Βιβλικές Καταστροφές

Στοιχειώθηκα από τις εικόνες της Ιαπωνίας τον τελευταίo καιρό και έκατσα και σκέφτηκα πως θα ήταν αν έβρισκε και την Κύπρο κάποια ανάλογη καταστροφή στο εγγύς μέλλον. Μπήκα στο photoshop και πραγματοποίησα τις φαντασιώσεις μου. Του έδωσα να καταλάβει. Ιδού κάποιες καταστροφές που πιθανόν να μας βρουν:

Πλημμύρες. Εδώ όπως βλέπετε έχει πλημμυρίσει όλη η λεωφόρος που περνά μπροστά από το Ζοο (δεν ξέρω όνομα), κατά μήκος των ενετικών τειχών. Κοίτα τι όμορφα! Η στάθμη ανεβαίνει, ανεβαίνει, φτάνει μέχρι τον 4^ο όροφο του Ζοο και πνίγονται όλες οι κρατήσεις!

Εδώ βλέπουμε το Capital Center στο κέντρο της πρωτεύουσας. Εκεί, αν δεν απατώμαι στεγάζεται ο Kiss FM. Ο Kiss FM, είναι ραδιοσταθμός. Και τι παθαίνει ένας ραδιοσταθμός αν του βάλουμε βόμβα; Εκπέμπει ράδιο-ενέργεια! Μία θανατηφόρα ουσία υπό μορφή καπνού. Βασικά, πρόκειται για λαϊκά τραγούδια στη διαπασών που εκρήγνυνται και απελευθερώνουν τσιφτετέλια και ζεϊμπεκιές τα οποία σκοτώνουν όσους βρίσκονται σε ακτίνα χιλιομέτρου με τα ντεσιμπέλ τους. Όσοι πίνουν καφέ εκείνη τη στιγμή στη Μακαρίου... Τον ήπιαν! Θα πεθάνουν από Άντζελα και ΛΕΠΑ!

Και φυσικά, το προφανές. Το προεδρικό μέγαρο ή τέλος πάντων, αυτό το πράμα, πνίγεται! Δεν είναι υπέροχο το θέαμα; Εδώ δεν έχουμε tsunami... Έχουμε tsutsunaki. Κάτι σαν τσουνάμι, αλλά πολλαπλασιασμένο επί χίλια. Πρόκειται για την πολιτική της πλάκας που ακολουθούμε σήμερα και η οποία μας οδεύει στην καταστροφή. Ένα κύμα που όταν μας καλύψει θα είναι σαν τσουτσουνάκι, στο πολύ τεράστιο, κοινώς, μεγάλη βιλιά! Δεν θα προλάβουμε να πούμε «μανά!» Έλα κύμα πάρε με, και μες την αγκαλιά σου πάλι βάλε με...

Θα σκεφτώ κι άλλα καλύτερα στο μέλλον και θα τα ποστάρω εν καιρώ.

Ιστορίες του Στρατού

Στον στρατό είχαμε έναν στρατιώτη, τον Κυριάκου που ήταν πολύ θρήσκος. Πήγαινε κατηχητικό μια ζωή, ζητούσε άδεια για να πάει διακοπές στο Άγιο Όρος και τέτοια. Ήταν ένας μπούλης με γυαλιά, που δεν μπορούσε να τρέξει ούτε εκατό μέτρα χωρίς να πέσει κάτω και ο μόνος τρόπος να τον σώσεις απ’ αυτά που βλέπεις στο στράτευμα ήταν να τον κάνεις γραφέα. Τον έμπηξαν σε ένα γραφείο να κάνει τον γραφιά και έτσι έβγαλε τη θητεία. Όταν είχα υπηρεσία στο στρατόπεδο καθόμασταν μαζί και μου έλεγε κάτι ιστορίες για θαύματα αγίων και λοιπά τα οποία άκουα δήθεν με προσοχή. Έπεφταν άγρια debates περί ύπαρξης Θεού μαζί του. Είχαμε κι έναν άλλον φαντάρο παρών στις συζητήσεις, που είχε χάσει τη μάνα του και έλεγε ότι δεν υπάρχει Θεός και αυτός του απαντούσε:

- Υπάρχει Θεός, φίλε μου! Αλλά σε δοκιμάζει για να δει αν αντέχεις!

- Και γιατί δεν σε δοκιμάζει εσένα και μόνο εμένα έβαλε στο μάτι;

- Δοκιμάζει κι εμένα καθημερινά!

- Άμα πεθάνει η μάνα σου, ξαναμιλούμε.

Από μέσα μου πλάνταζα στο γέλιο. Αυτό δεν ήταν θητεία, εκπομπή της Θρασκιά ήταν! Να φανταστείς, βάζαμε τον Κυριάκου από σπόντα, κάθε βράδυ να λέει την προσευχή και όσο αυτός απάγγελλε με πάθος ψάλτη και 100 διακόνων, το υπόλοιπο στρατόπεδο άρχιζε να βογγά καβλιάρικα για να τον εκνευρίσει. Αυτός έκανε ότι δεν άκουε τα «αχ» και τα «μμμ» και κάθε που τελείωνε και έλεγε «αμήν», το στρατόπεδο ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και επευφημίες. Μέχρι και «όλε» του φώναζαν οι στρατιώτες.

Σκληρή η ζωή για τέτοιους στον στρατό.

Στον στρατό είχαμε και τον Γαβριήλ, έναν στρατιώτη που όποτε τον έβλεπες απορούσες πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε μπάνιο. Είχε σγουρό μαλλί, τόσο βρόμικο μέσα στο οποίο έβρισκες ό, τι ήθελες. Από έντομα μέχρι γαριδάκια, ή τέλος πάντων απομεινάρια αυτών! Φορούσε τα άρβυλά του μονίμως άδετα, το πουκάμισο της παραλλαγής ήταν μονίμως ξεκουμπωμένο, ένα σίχαμα! Για να καταλάβεις, μας έλεγε ότι ο πατέρας του έχει κοπάδια στο χωριό και άμα καβλώσει δεν καταλαβαίνει Χριστό, υπονοώντας ότι το κοπάδι του υποφέρει συχνά από τις κάβλες του. Και δεν τα έλεγε για πλάκα, άμα τον έβλεπες σε έπειθε ότι πηδούσε ό, τι έβρισκε.

Μια μέρα, ο Κυριάκου και ο Γαβριήλ έπρεπε να πάνε περίπολο μαζί. Χαχαχα! Γελάω μόνο που το θυμάμαι. Ήρθαν στο δωμάτιο του Αξιωματικού Υπηρεσίας να χρεωθούν πυρομαχικά και το θέαμα ήταν όλα τα λεφτά. Ο Γαβριήλ σαν ανάποδο γαμώτο και ο Κυριάκου σαν λυκόπουλο που ετοιμάζεται για περιφορά επιταφίου. Ανοίγει η πόρτα του δωματίου απότομα, μπαίνει μέσα ο Κυριάκου αλαφιασμένος και αρχίζει να φωνάζει: «Κύριε Δόκιμε, Κύριε Δόκιμε!». Τι θέλεις, γιε μου, και φωνάζεις; Τον ρώτησα. Άφριζε σαν να του φανερώθηκε ο εξαποδό. Μου δείχνει τον Γαβριήλ. Γυρίζω και τι βλέπω; Τον Γαβριήλ με το τσιγάρο στο στόμα να κρατά ένα πορνοπεριοδικό και να το προτάσσει στη μούρη του Κυριάκου. «Δες εδώ μουνί ρε! Κοίτα το μουνί!» Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Κυριάκου ήταν στριμωγμένος σε μια γωνιά του δωματίου και προσπαθούσε να αποφύγει το θέαμα. Ο Γαβριήλ του είχε κολλήσει το περιοδικό στη μούρη. «Κοίτα ρε, το μουνί!»

Εν τω μεταξύ, εγώ να μην προλαβαίνω να αντιδράσω. Να χτυπούν τα τηλέφωνα του διοικητηρίου, να πρέπει να μιλήσω με επόπτες, να επιθεωρήσω εξοδούχους που περίμεναν στωικά το εξοδόχαρτο, να κατεβάσω τη φρουρά, ένας χαμός! Και μέσα σε όλα να φωνάζω: "Γαβριήλ, φύγε το μουνί από τη μούρη του Κυριάκου, λέω! Βρε, θα θυμώσουν όλοι οι Αγίοι που ξέρεις!" Κωμωδία.

Χαχαχαχα! Άλλο να στο περιγράφω κι άλλο να το ζεις! Δεν θέλω να ξέρω πως πέρασαν δύο ώρες στο περίπολο τα δυο τους!

Είναι να απορείς πού κυκλοφορούν αυτές οι μορφές στην πραγματική ζωή. Τα άτομα που γνωρίζεις στον στρατό, δεν υπάρχουν. Είναι φαντάσματα. Τα ζεις για 2 χρόνια, όσο διαρκούσε τότε η θητεία και μετά εξανεμίζονται. Τις προσωπικότητες του στρατού εγώ δεν τες ξανασυνάντησα μετά τον στρατό. Είναι να απορείς τι κάνουν αυτές οι ψυχές! Σήμερα είναι η μέρα που αναπολώ τέτοιες ιστορίες. Και είναι άπειρες. Ένα θα σου πω: Ζω για την ημέρα που θα μπορώ να σου περιγράψω την ιστορία με το χαλασμένο λέιζερ στην επιθεώρηση του Ταξίαρχου! Κάτσε να διαλυθεί εντελώς ο στρατός και θα πούμε τα άπειρα!

Καλά μου λέγανε μια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε! Θα πάρω τους Δόκιμους να πάμε για καφέ ASAP!

PS: Τα ονόματα των φαντάρων είναι φανταστικά.

Ειρήνη στο Αμήν

Ειρήνη Χαραλαμπίδου.

Αχ, Ειρήνη Χαραλαμπίδου!

Παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες γύρω από την κόντρα σου με τον Παπαδόπουλο και θέλω να πάρω θέση, αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι γενικότερα να σε πιάσω στο στόμα μου, γιατί έτσι όπως σε βλέπω στα κανάλια και στα περιοδικά να υποστηρίζεις τις θέσεις σου με τόσο μένος και πάθος, νιώθω ότι θα κάνεις ένα χρααααπ με τα νύχια σου, θα πεταχτείς απ’ την οθόνη και θα με κάνεις μια χαψιά. Θυμάσαι τη Σερτάμπ στη Γιουροβίζιον το 2003; Χόρευε με τα χανουμάκια το “every way that I can” και νόμιζες ότι θα σε φάει. Ε, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, με το συμπάθιο κιόλας.

Θέλω να σου πω κάτι, πριν με πεις κι εμένα εμπαθή. Εγώ σε συμπαθούσα. Μεγάλωσα στα 80ς, μπροστά από μια τηλεόραση Nortmende, όπου μεσουρανούσες σαν μία πραγματική Βουγιουκλάκη της κυπριακής τηλεόρασης. Περίμενα πως και πώς να έρθει το Σάββατο, για να δω τις ‘Τρεις Χάριτες’, οι οποίες σου έκαναν ένα υπέροχο lead in στο ‘Ευχάριστο Σαββατόβραδο.’ Lead in σε μία ιστορική εκπομπή, που μπορεί εκ των υστέρων να την περιπαίζουμε, αλλά οφείλουμε να την παραδεχτούμε για τα όσα πρόσφερε τότε στη μέση κυπριακή οικογένεια. Τι ωραία και αθώα που ήταν όλα τότε! Ερχόταν ο Andy Paul του ‘Άννα, Μαρία, Λένα’ και του έπαιρνες συνέντευξη. Ερχόταν ο Γερολυμάτος (ποιος να μου το έλεγε ότι σήμερα θα ήταν και πάλι επίκαιρος), ερχόταν ο Πέτρος Τζαμτζής, η Ευρυδίκη που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, ακόμα και η Βίσση μου σας καταδεχόταν! Πατούσες κι εσύ τα κουμπάκια σου, μοίραζες δίλιρα και τρίλιρα στις γιαγιάδες και στις θειες μου, μας έριχνες κι ένα επεισόδιο της Ριρίκας και της κυρίας Σάσας και μέναμε όλοι ευχαριστημένοι! Εγώ σε συμπαθούσα. Και σε συμπάθησα ακόμα περισσότερο όταν έμαθα ότι παντρεύτηκες τον συνθέτη του ‘Άσπρο-Μαύρο’ που για μένα αποτελεί τον εθνικό ύμνο των παιδικών μου χρόνων.

Τι πήγε λάθος; Τι;

Έφυγα να πάω να σπουδάσω και επιστρέφοντας βρήκα μια Ειρήνη να κάνει μια πολιτική εκπομπή στο ΡΙΚ (η οποία μπορεί να έθιγε θέματα ταμπού, αλλά ήταν 100% κατευθυνόμενη και αυτό διατρανώνεται από το Κόμμα με το οποίο κατεβαίνεις στις εκλογές σήμερα), στην οποία προσκαλούνταν πολιτικοί με τους οποίους αντί να συζητάς, στην πλειοψηφία του χρόνου προσπαθούσες να τους πείσεις να σου απαντήσουν επί της ουσίας και όχι να μιλήσουν γι αυτά που οι ίδιοι ήθελαν. Βασικά, ήταν μια εκπομπή νηπιαγωγείου, στην οποία έπαιζες τον ρόλο της δασκάλας η οποία προσπαθούσε να πείσει τα μωρά να σκάσουν και να απαντήσουν σε αυτά που τους ρωτάει. Αναμφίβολα, δεν φταις εσύ που οι κατάπτυστοι πολιτικοί μας ήταν ανάξιοι να επικεντρωθούν στην ουσία της συζήτησης. Εσύ φταις στο ότι όλο αυτό το ονόμασες «εξέλιξη» της πορείας σου. Φοβερή εξέλιξη, τι να σου πω! Έτριξαν τα κόκκαλα του Φρέντυ Γερμανού! Και απαξιώνεις το τόσο γλυκό και cult ‘Ευχάριστο Σαββατόβραδο’ με κάθε ευκαιρία -σε είδα στην εκπομπή της Αριστοτέλους που προσπαθούσες να "δικαιολογήσεις" την παρουσία σου εκεί ως επαγγελματικό ατόπημα της νιότης- με αποτέλεσμα να με ακυρώνεις σαν τηλεθεατή!

Και με νευριάζεις γιατί μου χαλάς τη φαντασίωση! Αν εσύ η ίδια θεωρείς ότι πρέπει να δικαιολογείς την παρουσία σου στο ‘Σαββατόβραδο’ με κάθε ευκαιρία είναι σαν να με βγάζεις εμένα μαλάκα που καθόμουν και σε έβλεπα! Είναι σαν να λες «για την ηλικία μου καλή χαζομάρα ήταν, αλλά τώρα σοβαρεύτηκα, ας καεί το αρχείο του ΡΙΚ ουδόλως θα στεναχωρηθώ!» Αυτό μου εκπέμπεις, γι αυτό σήμερα με έχασες!

Δεν γίνεται μία σταρ (Σταρ όσο το επιτρέπει η κυπριακή πραγματικότητα) της τηλεόρασης να νομίζει ότι «εξελίχτηκε» επειδή το γύρισε στην πολιτική! Και μάλιστα, στην πολιτική της Κύπρου! Σαλιγκάρια και καππάρι να έβγαινες να μαζέψεις, μεγαλύτερη εξέλιξη θα είχες! Χαλάς τον μύθο σου.

Και όχι μόνο το γύρισες στην Κυπριακή πολιτική, αλλά κατεβαίνεις στο τερέν με το ΑΚΕΛ! Η νύχτα κατεβαίνει, με μαύρο φερετζέ! Με το ΑΚΕΛ: «Το μόνο κόμμα που δεν έχει λερώσει τα χέρια του με αίμα» όπως δήλωσες στην εκπομπή του Δημόπουλου, περήφανα. Επειδή ακριβώς «ένιπτε τας χείρας του σε όλες τις κρίσιμες μάχες της ιστορίας μας» θα συμπλήρωνα εγώ! Αλλά, ΟΚ, De gustibus et coloribus non est disputandum!

Η Θεοδωρίδου μέχρι το 2000 τραγουδούσε Τριαντάφυλλο, «μην γυρίσεις ξανά», «ένα σπίτι καίγεται, παίρνει η ζωή μου φωτιά» (Τα ξέρεις, σας θυμάμαι να χορεύετε μαζί με τη Νατάσα τσιφτετέλια στο Antenissimo) και όταν ξαφνικά «εξελίχθηκε» και απαγόρευσε τα γαρύφαλλα για να «ερμηνεύσει» Ρεμπούτσικα φορώντας Μπέρμπερις, από κάτω καθόταν μόνον ο Φουστάνος! Αυτό δεν σου λέει κάτι; Δεν μπορούμε όλα να τα κάνουμε εξίσου καλά, αγαπητή μου! Μια χαρά κυριαρχούσες στην ποπ τιβί και σε αγαπούσαμε. Γύρνα πίσω. Γιατί, αν ό μη γένοιτο δεν εκλεγείς, μόνο σε telemarketing σε βλέπω! Να πουλάς χαλιά σαν την… δεν ξέρω κι εγώ πως τη λένε!

Πριν σε αποχαιρετήσω, να σου πω ότι σου βρίσκω πλήρες δίκαιο στην κόντρα με τον Παπαδόπουλο κι όσο κι αν προσπαθώ να του βρω άλλοθι, δεν τα καταφέρνω. Βρήκα άνανδρη την επίθεση, ειδικά εφόσον εκκρεμούσε θέμα υγείας σου. Περαστικά. Παρόλη την απογοήτευση που μου έδωσες, εντούτοις θαυμάζω το πώς βρίσκεις ακόμα το κέφι και τη δύναμη να απαντάς στις διαβολές και να μάχεσαι.

Αλλά, να ξέρεις! Κάθε φορά που έρχεσαι σε πολιτική αντιπαράθεση, ένα δελφίνι ανοιχτά της Πάφου, τρώει μία βιντεοκασέτα με «Χαρούμενη Πρωτοχρονιά» και πεθαίνει.

Κακοπροαίρετο δεν θα με έλεγα. Λίγο πικρόχολο ίσως, αλλά κι εσύ ώρες, ώρες πας γυρεύοντας...

1821: Πίσω από τις Κάμερες

Το 1821 είναι πολύ της μόδας φέτος.

Αν παρακολούθησες το εν λόγω ντοκιμαντέρ στον Skai, ή αν διάβαζες λίγο Θοδωρή Γεωργακόπουλο στο yupi, καθώς σέρφαρες ανάμεσα στα μπούτια της κάθε μοντέλας που προωθεί η imako, θα παρατηρούσες συχνές αναφορές στην ελληνική επανάσταση. Μπήκα κι εγώ στο κλίμα φέτος, όλως τυχαίως, αφού αγόρασα ένα βιβλίο του Θεόδωρου Παναγόπουλου με τίτλο: «Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας» στο οποίο περιγράφεται όλο το backstage της επανάστασης. Κάτι σαν «τα κουτσομπολιά του 1821». Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, σου παραθέτω πληροφορίες που διάβασα και εντυπωσιάστηκα:

Ήξερες εσύ ό, τι:

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν γιος μίας καλόγριας, η οποία το έσκαγε συχνά από το μοναστήρι που ήταν εσώκλειστη και γαμιόταν με τον έναν και τον άλλον; Τον Καραϊσκάκη τον γέννησε στις όχθες του ποταμού ‘καραΐσκου’ και όλοι τον φώναζαν ‘μούλο’, δηλαδή, μπάσταρδο. Ο ίδιος ο Καραϊσκάκης, το παραδεχόταν συχνά δημοσίως: «Ασυστόλως κηρύττων εαυτόν νόθον,» και συνέχιζε πως, «Η μάνα μου έφαγε σαράντα χιλιάδες πούτζες έως να με γεννήσει!» Αν ζούσε σήμερα, τον βλέπω άνετα για δύο μήνες καλεσμένο στα πάνελ της Λαμπίρη και του κους-κους να εξηγεί τα πάθη της μάνας του.

