Ο Μισογύνης

Πόσο μισογύνης είμαι τελικά;

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερος κόσμος μου κάνει αυτή την ερώτηση.

Το 2007 πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά, και επειδή έτυχε οι υπεύθυνοι της εταιρείας να έχουν διαβάσει το ιστολόγιό μου, με ρώτησαν αν είμαι μισογύνης, διότι αυτό έβγαινε από την πλειοψηφία των κειμένων μου. Ευτυχώς, έκοψε ο νους μου και τους απάντησα πολύ διπλωματικά ότι: «Δεν μισώ τα φύλα. Μισώ συγκεκριμένες προσωπικότητες και συμπεριφορές.» Και το έσωσα κάπως. Τώρα, εφόσον είμαι άντρας και ψάχνω γυναίκα, λογικό είναι να εξοργίζομαι συχνότερα με γυναικείες συμπεριφορές και προσωπικότητες. (Οι άντρες ως φύλο δεν με αφορούν και ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να αναλύσω τη ψυχοσύνθεσή τους – αν και θεωρώ ότι οι περισσότεροι είμαστε εξίσου ατελείς).

Προ δέκα ημερών, επαναλήφθηκε το σκηνικό. Βγήκα με μια άγνωστη την οποία γνώρισα από το blog. Ενώ πίναμε τον καφέ μας, μου ομολόγησε ότι είχε και αυτή την ίδια εντύπωση για μένα (και μάλλον την έχει ακόμα).

Και εδώ αρχίζει η απολογία μου με μουσική συνοδεία μπουζουκιού:

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα με μεγάλη ιδέα για τις γυναίκες. Πάντα τις είχα πολύ ψηλά στην υπόληψή μου. Η γυναίκα είναι η μάνα μας! Είναι η πηγή της έμπνευσής μου. Είναι το ον που στη σκέψη του τραγουδώ λαϊκά, χορεύω χασάπικα, γράφω ποιήματα και γυρίζω βίντεο-κλιπ. Θα ήμουν βλάκας να μισώ τα πλάσματα που μου γεννούν τόσο σπουδαία και ανώτερα συναισθήματα. Και πιστεύω ακράδαντα πως όσοι με ξέρουν από μικρό, θα συμφωνούν, πως μόνο μισογύνη δεν με λες.

Από την άλλη, δεν ξέρω και πόσο αναγνωρίστηκε και επιβραβεύτηκε αυτή η αντίληψή μου, από το ίδιο το γυναικείο φύλο. Ή μάλλον ξέρω: Καθόλου! Μόλις πρόσφατα, συνευρέθηκα με μια κοπέλα, η οποία όταν της έκανα κομπλιμέντο για την ομορφιά της, έσκασε στα γέλια και μου χάλασε τη σκηνοθεσία της στιγμής. Το βρήκε πολύ φλώρικο και «ξενερωτικό» εκ μέρους μου.

Καλά, μην φανταστείς ότι κομπλιμεντάρω όπως τον Ζαμπούνη ή ότι γίνομαι ποιητικός και γλυκανάλατος σε όρια αηδίας. Απλώς προσπαθώ να είμαι τρυφερός. Δεν γίνεται να έχω απέναντί μου ένα λουλούδι κι εγώ να του λέω: «Πάρτα μωρή γαμιόλα!» ή «τι καβλόμουνο είσαι εσύ, Παναγία μου!» Και αυτά καλά είναι βέβαια, αλλά για τα πέντε λεπτά πριν εκσπερματώσεις. Το να λανσάρεις και να συντηρείς όμως, ένα τέτοιο προφίλ, αυτό του σκληρού γαμιά, δεν είναι a priori μισογυνιστικό; Αλλά, τώρα θα μου πεις, με αυτά ανάβουν οι πλείστες και οι πλύστρες!

Ε, φταίω εγώ που δεν ξέρετε τι σας γίνεται; Και είμαι εγώ ο μισογύνης; Βρε, άντε από ‘κει!

Υπάρχει η λύση βέβαια, και την παρατηρώ να εφαρμόζεται στα πλείστα ζευγάρια που με περιβάλλουν: Αδιαφορία!

Έχεις τη γκόμενα εύκαιρη. Της ρίχνεις ένα πήδο για να «φεύγουν τα χοντρά» και στο ενδιάμεσο βλέπεις τηλεόραση ή βγαίνεις με τους φίλους σου. Ίσως εδώ να κρύβεται και το μυστικό της τέλειας σχέσης και ισορροπίας. Στο ζαμανφού! Αλλά μήπως και αυτό δεν είναι μισογυνιστικό; Δεν είναι μισογυνιστικό να αντιμετωπίζεις σοβαρά την άλλη μόνο όταν τη χύνεις;

Αυτά τα πρότυπα άντρα θέλετε, αυτά παίρνετε. Κατά τα άλλα, «δεν υπάρχουν άντρες» και όταν τους βρούμε (διότι κατ' εμέ η ανδρεία ισοδυναμεί με τον σεβασμό του αντίθετου φύλου), τους ευνουχίζουμε στο πι και φι με ένα «με ξενερώνεις που είσαι ρομαντικός!» Να φταίμε και από πάνω επειδή σας αντιμετωπίζουμε σαν γυναίκες με Γ κεφαλαίο και όχι σαν πορνίδια. Ουστ!

X-Factor Live (5)

Παρακαλώ δημόσια τον ΑΝΤ1 να μου δώσει ένα θεωρείο στο πλατό του X-Factor, όπως αυτό που έχει ο DJ του Ρυθμού και να κάνω αναμετάδοση μέσω twitter και facebook τα τεκταινόμενα του live show! Σημεία και τέρατα συνέβησαν και πάλι ψες. Ένα live χωρίς παραλειπόμενα δεν είναι γραφτό να ζήσουμε! Και ευτυχώς!

Γενικές παρατηρήσεις:

*Η Ελευθερία μου αρέσει. Παρόλο που στις φλέβες της ρέει αίμα παραλιμνίτικο, εντούτοις δεν βλέπεις ούτε ίχνος κυπρίλας στο χαμόγελο ή στις κόρες των ματιών της. Επίσης, διαθέτει ευφράδεια λόγου, πράγμα σπάνιο για νιάτο της Κύπρου, καλομοιρίστικη τσαχπινιά, προσόν επίσης σπάνιο και καλή φωνή. Όλα τα καλά του Θεού! Ψες την ψήφισα κιόλας, αλλά έπεσε βλέπεις κακογλωσσιά και φθόνος. Τη φάγανε την κοπέλα. Μην δουν την καλύτερή τους, αμέσως, στην γκιλοτίνα! Το ότι από δω και μπρος θα κάνει φωνητικά στον Ρουβά, δεν ξέρω πόσο παρήγορο είναι.

*Από την άλλη, η αντιπαθέστατη Πωλίνα, εψές ήταν μια αποκάλυψη! Ακόμη κι εγώ που της σέρνω τα εξ αμάξης από τη πρώτη φορά που την είδα, ψες την χειροκρότησα! Ήταν εξαιρετική! Μου θύμισε την Άννα σε πολλές φάσεις. Πάντως, το ‘Πράγματα’ το σκότωσε την προηγούμενη βδομάδα, μην ακούς τον Θεοφάνους τι λέει. Γιατί καλό είναι να έχεις λίγο diva attitude επί σκηνής, αλλά δεν γίνεται να πιάνει όποια κι όποια τη Βίσση στο στόμα της!

*Ο Hovig επιβιώνει άνετα μέχρι στιγμής, παρόλο που δεν λέει να κόψει τα εκνευριστικά «yeah baby», και τις πόζες του Superman που έγιναν πλέον τόσο γραφικές, όσο και τα filakia της Καλομοίρας. Ο Hovig κάθε βδομάδα ανασταίνει επιμελώς το γκλαμουράτο Χόλλιγουντ και είναι να απορείς τι καριέρα θα κάνει όταν με το καλό αποφοιτήσει από το X-Factor και θα πρέπει να αντεπεξέλθει στα μπουζούκια, τα λέλουδα και τις πενιές! Να ακούσω Frankie Goes to Hollywood να ανοίγει το πρόγραμμα του Πάνου Κιάμου και τι στον κόσμο! Κατά τη γνώμη μου, είναι ο πρώτος που θα εξαφανιστεί με το πέρας του παιχνιδιού.

