καρδούλα μου ζεσταίνεται και ότι στις φλέβες μου κυλά μέλι αντί για αίμα. Νιώθω μία απέραντη ασφάλεια, μία γαλήνη απερίγραπτη. Νιώθω την ευτυχία της στιγμής σε όλο της το μεγαλείο. Απίστευτο συναίσθημα.

Αλλά δεν είναι εδώ το θέμα. Όταν δειπνήσαμε και φύγαμε από το εστιατόριο, η Μπρέντα με πήγε με το αυτοκίνητό της στον χώρο στάθμευσης που πάρκαρα το δικό μου από το απόγευμα. Ήταν 10:00 το βράδυ. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και πριν καλά, καλά προλάβουν να ανακατωθούν τα σάλια μας και να σκάσουν σαν άγριο κύμα στον ουρανίσκο μας, πλάκωσαν οι μπάτσοι!

-Παναγία μου, θα πάθουμε σαν τον Πιτσιλλίδη!

-Δεν ισχύει αυτό που ακούστηκε, παιδί μου, βγήκε και το διέψευσε.

-Αυτός το διέψευσε, εμείς τι θα πούμε όταν μας μπουζουριάσουνε;

-Α, δεν ξέρω για σένα, πάντως εγώ τη μόνη αλλοδαπή που έβαλα στο αυτοκίνητό μου είναι η Φιλιπινέζα της μάνας μου.

-Μεταξύ των δύο μας, εσύ είσαι αυτή που περνιέται για αλλοδαπή. Που είσαι ξανθούλα και θα βγουν να πουν ότι τραβολογιόμουν στα πάρκινγκ με μια Ρουμάνα.

-Η αλήθεια είναι ότι μια φορά που άνοιξα το μαλλί στο κομμωτήριο και ήμουν ακόμα πιο ανοιχτόχρωμη, ήμουν σαν τη Ρουμάνα.

-Παναγία μου, έρχονται!

Το αυτοκίνητο της αστυνομίας μπαίνει στο πάρκινγκ κάνει μία μανούβρα, πλησιάζει τα αυτοκίνητά μας, παρατηρεί με διακριτικότητα ποιοι είμαστε και όπως ήταν, κάνει όπισθεν και φεύγει.

-Μα, τι μαλάκες! Τι άχρηστοι! Γι αυτό τους πληρώνουμε;

-Και τι ήθελες να κάνουν αγάπη μου, να κατεβούν να μας ανακρίνουν;

-Δεν είναι αστυνόμευση πόλης αυτή!

-Ψυχολογικά θα μας αφήσει ο Πιτσιλλίδης με αυτή την κουβέντα!

Αίφνης, το ραδιόφωνο παίζει το «Φίλα με ακόμα» του (αχώνευτου) Μουζουράκη.

-Α, δυνάμωσέ το, δυνάμωσέ το! Το «Φίλα με ακόμα».

-Φίλα με ακόμα!

Και συνεχίσαμε.