Αντικριστά στον Μακεδόνα κ τη Γλυκερία

Συναυλία Μακεδόνα, Γλυκερίας, Θεοφάνους στο αμφιθέατρο Λακατάμιας για τα παιδιά με αυτισμό.

Πιάνω τη Μπρέντα παραμάσχαλα και πάμε.

Στου διαόλου το κέρατο το αμφιθέατρο, επιστρατεύσαμε google earth για να το βρούμε. Κρυμμένο σε μια πολύ άσχημη περιοχή, αν μου άνοιγες απότομα τα μάτια και μου έλεγες «μάντεψε σε ποια πόλη είμαστε» δεν θες να ξέρεις την απάντησή μου.

Άδειο το αμφιθέατρο, με το ζόρι γέμισαν τα κεντρικά διαζώματα. Ο κόσμος στην πλειοψηφία του ήταν ηλικιωμένοι.

Η συναυλία άργησε 45’ να ξεκινήσει. Ξενέρωσα απίστευτα. Επιτέλους βγήκε μια διευθύντρια του φιλανθρωπικού ιδρύματος να μας καλησπερίσει και να δώσει την έναρξη. Διάβασε μία ομιλία. Πρέπει να έκανε τουλάχιστον τρία σαρδάμ στην ανάγνωση, έλεος!

Πρώτη μούρη στους επίσημους… Η Έρση Χριστόφια. Φίλε, δεν ντρέπονται τίποτε! Έκαναν την κυπριακή οικονομία εφάμιλλη αυτής του Πακιστάν, καλά, καλά δεν αναπαύτηκαν οι ψυχές των νεκρών στο Μαρί και η κυρία Έρση μας τριγυρνά στις συναυλίες. Αυτό είναι θράσος! Ήμουν που ήμουν ανήσυχος επειδή αργούσε να αρχίσει η συναυλία, όταν είδα και την Έρση, ήρθα κι έδεσα. Μου έκανε εντύπωση που μόνο δύο άτομα τη γιουχαΐσαμε. Επίσης, να σου πω ότι φορούσε το ίδιο μαύρο φουστάνι που φορούσε κι όταν συνάντησε τον Ομπάμα (θυμάσαι την υπέροχη φωτογραφία που είναι λες και είναι σε πόζα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό) και είχε τυλιχτεί μια άσπρη πασμίνα που ήταν και ό, τι πρέπει για σεμεδάκι τηλεόρασης. Η επιτομή του στιλ. Ο Χριστόφιας, φυσικά, δεν ήταν πουθενά. Αστειεύομενη μια κυρία που καθότανε μπροστά μου δήλωσε: "Περιμένουν να σβήσουν τα φώτα και ύστερα να τον φέρουν μέσα" και της απάντησα "Μπα, θα τον δούμε...ούτως ή άλλως θα φωσφορίζει το μαλλί του".

Αρχίζει η συναυλία. Ο Μακεδόνας πολύ καλός, αν και το «Μόνο Μια Φορά» δεν το λέει με την ίδια λεβεντιά που το έλεγε το 1991. Έκανε πολύ κέφι ομολογουμένως, με το ζόρι συγκρατούσα τη Μπρέντα να μη σηκωθεί όρθια και να χορέψει. Είπε και το «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα», είπε και το «θέλει άλλο τρόπο» καινούριο αγαπημένο, καθώς και το «ποδήλατο». Το «Φινάλε» που μου αρέσει τόσο πολύ, δεν το είπε!

Ύστερα βγήκε η Γλυκερία. Εγώ τη Γλυκερία τη βαριέμαι, το κοινό όμως ενθουσιάστηκε και ήταν ιδιαίτερα θερμό μαζί της. Δεν ξέρω πάνω από δύο τραγούδια της, οπότε έπληξα. Να φανταστείς, το «εγώ έχω τα στολίδια μου, τα δαχτυλίδια μου και ό, τι πω» που το ξέρω, δεν το είπε. Ούτε εκείνο το… «οι καρδιές μας χορεύουν ταγκό». Η κατάσταση σε κάποια φάση ξέφυγε, κόσμος και ντουνιάς σηκωνόταν από τις θέσεις του, κατέβαινε στη πλατεία του αμφιθεάτρου και χόρευε σαν να ήταν στα μπουζούκια. Την αρχή έκανε ένας κύριος που χόρεψε ζεϊμπέκικο, ύστερα μια παρέα κοριτσιών που χόρεψαν σούστα και ήταν να μην γίνει η αρχή. Σε κάποια φάση έπιασαν τα τσιφτετέλια, πετούσαν και χαρτομάντιλα στον αέρα (απορώ πού τα βρήκαν;) και το μόνο που έλειπε από το σκηνικό ήταν η αρκούδα με το ντέφι.

Και στο φινάλε, ο Θεοφάνους. Μα, πόσο τον παραδέχομαι! Είναι ό, τι καλύτερο βγάλαμε μετά τη Βίσση. Έκατσε στο πιάνο, έπαιξε Ρέμο, έπαιξε Τερζή, στη Θεοδωρίδου δεν άντεξα, καταμεράκλωσα. Όταν άρχισε η «κόκκινη γραμμή» η Έρση Χριστόφια σηκώθηκε κι έφυγε. Σουρεάλ! Αυτό το σόι ούτε συνεννοημένο να ήταν, δεν το πιάνει κανένας στην πρόκληση εγκεφαλικού και γέλωτα.

Ο Θεοφάνους στο τέλος μας έπαιξε το «Σ’ αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα» καθώς και τα «μελισσιά τα μμάθκια». Το κοινό επιτέλους ξύπνησε. Γιατί τόση ώρα με το ζόρι να τραγουδήσουν ένα ρεφραινάκι χωρίς να ψυχομαχήσουν. Στα παραδοσιακά τραγούδια όμως, ξυπνά μέσα μας ο βρακάς και ξεσπαθώνουμε. Ειδικά στο «Ούλλα χαλάλι σου» το κοινό διέτεινε και το χέρι του προς τους τραγουδιστές θέλοντας να τονίσει την αγάπη του. Sweet.

Στο τέλος όλοι όρθιοι αποθέωναν τον Θεοφάνους ο οποίος βούρκωσε και δεν μπορούσε να το κρύψει. Τελείωσε η συναυλία, αγοράσαμε από τους πλανόδιους σιταροπούλα (=καλαμπόκι) στα κάρβουνα και γυρίσαμε σπίτι.

Ακόμα δίνω μάχες με την οδοντογλυφίδα και την οδοντοστοιχία μου.