*Όπως επίσης απορώ πως θα επιβιώσουν οι Pale Faces. Είναι τάχα μου, the next big thing, με έναν superstar για frontman, αλλά εγώ αναρωτιέμαι: Μόνο εγώ βλέπω τρεις ταλαίπωρους μαθητές σε food bazaar του Λυκείου τους και έναν κλώνο εκείνου του διακοσμητή / αρχιτέκτονα που παρουσίαζε το «Άλλαξε το» στον Alpha πέρσι; Οι κριτές επιμένουν να τους σώζουν και να μην λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τα μηνύματα του κόσμου που τους θέλει συχνά προτεινόμενους για αποχώρηση. Να δούμε ως πότε!

*Η Nini στις μπαλάντες είναι κορυφή. Σε οτιδήποτε άλλο δοκιμάστηκε δεν με έπεισε, αν και λάτρεψα την νεκρανάσταση του «στοιχηματίζω» την περασμένη βδομάδα. Χαριτοδιπλωμένος uber alles! Η Nini δεν έχει τίποτα να προσφέρει στην Αθήνα των μπουζουκίων και ως εκ τούτου είναι και αυτής μετρημένα τα ψωμιά της. Με την πρώτη ευκαιρία θα της πουν με επίσης σπαστά ελληνικά: «Προσπαθώ να δω τι μέλλον έχει το είδος που υπηρετείς στην Ελλάδα» και θα την πασάρουν με τρόπο. Δυστυχώς.

*Στον Νικηφόρο και στον "λυπηθείτε-με-έχω-προβλήματα" -Δημήτρη, πάω τουαλέτα όταν εμφανίζονται.

*Το μωρό μου, την Ήβη, έχω καιρό να την απολαύσω σε κάτι καβλωτικό. Ούτε στο Papa don’t preach μου άρεσε, ούτε στο ψεσινό των pussycat dolls.

*Τον Σταύρο τον παραδέχομαι αν και δεν είναι το στιλ μου. Αυτό το μαστουρωμένο βλέμμα, διασταύρωσης Θέμη Γεωργαντά και Robbie Williams, μου ξυπνά πράγματα που θέλω να ξεχάσω. Παρόλα αυτά, όσο κι αν ψάξω, δεν του βρίσκω καλλιτεχνικό ψεγάδι.

*Οι ’48 ώρες’ εξακολουθούν να είναι η αποκάλυψη του σόου, και όπως φαίνεται, οι μόνοι που δεν το χρειάζονται για να αναδειχτούν! Αν είχα ταλέντο και ήμουν γνώστης του αντικειμένου, θα ήμουν (ιδρυτικό) μέλος τους συγκροτήματός τους!

Bullying στον Μπούλη

Τελευταίως είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορα περιστατικά άσκησης ψυχολογικής, αλλά και σωματικής βίας στα σχολεία μας. Οι δημοσιογράφοι καταγγέλλουν συμμορίες μαθητών και εξωσχολικών που πουλούν προστασία σε μερικούς, ενώ ασκούν ψυχολογική βία και προκαλούν επεισόδια σε άλλους. Το φαινόμενο, φυσικά, δεν είναι καινούριο. Απλώς, από καιρού εις καιρόν το θυμόμαστε για να γίνεται κουβέντα και να καταδικάζουμε την κατάντια της «άτιμης κοινωνίας μας.»

Με αφορμή αυτά τα κατάπτυστα περιστατικά, θυμήθηκα κι εγώ ένδοξες στιγμές bullying που έζησα, τόσο ως θύτης, όσο και ως θύμα.

Το 1990-91 ήμασταν με τα ξαδέλφια μου στο εξοχικό στο βουνό. Οι γονείς μας είχαν πέσει για ύπνο και εμείς παίζαμε στο σαλόνι τους «απαγωγείς!» Βασικά, είχαμε δει στη ‘Λάμψη’ του Φώσκολου ένα επεισόδιο στο οποίο είχε απαγάγει ο Ιάγος τη Σεμίνα (την οποία ενσάρκωνε η Νάντια Μουρούζη με τις βυζάρες της), και τη βίαζε μέσα σε ένα υπόγειο. Και εμείς σαν σωστά αρνιά που αναπαράγουν ό, τι βλέπουν στο χαζοκούτι, αναπαραστήσαμε στη σκηνή. Όχι ακριβώς την ίδια. Άλλωστε η ξαδέλφη μου στα 7 της χρόνια δεν είχε βυζάρες.

Την κλειδώσαμε όμως μέσα στην τουαλέτα και της είπαμε ότι για να τη βγάλουμε, πρέπει οι γονείς της να πληρώσουν λύτρα. Την αφήσαμε κλειδωμένη μες την τουαλέτα όλο το απόγευμα! Και σαν να μην έφτανε αυτό, κλωτσούσαμε την πόρτα με δύναμη προκαλώντας της πανικό και της λέγαμε ότι αν δεν παραδοθούν τα λύτρα σύντομα, θα ερχόταν ένας «δράκος» από το χωριό να την σκοτώσει και να τη βιάσει! Η ξαδέλφη σπάραζε και έκλαιγε μέσα στην τουαλέτα και οι υπόλοιποι διασκεδάζαμε με τον πόνο της.

Ύστερα ξύπνησαν οι γονείς μας, μας έδειραν και της άνοιξαν να βγει. Μια φορά, περάσαμε αξέχαστα εκείνο το σαββατοκύριακο!

Το 1994 έπεσα και εγώ θύμα bullying στο σχολείο. Είχε έρθει στην τάξη μας ένας νέος μαθητής, με τον οποίο δεν χωνευόμασταν. Μην σου τα πολυλογώ, μέσα σε 10 μέρες, κατάφερε με συκοφαντίες και κουτσομπολιό να φέρει όλους τους τότε φίλους μου εναντίον μου. Έφτασα στο σημείο να μην έχω ούτε ένα φίλο και να περνώ εφιαλτικά. Περπατούσα στην αυλή τα διαλείμματα και έρχονταν διάφορες παρέες και με απειλούσαν ότι θα με δείρουν ή ότι θα μου επιτεθούν με το πέρας των μαθημάτων. Αυτό το πράμα κράτησε μήνες. Δεν τολμούσα όμως να το αναφέρω ούτε σε γονείς, ούτε στους καθηγητές, γιατί τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα, χώρια που δεν με έπειθαν ότι μπορούσε κάποιος ανώτερος να τους επιβληθεί.

Μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων και αφού η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο (είχα φτάσει στο σημείο να μην θέλω να πάω σχολείο!), άνοιξα την πόρτα της υποδιευθύντριας και της ανέφερα το γεγονός. Αυτή το διέδωσε σε όλο τον καθηγητικό σύλλογο και έλαβαν, τάχα μου, «μέτρα.» Βασικά, έκαναν χειρότερα τα πράγματα εφόσον με απλές παρατηρήσεις του τύπου: «Να είστε αγαπημένοι και να μην ενοχλείτε τους συμμαθητές σας» δεν άλλαζε κάτι.

Το bullying εναντίον μου συνεχίστηκε για άλλους δυο μήνες, ώσπου τα έβαλα με τη διεύθυνση! Πήγα και βρήκα 2-3 καθηγητές που είχα το θάρρος τους, και τους έμπηξα τις φωνές: «Εσείς οι ίδιοι δεν μπορείτε να σταματήσετε 5 μαλάκες που με απειλούν! Εγώ γιατί να νιώθω ασφαλής εδώ μαζί σας?! Δεν ξανάρχομαι σχολείο, ώσπου να επιβληθείτε!»

Αυτό το συμβάν έλαβε χώρα μπροστά στα έκθαμβα μάτια άλλων συμμαθητών που δεν πίστευαν ότι εγώ υποδείκνυα στους καθηγητές το καθήκον τους. Αν θέλεις το πιστεύεις, μετά από αυτό, το bullying εναντίον μου σταμάτησε! Οι συμμαθητές μου θεώρησαν πολύ cool εκ μέρους μου το ότι τα έβαλα με τους καθηγητές δημοσίως, και αίφνης αυτοί που με απειλούσαν είδαν στα μάτια μου τον «αγωνιστή», τον «παλαιστή» και τον ανάρχα! Τι να πεις…

Μέσα σε λίγες μέρες μου μιλούσαν πάλι λες και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι! Τρομάρα να τους έρθει όπου κι αν βρίσκονται σήμερα!

