Prison Break

Είδες που έγραψα στο περασμένο κείμενο, ότι ήμουν να σκάσω και ήθελα επειγόντως ταξίδι. Μπήκα στο ίντερνετ, έψαξα προορισμούς, τίποτα! Μόνο κάτι γειτονικές αραβικές χώρες ήταν διαθέσιμες, τις οποίες ξέρεις πόσο εκτιμώ… Οπότε, αποφάσισα να κάτσω στα βραστά μου. Για κάποιο λόγο, ο νους μου ακόμα νομίζει ότι είμαι κάτοικος Λονδίνου όπου όποτε αποφασίσεις μπαίνεις μέσα στον Thomas Cook και βρίσκεις προσφορά για διακοπές με πενήντα λίρες, μέχρι και για τα νησιά Μπαρμπάντος! Ξέχασα ότι εδώ είμαστε αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο, σχεδόν φυλακισμένοι.

Ο Μέγας Ναπολέων φυλακίστηκε στο νησί της Αγ. Ελένης. Ο περιβόητος δραπέτης «Πεταλούδας» στο νησί του διαβόλου. Ο Οτσαλάν στο νησί του Ιμραλί. Οι ήρωες του 1821 φυλακίστηκαν στο νησί της Ύδρας. Ε, εγώ, φυλακίστηκα εδώ. Να δω πότε θα το χωνέψω!

Ήμουν να σκάσω, δεν άντεχα άλλο. Πέμπτη βράδυ είπα "σιγά, να μην πεθάνω εγώ για χάρη σας!" Μπήκα στο ίντερνετ και έκλεισα εισιτήριο για Αθήνα. Έφυγα Παρασκευή, πρωί, πρωί σαν τον κλέφτη, να βρω την υγειά μου και γύρισα Κυριακή. Πριν λίγο. Μα, πέρασα υπέροχα, ξανάγινα άνθρωπος!

Το μόνο κακό, είναι ότι ξεπαραδιάστηκα. Έφαγα ένα μισθό μέσα σε τρεις μέρες. Αλλά, χαλάλι! Στα ξένα, φίλε μου, γιατρεύομαι. Να φανταστείς, ξέχασα να πιω και τα χάπια της πίεσης γιατί ένιωθα περδίκι. Τεράστια η διαφορά στη ψυχολογική μου διάθεση. Έκανα τόσα πολλά! Είδα τρείς φίλους από το Πανεπιστήμιο, τη Νίκη, την Αγγελική και τον Δημήτρη. Πήγα στη Βίσση μου, πήγα θέατρο, ψώνισα, κοιμήθηκα άπειρες ώρες, όλα αυτά μέσα σε 48 ώρες!

Διάφορες σκέψεις και συναισθήματα:

*Οι Κυπριακές αερογραμμές πρέπει -επιτέλους- να καθιερώσουν τη λεγόμενη «χωρκατόπτηση». Να τους παστώνουν όλους μαζί και να πετάνε τους συγκεκριμένους Κύπριους με ειδικές πτήσεις. Εγώ δεν αντέχω άλλες πτήσεις προς Αθήνα με το συγκεκριμένο είδος homo sapiens. Ζω για την ημέρα που θα μάθουν όλοι το σαβουάρ βιρβ του αεροδρομίου και του αεροπλάνου. Το 80% των επιβατών, είμαι σίγουρος, δεν ήξερε σε τι αποσκοπεί το check in (δεν έχω χειρότερη εικόνα να ανοίγουν τις βαλίτσες να αφαιρέσουν πράγματα για να μειώσουν το βάρος της βαλίτσας! Έλεος! Έλεος), ενώ κλασικά, όταν προσγειωθήκαμε, χειροκρότησαν.

*Κάθε φορά που επιβαίνω σε αθηναϊκό ταξί, είναι σαν να επισκέπτομαι ένα μπλογκ. Ο κάθε ταρίφας έχει κι από μία προσωπική ιστορία/δράμα να σου εξιστορήσει. Όλοι υποφέρουν, όλοι πονάνε. Κάποτε άνοιγα συζήτηση μαζί τους, τώρα πια βαριέμαι και να τους κοιτάξω. Απλά μπαίνω, λέω που θέλω να πάω κι αποφεύγω eye contacts που μπορεί να δώσουν έναυσμα για συζήτηση. Και αν δεν μπορώ να την αποφύγω, απαντώ μονολεκτικά. Του στιλ "σκάσε, σε βαριέμαι."

*Πήγα και είδα τη ‘Φουρκέτα’ στο θέατρο ‘Εμπορικόν’, με την Καβογιάννη και τον Κόκλα. Μακράν η καλύτερη παράσταση που είδα φέτος. Δεν ήξερα πού να κρύψω τα κλάματά μου στο φινάλε. Παρά-κλαίω στις παραστάσεις τον τελευταίο καιρό και πρέπει να το προσέξω. Υπέροχη ιστορία, η Καβογιάννη έδωσε ρεσιτάλ, η σκηνοθεσία ευρηματική, η μουσική εξαίσια, δεν είναι τυχαίο που παίζει για 3η χρονιά! Να πάτε να το δείτε. Εγώ θέλω να το ξαναδώ.