Η Μαντώ Μαυρογένους είχε ένα… «φλερτ» με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Αλλά δεν στέριωσε το κονέ, γιατί οι κακές γλώσσες της Ύδρας, διέδωσαν πως η Μαντώ τον κεράτωνε με έναν Άγγλο, τον Edward Blaquiere, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα να φέρει την πρώτη δόση του δανείου στην κυβέρνηση. Ο Υψηλάντης πικράθηκε πολύ από τα κουτσομπολιά και τις φήμες σε σημείο που αθέτησε την υπόσχεσή του για γάμο: «Αποφάσισε να πάρη τον λόγον του οπίσω, όπου είχε δώσει προς αυτήν πριν ανακαλύψει τας μετά του κυρίου Blaquiere σχέσης της!» Στο ράφι, λοιπόν, η Μαντώ έμελλε να δοξαστεί μόνο μετά από χρόνια από την Τζένη Καρέζη που την υποδύθηκε σε αντίστοιχη ελληνική ταινία.

Άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, που είναι ευρύτερα γνωστές, είναι πως ο Λόρδος Μπάιρον, εκτός από «κρυφή», ήταν και σκατά φιλέλληνας και πως η αλήθεια είναι πως δεν είχε σε καμία εκτίμηση τους Έλληνες. Συχνά δήλωνε πως «Είναι ένα και το αυτό με τους Τούρκους, μην σας πω ότι οι Τούρκοι είναι πιο συνεννοήσιμοι», ενώ πάθαινε συχνά και κρίσεις επιληψίας. Ο μόνος λόγος που έμενε στην Ελλάδα ήταν επειδή στην Αγγλία είχαν ξεσπάσει διάφορα ερωτικά σκάνδαλα γύρω από το όνομά του και δεν τον έπαιρνε να μένει άλλο εκεί. Αυτό-εξορίστηκε στην Ιταλία, όπου κι εκεί τα έκανε χάος με τα ερωτικά του, για να ψοφήσει, εν τέλει στην Ελλάδα. Πούστο-εγγλέζοι μάνα μου, μια ζωή, οι ίδιοι!

Πολλά τα ράματα και για τη γούνα του Παπαφλέσσα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν ιερέα, πορνόγερο που μέχρι και χαρέμι διέθετε στην κατοχή του. Δεν διέφερε καθόλου από τον typical Τούρκο πασά και ήταν διεφθαρμένος ως το κόκκαλο. Καμία έκπληξη ούτε εδώ. Και σήμερα τους παπάδες σε ουδεμία εκτίμηση τους έχω, άσε που άμα δω κανέναν στον δρόμο τους δείχνω τον μέσο μου, σηκωμένο.

Αυτά που σας έγραψα είναι τα βασικά. Το βιβλίο περιέχει απίστευτες πληροφορίες βασισμένες στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, τα οποία στο σχολείο δεν μαθαίνουμε για ευνόητους λόγους και είναι όλα τεκμηριωμένα στη βιβλιογραφία.

Είναι όντως απογοητευτικό το ότι όσο μεγαλώνεις σ’ αυτή τη ζωή απομυθοποιούνται τα πάντα, από τον Άγιο Βασίλη μέχρι το έπος του ’21. Το οποίο '21, ήταν μια γελοιότητα η οποία κατεστάλη με συνοπτικές και οι ήρωες της ουδέποτε ήταν τόσο αγνοί, υπεράνω ή και ανυπέρβλητοι όσο μας τους παρουσίαζαν στα βιβλία.

Εν πάση περιπτώσει, εγώ είμαι υπέρ της μυθοποίησης αυτών. Γιατί ο ελληνικός λαός χρειάζεται έμπνευση. Και αν αυτή δεν έρθει μέσα από τους ήρωες, έστω και τους πλαστούς, δεν ξέρω κι εγώ από πού θα την αντλήσουμε. Μπορεί να μην πέτυχε η επανάσταση του ’21, μπορεί η απελευθέρωση να ήταν αποτέλεσμα οίκτου από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπολιάζουμε τον Έλληνα με το παραμύθι. Γιατί αλλιώς είναι άξιος να στήσει τον κώλο του μια και καλή στον Τούρκο, ο οποίος τόσα χρόνια μετά, δεν χόρτασε. Και το βλέπουμε καθημερινά.

Οπότε, καλό είναι να ξέρουμε την πικρή αλήθεια, αλλά καλό θα ήταν να κάνουμε και τα στραβά μάτια που και που. Και αυτά δεν τα γράφω τόσο για την Ελλάδα, όσο για τον ελληνισμό της Κύπρου, που δεν ξέρω τι ληγμένα του ρίχνουν τα τελευταία χρόνια στο φαγητό και την είδε ξαφνικά «προοδευτικός», «επαναπροσεγγιστής» και έχει διαγράψει κατοχή, εγκλωβισμένους και πρόσφυγες στο όνομα όλων αυτών των μαλακιών που τους μαθαίνουν στα κόμματα, ιδίως αυτών της άπλυτης αριστεράς.

Το ’21 πρέπει να συνεχίζουμε να το τιμούμε, ωσάν να ήταν ένα blockbuster που έσφυζε από νίκες, θριάμβους και ελληνικό κάλλος. Σε αντίθετη περίπτωση, να καταργήσουμε και τα Χριστούγεννα (εφόσον δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης), πράγμα που δεν νομίζω να το γουστάρετε.

We live our myth in Greece, then!

Πιο κάτω: Ο εαυτός μου σαν ήρωας του ’21.

«Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός και θα πεθάνω!» Ζω για την ημέρα που θα το φωνάξω δημόσια λίγο πριν με εκτελέσουν που νιώθω ακόμα "ωραίος σαν Έλληνας"!

Η Καρδούλα μου Χτυπά σαν Ταμπούρλο!

Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευτυχισμένος.

Βρήκα το τελευταίο κορίτσι στον κόσμο (μην σου πω και στον γαλαξία) και είμαστε μαζί εδώ και λίγους μήνες. Ένα κορίτσι που συγκεντρώνει σχεδόν όλα όσα έψαχνα μια ζωή. Μπορώ να ζω μαζί της χωρίς να προσποιούμαι κάτι άλλο από αυτό ακριβώς που είμαι. Απόψε βεβαιώθηκα για τα πάντα. Δεν έχω πια καμία ανασφάλεια για τη σχέση μας.

Να σου πω κάτι και χέστηκα αν το βρεις μελό; Πιστεύω ότι την Brenda μου (έτσι τη λένε), μου την έστειλε ο πατέρας μου. Δεν είναι τυχαίο που μπήκε στη ζωή μου λίγο μετά τον θάνατό του. Πήγε στον ουρανό ο πατέρας μου, έμαθε τι συνέβαινε τόσα χρόνια και είπε να βοηθήσει. Προφανώς, έβαλε μέσον τον big boss και μου την στείλανε. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς, το ότι πέτυχα στον δρόμο μου έναν άγγελο…

Θα τα δει αυτά που γράφω αύριο, και θα ακούσω τον εξάψαλμο. Αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Την αγαπώ, τη λατρεύω και θέλω να το ακούσει ο κόσμος όλος! Φοράω αμματόπετρα. Και τώρα ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί μέχρι να σκιστούν τα πνευμόνια μας!

Βγείτε όλοι στις ταράτσες και απελευθερώστε εκατομμύρια πεταλούδες!

Για τις Real Housewives και το Dancing

Βλέπω μεσημεριανά με μανία και εκπλήσσομαι με το μένος που εξαπέλυσαν άπαντες προς τις κοπέλες που συμμετέχουν στο Real Housewives of Athens και προς τις κοπέλες που χορεύουν στο Dancing With the Stars.

Τις πρώτες τις έφαγαν γιατί λανσάρουν ένα τρόπο ζωής που, τάχα μου, ουδόλως συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής της μέσης Ελληνίδας νοικοκυράς, η οποία ψωμολυσσάει, ενώ τις δεύτερες επειδή τόλμησαν να λικνιστούν σε ρυθμούς τσα-τσα με λίγα κιλά παραπάνω. Η Αλεξάνδρα Τσόλκα χθες στο κους-κους ρωτούσε επιτακτικά την Ανίτα Ναθαναήλ να της πει πού βρίσκεται η «αγωγή της ψυχής» στο πρόγραμμα που εμφανίζεται, ενώ σήμερα στη Λαμπίρη η Ντέπυ Γκολεμά κλήθηκε να απολογηθεί στην Ελεονώρα Μελέτη για την αναφορά της σε «τροφαντά οπίσθια».

Επικρατεί ένας κακός χαμός. Και αυτός ο χαμός δεν περιορίστηκε μόνο στα μεσημεριανά, επεκτάθηκε και στις παρέες. Όλοι συζητούν για τις ψωνισμένες Housewives και τις ατάλαντες του Dancing. Και αμέσως επιβεβαιώνονται όλα τα κλισέ που λέγονται κατά καιρούς για τις γκόμενες, τα οποία συνοψίζονται πολύ περιγραφικά στο σοφό, κυπριακό ρητό: «Δεν μπορείτε να δείτε τον καλλύττερον σας!»

Είδα κι εγώ τα εν λόγω προγράμματα και ναι, συμφωνώ ότι δεν πρόκειται να λύσουν τα βαθυστόχαστα προβλήματα της ανθρωπότητας, που λέει και η κυρία Αρώνη μας. Αλλά, από πότε νοιάζεστε να λύσετε τα βαθυστόχαστα προβλήματα της ανθρωπότητας; Αν κρίνω από τις φίλες μου, ή τέλος πάντων από τις γυναίκες που με περιβάλλουν, τα ίδια ευτελή θέματα πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητά σας. Δηλαδή, το πού θα βγείτε, σε ποιο σπα πήγατε το σαββατοκύριακο και ανανεωθήκατε, αν σας «έκατσε» η νέα κουπ, αν σας πέτυχε το νύχι και άλλα τέτοια. Δεν είδα καμία να συζητά για την Ιαπωνία, για τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Τώρα γιατί σας πείραξε που είδατε την Ανίτα, τη Σουλιώτη και την Παππά να ζουν όπως ζουν;

Μα, είναι απλό. Επειδή, έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν, ενώ εσείς όχι. Με λίγα λόγια, ζηλέψατε. Διότι μην μου πείτε ότι, αν βλέπατε τις γκόμενες να βάζουν πλυντήριο θα τις θεωρούσατε ηρωίδες και θα εμπνεόσαστε από δαύτες! «Μα, τι ωραία που πλένει η Παππά τα πιάτα, θέλω κι εγώ!» Καμία γνωστή μου δεν πλένει πιάτα κατ’ αρχήν, καμία δεν σιδερώνει, όλες έχουν γυναίκα ή μάνα-δούλα να τις βοηθά, οπότε προς τι τόση υποκρισία; Ζήλεια – ψώρα.