Το τρίτο περιστατικό άσκησης ψυχικής βίας που έζησα ως θεατής, ήταν στον στρατό, το 1999. Είχαμε έναν φαντάρο χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Δεν ήταν καθυστερημένος, αλλά ούτε και νορμάλ. Ήταν κάτι ενδιάμεσο. Δεν μπορούσε να χειριστεί όπλο, γι αυτό και οι μόνες υπηρεσίες που παρείχε στον λόχο, ήταν αυτές του θαλαμοφύλακα. Οι υπόλοιποι ‘νορμάλ’ φαντάροι μας, τον αντιμετώπιζαν σαν τον σάκο του μποξ. Ό, τι μαλακία σκέφτονταν την εφάρμοζαν πάνω του. Ένας παλιός στρατιώτης του στήθηκε ένα βράδυ ημίγυμνος μπροστά του και άρχισε να χαϊδεύεται. Ο θαλαμοφύλακας τον κοιτούσε αποσβολωμένος και δεν ήξερε τι ακριβώς έβλεπε. Ο παλιός συνέχισε να τρίβεται και του είπε: «Αν δεν γλείψεις τις ρόγες μου, δεν θα βγεις έξοδο αύριο!» Ο θαλαμοφύλακας έμεινε ακίνητος και κοιτούσε. Ύστερα έσκασαν όλοι στα γέλια και διαλύθηκαν.

Ένα άλλο βράδυ, του έστησαν μια άλλη πλάκα: Τον έβαλαν να στέκεται όλο το βράδυ όρθιος με το δείκτη του χεριού του μέσα στην κλειδαρότρυπα της πόρτας, για να μην μπαίνουν, δήθεν, τα κουνούπια στον θάλαμο. Και αυτός τους πίστεψε και έμεινε με το δάκτυλο σφηνωμένο μέσα στην κλειδαρότρυπα για 2 ώρες!

Ήμουν παρών σε όλα τα περιστατικά. Κάποια τα αντιμετώπισα, κάποια τα απόλαυσα, για κάποια ντράπηκα που δεν προσπάθησα να τα αποτρέψω. Όλα μες τη ζωή είναι…

Κύριε Ελέησον (δις)

Η κυριακάτικη ‘Σημερινή’ δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας καινούριας έρευνας γύρω από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των Κυπρίων. Σου παραθέτω τα best of, και σε συμβουλεύω να πας να ανάψεις μια λαμπάδα το συντομότερο, μπας και δει αυτή η βραχονησίδα κάποια μέρα προκοπή! Έχουμε και λέμε:

Το 64% των Κυπρίων πιστεύει στη ζωή μετά θάνατον!

Αυτό το εύρημα, όπως καταλαβαίνεις, χρειάζεται τη δέουσα εκμετάλλευση. Θα μπορούσε να αποτελεί μια νέα πτυχή ανάπτυξης της οικονομίας μας! Οι τράπεζες θα μπορούν να χορηγούν δάνεια και πιστωτικές κάρτες, τα οποία θα εξοφλούνται στην επόμενη ζωή. Σκεφτείτε το. Γίνεται! Θέλεις σήμερα ένα δάνειο για να ανακαινίσεις το σπίτι σου; Πας στην τράπεζα σαν κύριος, τους εξηγείς ότι θα το ξεπληρώσεις κατά πάσα πιθανότητα στην επόμενη ζωή (δεδομένου πως έχεις πάλι την ατυχία να γεννηθείς Κύπριος), και έχεις ανακαινισμένο το διαμέρισμα σε χρόνο μηδέν!

Το 60% των Κυπρίων πιστεύει στην ύπαρξη του Παραδείσου!

Δώσε! Χτύπα ανελέητα! Άλλος ένας τομέας που χρήζει ανάπτυξης! Πώληση οικοπέδων στον παράδεισο και τουριστικά πακέτα διακοπών για τη μετά θάνατο ζωή! Κουράστηκες από τα εγκόσμια; Κλείσε έγκαιρα το προσωπικό σου λιβάδι στον παράδεισο. Προσφέρονται ελκυστικά πακέτα λιβαδίων με θέα το δέντρο κάτω από το οποίο η Εύα ατίμωσε τον Αδάμ! Τιμαί λογικαί! Και τονίζω την ανάγκη για έγκαιρη προκράτηση καθώς όσοι δεν προλάβουν, θα έχουν μοναδική επιλογή την κόλαση, στην οποία ως γνωστόν κάνει πολλή ζέστη και δεν υποφέρεται. Μας αρκεί ο κυπριακός καύσωνας!

Το 57% των Κυπρίων πιστεύει στην ύπαρξη της κόλασης!

Αυτό το εύρημα είναι κάπως οξύμωρο. Οι πιστοί πιστεύουν ότι υπάρχει παράδεισος κατά 60%, αλλά οι ίδιοι πιστοί πιστεύουν κατά 3% λιγότερο στην ύπαρξη της κόλασης! Δηλαδή, συμπεραίνουμε πως είτε οι πιστοί μας είναι αισιόδοξοι άνθρωποι, είτε απλοί χέστηδες. Διότι προφανώς δεν θέλουν να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρχει και το ενδεχόμενο να είναι fully booked ο παράδεισος και να πρέπει να «συνταξιοδοτηθούν» στην κόλαση.

Ένα 8% των Κυπρίων δήλωσε πως κάποτε πιστεύει στον Θεό, και κάποτε δεν πιστεύει σ’ αυτόν!

Λογικό και άκρως συμφεροντολογικό! Διότι μπορεί κάποιες φορές να έχει ρεπό η Παναγίτσα και να μην εκπληρώνει τάματα και επιθυμίες και άλλες φορές να έχει κέφια και να τα μοιράζει τζάμπα! Θυμάμαι όταν έδινα εξετάσεις για το μάστερ, το 2005, όπου η μητέρα μού διαμήνυσε ότι θα περάσω άνετα όλα τα μαθήματα διότι της το είπε η Παναγία! Της έστειλε διαβεβαίωση με όραμα. Λες και ήξερε η Παναγία τα θέματα! Τελικά πέρασα όντως τα μαθήματα, να 'ναι καλά τα ξενύχτια και οι καφέδες, αλλά ήθελα να’ ξερα αν δεν περνούσα τι είδους αποζημίωση θα ζητούσαμε από την ύψιστη!

Το 75% των Κυπρίων πιστεύει στα θρησκευτικά θαύματα!

Αυτό το προσυπογράφω κι εγώ. Μια φορά, όταν πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού, προσπαθούσε ο πατέρας μου να μου εξηγήσει τα κλάσματα. Γενικά ήμουν -και είμαι- πολύ slow με τα μαθηματικά. Για να κάνω μια προσθαφαίρεση χρειάζομαι τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο. Ο πατήρ μου απηυδούσε συχνά και επικαλούνταν τα θεία δις και τρις τότε, όταν κάποια στιγμή πλάνταξε και μου είπε: «Κάνε τη γαμημένη την πράξη μια φορά σωστά και θα παίξουν οι καμπάνες!» Αν θέλεις το πιστεύεις, λογάριασα σωστά το αποτέλεσμα και τότε ακούστηκαν οι καμπάνες του Αγ. Νικολάου, πίσω απ' το σπίτι μας, να χτυπούν. Θαύμα!

Μια άλλη φορά, πρόσφατα, έκατσα με μια κοπέλα που βγήκα ραντεβού στα σκαλιά της εκκλησίας της Φανερωμένης και φιληθήκαμε. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή γιατί είχα να κάνω κάτι με κοπέλα σχεδόν 2 χρόνια. Την ίδια στιγμή, δάκρυζαν μέσα οι εικόνες! Θαύμα!

Ένα 10% των Κυπρίων πιστεύει στη μετεμψύχωση!

Τον γιατρό και γρήγορα. Καλά και αυτοί οι γέριμοι οι στατιστικολόγοι. Τι είδους μερίδιο του πληθυσμού πήγαν και βρήκαν; Μόνο την περιοχή Αθαλάσσας κάλυψαν;

Μόνο ένα 2% είναι άθεο.

Ήθελα να ‘ξερα που κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι! Τους άθεους εννοώ. Να πάω να τους φτύσω μες τα μούτρα που τολμούν να αμφισβητούν τη μετεμψύχωση, την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας, του παραδείσου, της κολάσεως, των θαυμάτων, του Νίκου, του ανηλίκου, της νύστας, της πίστας, της ωραίας της παρέας, της ομάδος, Σερενάτα και πάσης Ελλάδος!

Αχχχ! Ύστερα διερωτάσαι γιατί πλήττω εγώ, σ’ αυτή τη χώρα!

Το Soundtrack της σημερινής ανάρτησης:

- Αν υπάρχει παράδεισος – Ν. Θεοδωρίδου

- Στην αυλή του παραδείσου – Ακατονόμαστη

- Στων αγγέλων τα μπουζούκια – Σταύρος & Ελένη

- Ο παράδεισος πουλιέται με το τετραγωνικό – Ν. Καρβέλας

- Μου’ χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση – Γ. Πάριος

- Δυο για την κόλαση και δυο για τον παράδεισο – Ευρυδίκη / Βαρδής

- Paradise City – Guns ‘n Roses

Αμήν!

