Συμβόλαιο Εργασίας

Πήγα και είδα μία εξαιρετική παράσταση απόψε το βράδυ, το «Συμβόλαιο Εργασίας».

Είναι πολύ της μόδας τελευταίως οι διαδραστικές παραστάσεις, που ξετυλίγονται μπροστά σου σε αληθινό χρόνο και μάλιστα εκτός θεάτρου. Πέρσι είχαμε το «Όνειρο Θερινής Νυκτός» που ανέβηκε σε ένα περιβόλι, καθώς επίσης και τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» που ανέβηκε στο υπόγειο του Σατιρικού Θεάτρου. Φέτος έχουμε το ‘Συμβόλαιο Εργασίας’ που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα με Πέμπτη στα κτίρια της RAI.

Να σου πω την αλήθεια πήγα πολύ υποψιασμένος για το τι θα δω, και ήμουν ελαφρώς προκατειλημμένος ότι θα δω κάτι ανάλογο με τις παραστάσεις που ανέφερα πιο πάνω, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα και εξεπλάγην ευχάριστα. Η παράσταση αφορά στις συνθήκες εργασίας σε μία εταιρεία των ΗΠΑ, και διαδραματίζεται μέσα σε ένα χώρο συνεδριάσεων όπου στη μία άκρη του τραπεζιού κάθεται η υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού και στην άλλη άκρη, η υπάλληλος. Το κοινό, το οποίο κάθεται κατά μήκος του τραπεζιού, αισθάνεται πως ανήκει κατά κάποιον τρόπο στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας και παρακολουθεί την εξέλιξη της υπαλλήλου από την πρώτη μέχρι την τελευταία της μέρα.

Δεν θα δεις τίποτα το συγκλονιστικό, αλλά το έργο είναι τόσο έξυπνα σκηνοθετημένο και τόσο πρωτότυπα στημένο που δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς. Από την μεγαλύτερη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια όλα είναι προσεγμένα και μελετημένα, πρόκειται για ό, τι πιο άρτιο είδα σ’ αυτό το είδος θεάτρου. Πραγματικά συγχαρητήρια στους συντελεστές. Να γίνονται πιο συχνά τέτοια θεάματα στην τριτοκοσμική μας χώρα.

Να σου πω ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης εγώ είχα λυθεί στα γέλια, γιατί παραλλήλιζα αυτά που έβλεπα με αυτά που έζησα και ζω στις κυπριακές επιχειρήσεις και οργανισμούς και τα οποία ουδεμία σχέση ή ομοιότητα παρουσιάζουν μεταξύ τους. Ενδεικτικά, θα σου φέρω ως παράδειγμα μια σκηνή (μην ανησυχείς δεν πρόκειται για spoiler) όπου ουσιαστικά η προσωπάρχης ερευνά κατά πόσο η υπάλληλος αποδίδει το ίδιο όπως παλιά στην εργασίας της, κάνοντάς της διάφορες ερωτήσεις. Αμέσως θυμήθηκα μία γνωστή μου που σήμερα μου είπε ότι ο διευθυντής της μπήκε στο γραφείο της αλαφιασμένος και την ρώτησε αν μπορεί να του βρει μια κάσα για να πάρει σπίτι του, γιατί θα γεννούσαν τα κουνέλια του. Πάρε και κατάλαβε πού ζούμε και πού εργαζόμαστε: Στη φάρμα των ζώων.

Μόνο και μόνο που παραλλήλιζα αυτό που έβλεπα με τις δικές μου εμπειρίες ήταν αρκετό για να είμαι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης με το χέρι στο στόμα για ν’ αποφύγω τα αβίαστα γέλια.

Για Δευτέρα, πέρασα πολύ ωραία.