Της Ζωής μου οι Διαφημίσεις

Από τον καιρό που άρχισα να εργάζομαι σε διαφημιστικές εταιρείες, είδα αρκετές ιδέες και σενάριά μου να γυρίζονται σε σποτάκια για την τηλεόραση και να προωθούν διάφορα προϊόντα. Τις περισσότερες φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας από όλη τη δημιουργική ομάδα της εκάστοτε εταιρείας. Πολύ σπανιότερα είδα αποκλειστικά δικές μου συλλήψεις και σενάρια να βγαίνουν στον αέρα αποτυπώνοντας στο 100% προσωπικά μου βιώματα και εμπειρίες, χωρίς καμία λογοκρισία.

Η νέα διαφήμιση για το Δάνειο Ανακαίνισης, είναι μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις και μπορώ να πω ότι είναι μία πολύ συγκινητική –προσωπική- στιγμή μου, για πολλούς λόγους. Πρώτον, διότι το σενάριο είναι 100% εμπνευσμένο από τους γονείς μου και δεύτερον, επειδή ο παραγωγός του σποτ είναι ένας από τους παιδικούς καλύτερους μου φίλους, ο Αντρέας. Για κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λέω πως αξίζει η ζωή μου.

Όταν ήμουν μικρός, περνούσα τα σαββατοκύριακα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Δανειζόμουν στα κρυφά την κάμερα του θείου μου και έστηνα σκετσάκια με τις ξαδέλφες μου τις οποίες κινηματογραφούσα. Για τους σκοπούς αυτών των ταινιών, άλλαζα πάντα τη διάταξη των επίπλων της γιαγιάς μου, η οποία στο τσακ γλίτωνε το εγκεφαλικό όταν επέστρεφε από την απογευματινή μπιρίμπα και έβρισκε το σπίτι της ανάστατο. Σήμερα, 20 τόσα χρόνια μετά, έπρεπε να βρούμε για τις ανάγκες του σποτ παλιά έπιπλα ώστε να αποδώσουν πειστικά την ανάγκη για ανακαίνιση. Με ένα τηλεφώνημα στη γιαγιά μου, λύθηκε το πρόβλημα. Μας δάνεισε τα έπιπλά της. Βλέπεις, η ζωή είναι κύκλος που επαναλαμβάνεται.

Όταν ήμουν στο Δημοτικό με τον Αντρέα, στήναμε πάντα μαζί τις τελικές γιορτές. Έγραφα εγώ τα σενάρια, ο Αντρέας τα έστηνε και όλη η παρέα μαζί τα παίζαμε. Ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία, από το Γυμνάσιο και μετά, παίρναμε τη βίντεο κάμερα και γυρίζαμε μαλακίες με τους συμμαθητές μας στις εκδρομές και στα διαλείμματα του σχολείου. Παίζαμε και θέατρο μαζί στο Λύκειο. Γενικά, το παιχνίδι μας ήταν μια βιντεοκάμερα. Σήμερα, 10 χρόνια και βάλε μετά, παίζουμε το ίδιο πράγμα και πληρωνόμαστε γι αυτό. Τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή!;

Εδώ, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, το παίζουμε "τρελλοί παραγωγοί" του Χόλλιγουντ. Τρομάρα μας!

Ανέκαθεν πίστευα στο πεπρωμένο του ανθρώπου και κάτι τέτοιες μοιραίες στιγμές επιβεβαιώνω ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε έναν προορισμό ο οποίος φανερώνεται από πολύ μικρή ηλικία. Μπορεί να προσπαθήσεις να τον αποφύγεις αλλά αργά ή γρήγορα πάλι εκεί θα καταλήξεις. Έτσι και προχθές. Στα γυρίσματα, παίρνοντας τα έπιπλα της γιαγιάς μου για να στήσουμε το σκηνικό, γράφοντας σενάριο εμπνευσμένο από τους γονείς μου (από κάποιες κυπριακές νύχτες που αποφασίζει να βρέξει και πλημμυρίζει η χώρα ολόκληρη) και έχοντας τον Αντρέα να συντονίζει τα γυρίσματα, ένιωσα ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

Και δεν με χάλασε καθόλου! Μην σου πω ότι, για όσες ώρες διαρκούσε το γύρισμα, χαμογελούσα σαν μωρό με ευγνωμοσύνη.

Επειδή ο blogger δεν δείχνει ολόκληρο το βιντεάκι, κάνε διπλό κλικ να το δεις σε όλο του το μεγαλείο μέσω του youtube.

ΥΓ: Η γιαγιά, παρόλο που συναίνεσε στον δανεισμό των επίπλων της, όταν αντίκρισε το άδειο σαλόνι της γκρίνιαξε ελαφρώς. Όταν μάλιστα είδε τη διαφήμιση τελειωμένη, δήλωσε: «Μα δεν φαίνονται καλά τα έπιπλά μου!» Χα!

Με τα λεφτά της πληρωμής, θα της πάρω δώρο! J