*Πήγα και στη Βίσση μου. Βισσάρα μου, λατρεία μου, πάθος μου μεγάλο! Ήταν το τελευταίο της βράδυ. Δεν είπε κανένα καινούριο τραγούδι πέραν του ‘Δεν θα υπάρξει άλλο.’ Πήγα μόνος μου, στο μπαρ. Ξεποδαριάστηκα να στέκομαι μόνος μου για 4:30 ώρες, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να μην την τιμήσω με την παρουσία μου, άσχετα αν είναι η 3η φορά φέτος που παρακολουθώ το σόου στο Αρένα.

*Ανάμεσα στους θαμώνες διέκρινα: Καρβελάρα με Πάννια (λίγο έλειψε να πάω να του φιλήσω το χέρι), Ελεονόρα Μελέτη (παλιμπαίδιζε όλο το βράδυ από το πρώτο τραπέζι, σε κάποια φάση έριξε και μια μπάτσα στον πισινό του Ρουβά), τον Κοντόπουλο (τον συνθέτη), τον Ρώσο Κιρκόροφ (εκείνον που είχε πάει Γιουροβίζιον το 1995 και πήγε άπατος) και την Τάμτα. Η Βίσση εξυμνούσε συνέχεια τον Καρβέλα και έκανε και τη δήλωση: «Εύχομαι όσο μπορώ και τραγουδώ, να τραγουδώ μόνο Καρβέλα!» Και εκεί συγκινήθηκα επίσης. Η Βίσση πρέπει να λούστηκε με πάνω από 100 πανέρια γαρύφαλλα ψες το βράδυ. Αναστέναξε το γαρούφαλο! Τόσο πανέρι και κακό έχω να δω από τα μπουζούκια των '90ς!

*Από το θεωρείο του 4ου ορόφου παρακολουθούσα με δημοσιογραφικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον τον κόσμο που διασκέδαζε (παρεμπιπτόντως, η προσέλευση ήταν τρισμέγιστη, δεν έπεφτε καρφίτσα), και εντυπωσιάστηκα με το πόσο πωρώνονταν όλοι με το «Ξανά», με το «Μακαρόνια με κιμά» (που κάποτε ντρεπόσουν να παραδεχτείς ότι σ’ άρεσε, τώρα όλοι κάνετε head banging, τρομάρα σας!) με το reprise του «αγάπη είναι, εσύ», με το «αγάπη υπερβολική» (πάντα φρέσκο, λες και κυκλοφόρησε χθες) και κλασικά, με το «Δώδεκα» (Σαν τον Ύμνο εις την Ελευθερία ακούγεται).

*Έφυγα στις 4:30 το πρωί. Μετά τα ντουέτα. Σήμερα δεν νιώθω τα πόδια μου από την πολλή ορθοστασία.

*Σήμερα πήγα στο Μοναστηράκι κι αγόρασα ξεχασμένους δίσκους βινυλίου της Άννας για να διακοσμήσω τους τοίχους. «Εμείς», «Επόμενη Κίνηση» και «Φωτιά». Μία ομορφιά. Και πάμφθηνα.

*Για πρώτη φορά στα χρονικά, διαπίστωσα τον πανικό της οικονομικής κρίσης. Οι Έλληνες μετρούν και το τελευταίο ευρώ για τα πάντα!

*Έκατσα στο Σύνταγμα και διάβασα Νίτρο Μαρτίου. Έπινα milko, έτρωγα τυρόπιτα. Προσεγγίστηκα τουλάχιστον 2 φορές από πρεζάκια που χωρίς αιδώ μου ζήτησαν λεφτά για τη δόση τους. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάμε πια. Τι κρίμα! Στον πρώτο έδωσα 1 ευρώ. Σκέφτηκα ότι στον τρίτο που θα έρθει να μου ζητήσει ελεημοσύνη, θα του πω: «Δώσαμε, δώσαμε στον προηγούμενο!» Μία φορά την ημέρα κληρώνει η λοταρία! Ε, μα…

*Είχα καλή πτήση επιστροφής. Έχω να μοιραστώ μαζί σου ένα εμπεριστατωμένο συμπέρασμα. Η Κύπρος δεν έχει κανένα καλό. Τέλος! Το ότι με τον καιρό την συνηθίσαμε και πειστήκαμε όλοι μας πως η Κύπρος έχει και τα θετικά της για να παρηγοριόμαστε και να μην αυτοκτονήσουμε, είναι μία κοροϊδία που πρέπει να λάβει τέλος σύντομα. Πριν μας ακούσει κανένας ξένος και εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Η Κύπρος είναι ένα βαρετό μέρος, στο οποίο αξίζει να ζεις μόνο για να βγάζεις λεφτά και να τα τρως στο εξωτερικό. Ό, τι άλλο μου πεις, σόρρι, αλλά δεν με πείθει. Και αν πραγματικά πιστεύεις ότι περνάς ωραία εδώ, δυο φορές σόρρι, αλλά το πρόβλημα το έχεις εσύ. Και είναι μεγάλο. Απλώς δεν μπορώ να στο πω κατάμουτρα όταν συζητούμε από κοντά, καθαρά από ευγένεια. Στο λέω όμως από εδώ, για να μην νομίζεις ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Αυτά. Από αύριο πίσω στη ρουτίνα. Μέχρι το βράδυ σκοπεύω να κλείσω ταξίδι γι αλλού. Δεν μπορώ να αργοπεθαίνω άλλο!