Είδα κι εγώ ένα επεισόδιο των Housewives και ομολογώ ότι εκνευρίστηκα επειδή πρόκειται για χαζές γκόμενες και είμαι εναντίον να βγαίνουν στην μικρή οθόνη πρότυπα με μονοψήφιο δείκτη νοημοσύνης. Αλλά, ποσώς με ένοιαξε αν η Ανίτα ανταποκρίνεται στο πρότυπο της μέσης Ελληνίδας νοικοκυράς. Δεν υπάρχει πια μέση Ελληνίδα νοικοκυρά. Υπάρχει μέση Ελληνίδα καθαρίστρια / παραδουλεύτρα. Και υπάρχει και μέση Ελληνίδα μουνάρα. Για το τελευταίο, μια χαρά τα αξίζουν τα λεφτά τους όλες. Τις βλέπαμε με τον θείο μου να απλώνουν στις παραλίες, πήραμε το καλύτερο μάτι!

Όσο για το Dancing, δεν κατάλαβα ακόμα τι ζόρι τραβάνε η Γκολεμά και ο Λιάγκας και έπεσαν να φάνε τη Μελέτη (Λιάγκα δεν δικαιούσαι να μιλάς, εφόσον παντρεύτηκες τη Σκορδά, την προσωποποίηση του ‘ζώα-φυτά’. Που σε κάθε εκπομπή πρέπει να της εξηγήσουν όλοι με σειρά γιατί γελάνε και να μπει στο νόημα). Και η Γκολεμά. Άλλη αυτή! Εκατόν χρονών μούμια, που εγώ όποτε τη βλέπω χρειάζομαι και τρία δευτερόλεπτα να αναγνωρίσω το φύλο της, έπιασε στο στόμα της τη Μελέτη! Αιδώς Αργία! Που η Μελέτη έχει το γόνατο, εκεί που εσύ έχεις το στήθος!

Τις ωραίες γκόμενες δεν τις πιάνουμε στο στόμα μας! Όρος απαράβατος! Δικαιούνται να κάνουν ό, τι θέλουν. Έχουν την άδειά μου.

Προσωπικά δεν πείθομαι από όλες αυτές που επικρίνουν. Αν είχαν χρήματα και ήταν ωραίες τα ίδια και χειρότερα θα έκαναν. Θέλω να πω, κι εγώ νευριάζω που ο Μπέκαμ αμείβεται με εκατομμύρια για να κλωτσά μια μπάλα, αλλά ξέρω πολύ καλά, ότι κατά βάθος με πονάει που δεν μπορώ να έχω κι εγώ τόσα πολλά εύκολα χρήματα με μια απλή κλωτσιά.

Και στο κάτω, κάτω, άμα σε ενοχλεί τόσο πολύ όλη αυτή η υποκουλτούρα, στη Nova μπορείς να δεις και National Geographic!

Τέλος, να σου πω ότι ελάχιστα άντεξα να δω από το νέο dancing. Παντελώς αδιάφορα μου φάνηκαν τα ζευγάρια. Ακόμα και ο Σαμαράς που εξελίσσεται σε αντίστοιχη Μπεκατώρου, και χαίρει άκρατης λαϊκής αποδοχής, εμένα μου σπάει τα νεύρα. Το ταγκό είναι ένας εξαιρετικά ερωτικός χορός και όσο ακομπλεξάριστος κι αν είσαι για το τι είσαι, δεν μπορείς να τον χορεύεις τόσο απαξιωτικά ως προς την ντάμα σου, την οποία στο φινάλε ρίχνεις κάτω με ύφος «άει μωρή!»

Prison Break

Είδες που έγραψα στο περασμένο κείμενο, ότι ήμουν να σκάσω και ήθελα επειγόντως ταξίδι. Μπήκα στο ίντερνετ, έψαξα προορισμούς, τίποτα! Μόνο κάτι γειτονικές αραβικές χώρες ήταν διαθέσιμες, τις οποίες ξέρεις πόσο εκτιμώ… Οπότε, αποφάσισα να κάτσω στα βραστά μου. Για κάποιο λόγο, ο νους μου ακόμα νομίζει ότι είμαι κάτοικος Λονδίνου όπου όποτε αποφασίσεις μπαίνεις μέσα στον Thomas Cook και βρίσκεις προσφορά για διακοπές με πενήντα λίρες, μέχρι και για τα νησιά Μπαρμπάντος! Ξέχασα ότι εδώ είμαστε αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο, σχεδόν φυλακισμένοι.

Ο Μέγας Ναπολέων φυλακίστηκε στο νησί της Αγ. Ελένης. Ο περιβόητος δραπέτης «Πεταλούδας» στο νησί του διαβόλου. Ο Οτσαλάν στο νησί του Ιμραλί. Οι ήρωες του 1821 φυλακίστηκαν στο νησί της Ύδρας. Ε, εγώ, φυλακίστηκα εδώ. Να δω πότε θα το χωνέψω!

Ήμουν να σκάσω, δεν άντεχα άλλο. Πέμπτη βράδυ είπα "σιγά, να μην πεθάνω εγώ για χάρη σας!" Μπήκα στο ίντερνετ και έκλεισα εισιτήριο για Αθήνα. Έφυγα Παρασκευή, πρωί, πρωί σαν τον κλέφτη, να βρω την υγειά μου και γύρισα Κυριακή. Πριν λίγο. Μα, πέρασα υπέροχα, ξανάγινα άνθρωπος!

Το μόνο κακό, είναι ότι ξεπαραδιάστηκα. Έφαγα ένα μισθό μέσα σε τρεις μέρες. Αλλά, χαλάλι! Στα ξένα, φίλε μου, γιατρεύομαι. Να φανταστείς, ξέχασα να πιω και τα χάπια της πίεσης γιατί ένιωθα περδίκι. Τεράστια η διαφορά στη ψυχολογική μου διάθεση. Έκανα τόσα πολλά! Είδα τρείς φίλους από το Πανεπιστήμιο, τη Νίκη, την Αγγελική και τον Δημήτρη. Πήγα στη Βίσση μου, πήγα θέατρο, ψώνισα, κοιμήθηκα άπειρες ώρες, όλα αυτά μέσα σε 48 ώρες!

Διάφορες σκέψεις και συναισθήματα:

*Οι Κυπριακές αερογραμμές πρέπει -επιτέλους- να καθιερώσουν τη λεγόμενη «χωρκατόπτηση». Να τους παστώνουν όλους μαζί και να πετάνε τους συγκεκριμένους Κύπριους με ειδικές πτήσεις. Εγώ δεν αντέχω άλλες πτήσεις προς Αθήνα με το συγκεκριμένο είδος homo sapiens. Ζω για την ημέρα που θα μάθουν όλοι το σαβουάρ βιρβ του αεροδρομίου και του αεροπλάνου. Το 80% των επιβατών, είμαι σίγουρος, δεν ήξερε σε τι αποσκοπεί το check in (δεν έχω χειρότερη εικόνα να ανοίγουν τις βαλίτσες να αφαιρέσουν πράγματα για να μειώσουν το βάρος της βαλίτσας! Έλεος! Έλεος), ενώ κλασικά, όταν προσγειωθήκαμε, χειροκρότησαν.

*Κάθε φορά που επιβαίνω σε αθηναϊκό ταξί, είναι σαν να επισκέπτομαι ένα μπλογκ. Ο κάθε ταρίφας έχει κι από μία προσωπική ιστορία/δράμα να σου εξιστορήσει. Όλοι υποφέρουν, όλοι πονάνε. Κάποτε άνοιγα συζήτηση μαζί τους, τώρα πια βαριέμαι και να τους κοιτάξω. Απλά μπαίνω, λέω που θέλω να πάω κι αποφεύγω eye contacts που μπορεί να δώσουν έναυσμα για συζήτηση. Και αν δεν μπορώ να την αποφύγω, απαντώ μονολεκτικά. Του στιλ "σκάσε, σε βαριέμαι."

*Πήγα και είδα τη ‘Φουρκέτα’ στο θέατρο ‘Εμπορικόν’, με την Καβογιάννη και τον Κόκλα. Μακράν η καλύτερη παράσταση που είδα φέτος. Δεν ήξερα πού να κρύψω τα κλάματά μου στο φινάλε. Παρά-κλαίω στις παραστάσεις τον τελευταίο καιρό και πρέπει να το προσέξω. Υπέροχη ιστορία, η Καβογιάννη έδωσε ρεσιτάλ, η σκηνοθεσία ευρηματική, η μουσική εξαίσια, δεν είναι τυχαίο που παίζει για 3η χρονιά! Να πάτε να το δείτε. Εγώ θέλω να το ξαναδώ.

*Πήγα και στη Βίσση μου. Βισσάρα μου, λατρεία μου, πάθος μου μεγάλο! Ήταν το τελευταίο της βράδυ. Δεν είπε κανένα καινούριο τραγούδι πέραν του ‘Δεν θα υπάρξει άλλο.’ Πήγα μόνος μου, στο μπαρ. Ξεποδαριάστηκα να στέκομαι μόνος μου για 4:30 ώρες, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να μην την τιμήσω με την παρουσία μου, άσχετα αν είναι η 3η φορά φέτος που παρακολουθώ το σόου στο Αρένα.

