Post Για Τις Κοτζιάκαρες

Τα νέα της Κυριακής:

Πήγα και είδα το Kotziakaro Teza.

Πρόκειται για τη μεταφορά του έργου «Σεσουάρ για Δολοφόνους» στην κυπριακή πραγματικότητα. Δεν είχα δει το έργο στην Αθήνα, παρόλο που έκλεισε αισίως 7 χρόνια φέτος, και δεν είχα μέτρο σύγκρισης. Πάντως, αυτό που είδα ήταν εξαιρετικά προσαρμοσμένο στα μέτρα μας. Θέλω να πω, η απόδοση των χαρακτήρων, δηλ. του γκέι κομμωτή, του αμόρφωτου αστυνομικού, της χαζοβιόλας γκόμενας και της Λευκωσιάτισσας socialite ήταν κάτι παραπάνω από ρεαλιστικές, σε βαθμό που φωτογράφιζαν πρόσωπα από το περιβάλλον μου. Σημείωσε ότι είμαι απ’ αυτούς που δεν είδαν ποτέ στην τηλεόραση σειρά του Λώρη. Δεν είδα ούτε ένα επεισόδιο από «Αίγια Φούξια», ούτε «Πατάτες Αντιναχτές», ούτε «Την Πάτησα» κι έτσι δεν ήξερα τι να περιμένω. Σήμερα, όταν μετέφερα μερικές ατάκες σε συναδέλφους για να γελάσουν, μου είπαν ότι όλα αυτά είναι αστεία που ανακυκλώνονται κατά καιρούς στις διάφορες δουλειές του Λοϊζίδη, οπότε αν είσαι πιο σχετικός και πιο φαν, μπορεί να θεωρήσεις ότι βλέπεις μια απ’ τα ίδια.

Επίσης, να σου πω ότι η παράσταση παρατραβά, άρχισε στις 8:45 και τελείωσε στις 11:00 και ότι στο δεύτερο μέρος όπου συμμετέχει το κοινό και λέει ο κάθε τυχάρπαστος το μακρύ του και το κοντό του έπληξα φρικτά. Παρόλα αυτά, θα ήταν άδικο να πω ότι δεν γέλασα, ειδικά στο πρώτο μέρος δεν ήξερα πώς να κρύψω τα χαχανητά μου.

Αγόρασα το Περιοδικό με την Έρση Χριστόφια στο εξώφυλλο.

Η τελευταία φορά που αγόρασα αυτό το περιοδικό είχαμε έτος 1989 και ο κύριος ανταγωνιστής του ήταν η «Ενημέρωση». Έλα όμως που όταν πήγα στο περίπτερο και είδα αυτό το λαμπερό εξώφυλλο, τύφλα να ‘χει η Βουγιουκλάκη στις δόξες της, δεν άντεξα στον πειρασμό, το αγόρασα με κλειστά μάτια. Ιδού:

Η συνέντευξη δεν λέει τίποτα το ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα μηρυκασμό όλων των ακελικών κλισέ που ακούμε από τον Ιούλιο και έπειτα και των οποίων η βαρύτητα καταβαραθρώθηκε από την πραγματικότητα. Τα πέρασα στο ντούκου, ήταν σκέτο χάσιμο χρόνου, μία αναίσχυντη υποτίμηση της ανθρώπινης νοημοσύνης και ένας απροκάλυπτος εμπαιγμός προς τον μέσο πολίτη της Κύπρου. Λέει κάπου, ότι «η μόνη εύκολη λύση για τον Πρόεδρο θα ήταν να παραιτηθεί». Ενώ ας πούμε, το ότι παραμένει στην εξουσία ενός κράτους που δεν τον γουστάρει σχεδόν κανείς, είναι η απόλυτη σωτηρία μας. «Νιώθαμε σαν να βρεθήκαμε σε κατ’ οίκον περιορισμό!» λέει με παράπονο. Που να δεις πως θα νιώθεις όταν καταδικαστείς σε φυλάκιση για ανθρωποκτονία… Επίσης, περιγράφει με ύφος Βασιλάκη Καΐλα και Μάρθας Βούρτση τα δάκρυα του προέδρου όταν πληροφορήθηκε την έκρηξη. «Έκλαιγε σαν μικρό παιδί!» είπε. Και τώρα εγώ πρέπει να κοιμηθώ ήσυχος, που αντί να έχω πρόεδρο που μπορεί να προβλέπει, να προνοεί ώστε να αποτρέπει καταστροφές, πλαντάζει στο κλάμα. Ηγέτης να σου πετύχει!

Παρόλα αυτά, βλέποντας τη φωτογραφία στο εξώφυλλο, αλλά και την ένθετη φωτογραφία στη συνέντευξη, άρχισα να νιώθω μία ακατανίκητη συμπάθεια προς το πρόσωπο της. Είναι συγκινητικό να βλέπεις μία κυρία που σε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο θα πουλούσε σιάμισιη και λοκμάδες στη Λήδρας ή σίταρο στις Φοινικούδες, να ποζάρει με το άσπρο ταγιεράκι της μπροστά από τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της, αγέρωχη, λεβέντισσα σαν τη Μάλα Ζιμεντμπάουμ λίγο πριν την εκτέλεση στο Άουσβιτς. Θες δεν θες, τη συμπονείς. Ή τέλος πάντων τη λυπάσαι.

Αυτά. Κι άμα δεν σας αρέσει, περάστε το απόγευμα να σας δώσω τα €75 που σας χρωστώ για αμαύρωση της εικόνας του προέδρου και της συζύγου του.