Τα Σέβη μου!

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέκτησε από χθες τον Πρόεδρό της και την Υπουργό Εξωτερικών της. Τον Βέλγο Χέρμαν Βαν Ρομπάι και την Βρετανή Κάθριν Άστον αντίστοιχα. Βάσει των προνοιών της Συνθήκης της Λισσαβόνας αυτοί θα μας εκπροσωπούν στις διεθνείς συναντήσεις. Θα μας συμβούλευα να τους αγκαλιάσουμε το ταχύτερο δυνατόν, διότι όπως έχω ξαναγράψει, η Ευρώπη πρέπει να γίνει η καινούρια μας πατρίδα και όχι το έκτρωμα που θα προκύψει από τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα μας επιβληθεί σύντομα από τον Αγγλοαμερικανικό άξονα.


Χάρηκα για τον Ρομπάι, γιατί στο παρελθόν έκανε μια δήλωση-βάλσαμο. Ότι δηλαδή, «η Τουρκία δεν έχει καμία θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και καλό θα ήταν να το χωνέψει.» Χαλάστηκα όμως από την εκλογή της Βρετανής, η οποία προφανώς επιλέχθηκε για να χρυσώσει το χάπι στους πούστο-εγγλέζους για την απόρριψη του Tony Blair. Αυτό μας έλειπε Αγγλάκια, να εκλέξουμε για Πρόεδρο της ΕΕ την αδελφούλα, τον Blair! Δεν μου κόβετε το χέρι καλύτερα! Να εκλέξουμε για πρόεδρο το φίδι τον Εγγλέζο, που αρνείται να ασπαστεί το Ευρώ, αρνείται να αισθανθεί Ευρωπαίος και επίσης, σε πρόσφατο γκάλοπ το 56% των Βρετανών ψήφισαν να αποχωρίσουν από την ΕΕ, επειδή δεν τους προσφέρει, λέει, τίποτα (κάνε κλικ εδώ για να διαβάσεις σχετικό άρθρο από το BBC).


Στο καλό και από το πεζοδρόμιο! Φεύγοντας να κλείσετε και την πόρτα!


Τώρα απομένει να δούμε πως θα ξεκάνουμε την Άστον. Διότι όσο να’ ναι, καλός ο Βέλγος, αλλά έχει και το φίδι μες τα πόδια του. Ένα βήμα μπροστά να πάει να κάνει, τρία πίσω θα τον τραβά η Ανακόντα!


Θέλω πάρα πολύ να εξελιχθεί η Ευρώπη σε υπέρ-κράτος. Μπορεί να υπάρχουν και πολλές αρνητικές επιπτώσεις από μια τέτοια εξέλιξη, αλλά για μένα τον κακομοίρη-ψαρά, που ζω στην άκρη της Γης, είναι και η Ευρώπη μια παρηγοριά. Πού θα πάει, πού θα βγει; Θα γίνουμε και εμείς μια μέρα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Δεν θα ζω για να το χαρώ, πάντως η Γιουροβίζιον θα κάνει το θαύμα της!

Ιδού και η φωτογραφία του. Μια φορά, η φάτσα του θυμίζει πρόεδρο, και όχι σαντουϊτσή έξω από το ΓΣΠ. Όταν δω και τις κάλτσες του, θα επιβεβαιώσω ή αναθεωρήσω, ανάλογα.

Να μου Ζήσει!

Έχω πάρα πολλά νεύρα σήμερα.


Διαβάζω τις εφημερίδες και βγαίνω από τα ρούχα μου!


Ρε Χριστόφκια μου, να χαρείς αγάπη μου! Τι πήγες κι έκανες πάλι, χαρά της Διπλωματίας μου, εσύ;! Διάβασα σήμερα ότι τις προάλλες έμεινες χάσκοντας όταν ο Μπαρόζο έθιξε τις δολοφονίες των αγνοουμένων μας ως παραβίαση των προνοιών της Συνθήκης της Γενεύης. Το θέμα είναι, τάχα μου, «ανθρωπιστικό» και όχι «πολιτικό!» Δεν έβγαλες μιλιά να υποστηρίξεις αυτή την ελαφρόμυαλη χώρα που σε εξέλεξε. Και καλά της έκανες, εδώ που τα λέμε, να μάθει να σκέφτεται πριν ρίξει τη ψήφο της.


Σε δικαιολογώ, όμως! Είμαι σίγουρος ότι έμεινες χάσκοντας διότι αν μιλούσες το πολύ-πολύ να έλεγες χοντρή πατάτα και θα αποκαλυπτόταν η «γνώση» σου επί του θέματος. Οπότε καλύτερα που σιώπησες παρά να πεις και μπράβο από πάνω. Αλλά απορώ! Τόσο καλά πάνε πια αυτές οι συνομιλίες που θα διακυβεύονταν συθέμελα αν καταδίκαζες κι εσύ, έστω και για χάρη του θεαθήναι, αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου; Δεν σου ζητήσαμε να κάψεις και το Manifesto σου. Ένα ξερό "καταδικάζω τις εκτελέσεις των αγνοουμένων μας" ας έλεγες. Για τα μάτια της μαυροφορεμένης μάνας!


Και αφού πάνε τόσο καλά οι συνομιλίες, και δεν πρέπει να χαλάσουμε το θετικό κλίμα, γιατί ποτέ κανείς δεν μας ενημερώνει τι συμφωνείτε στις θεσπέσιες συναντήσεις σας να χαμογελάσει κι εμάς λίγο το χειλάκι μας; Αν νομίζεις ότι θα έρθεις τον Δεκέμβρη να μας φέρεις ένα νέο σχέδιο, χειρότερο και από το Αννάν, και θα έχεις την απαίτηση να σου στήσουμε ανδριάντα, λανθάνεσαι! Βέβαια, με τη λογική που κουβαλάς αυτό περιμένεις να γίνει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το 2004, είπες και το ανεκδιήγητο: «λέμε ‘όχι’ για να τσιμεντώσουμε το ‘ναι!’» (και μόνο εσύ κατάλαβες τι εννοούσες). Αυτό το ‘ναι’ περιμένεις να ακούσεις από εμάς φέτος τον Δεκέμβρη. Αλλά δεν θα είναι ‘Ναι.’ Θα είναι ‘Να!’ συμπληρωμένο με τη γνωστή χειρονομία.


Τέλος πάντων Χριστόφια μου, δεν μου φταις εσύ. Κατ’ ακρίβεια είσαι ο τελευταίος που φταίει! Εσύ είσαι το τραγικό πρόσωπο της υπόθεσης. Εσύ ακόμα καμαρώνεσαι που από βέρος κομμουνιστής εξελέγης πρόεδρος στο νησί της Luis Vuitton και μαζί με άλλους 5-6 γραφικούς νομίζεις ότι θα αναστήσεις τον Μαρξισμό. Ανοίγεις πρεσβείες στις Κούβες και δημιουργείς νέες υπέρ-συμμαχίες. Σύσσωμη η Κούβα θα έρθει να πολεμήσει σε περίπτωση νέας τουρκικής εισβολής. Εγγυημένο! Τι να μου κάνεις κι εσύ… Απλός άνθρωπος είσαι, με τις καρό καλτσούλες σου χρονολογίας 1968. Δεν θα έπρεπε να μου φταις.

Εμένα αυτό που με τρώει – και ακόμα δεν το χωνεύω- είναι ότι στην Κύπρο του 2009, όπου άνθρωποι της γενιάς μου έχουν τουλάχιστον 2 πτυχία και εκατό μεταπτυχιακά είδαν στο πρόσωπό σου τον ‘ηγέτη’ και τον ‘απελευθερωτή!’ Αυτό είναι το λυπηρό.


Αλλά, και πάλι, εγώ φταίω που δεν συνειδητοποιώ το πώς λειτουργεί η Δημοκρατία! Την περασμένη Παρασκευή, κυρίες και κύριοι, έφυγε η Χαρίκλεια από το X-Factor και σώθηκαν οι Pale Faces! Τι μας λέει αυτό; Ότι η Δημοκρατία γαμιέται! Ότι όπου καλός και η μοίρα του! Δεν γίνεται φίλε μου να σώζεται κάθε βδομάδα η κάθε σκυλού επειδή την ψηφίζει με κλειστά μάτια το χωριό της και να αποχωρούν αυτοί που έχουν να δώσουν κατιτίς περισσότερο! Δεν γίνεται να χάνει η Ραλλία από την Καλομοίρα! Δεν γίνεται να κερδίζει το Fame Story3 ο Περικλής Στεργιανούδης και ύστερα εγώ να πρέπει να σεβαστώ την ετυμηγορία του λαού και τη Δημοκρατία! Φάε τώρα τις 180 μοίρες και την κάθε Έλενα Ανδρέου στη μάπα και άσε και τον Χριστόφια να σε εκθέτει διεθνώς με την αμήχανη σιωπή του. Άκουσε εκεί "Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα!"


