Του Πελαργού

Πλαντάξαμε στα θέατρα και φέτος!

Τρεις παραστάσεις αυτό το σαββατοκύριακο, ενώ μυρίζομαι να έπεται κι άλλη σύντομα! Ούτε επαγγελματίες να ήμασταν!

Εν τέλει αγάπησα πολύ και αυτή την παράσταση. Μπορεί να μουρμουρούσα και να δυσανασχετούσα με τις καθημερινές πρόβες που τελείωναν μεσάνυχτα, αλλά εχτές όταν είδα τους τεχνικούς να ξεστήνουν τα σκηνικά στεναχωρήθηκα.

Δεν σταύρωσα ατάκα ψες! Ειδικά στο δεύτερο μέρος, ό, τι ήθελα έλεγα! Ο ηχολήπτης επάνω, που παρακολουθούσε το κείμενο για να βλέπει πού να ρίχνει τα ηχητικά εφέ, έπαθε συμπούρμπουλο! «Ξαφνικά, πετάχτηκες 2 σελίδες παρακάτω και ύστερα γύρισες πίσω μια σελίδα!» μου είπε. Ευτυχώς το κοινό δεν κατάλαβε τίποτα. Συχνό το φαινόμενο, άλλωστε. Το πρόβλημα με τα λόγια συμβαίνει κάθε χρόνο. Το 2007 όμως, έγινε το εξής απίστευτο: Χάσαμε τα λόγια και όταν τα ξαναβρήκαμε είχαμε ήδη πηδήξει 9 σελίδες! Και ουδείς από το κοινό το παρατήρησε. Να δούμε τι ύπνους ρίχνει το κοινό κάθε χρόνο και δεν προσέχει την υπόθεση…

Επίσης, να σου πω, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ακούς το κοινό να ξεκαρδίζεται. Εμείς, από τις πολλές πρόβες συνηθίσαμε τόσο πολύ το κείμενο που δεν μας φαίνεται τίποτα αστείο. Όταν επί σκηνής καλείσαι να κάνεις παύσεις για να ησυχάσει το κοινό από τα γέλια, γεμίζεις με τεράστια ικανοποίηση! Επιπλέον, να σου πω ότι το κοινό είναι και αψυχολόγητο. Μπορεί το ένα βράδυ να γελά στο άκουσμα μιας ατάκας, ενώ το επόμενο βράδυ στην ίδια ατάκα να μην χαμογελά καν! Επίσης, γελούσαν και σε σημεία που εγώ δεν θεωρούσα αστεία… Τι να πεις!

Λοιπόν, πολλά ευχαριστώ στους φίλους που με τίμησαν και με ανέχτηκαν, πολλά ευχαριστώ και σε δυο bloggers που παρέστησαν και υπόσχομαι ότι θα απέχω από τα θεατρικά δρώμενα για τουλάχιστον ένα χρόνο, μέχρι να ξεπρηστούν τ’ αρχίδια σας.