*Ανάμεσα στους θαμώνες διέκρινα: Καρβελάρα με Πάννια (λίγο έλειψε να πάω να του φιλήσω το χέρι), Ελεονόρα Μελέτη (παλιμπαίδιζε όλο το βράδυ από το πρώτο τραπέζι, σε κάποια φάση έριξε και μια μπάτσα στον πισινό του Ρουβά), τον Κοντόπουλο (τον συνθέτη), τον Ρώσο Κιρκόροφ (εκείνον που είχε πάει Γιουροβίζιον το 1995 και πήγε άπατος) και την Τάμτα. Η Βίσση εξυμνούσε συνέχεια τον Καρβέλα και έκανε και τη δήλωση: «Εύχομαι όσο μπορώ και τραγουδώ, να τραγουδώ μόνο Καρβέλα!» Και εκεί συγκινήθηκα επίσης. Η Βίσση πρέπει να λούστηκε με πάνω από 100 πανέρια γαρύφαλλα ψες το βράδυ. Αναστέναξε το γαρούφαλο! Τόσο πανέρι και κακό έχω να δω από τα μπουζούκια των '90ς!

*Από το θεωρείο του 4ου ορόφου παρακολουθούσα με δημοσιογραφικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον τον κόσμο που διασκέδαζε (παρεμπιπτόντως, η προσέλευση ήταν τρισμέγιστη, δεν έπεφτε καρφίτσα), και εντυπωσιάστηκα με το πόσο πωρώνονταν όλοι με το «Ξανά», με το «Μακαρόνια με κιμά» (που κάποτε ντρεπόσουν να παραδεχτείς ότι σ’ άρεσε, τώρα όλοι κάνετε head banging, τρομάρα σας!) με το reprise του «αγάπη είναι, εσύ», με το «αγάπη υπερβολική» (πάντα φρέσκο, λες και κυκλοφόρησε χθες) και κλασικά, με το «Δώδεκα» (Σαν τον Ύμνο εις την Ελευθερία ακούγεται).

*Έφυγα στις 4:30 το πρωί. Μετά τα ντουέτα. Σήμερα δεν νιώθω τα πόδια μου από την πολλή ορθοστασία.

*Σήμερα πήγα στο Μοναστηράκι κι αγόρασα ξεχασμένους δίσκους βινυλίου της Άννας για να διακοσμήσω τους τοίχους. «Εμείς», «Επόμενη Κίνηση» και «Φωτιά». Μία ομορφιά. Και πάμφθηνα.

*Για πρώτη φορά στα χρονικά, διαπίστωσα τον πανικό της οικονομικής κρίσης. Οι Έλληνες μετρούν και το τελευταίο ευρώ για τα πάντα!

*Έκατσα στο Σύνταγμα και διάβασα Νίτρο Μαρτίου. Έπινα milko, έτρωγα τυρόπιτα. Προσεγγίστηκα τουλάχιστον 2 φορές από πρεζάκια που χωρίς αιδώ μου ζήτησαν λεφτά για τη δόση τους. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάμε πια. Τι κρίμα! Στον πρώτο έδωσα 1 ευρώ. Σκέφτηκα ότι στον τρίτο που θα έρθει να μου ζητήσει ελεημοσύνη, θα του πω: «Δώσαμε, δώσαμε στον προηγούμενο!» Μία φορά την ημέρα κληρώνει η λοταρία! Ε, μα…

*Είχα καλή πτήση επιστροφής. Έχω να μοιραστώ μαζί σου ένα εμπεριστατωμένο συμπέρασμα. Η Κύπρος δεν έχει κανένα καλό. Τέλος! Το ότι με τον καιρό την συνηθίσαμε και πειστήκαμε όλοι μας πως η Κύπρος έχει και τα θετικά της για να παρηγοριόμαστε και να μην αυτοκτονήσουμε, είναι μία κοροϊδία που πρέπει να λάβει τέλος σύντομα. Πριν μας ακούσει κανένας ξένος και εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Η Κύπρος είναι ένα βαρετό μέρος, στο οποίο αξίζει να ζεις μόνο για να βγάζεις λεφτά και να τα τρως στο εξωτερικό. Ό, τι άλλο μου πεις, σόρρι, αλλά δεν με πείθει. Και αν πραγματικά πιστεύεις ότι περνάς ωραία εδώ, δυο φορές σόρρι, αλλά το πρόβλημα το έχεις εσύ. Και είναι μεγάλο. Απλώς δεν μπορώ να στο πω κατάμουτρα όταν συζητούμε από κοντά, καθαρά από ευγένεια. Στο λέω όμως από εδώ, για να μην νομίζεις ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Αυτά. Από αύριο πίσω στη ρουτίνα. Μέχρι το βράδυ σκοπεύω να κλείσω ταξίδι γι αλλού. Δεν μπορώ να αργοπεθαίνω άλλο!

Πιο Πολλή Έκπληξη!

Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο!

Χριστούγεννα, Καρναβάλια, Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα, Καλοκαίρι.
Χριστούγεννα, Καρναβάλια, Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα, Καλοκαίρι.
Χριστούγεννα, Καρναβάλια, Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα, Καλοκαίρι.

Πολλαπλασίασε αυτές τις γιορτές επί τριάντα, όσα χρόνια δηλαδή ζω, και νιώσε το κέφι μου. Επίσης, σκέψου ότι θα ζήσω στην καλύτερη περίπτωση άλλα τριάντα χρόνια και νιώσε τον ενθουσιασμό μου.

Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί ότι, όποιος έστησε τον κόσμο αυτό, όποιος τον μοίρασε στις πιο πάνω περιόδους και εορτές, δεν είχε καθόλου φαντασία. Προσωπικά, βαρέθηκα κάθε χρονιά να είναι η ίδια με την άλλη. Με καταρρακώνει να ξέρω ότι μετά τα Χριστούγεννα θα έρθει η Καθαρά Δευτέρα και μετά το Πάσχα. Είναι όλα στάνταρτ. Είναι όλα βάσει προγράμματος και μάλιστα, βάσει ενός προγράμματος που διαιωνίζεται κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον!

Πρέπει να τα αλλάξουμε. Όχι να τα διαρρυθμίσουμε. Να τα αλλάξουμε μια και καλή. Γιατί να πρέπει κάθε χρόνο να γιορτάζουμε τις ίδιες γιορτές; Να δημιουργήσουμε καινούριες! Ας πούμε, θα μπορούσαμε να αναβιώσουμε τα Παναθήναια. Και να έπρεπε να πάμε όλοι στην Αθήνα για μια βδομάδα αναγκαστικά, να δούμε από κοντά αναπαραστάσεις αυτής της αρχαίας γιορτής, ντυμένοι όλοι με χλαμύδες και σανδάλια. Να είναι ένα εκπαιδευτικό τριήμερο στο οποίο θα αποδώσουμε φόρο τιμής στους αρχαίους προγόνους μας και θα μπορούμε επίσης να λάβουμε μέρος σε αρχαιοελληνικά όργια. Ένα τριήμερο ρε αδερφέ, θα πάθεις τίποτα; Θα το λαχταράς ολόχρονα και δεν θα βαριέσαι.

Σε χαλούν τα Παναθήναια; Να σκεφτούμε άλλη γιορτή. Μπορούμε, ας πούμε, να καταργήσουμε την Καθαρά Δευτέρα (πραγματικά, ποιος χέστηκε να πάει να πετάξει χαρταετό, εκτός από τη Mary Poppins;) και να καταστήσουμε αργία μια τυχαία Τετάρτη (που δουλεύω και απόγευμα και βαριέμαι), η οποία θα είναι η ‘Βρομιάρα Τετάρτη’. Στη μέρα της βρόμας θα δικαιούμαστε να κάνουμε μόνο κακές πράξεις. Θα μπορούμε να δείρουμε όποιον μισούμε, να βρίσουμε ελεύθερα, να σκοτώσουμε, να πετάξουμε σκατά στα μούτρα κάποιου που μας έβλαψε. Επίσης, θα μπορούμε να κυλιστούμε σε τάφρους με λάσπη, θα δικαιούμαστε να ουρούμε όπου βρούμε, γενικότερα θα κάνουμε τη χώρα για μια μέρα λες και ξεχείλισαν όλοι οι υπόνομοι (που ούτως ή άλλως, κοντεύουν). Πιστεύω ότι θα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρά οποιαδήποτε ξενέρωτη Καθαρά Δευτέρα. Πήξαμε στις Καθαρές Δευτέρες!

Επίσης, τα καρναβάλια χρειάζονται αναδιάρθρωση. Μαλακία και ξεπεσμός να γιορτάζονται μια φορά τον χρόνο για δυο σαββατοκύριακα. Κανονικά, θα έπρεπε μια στο τόσο να χτυπούν οι σειρήνες (αυτές που χτυπούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εισβολής και του πραξικοπήματος) για να μας δώσουν το σύνθημα να βγούμε όλοι στους δρόμους με τη στολή μας να χορέψουμε. Σε τυχαίο χρόνο και ώρα. Αναπάντεχα και απροσδόκητα. Να περνούν και ένα, δυο κυβερνητικά άρματα από τη κεντρική λεωφόρο της Μακαρίου να μας φτιάχνουν τη μέρα και μια χαρά. Αυτό θα συμβαίνει, πες, μια φορά τον μήνα σε μέρα που θα ορίζει ο Υπουργός Καρναβαλιού. Έχεις καλύτερο;

Και το Πάσχα, να πάρει πόδι. Δεν υπάρχει πιο boring εποχή. Μία βδομάδα τα πάθη του Χριστού στην τηλεόραση, κάθε χρόνο τα ίδια, έλεος! Προτείνω να καταργηθεί το Πάσχα πάραυτα, με συνοπτικές! Να κρατήσουμε τις 3 μέρες που καθόμαστε, αλλά να βρούμε να γιορτάζουμε κάτι άλλο. Όχι τα πάθη του Χριστού που είναι τόσο βαρετά και μπανάλ. Αν δεν δεχτεί η εκκλησία και οι γριές να τα καταργήσουμε τουλάχιστον ας τα αλλάξουμε. Να πάψουμε να γιορτάζουμε τον 'Μυστικό Δείπνο'. Να γιορτάζουμε τον Μυστικό Ύπνο. Όπου ‘μυστικός ύπνος’ βλέπε μία νύχτα που ο Ιησούς ήταν στρατό, αποκοιμηθήκε στη σκοπιά, τον έκαναν τσακωτό οι Φαρισαίοι που βγήκαν περίπολο και τον έβγαλαν αναφορά. Τέτοια πράματα. Καινούρια. Πιο αστεία. Πιο εκπληκτικά.