Έμειναν άλλα τρία χρόνια Διαπόμπευσης. Συγγνώμη…Διακυβέρνησης! Θα αντέξουμε…

Σαν πολλοί δεν Μαζευτήκαμε στο Facebook;

Βαριέμαι φρικτά αυτές τι μέρες. Πάτα το play να δούμε…

Ερωτήσεις για να περνά η ώρα:

- Η Θώδη, και καλά, ανάρρωσε τώρα; Εννοώ, είναι αυτό το κλιπ η περίτρανη απόδειξη ότι της πέρασε η ψυχοπάθεια; Ε, ρε γλέντια!

- Πληρώθηκαν πνευματικά δικαιώματα για τη χρήση του λογοτύπου του facebook και των φωτογραφιών του Brad Pitt; Και αν ναι, πόσα ζήτησαν;

- Η Θώδη ξέρει ακριβώς τι είναι το facebook και πως λειτουργεί; Ή μήπως νομίζει πως πρόκειται για κάποιο γεωγραφικό μέρος; Π.χ. «σε γνώρισα στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο facebook» κ.ο.κ;

- Βρίσκω κορυφαίο τον σουρεαλισμό του στίχου: «μέχρι τ’ αστέρια πήγα…» ενώ στο φόντο βλέπουμε τα «Αστέρια», το μαγαζί! Θεός ο σκηνοθέτης!

Κουτσομπολιό περί facebook:

*Δηλώνω εθισμένος και είμαι μόνιμα συνδεδεμένος σ’ αυτό. Παρόλα αυτά, στεναχωριέμαι που οι περισσότεροι μου φίλοι δεν το χρησιμοποιούν συχνά. Το βαρέθηκαν, λένε, και είναι ξεπερασμένο. Βέβαια, το ότι άπαντες είναι πληροφορημένοι για ό,τι αναρτήσω στον 'τοίχο' μου και στο status μου, τα λέει όλα! Τρομάρα σας...

*Ξέρω κόσμο που γνωρίστηκε μέσω facebook, βγήκανε, πηδηχτήκανε, μια χαρά! Εμένα δεν μου έτυχε τίποτα περίεργο. Αν και, ομολογώ ότι δεν προσθέτω στη λίστα των φίλων μου κόσμο που δεν γνωρίζω ήδη.

*Επίσης, ξέρω κόσμο που αναγκάστηκε να κλείσει το λογαριασμό του, επειδή έγραφαν διάφοροι μαλακίες στο wall του, και πρόδιδαν τις κινήσεις του, καθώς επίσης και κόσμο που έπεσε θύμα ανώμαλων stalkers.

*Παρεμπιπτόντως, να σου πω ότι μου την σπάνε όσοι αντιτίθενται του facebook, επειδή τάχα μου μας φακελώνει! Το facebook περίμεναν οι μυστικές υπηρεσίες για να σε φακελώσουν. Φακελωμένος είσαι από τα γεννοφάσκια σου. Ηρέμησε τώρα και κάνε λογαριασμό, να βλέπουμε καμιά φώτο σου και να σε κουτσομπολεύουμε! Στο κάτω-κάτω της γραφής, ουδείς σε υποχρέωσε να βάζεις τις φώτος σου και τα στοιχεία σου. Εσύ ελέγχεις το facebook, όχι αυτό εσένα. Ξύπνα!

*Έχει πλάκα που ζήτησαν να γίνουμε «φίλοι» άνθρωποι που όταν με βλέπουν έξω προσποιούνται ότι δεν υπάρχω. Η μαλακία είναι ότι αν αγνοήσεις την πρόσκληση τους κινδυνεύεις να θεωρηθείς πως παίρνεις το facebook πολύ στα σοβαρά. Από την άλλη, αν τους προσθέσεις, τους δίνεις και αξία…Ουστ! Ζώα! Έχω κάτι δεύτερες ξαδέλφες... Μια ζωή αγνοούν την ύπαρξή μου. Τώρα, με το facebook, γίναμε κολλητάρια! Υποκρίτριες!

*Νευριάζω πολύ όταν βλέπω κάτι προφίλ τίγκα στην πόζα και επιτηδευμένες φωτογραφίες με μαγιό, που μαρτυρούν ότι: «Στηθήκαμε-10-ώρες-μέχρι-να-πετύχουμε-την-σωστή-φώτο-για-το-προφίλ-μας!» Ειδικά όταν αυτές οι φώτο αναρτώνται σε ανδρικά προφίλ! Αίσχος! Πόσο ναρκισσισμό να αντέξω πλέον; Επίσης νευριάζω όταν βλέπω φωτογραφίες με τοπία! Ρε φίλε, βγάλε εκεί μια φωτογραφία της προκοπής και σκάσε!

*Επίσης νευριάζω με τον κόσμο που κάνει publish στο news feed ό, τι μαλακία φανταστεί! Δεν μας νοιάζει μωρή μαλάκω αν το Farmville σου δώρησε μια νέα κατσίκα, ούτε με ενδιαφέρει ποιος celebrity είναι το ιδανικό σου ταίρι! Μην κάτσω τώρα και αρχίσω να γαμωσταυρίζω τα 150 κουίζ που κάνεις μέσα σε μια ώρα! Απορώ ώρες-ώρες και γιατί είμαστε φίλοι!

*Τέλος, αφήνω ασχολίαστο τον κόσμο που κάνει “like” σε όποια μαλακία-απόφθεγμα αντιγράψει ο καθένας από το ίντερνετ! Γράφει ο κάθε μαλάκας ένα κλισέ του τύπου: «Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και βλέπεις από κάτω 150 αρνιά να βάζουν thumbs up και να σχολιάζουν περαιτέρω. Τα χάπια μου!

Βαριέμαι.

Time goes by, so slowly...

Ακολουθεί εμπεριστατωμένη επιστημονική άποψη για τον χρόνο και τη σημασία του:


Εδώ και λίγο καιρό παρατήρησα ότι το βιολογικό μου ρολόι λειτουργεί άψογα!


…Από τα λίγα πράγματα που δουλεύουν άψογα επάνω μου!


Θέλω να πω, πέφτω να κοιμηθώ στις 12:00, σκέφτομαι ότι θέλω να ξυπνήσω στις 8:00 και ένα ρολόι μέσα μου, με ξυπνά ακριβώς στις 8:00! Λες και έχω κάποιο μηχανισμό στο μυαλό μου που μου κάνει εγερτήριο στη σωστή ώρα. Λες και μετρώ λεπτά και ώρες στον ύπνο μου. Βέβαια, ρυθμίζω και το ξυπνητήρι καλού-κακού, αλλά πάντα καταφέρνω να ξυπνήσω πριν αυτό κουδουνίσει!


Μου κάνει εντύπωση όλο αυτό, διότι εγώ μικρότερος είχα πολύ κακή σχέση με τον χρόνο. Κατ’ αρχήν, είδα και έπαθα να συλλάβω την έννοιά του. Θυμάμαι ότι το 1986, στο νηπιαγωγείο, η δασκάλα μας έβαζε να λέμε όλοι μαζί φωναχτά την ημερομηνία για να μάθουμε τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια. Εγώ παρατήρησα ότι κάθε μέρα αναφωνούσαμε διαφορετική μέρα, λίγο αργότερα (αλλά δεν καταλάβαινα γιατί), άλλαζε ο μήνας, αλλά το 1986 ήταν πάντα η σταθερά της υπόθεσης.


Ένα απόγευμα με έβαλε κάτω ο πατέρας μου και με ρώτησε ποιο θα είναι το νέο έτος που έρχεται και εγώ έμεινα ζαβλακωμένος να τον κοιτάζω. «Το 1986» του είπα. «Και μετά το 1986, τι θα έρθει;» με ρώτησε αργά και καθαρά. «Ποιος να έρθει, γιατί να έρθει;!» του είπα! «Το 1987, γαμώ το κέρατό σου!» μου απάντησε. «Βρε, δεν πα να έρθει και το 1821!» Ποιος είναι ο αρμόδιος που αποφασίζει ποια χρονιά θα ακολουθήσει; Υπάρχει κάποια απόφαση που να μας δεσμεύει; Αν έρθει δηλαδή του χρόνου το 1988 αντί το 1987, θα κόψει η βασιλόπιτα;


Ναι, είδα και έπαθα να συλλάβω την έννοια του χρόνου. Το ίδιο συνέβη και με τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες (η καρδούλα μου το ξέρει τι πέρασα μέχρι να τους μάθω με τη σωστή σειρά) και τις εποχές. Ευτυχώς που σήμερα δεν υπάρχουν εποχές, μόνο δυο απέμειναν, και έγινε και η ζωή των μωρών ευκολότερη.


