Πεθαίνω στην Ερημιά

Τα νέα μου έχουν καταντήσει καθαρά τηλεοπτικά. Κακό σημάδι. Ρωτάς να μάθεις τα νέα μου και εγώ σου απαντώ για το πώς είδα την τελευταία αποχώρηση από το X-Factor και για το αν συμφωνώ με την κατάταξη στο τελευταίο Chart Show. Να φανταστείς ότι, την Παρασκευή βγήκα με μια κοπέλα για πρώτη φορά και με ρώτησε αν με πειράζει που χάνω το X-Factor για χάρη της. Μας πήρανε χαμπάρι! Εννοείται ότι δεν με πείραζε, άλλωστε ο καλός Θεούλης προνόησε να καθυστερήσει το πρόγραμμα κατά μιάμιση ώρα λόγω βόμβας και να προλάβω να δω την περισσότερη εκπομπή. Αλλά, αυτό είναι ενδεικτικό ότι είμαστε στα πρόθυρα να μας κρεμάσουν κουδούνια.

Όπως και να ‘χει:

Δεν συμφωνώ που έφυγε η Γιούλη, ήταν καλή λαϊκή φωνή. Θέλω να ξεκουμπιστεί η Κυπραία που λέει το «Μπορώ» - «Μπόρω» και η οποία προχθές κρατούσε το μικρόφωνο τόσο άγαρμπα, όπως ξέρεις τι. Να δούμε για πόσο ακόμα θα τη σώζει το φιλάνθρωπο κοινό. Επίσης, απόψε είδα το Chart Show με τα καλύτερα ντουέτα των τελευταίων 25 χρόνων. Συγκινήθηκα που είδα επί σκηνής την Ελένη Δήμου και τον Λάκη Παπαδόπουλο να ανασταίνουν το «Πάρε Πασά μου». Από τις πιο θρυλικές επανασυνδέσεις. Ζωντάνεψαν και πάλι τα παιδικά μου χρόνια, μέσα στο κόκκινο fiat της μάνας μου, να τραγουδούμε οικογενειακώς το εν λόγω τραγούδι. Στην πρώτη θέση ήταν το «βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες» και ναι, τσαντίστηκα που δεν είδα ούτε ένα βισσοκαρβελό-ντουέτο μέσα στη δεκάδα!

Μια που το έφερε η κουβέντα: Στο τσακ είμαι να πάω Αθήνα με πτήση jet-set να δω τη Βίσση και να γυρίσω την επόμενη το πρωί. Κοίταζα πτήσεις προ ολίγου. Ένα μικρό search στο YouTube να κάνεις για να δεις βίντεος από την έναρξη, θα ‘ρθεις και συ μαζί μου. Απλώς, οι καιροί είναι χαλεποί και δεν ενδείκνυνται για τέτοια αψυχολόγητα έξοδα. Επίσης, πωρώθηκα με το νέο της τραγούδι: «Το τάβλι!» Φοβερό μπουζούκι! Κολασμένος αμανές! Ο στίχος: «Το τάβλι θέλει υπομονή και η ζωή αμαρτία» είναι το νέο μου μότο!

Νέα:

Παίζω και πάλι θέατρο αυτό το ΠΣΚ! Μην περιμένετε ιδιαίτερη πρόσκληση για να παραστείτε. Να θεωρηθεί η παρούσα ως επίσημη. Κουράστηκα να πρήζω τον κόσμο να έρχεται να καταβάλει τον οβολό του για να καμαρώσει την αυτού μεγαλειότητα στο σανίδι (τσιμέντο κατ’ ακρίβεια. Το θέατρο του ΡΙΚ, δεν έχει σανίδια). Θα ανεβάσουμε στα πλαίσια του φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου το «Τα Μωρά τα Φέρνει ο Πελαργός» των αγαπημένων Ρέππα-Παπαθανασίου. Εξαιρετική κωμωδία! Να τσακιστείτε να ‘ρθετε. Παρασκευή – Σάββατο στις 8:30 και Κυριακή στις 6:30 για τα καπί και τα ανήλικα.

Όταν με το καλό «ποσπαστούμε» και με αυτή την παράσταση, έπονται άλλες δυο με την ομάδα των δικηγόρων στη Λευκωσία (γίναμε ανάρπαστοι λέμε!) και μετά πάμε στη Θεσσαλονίκη τουρνέ! Ανυπομονώ για τη Θεσσαλονίκη, διότι όπως κατάλαβες θα πάμε τζάμπα και έχω να ανέβω εκεί από το 1997, όταν δηλαδή πήγαμε με το σχολείο εκδρομή – και διασκεδάσαμε το βράδυ στον Κώστα Μπίγαλη (όλοι για κάτι ντρεπόμαστε σ’ αυτή τη ζωή!).

Κατά τα άλλα:

Ο καιρός περνά πολύ γρήγορα. Δεν προλαβαίνω τους μήνες. Τα λεφτά μου τελειώνουν επίσης πολύ γρήγορα. Παρόλα αυτά, έχω μόνιμα μια θλίψη στο μάτι σαν γαρίλλα μετά από 12ωρο ύπνο που δεν λέει να με αφήσει να ξεστραβωθώ. Μου λείπει η έκπληξη, το έξυπνο φλερτ. Θέλω να βρω μια γωνιά της Λευκωσίας που δεν έχω ξαναδεί, να πιω καφέ συνοδεία συνταραχτικών νέων. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει πια.

Νομίζω πάσχω από χρόνια κατάθλιψη. Αλλά τη χάρη να πάρω χάπια, δεν σας την κάνω -ακόμα. Δεν θα περάσει ο φασισμός της κατάθλιψης! Μπορεί βέβαια να φταίει που είναι ακόμα Κυριακή. Πάω για ύπνο.

Θα σε δω στο θέατρο!