Όλα θέλω να τα τροποποιήσω, να μην βαριέμαι. Και τις μέρες. Για πόσο καιρό ακόμα θα έρχεται η Δευτέρα μετά την Κυριακή; Ας κάνουμε μία συμφωνία, διακρατική, για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μετά την Κυριακή να έρχεται η Πέμπτη. Θα πάθει τίποτα η οικονομία μας να δουλεύουμε για λίγο καιρό λιγότερο; Ούτως ή άλλως, ξυνόμαστε ολόχρονα και η οικονομία γαμιέται. Δεν θα πάθουμε τίποτα να το ρίξουμε κι επίσημα έξω. Και γιατί μετά το 2011 να έρθει το 2012; Ας κάνουμε τα στραβά μάτια και ας πούμε ότι, του χρόνου θα έρθει το 1990 και είναι νόμος ΑΠΑΝΤΕΣ να ντύνονται και να συμπεριφέρονται όπως το 1990, με ανάλογο ντύσιμο, μουσική και προγράμματα στην τηλεόραση.

Όχι άλλη μονοτονία. Θέλω έκπληξη. Θέλω αλλαγή. Τώρα που θα κλείσω αυτό το κείμενο, θα πάρω τηλέφωνο στο ταξιδιωτικό γραφείο και ό, τι προσφορά έχει για το σαββατοκύριακο θα την αγοράσω και θα φύγω. ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ! Μπρέντα, μάζεψε τα ππουρτού σου και φύγαμε!

Γουήκεντ Νιουζ

Είχα ένα πολύ γεμάτο και ενδιαφέρον σαββατοκύριακο.

Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στη ψυχολόγα και τσακώθηκα μαζί της. Επέμενε ότι ο λόγος που ήμουν κολλημένος με τους μέχρι τώρα έρωτες της ζωής μου είναι επειδή ουσιαστικά με έφτυναν και ξύπνησε ο μαζόχας μέσα μου. Διαφωνώ κάθετα και το έκανα εμφανές. Οι έρωτες της ζωής μου ήταν μία και μία. Υποδείγματα θηλυκών! Αυτή επέμενε στη θέση της όμως, και με τσάντισε και της είπα: «Ούλλα ξέρεις τα!» με διάχυτη την ειρωνεία. Δεν της άρεσε.

Την Παρασκευή το βράδυ έχασα το κινητό μου και ένιωσα σαν να με εγκατέλειψαν στην έρημο. Δεν είμαι υπέρ των κινητών, για να φανταστείς όταν πρωταγόρασα ένα το 2000, το είχα ανοιχτό μόνο όταν ήμουν εκτός σπιτιού, γιατί όταν ήμουν εντός θεωρούσα ότι ισχύει το σταθερό. Και το πρώτο έτος των σπουδών μου το πέρασα χωρίς κινητό. Είχα το σταθερό του δωματίου στην εστία και με έπαιρναν εκεί. Προψές, στη σκέψη ότι δεν ξέρω ούτε ένα τηλέφωνο πια απ’ έξω, ένιωσα σαν έκθετο μωρό στους πέντε δρόμους. Απορώ πως συνεννοούμαστε παλιά μόνο με σταθερό!

Το Σάββατο είδα το βίντεο κλιπ της Βρετανίας για τη Γιουροβίζιον. Στέλνουν τους Blue. Οι οποίοι επανενώθηκαν ειδικά για τις ανάγκες του διαγωνισμού. Οι Blue όταν πήγα να σπουδάσω ήταν στα μεγάλα φόρτε τους και το στιλ τους είναι πολύ χαρακτηριστικό. Στο άκουσμα του τραγουδιού, ήρθαν στο νου μου κάτι εικόνες από τα φοιτητικά χρόνια που μόνο που δεν έκλαψα. Να ακούω το “All Rise” από τους διαδρόμους, να διαβάζω Land Law στις 4:00 το πρωί και να ακούω το “U Make Me Wanna” από τον τοπικό ραδιοφωνικό Two-Ten FM του Reading… Τι επικά φοιτητικά χρόνια έζησα, Θεέ μου! Γι αυτό τώρα με βασανίζεις.



Το Σάββατο το βράδυ πήγα με την Μπρέντα μου να δούμε το θεατρικό που παίξαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη ανεβασμένο από ένα σχολείο. Για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Εντάξει, τα παιδάκια ήταν καλά για την ηλικία τους, αν και κάποιες στιγμές ένιωθες ότι πετάνε την ατάκα χωρίς να σκέφτονται και χωρίς να καταλαβαίνουν τι λένε, αλλά αυτό το βλέπω και στους ενήλικες συχνά, οπότε δεν τους κράζω. Στη θέα τους όμως, πεθύμησα απίστευτα τους Δικηγόρους φίλους μου από τη θεατρική ομάδα και λυπάμαι που αρχίσαμε πρόβες για νέο έργο. Εγώ θέλω το παλιό, αυτό που αγάπησα, κι ας γκρίνιαζα και τότε ότι παίζουμε χαζομάρες και τρώμε την ώρα μας άδικα. Μεγάλη νοσταλγία!

Μετά την παράσταση πήγα σε αρραβώνες πολύ στενού φίλου. Είναι ο δεύτερος που «καλουπώνεται». Στο πάρτι των αρραβώνων ο DJ έπαιζε τσιφτετέλια και λαϊκά και όλοι έδειχναν να περνάνε καλά. Αν μου έλεγες ότι θα έβλεπα τον συγκεκριμένο φίλο, που όταν ήμασταν σχολείο την έβρισκε στο τσακίρ κέφι με ρέγγε, ότι απόψε θα χόρευε το ‘Τσικουλάτα’ και το ‘Είσαι φοβερή-η-η’ θα έβαζα στοίχημα τον ένα μου νεφρό ότι θα επρόκειτο για άλλον. Τελικά, ό, τι και να κάνεις, στο τέλος γίνεσαι αυτό που φοβόσουν μια ζωή.

Επίσης, αυτό το σαββατοκύριακο:
Αγόρασα δυο μπλουζάκια, ένα με τον Ντόναλντ Ντακ κι ένα με τον Πόπαϊ. Αγόρασα τον δίσκο των Black Eyed Peas και τραγουδώ πολύ ερωτευμένα το The Time of my life ρεμιξαρισμένο, έπαιξα με τον ανιψιό μου τα τέρατα (εγώ κάνω το χταπόδι και αυτός με σκοτώνει). Στα προσεχώς, έχουμε τη Βίσση στο Παβίλιον και έχω ψηθεί άγρια, την 25η Μαρτίου σε 3ήμερο… Μια χαρά ο Μάρτης μέχρι στιγμής! Άσε που βρέχει, κάνει κρύο και γουστάρω χειμώνες!

Είδα και τα τεκταινόμενα της Ιαπωνίας. Σκεφτόμουν πως ο μόνος τρόπος να συνδράμει η Ελλάδα στην τραγωδία, είναι να στείλει απεσταλμένους της τον Σπύρο Σούλη, τη Σίσσυ Φειδά και τον Λαμπαθάκη, σε μία σύμπραξη που θα λέγεται: «Παγόδα απ’ την Αρχή». Να έχει τον Μπρους Λι και τη Τσου Λα με κλειστά τα μάτια ο Σούλης και να τους λέει: «Μπρους και Τσου Λα, ανοίχτε τα μάτια σας! Αυτή είναι η νέα σας Παγόδα» Και να βλέπουν αυτοί το σπίτι τους βαμμένο ροζ, με προτομές του Βούδα παντού, τάχα μου ως διακοσμητική αδεία.

Η Ράνια, η μπλόγγερ, μου είπε ότι μετά τον σεισμό η Ιαπωνία μετατοπίστηκε 2,5 μέτρα. Είδες; Τελικά δεν είναι τόσο απομακρυσμένο το σενάριό μου περί μετακόμισης της Κύπρου. Βέβαια, εμείς με 8,9 ρίχτερ θα έχουμε βυθιστεί μια και καλή οπότε ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί μια κι έξω.

Είναι ένα πολύ καλό σαββατοκύριακο. Κι ακόμα δεν τελείωσε! Σας χαιρετώ!

Η Νεο(κ)λαία Μας!

Το είδα τρεις φορές και δεν το χορταίνω!

Διαφήμιση της Νεολαίας του Δημοκρατικού Συναγερμού! Βίντεο γυρισμένο στην καλύτερη περίπτωση με κάμερα κινητού και με ένα χέρι τόσο άπειρο, που μου θύμισε το δικό μου όταν ήμουν 16 χρονών και κρατούσα τη δανεική κάμερα του θείου μου στον ώμο και δεν την έσωνα! Σενάριο, τουλάχιστον αστείο. Εκφώνηση άκρως ερασιτεχνική, με προφορά: «Ρουσφέτττττι». Στο δέκατο Τάφ πεθαίνεις. Και φυσικά, με πρωταγωνιστές εξέχουσες προσωπικότητες της κυπριακής κοινωνίας. Μοντέλα, ποδοσφαιριστές και σχεδιάστριες αξεσουάρ! Όλη η επιστήμη μαζεμένη γύρω από ένα τραπέζι! Εντάξει, δεν είπαμε να βάλετε πυρηνικούς φυσικούς να παίζουν trivial. Αλλά, αυτοί είναι οι Κύπριοι νέοι σήμερα; Ναι, αυτοί είναι, κόψε τη φλέβα τώρα. Και δεν φτάνει που χρησιμοποιήσατε όποιους βρήκατε μπροστά σας, τουλάχιστον ας τους αναγκάζατε να αποστηθίσουν τις πέντε αράδες, τις ρημάδες, που είπαν στο τέλος. Να μην τις διαβάζουν από το χαρτί σαν auto-queue και να έχουν αυτό το βλέμμα χαμένο στο άπειρο! Δηλαδή, αυτό το πράμα παίζεται κανονικά στην τηλεόραση; Το ενέκρινε το Κόμμα αυτό το πράμα;

Αχ, παναγίτσα μου! Και είναι Τετάρτη ακόμα!