Μεγαλώνοντας όμως, η αντίληψή μου άλλαξε άρδην. Έφτασα στο άλλο άκρο. Σήμερα αντιλαμβάνομαι τα πάντα με ημερομηνίες. Επίσης, όσο μεγαλώνω αισθάνομαι ότι ένας χρόνος ισοδυναμεί με μια μέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν προλαβαίνω να πετύχω ούτε το 1/3 των στόχων που έθεσα στην αρχή του έτους. Περνούν οι δεκαετίες στο μάνι-μάνι και νομίζω πως πρόκειται για εβδομάδες! Και αυτό νομίζω συμβαίνει σε όλους τους ενήλικες. Είναι γενικό το φαινόμενο. Για παράδειγμα, μια θεία μου όταν έκλεισε τα 50 διερωτήθηκε πως έγινε αυτό εφόσον προχθές έκλεινε τα 40… Και δεν νομίζω να το είπε αυτό επειδή προσπαθεί να κρύψει χρόνια...


Νομίζω πως ο χρόνος είναι ένα πράγμα σαν στρόβιλος, που περιστρέφεται γύρω μας χωρίς να τον παίρνουμε πρέφα. Και όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ δυναμώνει και στο τέλος μας παίρνει και μας σηκώνει. Είναι τυχαίο, νομίζεις, που μετά τα 60 το μυαλό του κόσμου γερνά 10 χρόνια την ημέρα; Είναι επειδή αφηνιάζει ο στρόβιλος! Εξακριβωμένο!


Νομίζω πως οι άνθρωποι δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από ωρολογιακές βόμβες που περιφέρονται πέρα-δόθε στον πλανήτη, μη γνωρίζοντας για πότε θα εκραγούν! Σαν αυτές που βάζουν κάθε Παρασκευή στο X-Factor...

Του Πελαργού

Πλαντάξαμε στα θέατρα και φέτος!

Τρεις παραστάσεις αυτό το σαββατοκύριακο, ενώ μυρίζομαι να έπεται κι άλλη σύντομα! Ούτε επαγγελματίες να ήμασταν!

Εν τέλει αγάπησα πολύ και αυτή την παράσταση. Μπορεί να μουρμουρούσα και να δυσανασχετούσα με τις καθημερινές πρόβες που τελείωναν μεσάνυχτα, αλλά εχτές όταν είδα τους τεχνικούς να ξεστήνουν τα σκηνικά στεναχωρήθηκα.

Δεν σταύρωσα ατάκα ψες! Ειδικά στο δεύτερο μέρος, ό, τι ήθελα έλεγα! Ο ηχολήπτης επάνω, που παρακολουθούσε το κείμενο για να βλέπει πού να ρίχνει τα ηχητικά εφέ, έπαθε συμπούρμπουλο! «Ξαφνικά, πετάχτηκες 2 σελίδες παρακάτω και ύστερα γύρισες πίσω μια σελίδα!» μου είπε. Ευτυχώς το κοινό δεν κατάλαβε τίποτα. Συχνό το φαινόμενο, άλλωστε. Το πρόβλημα με τα λόγια συμβαίνει κάθε χρόνο. Το 2007 όμως, έγινε το εξής απίστευτο: Χάσαμε τα λόγια και όταν τα ξαναβρήκαμε είχαμε ήδη πηδήξει 9 σελίδες! Και ουδείς από το κοινό το παρατήρησε. Να δούμε τι ύπνους ρίχνει το κοινό κάθε χρόνο και δεν προσέχει την υπόθεση…

Επίσης, να σου πω, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ακούς το κοινό να ξεκαρδίζεται. Εμείς, από τις πολλές πρόβες συνηθίσαμε τόσο πολύ το κείμενο που δεν μας φαίνεται τίποτα αστείο. Όταν επί σκηνής καλείσαι να κάνεις παύσεις για να ησυχάσει το κοινό από τα γέλια, γεμίζεις με τεράστια ικανοποίηση! Επιπλέον, να σου πω ότι το κοινό είναι και αψυχολόγητο. Μπορεί το ένα βράδυ να γελά στο άκουσμα μιας ατάκας, ενώ το επόμενο βράδυ στην ίδια ατάκα να μην χαμογελά καν! Επίσης, γελούσαν και σε σημεία που εγώ δεν θεωρούσα αστεία… Τι να πεις!

Λοιπόν, πολλά ευχαριστώ στους φίλους που με τίμησαν και με ανέχτηκαν, πολλά ευχαριστώ και σε δυο bloggers που παρέστησαν και υπόσχομαι ότι θα απέχω από τα θεατρικά δρώμενα για τουλάχιστον ένα χρόνο, μέχρι να ξεπρηστούν τ’ αρχίδια σας.

Θα (Ξ)ορκιστώ!

Εχθές έλαβα μια πρόσκληση από τον Δικηγορικό Σύλλογο. Θα γίνει η απονομή των Διπλωμάτων μας σε ένα μήνα και καλούμαστε να λάβουμε μέρος στην τελετή ορκωμοσίας.

Παρόλο που κουράστηκα και ταλαιπωρήθηκα τα μάλα με τις συνεχείς αναβολές κατάκτησης αυτού του τίτλου, εντούτοις δεν νομίζω να παραστώ. Θεωρώ πως αυτές οι τελετές γίνονται για το θεαθήναι και ουδεμία ουσιαστική χρησιμότητα έχουν. Θα μαζευτούν και πάλι όλοι οι ασκούμενοι με ύφος Λυκουρέζου και στήσιμο Ελίζας Βόζενμπεργκ να διαγωνίζονται στο κόρδωμα. Δεν πάω!

Ούτε στις απονομές των μεταπτυχιακών μου παρέστη. Η μάνα μου με έπρηξε να πάμε γιατί λέει, «δεν έχουμε ούτε μια σόι φωτογραφία σου με τον τήβεννο στο σαλόνι!» «Άμα είναι έτσι, να πεταχτώ να νοικιάσω έναν από τα καρναβαλίστικα, να με φωτογραφίσει και το ‘Φώτο Κόκος’ σαν τον Lord Denning να σου φύγει το απωθημένο!» της είπα.

Μόνο στην αποφοίτηση του πτυχίου παρέστη και αυτή με χίλια ζόρια. Άσε που ουδεμία συγκίνηση αισθάνθηκα κατά τη διάρκεια της τελετής, χώρια που είχα αυθυποβάλει τον εαυτό μου ότι όταν θα φωνάξουν το όνομά μου και θα πρέπει να ανέβω τα σκαλιά και να σφίξω το χέρι του Πρύτανη, θα μπουρδουκλωθώ με τα ράσα και θα με μαζέψουν τέσσερις!

Τελικά, δεν μπουρδουκλώθηκα, αλλά αν δεις τη στάση μου στη φωτογραφία που έβγαλε η μάνα μου την ώρα που κατευθύνομαι προς τον Πρύτανη, τα λέει όλα! Ένα ρασοφορεμένο ντουβάρι να περιφέρεται τόσο άτσαλα, ούτε τακούνια να μου είχαν φορέσει! Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την απονομή. Είχα πάθει blackout από το άγχος του μπουρδουκλώματος.

Η μόνη ορκωμοσία στην οποία βούρκωσα, ήταν εκείνη του στρατού, ως νεοσύλλεκτος! Εκείνο το «ορκίζομαι πίστη εις την πατρίδα» και οι βροντές από τα άρβυλα χιλιάδων νεοσυλλέκτων στο χώμα του ΚΕΝ, έκαναν τη γη να σείεται. Σεισμός! «Σεισμός ερωτικός, με καίει κεραυνός και χάνομαι μαζί σου!»




Εγώ τότε, νόμιζα πως χρίζομαι ως νέος τουρκοφάγος, απόγονος του Βουλγαροκτόνου και αντιπρόσωπος όλων των εθνικών ηρώων. Ύστερα κατάλαβα – και αυτό παίζεται- πως λειτουργούν τα πράγματα στον στρατό μας.

Αλλά ναι, η συγκίνηση που έζησα τότε ήταν επική! Braveheart και βάλε!

