Και Βλέπω Κάτι Όνειρα...

Τα όνειρα που βλέπω είναι υπερπαραγωγές. Έχουν σενάριο, σκηνικά, αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι απλά μια κατάσταση συναισθήματος πόνου ή χαράς. Είναι ολόκληρη θεατρική παράσταση, ολόκληρη ταινία.

Ψες είδα όνειρο ότι καβγάδιζα με τη μάνα μου, για να με αφήσει να πάω να κοιμηθώ στη γιαγιά μου, όπως έκανα όταν ήμουν 8 χρονών. «Μα, θα πας να κοιμηθείς στη γιαγιά σου, 30 χρονών άνθρωπος;» «Τι σε νοιάζει, μάνα μου εσένα; Εγώ θέλω να πάω να κοιμηθώ στη γιαγιά μου! Λογαριασμό θα σου δώσω;» «Ε, άμα δεν σε κόφτει που θα κοιμηθείς στο πάτωμα, πάνω στα παλιοσανίδια, πήγαινε».

Όταν ήμουν μικρός κοιμόμουν συχνά στη γιαγιά μου, η οποία μου έστρωνε παπλώματα μπροστά στο κρεβάτι της, στο έδαφος, πάνω στα παλιοσανίδια του πατώματος για να κοιμηθώ. Δεν είχα καλύτερο. Πίσω στο όνειρο όμως.

Σηκώθηκα και πήγα στο σπίτι της γιαγιάς μου να κοιμηθώ μαζί της (σημ. το σπίτι της δεν υπάρχει πλέον, το κατεδαφίσανε πριν 7 χρόνια). Βρίσκω τη γιαγιά μου στην κουζίνα να μαγειρεύει, και ήταν και πολύ νέα. «Στρώσε μου, γιατί θα κοιμηθώ εδώ απόψε» της είπα.

Όσο η γιαγιά μου έστρωνε, εγώ περιπλανιόμουν μέσα στο σπίτι της (ήταν αρκετά μεγάλο) και μπήκα στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης να «εξερευνήσω» τα βιβλία, όπως έκανα μικρός. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και τι βλέπω; Ένα κρεβάτι με το πτώμα του πατέρα μου! Και με πλημμυρίζουν σκέψεις: «Τι γυρεύει το πτώμα εδώ, καταχωνιασμένο; Και γιατί δεν είναι θαμμένος; Γιατί κάναμε την κηδεία, αφού το πτώμα εδώ; Ήταν δηλαδή, άδειο το φέρετρο; Να γιατί η μάνα μου δεν ήθελε να έρθω να κοιμηθώ στη γιαγιά μου, για να μην ανακαλύψω το πτώμα!»

Έστεκα και τον κοίταζα και απορούσα. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα του δωματίου και ποια μπαίνει μέσα; Η Λόρι! Η Λόρι είναι η καθαρίστρια στον οργανισμό που δουλεύω. Άνοιξε την πόρτα με συστολή, μπήκε μέσα με την σφουγγαρίστρα και άρχισε να σφουγγαρίζει… το χαλί! Κοιτούσα και απορούσα. Πώς βρέθηκε τώρα η καθαρίστρια της δουλειάς στο σπίτι της γιαγιάς μου; Λες να δουλεύει και εδώ; Μα, δεν θα το ήξερα; Ώσπου να τα σκεφτώ όλα αυτά, η Λόρι άρπαξε από το κομοδίνο του πατέρα μου ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι και το ήπιε. «Τι ζώον! Τι βρομιάρα! Πίνει τον χυμό του πεθαμένου! Να δούμε πόσους μήνες είναι εκεί παρατημένος και ληγμένος!» Σκέφτηκα.

Προσπαθούσα να συνδέσω μεταξύ τους τις εικόνες, όταν ξαφνικά η Λόρι πλησιάζει τον πατέρα μου, που είχε τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος και προσπαθεί να του τα περάσει κάτω από το σκέπασμα για να μην κρυώνει. Τα παίρνω στο κρανίο, αρχίζω και της φωνάζω: «Τι κάνεις εκεί, κόρη μου; Μην τον αγγίζεις εν πεθαμένος! He’s dead! He is dead!» Τρομάζει η Λόρι, αρπάζει τη σφουγγαρίστρα και φεύγει.

Καθώς φεύγει, παρατήρησα το πτώμα ότι χαμογέλασε. Λέω, έχει γούστο. Αναφωνώ: «Ρε, ζεις;» Είδα τις συσπάσεις του προσώπου του να τον προδίδουν. Ξαναχαμογελά. «Ρε παπά, ζεις;» Δεν αντέχει, σκάει στα γέλια. Νευριάζω κι άλλο: «Ρε, μα μου παίζετε θέατρο; Τι γίνεται εδώ;»

Ανοίγει τα μάτια του ο πατέρας μου, ο οποίος υποκρινόταν τον πεθαμένο, και αρχίζει να γελά. Χαχαχαχα, χαχαχαχαχα, τον έπιασε το σπαστικό το γέλιο. Εγώ να απορώ ακόμα, να μην καταλαβαίνω τι γίνεται. Μου λέει: «Βασικά, προλάβαμε και διαδώσαμε ότι πέθανα και ήταν ντροπή να το αναιρέσουμε!» Μένω άναυδος: «Δηλαδή, τόσο καιρό κάθεσαι και μου παίζεις το πτώμα επειδή ντρεπόσασταν να πείτε στους γνωστούς μας ότι τελικά δεν πέθανες;» «Ιδέα της μάνας σου!» μου απαντά. «Ο Θεός να σας ελεήσει και τους δύο! Δηλαδή τόσον καιρό μας περιπαίζετε; Και τόσον καιρό ακούς και τι λέμε;» Μου έγνεψε καταφατικά. «Να ζήσετε!»

Ήταν ακόμα μέσα στο κρεβάτι και με κοίταζε. Ήταν νέος, ακμαίος και με δέρμα 35αρη, το πολύ 40αρη. Πάνω που πήγα να βγω από το δωμάτιο να ανακοινώσω του κόσμου ότι ζει, ξύπνησα.

Πήγα και το διηγήθηκα της μάνας μου σήμερα το πρωί, και αποφάνθη ότι «μου φανερώθηκε» επειδή αύριο, μεθαύριο έχει μνημόσυνο. Βλακείες όμως, γιατί εγώ τον βλέπω όνειρο μέρα παρά μέρα. Τα μνημόσυνα γίνονται κάθε μέρα. Πάντως, τέτοιο όνειρο, με υπόθεση και σενάριο και ολόκληρες ατάκες, είχα καιρό να δω!