Chart Show: Η Μέρα της Γυναίκας

Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας (πόσο υποτιμητικό να γιορτάζεται ακόμα μία τέτοια μέρα!), και ως εκ τούτου, είναι μια υπέροχη ευκαιρία για να παίξουμε Chart Show με τραγούδια αφιερωμένα στο girl power ή τέλος πάντων στις γυναίκες. Βρήκα τα 10 πιο πολύ-παιγμένα τραγούδια στο itunes μου, που είναι σχετικά με το θέμα και σας τα παρουσιάζω, συνοδευμένα με σχόλια, τύπου Esquire και «όσα μου έμαθαν οι γυναίκες!»

Ξεκινούμε την αντίστροφη μέτρηση:

10. Material Girl – Madonna

Μου αρέσει η γυναίκα που είναι λουσού και λίγο Barbie. Αλλά σε σωστές δόσεις. Σε επίπεδο Μενεγάκη, ας πούμε. Να ξέρω ότι αυτή που έχω στο πλάι μου έχει μυαλό και δεν πειράζει αν ξοδεύει χρήματα για να φτιαχτεί λίγγο. Ακόμα και βυζί να πάει να βάλει, δεν έχω πρόβλημα, μου αρέσει. Ιδανικά , το ντύσιμό της θα πρέπει να ακροβατεί ανάμεσα στο «είμαι-κυρία-αλλά-και-καλή- πουτάνα-εκεί- που-πρέπει».

09. Η Ζωή Είναι Γυναίκα – Ελένη Δήμου

Στα 30 μου, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η γυναίκα της ζωής μου είναι η γιαγιά μου η Νέδη. Αυτή η γυναίκα δεν μου είπε ούτε ένα όχι όσο μεγάλωνα και ακόμα και σήμερα τηλεφωνά στάνταρ μια φορά τη μέρα για να δει αν έφαγα και αν φόρεσα μπουφάν όταν βγήκα! Μελαγχολώ κάθε χρόνο στα γενέθλιά της που νιώθω ότι μεγαλώνει και είμαι σίγουρος ότι η απώλειά της μια μέρα θα είναι πολύ δύσκολη στο να τη διαχειριστώ. Πιο πολύ και από του πατέρα μου, δεν το συζητώ!

08. No Woman, No Cry – Boney M

Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι τις γυναίκες που ερωτεύτηκα στη ζωή μου, τρεις τον αριθμό, τις γουστάρω ακόμα. Δηλαδή, αν αύριο μου χτυπήσουν τη πόρτα και μου πουν ότι θέλουν να τα βρούμε, εγώ θα τρελαθώ από τη χαρά μου. Βέβαια, ξέρω ότι όλα αυτά είναι απωθημένα και ότι επί της ουσίας τίποτα δεν θα στεριώσει μαζί τους… Αλλά, ισχύει.

07. Big Girl, You’re Beautiful – Mika

Η γυναίκα επαγγελματίας! Όσοι δουλεύουμε σε γυναικοκρατούμενες επιχειρήσεις ή γραφεία, ξέρουμε πολλά μυστικά! Αλλά ορκιζόμαστε να τα πάρουμε μαζί μας στον τάφο! Πέρα από την πλάκα. Για μένα επιτυχημένη επαγγελματίας είναι αυτή που καταφέρνει να μεγαλώνει παιδιά, να μου έχει ένα ζεστό φαί όταν σχολάω, καθαρό πουκάμισο να φορέσω, καθαρό σπίτι και να το απολαμβάνει. Πτυχία και μαλακίες. Το νοικοκυριό είναι το δυσκολότερο επάγγελμα. Και το να είσαι μάνα ακόμα περισσότερο.

06. Τα Κορίτσια Είναι Άτακτα – Άννα Βίσση

Θεωρώ ότι σειρές τύπου ‘Sex and the City’ έχουν καταστρέψει τις γυναίκες. Το να κάθεσαι με άλλες τέσσερις ηλίθιες στην καφετέρια και να σχολιάζεις το πουλί του γκόμενού σου δεν είναι cool. Είναι ντροπή, είναι φτηνό! Ούτε οι άντρες δεν είμαστε τόσο κάφροι πια!

05. Girls Just Wanna Have Fun – Cindy Lauper

Πιστεύω ακράδαντα ότι κανένας άντρας δεν ρίχνει καμία γυναίκα. Η γυναίκα σε επιλέγει και εσύ σαν μαλάκας νομίζεις ότι είσαι μεγάλος καζανόβας. Εγώ, τουλάχιστον, με όσες έκανα κάτι, ήταν επειδή εκείνες με διάλεξαν. Μετά, το μετάνιωσαν. Όλες.

04. Pretty Woman – Roy Orbinson

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι γυναίκες πρέπει να πηγαίνουν στρατό. Σαν τις Ισραηλινές. Να οπλοφορούν, να μαθαίνουν κάλυψη, απόκρυψη, να μαθαίνουν να χειρίζονται όπλο. Η πολιτική άμυνα δεν πιάνεται.

03. Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε – Αλέξια

Αν ήμουν γυναίκα, θα ήμουν πουτάνα πολυτελείας. Από τις ακριβές, αλλά θα γαμιόμουν συνέχεια και πολύ πρόστυχα.

02. Κορίτσι Πράμα – Δέσποινα Βανδή

Μια φορά, μια γκόμενα μου είπε «φεύγω» και άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Όταν γύρισε, με βρήκε ακόμα στον καναπέ να βλέπω τηλεόραση. Και μου έκανε καβγά ότι «εγώ σου είπα φεύγω κι εσύ ούτε που νοιάστηκες να με σταματήσεις!» Όσο και να προσπαθήσεις, λογικό συνειρμό δεν θα βρεις. Οπότε, σε παρόμοιες περιπτώσεις, φρόντισε απλά να δυναμώνεις την τηλεόραση και να μην ακούς!

01.Στην Πυρά – Άννα Βίσση

Αν την ώρα που την αγκαλιάζεις, ή την ώρα που σε αγκαλιάζει νιώθεις απίστευτη γαλήνη και ασφάλεια, ακόμα κι αν δίπλα σου προσγειώνονται μολότοφ, τότε είναι μια καλή ένδειξη ότι βρήκες μία κοπέλα που αξίζει.

Το Μάρκετινγκ των Εκλογών

Οι βουλευτικές εκλογές πλησιάζουν και ήδη έχουμε δει τις πρώτες διαφημιστικές αφίσες να παρουσιάζονται στους δρόμους της Λευκωσίας. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δίνω προσοχή στις αφίσες και τα σλόγκανς των διαφόρων υποψηφίων και σ’ αυτό νομίζω συνέβαλε η ενασχόλησή μου με τη διαφήμιση τα τελευταία δύο χρόνια. Όσο να ‘ναι, έμαθα κάποια βασικά πράγματα του μάρκετινγκ τα οποία κάποιοι υποψήφιοι φαίνεται να εφαρμόζουν με επιτυχία, ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να τα αγνοούν εις βάρος τους.

Διότι και ο υποψήφιος βουλευτής ένα προϊόν είναι που πρέπει να προωθηθεί στις μάζες. Και για να πειστούν οι μάζες να τον ψηφίσουν, το σλόγκαν πρέπει να είναι ατακαδόρικο, να είναι πιασάρικο, σαν ρεφραινάκι από σουξέ του Φοίβου, ώστε να διαδοθεί και να εμπεδωθεί στους περιορισμένης ευθύνης εγκεφάλους αυτού του λαού, ευκολότερα. Δεν κακίζω τους υποψηφίους γι αυτή τους την τακτική. Αντιθέτως, θαυμάζω το πόσο σοβαρά παίρνουν την προεκλογική τους εκστρατεία, ώστε να έχουν προσλάβει συμβούλους και image makers για να τους κατευθύνουν ακόμα και στο πώς θα σταθούν μπροστά στον φακό.

Με αυτά ως δεδομένα, τρεις είναι οι υποψήφιοι που για τον άλφα ή βήτα λόγο μονοπωλούν μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον μου. Και αναφέρομαι φυσικά στο διαφημιστικό ενδιαφέρον της εκστρατείας τους και όχι ως προς το έργο που υπόσχονται να πράξουν αν εκλεγούν.

Η πρώτη εκστρατεία είναι αυτή του Μιχάλη Σοφοκλέους από τον ΔΗΣΥ, ο οποίος φιγουράρει σε διάφορες γιγαντοαφίσες με τα εξής συνθήματα:

- Πράσινη Πολιτική ή Πράσινα Άλογα;

- Πολίτης ή Πελάτης;

- Δίκαιη Κοινωνία ή Άτιμη Κοινωνία;

Σαν σλόγκαν τα βρήκα εξαιρετικά! Τα είδα το πρωί καθ’ οδόν προς τη δουλειά και κόντεψα να τρακάρω από τον ενθουσιασμό. Επιθετικά, ειρωνικά, δυναμικά, όπως αρμόζει στο προφίλ ενός σύγχρονου πολιτικού! Ειδικά με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που μας έφτασε στο αμήν και μας έκανε να ντρεπόμαστε να λέμε πού ζούμε, δεν είχα καλύτερο! Κάποιοι τα βρήκαν υπερβολικά και «ανήθικα», υπό την έννοια ότι ένας νέος πολιτικός δεν χρειάζεται να είναι τόσο επιθετικός, αλλά διαφωνώ. Ένας νέος πολιτικός ακριβώς, πρέπει να είναι επιθετικός γιατί απηύδησε με τα όσα βλέπει. Άρα δεν μπορεί να μην είναι αγανακτισμένος και να μην εισέρχεται στο τερέν καβλωμένος για μάχη. Τα συνθήματα-φλωριές του τύπου: «Μαζί για ένα καλύτερο αύριο» τα έχουμε ακούσει βερεσέ. Μέχρι και σε διαφήμιση ασφαλιστικής τα ακούμε, να λείπουν! Thumbs up λοιπόν για την ιδέα, αναμένω να δω κι άλλα τέτοια όσο πλησιάζει η ημέρα των εκλογών και εύχομαι να είναι ακόμα πιο «χύμα»! Κάνε κλικ εδώ για την ιστοσελίδα του κ. Σοφοκλέους.