Νομίζω ότι όσο μεγαλώνεις αποκτηνώνεσαι και δεν συγκινείσαι με τίποτα. Ποια μεταπτυχιακά και ποιους τίτλους μου λες τώρα;

Το soundtrack της σημερινής ανάρτησης:

- Υπήρχαν όρκοι – Πλούταρχος
- Σου τ’ ορκίζομαι – Πέγκυ
- Στ’ ορκίζομαι, αγάπη μου – Καζαντζίδης / Μαρινέλλα
- Ορκίζομαι – Ελένη Καρουσάκη
- Ορκίζομαι - Αντύπας
And last but not least, ‘Ορκίσου να μην χωρίσουμε ποτέ-ποτέ-ποτέ ξανά!» Πάμε, όλοι μαζί:



(Δεν το πιστεύω ότι κάνουν τον σταυρό τους στη χορογραφία!)

Πεθαίνω στην Ερημιά

Τα νέα μου έχουν καταντήσει καθαρά τηλεοπτικά. Κακό σημάδι. Ρωτάς να μάθεις τα νέα μου και εγώ σου απαντώ για το πώς είδα την τελευταία αποχώρηση από το X-Factor και για το αν συμφωνώ με την κατάταξη στο τελευταίο Chart Show. Να φανταστείς ότι, την Παρασκευή βγήκα με μια κοπέλα για πρώτη φορά και με ρώτησε αν με πειράζει που χάνω το X-Factor για χάρη της. Μας πήρανε χαμπάρι! Εννοείται ότι δεν με πείραζε, άλλωστε ο καλός Θεούλης προνόησε να καθυστερήσει το πρόγραμμα κατά μιάμιση ώρα λόγω βόμβας και να προλάβω να δω την περισσότερη εκπομπή. Αλλά, αυτό είναι ενδεικτικό ότι είμαστε στα πρόθυρα να μας κρεμάσουν κουδούνια.

Όπως και να ‘χει:

Δεν συμφωνώ που έφυγε η Γιούλη, ήταν καλή λαϊκή φωνή. Θέλω να ξεκουμπιστεί η Κυπραία που λέει το «Μπορώ» - «Μπόρω» και η οποία προχθές κρατούσε το μικρόφωνο τόσο άγαρμπα, όπως ξέρεις τι. Να δούμε για πόσο ακόμα θα τη σώζει το φιλάνθρωπο κοινό. Επίσης, απόψε είδα το Chart Show με τα καλύτερα ντουέτα των τελευταίων 25 χρόνων. Συγκινήθηκα που είδα επί σκηνής την Ελένη Δήμου και τον Λάκη Παπαδόπουλο να ανασταίνουν το «Πάρε Πασά μου». Από τις πιο θρυλικές επανασυνδέσεις. Ζωντάνεψαν και πάλι τα παιδικά μου χρόνια, μέσα στο κόκκινο fiat της μάνας μου, να τραγουδούμε οικογενειακώς το εν λόγω τραγούδι. Στην πρώτη θέση ήταν το «βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες» και ναι, τσαντίστηκα που δεν είδα ούτε ένα βισσοκαρβελό-ντουέτο μέσα στη δεκάδα!

Μια που το έφερε η κουβέντα: Στο τσακ είμαι να πάω Αθήνα με πτήση jet-set να δω τη Βίσση και να γυρίσω την επόμενη το πρωί. Κοίταζα πτήσεις προ ολίγου. Ένα μικρό search στο YouTube να κάνεις για να δεις βίντεος από την έναρξη, θα ‘ρθεις και συ μαζί μου. Απλώς, οι καιροί είναι χαλεποί και δεν ενδείκνυνται για τέτοια αψυχολόγητα έξοδα. Επίσης, πωρώθηκα με το νέο της τραγούδι: «Το τάβλι!» Φοβερό μπουζούκι! Κολασμένος αμανές! Ο στίχος: «Το τάβλι θέλει υπομονή και η ζωή αμαρτία» είναι το νέο μου μότο!

Νέα:

Παίζω και πάλι θέατρο αυτό το ΠΣΚ! Μην περιμένετε ιδιαίτερη πρόσκληση για να παραστείτε. Να θεωρηθεί η παρούσα ως επίσημη. Κουράστηκα να πρήζω τον κόσμο να έρχεται να καταβάλει τον οβολό του για να καμαρώσει την αυτού μεγαλειότητα στο σανίδι (τσιμέντο κατ’ ακρίβεια. Το θέατρο του ΡΙΚ, δεν έχει σανίδια). Θα ανεβάσουμε στα πλαίσια του φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου το «Τα Μωρά τα Φέρνει ο Πελαργός» των αγαπημένων Ρέππα-Παπαθανασίου. Εξαιρετική κωμωδία! Να τσακιστείτε να ‘ρθετε. Παρασκευή – Σάββατο στις 8:30 και Κυριακή στις 6:30 για τα καπί και τα ανήλικα.

Όταν με το καλό «ποσπαστούμε» και με αυτή την παράσταση, έπονται άλλες δυο με την ομάδα των δικηγόρων στη Λευκωσία (γίναμε ανάρπαστοι λέμε!) και μετά πάμε στη Θεσσαλονίκη τουρνέ! Ανυπομονώ για τη Θεσσαλονίκη, διότι όπως κατάλαβες θα πάμε τζάμπα και έχω να ανέβω εκεί από το 1997, όταν δηλαδή πήγαμε με το σχολείο εκδρομή – και διασκεδάσαμε το βράδυ στον Κώστα Μπίγαλη (όλοι για κάτι ντρεπόμαστε σ’ αυτή τη ζωή!).

Κατά τα άλλα:

Ο καιρός περνά πολύ γρήγορα. Δεν προλαβαίνω τους μήνες. Τα λεφτά μου τελειώνουν επίσης πολύ γρήγορα. Παρόλα αυτά, έχω μόνιμα μια θλίψη στο μάτι σαν γαρίλλα μετά από 12ωρο ύπνο που δεν λέει να με αφήσει να ξεστραβωθώ. Μου λείπει η έκπληξη, το έξυπνο φλερτ. Θέλω να βρω μια γωνιά της Λευκωσίας που δεν έχω ξαναδεί, να πιω καφέ συνοδεία συνταραχτικών νέων. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει πια.

Νομίζω πάσχω από χρόνια κατάθλιψη. Αλλά τη χάρη να πάρω χάπια, δεν σας την κάνω -ακόμα. Δεν θα περάσει ο φασισμός της κατάθλιψης! Μπορεί βέβαια να φταίει που είναι ακόμα Κυριακή. Πάω για ύπνο.

Θα σε δω στο θέατρο!

Το Πρόσωπο της Δεκαετίας

Το πήρατε χαμπάρι ότι φέτος μας αφήνει χρόνους η πρώτη δεκαετία του millennium;

Θυμάμαι σαν χθες το 1999, όταν αγωνιούσαμε όλοι για τον ‘ιό της χιλιετίας’ που θα κατέστρεφε όλους τους υπολογιστές και θα έφερνε blackout στην ανθρωπότητα. Σαν χθες το θυμάμαι που υποδεχτήκαμε το 2000 με δέος, γιατί περιμέναμε το τέλος του κόσμου, το οποίο τώρα οι καλοθελητές μετέθεσαν για το 2012!

Τέλος πάντων.

Αναλογιζόμουν ότι αυτά τα 10 χρόνια που πέρασαν ήταν τα πιο έντονα της ζωής μου. Με άλλαξαν από πάνω μέχρι κάτω. Τα πρώτα 5 χρόνια της χιλιετίας ήμουν άλλος άνθρωπος και τα τελευταία 5 ένας άλλος. Το βλέπω και στην εμφάνισή μου. Μπορεί βέβαια να είμαι ο ίδιος μαλάκας, αλλά εγώ αισθάνομαι πολύ αλλαγμένος μέσα μου.

Σε αυτή την τελευταία δεκαετία ενηλικιώθηκα, ανδρώθηκα, μορφώθηκα, παραμορφώθηκα. Γι αυτό και αποφάσισα να αφιερώσω όλο τον μήνα Δεκέμβριο σε αναρτήσεις-αφιερώματα στις καλύτερες και χειρότερες χρονιές μου με βίντεο-ντοκυμαντέρ που έκατσα κι ετοίμασα με το αρχείο μου και με τα οποία θα ταξιδέψουμε σε όλα όσα λάτρεψα και μίσησα. Θα γίνει τρελό flashback!

Επίσης, αυτά τα Χριστούγεννα θα ανακηρύξω το ‘Πρόσωπο της Δεκαετίας!’

