Καινούριος!

Την περασμένη Δευτέρα έκλεισα τα 29 και έγραψα το πιο κάτω αγνώμων κείμενο. Ζήτησα δώρα και ύλη αντί για πνεύμα. Ζήτησα ποδήλατα αντί για υγεία και ελευθερία στην Κύπρο μας. Διέπραξα την ύβρη. Έτσι που λες, έκλεισα τον υπολογιστή, σηκώθηκα από το γραφείο και αμέσως πήρα το δώρο μου από τον Θεό. Δεν ήταν ούτε ποδήλατο-design, ούτε dancefloor. Πήρα ένα ωραιότατο καρδιακό επεισόδιο, σαν το αγγούρι, το οποίο με έριξε στο πάτωμα για ένα 15λεπτο, ενώ ως εκ θαύματος κατάφερα να διατηρήσω τις αισθήσεις μου. Είχα μέσα μου έναν πόνο, λες και έσκασε στα σωθηκά μου πυροτέχνημα και τα έκανε όλα λίμπα.

Σύρθηκα μέχρι τον καναπέ, τηλέφωνησα της αδελφής μου (με τυφλό σύστημα, καθότι δεν έβλεπα τίποτα από τη θολούρα), και της είπα «πεθαίνω, πεθαίνω τώρα, έλα με ασθενοφόρο». Μετά από 10 λεπτά στις πρώτες βοήθειες, διαπίστωναν πως έπαθα ανεύρισμα της αορτής. Από αυτόν τον διάολο πέθανε ο παππούς μου το 1992 και από το ίδιο κακό φυτό-ζωεί και ο πατέρας μου από το 2003. Με είχαν προειδοποιήσει ότι θα το πάθω κι εγώ, αλλά επειδή εμφανίζεται μετά την ηλικία των 40, δεν θα έπρεπε να ανησυχώ. Οπότε, ουδέποτε το κοίταξα το θέμα.

Μέσα σε 20’, μαζεύτηκε στο νοσοκομείο το σόι ολόκληρο και στενοί οικογενειακοί φίλοι. Όταν τους είδα όλους μαζεμένους, περασμένα μεσάνυχτα, κατάλαβα ότι μάλλον πεθαίνω. Έψαχνα από πάνω μου να βρω τα Χερουβείμ! Εντός δυο ωρών ήμουν στο χειρουργείο, με έναν γιατρό-ήρωα, να με προειδοποιεί ότι αν δεν συγκαταθέσω στην εγχείρηση, θα έχω πεθάνει μέχρι τις επόμενες 24 ώρες.

Ξύπνησα μετά από 8 ώρες εγχείρησης ανοιχτής καρδίας και είμαι καλά. Ολοκαίνουριος. Έγιανα, το προλάβαμε. Δεν θα το ξαναπάθω. Παρόλα αυτά, πρέπει να κόψω το ποδήλατο –εφ' όρου ζωής, το γυμναστήριο επίσης, ενώ θα επανέλθω στην εργασία μου σε 2 μήνες.

Εξ αιτίας του γεγονότος ήρθα πιο κοντά με την αδελφή μου, με την οποία είμαστε στα μαχαίρια τα τελευταία 28 χρόνια, και εν μέρει με τους γονείς μου (αν και γι αυτούς δεν παίρνω κι όρκο).

Ο Θεός διαβάζει το blog μου και προφανώς απήυδησε με τις μαλακίες που γράφω. Ένα χαστούκι-δώρο στα γενέθλιά μου, ήταν ό, τι πρέπει για να αγαπήσω τη ζωή, έστω αυτό το πράμα που ζούμε στην Κύπρο, τον Χριστόφια (καλά, λέμε και καμιά μαλακία που και που!)

Δεν έχω πάρει ακόμα εξιτήριο. Είμαι στην κλινική για 5η μέρα. Αναρρώνω και θα βγω εντός των ημερών. Σας πεθύμησα. Σας λατρεύω. Και τη Gourounella μου πιο πολύ απ’ όλους! (τους bloggers).

Συγκινήθηκα με την συνεχή παρουσία των φίλων μου όλες αυτές τις μέρες εδώ στην εντατική. Δεν έχω λόγια παιδιά. Δεν έχω λόγια! Κλείνω, γιατί εγεμώσαν τα μμάθκια μου και θα με περιπαίζουν και οι νοσοκόμες ότι κλαίω μόνος μου μες το δωμάτιο...