Η δεύτερη εκστρατεία που μου άρεσε είναι αυτή του Μαρίνου Κλεάνθους από το ΔΗΚΟ, και δεν το λέω επειδή ο συγκεκριμένος είναι φίλος και συμπλόγκερ, ούτε επειδή συνέβαλα στο brainstorming του «Like στον Μαρίνο». Θεωρώ πως είναι ένα πολύ φρέσκο εύρημα, που μιλά σε νεότερες ηλικίες και το οποίο άνετα μπορεί να καθιερωθεί ως σλόγκαν ανάμεσά μας. Παρά τα τετριμμένα, τα χιλιοειπωμένα και τα γεροντίστικα που φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια, το “Like” είναι ό, τι πρέπει για τον Μαρίνο, την ηλικία του, τις ιδέες του και τον κόσμο που εκπροσωπεί. Άκουσα ότι οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες για το “Like”. Κάποιοι το βρήκαν υπερμοντέρνο και επιδειχτικό, εγώ έχω να πω ότι δεν βρίσκεται η ίσια σας! Αν μιλούσε όπως όλοι, θα τον κατηγορούσατε πάλι για χρήση ξύλινης γλώσσας. Στο 2011 είμαστε, λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει!

Και πάμε στην απόλυτη θεά του βουλευτικού εδράνου. Εδώ δεν υπάρχουν λόγια, χάνουν το νόημά τους οι λέξεις! Κυρίες και κύριοι: Η Θέκλα Πετρίδου! Με σλόγκαν: «Η Θέκλα θέλει σε μαζί της στη βουλή!» και με την επική φωτογραφία όπου η κ. Πετρίδου έχει τα σιέρκα στην κόξα, σαν να λέει: «Τώρα, τώρα τζιαι είμαι καλή για λλόου σας!»

Μπες στην ιστοσελίδα της και διάβασε τα πάντα γι’ αυτήν, (κλικ εδώ) σου υπόσχομαι, θα κάνεις μία ώρα να βγεις. Εγώ δεν πιστεύω στα μάτια μου με τις πληροφορίες που διαβάζω. Μέχρι και ότι έβγαλε το Λύκειο Πάφου με 19,9 μέσο όρο και έχασε το άριστα επειδή της κολλούσε η φιλόλογος, γράφει! Σου λέω, θα ξετρελαθείς!

Πρόκειται αναμφίβολα για την πιο γνήσια και αυθεντική υποψηφιότητα. Ακομπλεξάριστη στο έπακρον, θα επιδράσει 100% στο κοινό που τα απογεύματα βλέπει «Τα Μυστικά της Εδέμ» και ψάχνει στο πρόσωπο των νέων βουλευτών μία φίλη, μία γειτόνισσα, μία μάμμα. Πραγματικά, από πλευράς μάρκετινγκ, η κ. Πετρίδου έχει ό, τι απαιτείται για να συγκινηθεί η μέση Κύπρια τηλεθεάτρια η οποία ξημερώνεται με τη Μενεγάκη και ξερένεται με τη ‘ζωή της άλλης.’ Μπορεί να θεωρείς ότι αυτά τα λέω υποτιμητικά, αλλά λανθάνεσαι. Η όλη υποψηφιότητα διαπνέεται από ένα Kalomira’s touch που παραπέμπει με συνοπτικές σε εκλογικό θρίαμβο. Γι αυτό, δεν θα εκπλαγώ αν αύριο δω την κ. Πετρίδου να περνά τις πύλες της Βουλής μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, σαν αυτό της Ζουμπουλίας κάθε φορά που κατατρόπωνε τη συμπεθέρα!

Αυτά είχα να παρατηρήσω, μέχρι στιγμής. Επίσης, έχω να πω ότι δεν θα εκπλαγώ αν όλη αυτή η πρωτοτυπία δεν επιβραβευθεί επειδή ο μέσος ψηφοφόρος θέλει να ακούσει τα κλασικά κλισέ για να εμπιστευτεί κάποιον. Όπως γίνεται στη Γιουροβίζιον. «Ναι, το τραγούδι σου πρωτοτυπεί, αλλά δεν κάνει για Γιουροβίζιον» ένα πράμα. Μια φορά, εμένα μου κίνησαν και οι 3 το ενδιαφέρον.

Κατά τα άλλα, πολύ λυπάμαι που το ΑΚΕΛ δεν επιτρέπει την προσωπική προβολή στους υποψηφίους του, γιατί θα ήμουν τρομερά περίεργος να δω με τι σλόγκαν θα κατέβαινε η Ειρήνη Χαραλαμπίδου και η Έλενα Ευσταθίου.

Θα είχαμε να συζητάμε για τις επόμενες 50 μέρες!

Ξεκαθαρίζω: Το ότι μου άρεσαν οι πιο πάνω προεκλογικές εκστρατείες, δεν σημαίνει ότι πείστηκα και από τους υποψηφίους, όσο συμπαθείς κι αν μου είναι. Εδώ σχολιάζουμε καθαρά τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι πλασάρουν τον εαυτό τους προς τα έξω και όχι τις θέσεις ή τις τοποθετήσεις τους. Gracias.

Να Σάσω την Κόρη μου!

«Να σάσω την κόρη μου!»

Ό, τι πιο χωρκάτικο, ό, τι πιο υποτιμητικό μπορείς να ακούσεις από το στόμα Κύπριου γονέα, εν έτη 2011! Να «σάσω». Δηλαδή, να την αποκαταστήσω, να την τακτοποιήσω. Και διά αυτού εννοούμε, να την προικίσω! Να της αγοράσω διαμέρισμα, να της χορηγήσω ό, τι προβλέπεται προκειμένου να γίνει πιο δελεαστική ως προϊόν, προς τα θύματα που θα την ζητήσουν αύριο εις γάμου κοινωνία.

«Να σάσω την κόρη μου!»

Αυτά, τα άκουγα σε κάτι κυπριακά σκετς τη δεκαετία του ’80 και τα έβρισκα παρωχημένα. Η χειραφέτηση της γυναίκας ήταν ήδη γεγονός, σχεδόν όλες δουλεύανε, ήταν αυτάρκεις, ανεξάρτητες, δεν υπήρχε λόγος να είναι προικισμένες με διαμέρισμα, με αυτοκίνητο ή με οτιδήποτε άλλο για να θεωρούνται «σασμένες». Αν ήταν μορφωμένες, αρκούσε.

Σήμερα, παρόλο που οι γυναίκες πέτυχαν την ισότητα και δεν υστερούν ποσώς σε σχέση με τους άντρες – αντιθέτως εγώ θα έλεγα ότι μας έχουν καπελώσει σε πάρα πολλούς τομείς- οι Κύπριοι γονείς εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τις κοντέσες τους σαν τρόπαια τα οποία θα κερδίσει ο εκάστοτε «τυχερός», ο οποίος προκειμένου να μην απομακρυνθεί από το ταμείο όταν αναγνωρίσει το λάθος του, οφείλει μαζί με τη νύφη να πάρει και το κατιτίς του.

«Να σάσω την κόρη μου!»

Τι πάει να πει, να τη σάσεις; Ας σαστεί από μόνη της, σιόρ! Κουτσή, στραβή ή ηλίθια είναι και δεν μπορεί να ορθοποδήσει από μόνη της; Δόξα το Θεό, όλα τα καλά του Θεού έχει! Αλλά, όταν τα πεις αυτά ωμά και σταράτα, ο Κύπριος γονέας κοιτάζει αποσβολωμένος και σου ανταπαντά: «Έτσι κάνουμε εμείς εδώ στην Κύπρο!» Ε, αφού είμαστε παραδοσιακοί ακόμα και τιμούμε τα ήθη και τα έθιμα, να φάτε μια μουστουνιά ξέμπαρκη την ώρα που δεν θα το περιμένετε, να σας πω εγώ για τα ήθη και τις παραδόσεις αυτής της νήσου, που θέλουν και τον άντρα να επιβάλλεται!

Κοινωνική πρόοδος, μηδέν! Μόνο ο ευνουχισμός του άντρα είναι must. Όλα τα άλλα, βάσει παραδόσεως! Τρομάρα σας.

Βλέπω όλους τους οικογενειακούς γνωστούς να «σάζουν τις κόρες τους». Λες και πρόκειται για άτομα με ειδικές ανάγκες. Βροχή πέφτουν τα διαμερίσματα, βροχή πέφτουν τα σπίτια. Και έχουν όλοι το χαμόγελο του μαλάκα στο πρόσωπο, που μεταφράζεται και ως: «Αποκατάστησα την κόρη, δικαιούμαι να πεθάνω ήσυχος!» Και για τους γιούδες, πούλος! Σκέτος πούλος! «Να βρεις κι εσύ μια που είναι σασμένη!» απαντούν και σοβαρολογούν. Και όταν πας να βρεις το δίκιο σου σε άλλα μέλη της φαμίλιας, σε κοιτάνε κι αυτοί απορημένοι και σου λένε: «Κι εμείς εσάσαμε τις κόρες μας όταν έπρεπε!» Ο ένας πιο βλάκας από τον άλλον!

Είχα δει παλιά, μια ελληνική ταινία, στην οποία έλεγε ο Παπαγιαννόπουλος: «Αν δεν χτίσεις σπίτι κι αν δεν παντρέψεις κόρη, δεν έζησες τίποτα!» Σήμερα καταλαβαίνω απόλυτα το αστείο του πράγματος! Όπως τώρα καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κάποτε θεωρούνταν ατυχία να γεννήσεις κόρη και ευλογία όταν έκανες γιο. Γηράσκω αεί διδασκόμενος!

Ποιος ήταν Επίτροπος Διεύρυνσης το 2004 που είπε το ΟΚ για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ; Ποιος ήταν; Ο Ρεν; Ο Φερχόιγκεν; Ποιος ήταν να του καταραστώ το σόι του όλο;

Ακούς εκεί: «Να σάσω την κόρη μου!» Σάστα τζι' εγύρασειν!