Άνοιξα τα δεφτέρια μου, κατέγραψα τους δέκα πιο σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία 10 χρόνια και τους βαθμολόγησα. Τους έδωσα βαθμό από το 1 μέχρι το 10 βάσει της σημαντικότητας που έπαιξαν στη ζωή μου, βάσει του πόσο πιστεύω ότι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, βάσει του πόσο πολύ τους αισθάνομαι κοντά μου και έβγαλα το ΤΟΠ10. Εξεπλάγην και ο ίδιος με κάποια αποτελέσματα. Δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα ακόμα, αλλά μπορώ να σου πω ότι οι εννιά είναι γυναίκες και υπάρχει μόνο ένας άντρας!

Αυτοί οι 10 άνθρωποι θα κληθούν να κάνουν θριαμβευτικές δηλώσεις στην κάμερα σύντομα, και θα ανακοινωθούν επίσημα την Πρωτοχρονιά του 2010 σε ένα βίντεο-countdown όμοιο αυτού που παρουσιάζει η Ναταλία Γερμανού κάθε Κυριακή στον alpha.

Ιδού και το trailer που μόλις έφτιαξα:

Για να μην χαίρεσαι, να σου πω ότι οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές και το πραγματικό τοπ10 θα αποκαλυφθεί στους πραγματικούς ήρωες εν καιρώ, αν και κανείς δεν θα μάθει τη θέση στην οποία τερμάτισε μέχρι και την τελική ανακοίνωση του chart!

Είμαι πολλά αθκειασερός, το ξέρω!

Ανυπομονώ να έρθει ο Δεκέμβρης! "Η φλόγα πάει να σβήσει και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, χέεεεεεϊ!" Στα τσακίδια και αυτή η δεκαετία. Τα καλύτερα δεν έρχονται, αλλά όσο ζω ελπίζω. Έχω και άλλη επιλογή;

Ποδοσφαιρικά

Εψές πήγα στο ΓΣΠ να δω το ΑΠΟΕΛ εναντίον της Πόρτο για τα προκριματικά του Champions League.

Όπως έχω ξαναγράψει, εγώ με τα ποδόσφαιρα και την στρατόσφαιρα ουδεμία σχέση έχω. Απλώς, όταν κέρδισε η Ελλάδα το Euro2004, ένιωσα υπέροχα συναισθήματα και αποφάσισα ότι πρέπει από τούδε και στο εξής να υποστηρίζουμε οτιδήποτε ελληνικό διαγωνίζεται. Γι αυτό και παρέστη στο Euro2008 στην Αυστρία πέρσι (ντυμένος στρατηγός Λεωνίδας), γι αυτό και θα παραστώ στο World Cup στην Αφρική του χρόνου (ντυμένος μάλλον Μ. Αλέξανδρος, αν και τίποτα δεν έχει αποφασιστεί ακόμη).

Που λες, πριν σχολιάσω τα ψεσινά, να σου πω ένα περιστατικό που συνέβη στο Σάλζμπουργκ πέρσι, το οποίο όποτε ανακαλέσω στη μνήμη μου κλαίω από το γέλιο.

Ήμουν στην κεντρική πλατεία με τους 2 φίλους μου και φορώντας την περικεφαλαία και τον μανδύα χαριεντιζόμουν με τις γκόμενες, τους φιλάθλους και τα μικρά παιδιά που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μου (νόμιζαν ότι βρίσκονται στη Disneyland και φωτογραφίζονται με τον Μίκη.)

Ξαφνικά πλακώνουν τα ελληνικά κανάλια να πάρουν συνέντευξη από τους οπαδούς. Φυσικά, εγώ ως αναγνωρισμένος καραγκιόζης στήθηκα πρώτη μούρη. Έκαμα μια χαρά! Λες και θα εξέδιδα προεδρικό διάγγελμα! Απερίγραπτα συναισθήματα. Να φανταστείς είχα μπροστά μου τα μικρόφωνα του αντένα και του άλφα και τσακώνονταν ποιος από τους δυο θα με βγάλει πρώτος στο δελτίο. Εννοείται ότι μας είπαν από πριν τις ερωτήσεις που θα μας κάνουν για να ξέρουμε τι να απαντήσουμε. Γενικούρες. «Πώς τα περνάτε στο Σάλζμπουργκ;» «Πόσο θα καθίσετε;» κτλ, κτλ.

Φεύγουν τα ελληνικά κανάλια και πλακώνουν τα διεθνή. Το Αυστραλέζικο CBS ήθελε ένα οπαδό που ομιλεί την αγγλική να κάνει δηλώσεις. Όλως περιέργως, ουδείς την ομιλούσε. Οπότε, προσφέρθηκα εγώ. Διπλό το κόρδωμα! Από το προεδρικό διάγγελμα, πήρα ύφος ανώτατου αξιωματούχου του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί και ήμουν έτοιμος να διαλαλήσω τα ελληνικά ιδεώδη. Καποδίστριας σωστός!

Αρχίζει να γράφει η κάμερα και ο Αυστραλός δημοσιογράφος μου ρίχνει τη βόμβα:

«Υπάρχει η αντίληψη ότι η Ελλάδα τυχαία κέρδισε το τρόπαιο το 2004 και πως παίζει αμυντικά. Αυτή είναι μια στρατηγική που δεν συνάδει με τις μοντέρνες τακτικές του ποδοσφαίρου. Σχολιάστε!»

Θέμα για τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ! Εννοείται ότι ξέχασα και τα πέντε αγγλικά που ξέρω από το άγχος μου. Εννοείται ότι ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Εννοείται ότι χάρηκα που τουλάχιστον φορούσα την περικεφαλαία και δεν θα γινόταν η μούρη μου ρεζίλι ανά το αυστραλέζικο ως ο «πιο άσχετος Έλλην οπαδός»!

Αλλά, ευτυχώς, πρυτάνευσε η λογική! Με ψυχραιμία, περισσό καμάρι και εθνική υπερηφάνεια στα στήθια, έβαλα το καγκουρό στη θέση του: «Οι Έλληνες ήταν πάντα λίγοι και αδύναμοι, αλλά σημασία έχει ότι πάντα κέρδιζαν! No matter the means!» Ε; Ε; Ήθελα να του πω και το «Τιμή σ’ αυτούς που στη ζωή φυλάνε Θερμοπύλες», αλλά δεν ήξερα πως λένε τις Θερμοπύλες στα αγγλικά.

Εντάξει, δεν μπορείς να πεις, το έσωσα. Και μετά, πήγαμε στα ματς, φάγαμε τα γκολάκια μας από τη Σουηδία, τη Ρωσία και την Ισπανία και ησυχάσαμε.

Εψές λοιπόν, με τον ίδιο αέρα πήγα να δω τη μάχη με την Πόρτο. Όχι ότι μου είναι αντιπαθείς οι Πορτογάλλοι, αντιθέτως. Πιστεύω ότι μας αγαπούν. Άλλωστε, καταχάρηκαν όταν ενταχθήκαμε στην ΕΕ το 2004, εφόσον οι ίδιοι από τελευταίοι, πήγανε προτελευταίοι στα πανευρωπαϊκά στατιστικά. Είναι και αυτοί κακομοίρηδες σαν εμάς, με άσχημες γυναίκες, χάλια οικονομία και, να το πω ευγενικά: «λαός της θάλασσας.»

Το παιχνίδι εψές είχε τρομερή ένταση. Το ενδιαφέρον βασικά, το παρουσίαζαν οι κερκίδες και τα παραλειπόμενα με τα συνθήματα. Ακούστηκαν όλα τα γνωστά-λατρεμένα που σήμερα θα καταδικαστούν από όλα τα πουλημένα κόμματα της νήσου, αν και θα συμφωνήσω ότι ήταν μεγάλο χωρκατιλλίκι η ρήψη μπουκαλιών στον αγωνιστικό χώρο. Το γκολ που μας ταΐσανε το προσπέρασα ήδη, άλλωστε πιστεύω ότι πέσαμε μάχιμοι και με το κούτελο καθάριο έχοντας υπόψη την διαιτησία που μας έλαχε.

Δυο ήταν οι αγαπημένες μου φάσεις: Οι δυο λαϊκές καλλονές που κάθονταν δίπλα μου και οι οποίες προτού κάτσουν τον high class κώλο τους στα πλαστικά καθίσματα, έβγαλαν υγρά μωρομάντιλα και τα καθάρισαν από τες σκόνες. Και δεύτερον, η πριγκίπισσα μάνα που έφερε το δίχρονο παιδί της στο γήπεδο συνοδεία της Κινέζας οικιακής βοηθού!

Δεν φορούσα και ψες την περικεφαλαία να μην βλέπω μπροστά μου…