Η Ζηλιάρα

Εψές ο Alpha μετέδωσε τη «Ζηλιάρα», την ταινία με την Ρένα Βλαχοπούλου.

Όταν ήμουν μικρός, 4-5 χρονών και οι γονείς μου με άφηναν στη γιαγιά μου για babysitting, καθόμουν και έβλεπα τη «Ζηλιάρα» σε ένα απαρχαιωμένο βίντεο με κάτι τεράστια ρομποτικά κουμπιά και ήμουν το πιο φρόνιμο παιδί του κόσμου. Έβλεπα τη Βλαχοπούλου να ανακαλιέται και να δέρνεται με τις αντροχωρίστρες φίλες της και σχεδόν φοβόμουν! Την έβλεπα να κατασκοπεύει τον άντρα της (τον Γιώργο Κωνσταντίνου) και έκανα ησυχία για να μην της χαλάσω την κατασκοπεία! Επρόκειτο για θρίλερ!

Πρέπει να είδα την συγκεκριμένη ταινία πάνω από 200 φορές ως παιδί. Τόσες πολλές φορές που τότε είχα αρχίσει να πιστεύω πως η Βλαχοπούλου είναι φίλη της γιαγιάς μου και πως παίζουν και μαζί χαρτιά τα απογεύματα. Εννοείται ότι έμαθα απ’ έξω τις περισσότερες ατάκες του έργου και – όπως όλα τα παιδιά – πατούσα το stop στο βίντεο όταν η πλοκή έπαιρνε λυπητερή τροπή προς το τέλος.

Εψές που λες, ο Alpha μετέδωσε τη «Ζηλιάρα» και εγώ μετά από πάρα πολύ καιρό καθηλώθηκα στο σαλόνι, κλείνοντας κινητά κι ακίνητα. Μπήκα στη μηχανή του χρόνου. Γύρισα πίσω στο ΄84-’85! Ως διά μαγείας – και μη έχοντας ξαναδεί την ταινία έκτοτε – όλες οι ατάκες έρχονταν στο μυαλό μου πριν τις πει η Βλαχοπούλου. Ήταν μαγικό και συγκινητικό. Εντυπωσιάστηκα από τη μνήμη του παιδικού μυαλού! Μην σου πω κιόλας, ότι μύριζε ξαφνικά το σπίτι όπως τη βεράντα της γιαγιάς μου. Μην σου πω ότι μύριζα την κολόνια της και άκουγα το νερό από το λάστιχο να ποτίζει το πλακόστρωτο στην αυλή της, ενόσω εγώ έβλεπα την ταινία.

Η ‘Ζηλιάρα’ δεν είναι τίποτε περισσότερο από όλα τα κλισέ του πάλαι-ποτέ ελληνικού κινηματογράφου μαζεμένα σε ένα δίωρο. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από άλλη μια Βλαχοπούλου που στηρίζει τις υποκριτικές της ικανότητες στο αυθόρμητο κερκυρέικο ταμπεραμέντο και ένστικτό της. Αλλά για μένα, αυτή η ταινία, είναι κάτι παραπάνω από μια περιουσία!

«Με τα ούζα σε θυμάμαι, σε ζητάω στο κρασί, κι όπου πάω κι όπου να ‘μαι στο μυαλό μου είσαι εσύ!»

Broadway; No Way!

Τελευταία θεατρικά νέα:

Όπως ξέρετε, η ημερομηνία της παράστασης που θα ανεβάσουμε πλησιάζει. Η παράσταση στήθηκε. Μάθαμε λόγια, βρήκαμε κουστούμια, τύπωσα αυτόγραφα. Μπήκαμε σχεδόν στην τελική ευθεία, αλλά μας λείπει η θεατρική στέγη! Αυτό είναι θετικό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι θεατρικές στέγες στην Κύπρο κατεδαφίζονται στα καλά καθούμενα, αλλά είναι αρνητικό όταν πρέπει σώνει και καλά να παίξεις σε θέατρο με ταβάνι για καλύτερη ακουστική.

Το θέατρο το είχαμε κλείσει εδώ και καιρό. Θα παίζαμε στο θέατρο του Πανεπιστημίου Κύπρου. Αλλά πρόσφατα, η διοίκηση μας ενημέρωσε ότι παρόλο που μας προσφέρουν το θέατρο, δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι δεν θα ανακαλέσουν την προσφορά τους σε περίπτωση που προκύψει κάποιο event ή κάποια διάλεξη του πανεπιστημίου και χρειαστούν άρον-άρον την αίθουσα! Η επιτομή του επαγγελματισμού! Να βρισκόμαστε δηλαδή εμείς επί σκηνής, και στα μέσα της παράστασης να μπουκάρουν διάφοροι, να ξηλώνουν φώτα και σκηνικά για να φιλοξενήσουν διάλεξη! Εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική αυτής της προσφοράς, αλλά δεν το ψάχνω περαιτέρω, καθότι έχω και πίεση.

Εχτές στην πρόβα ήμασταν ολίγον πανικόβλητοι. Δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την παράσταση, αλλά από την άλλη δεν έχουμε και το budget για να κλείσουμε μεγάλο θέατρο. Για να καταλάβεις, εσύ που δεν είσαι του χώρου, ένα καλό θέατρο θέλει ενοίκιο €2000 κάθε βράδυ. Που αν είχα εγώ τέτοιο ποσό θα ήμουν ήδη στη Νέα Υόρκη να διακοπάρω, δεν θα έπαιζα θέατρα για να ξεχάσω το που ζω… Τέλος πάντων. Εχτές που λες, οι συνάδελφοι μου ανέθεσαν σήμερα το πρωί την εξεύρεση θεατρικής στέγης, σε μικρό χώρο, με λογικό νοίκι. Τηλεφώνησα σε ένα – δυο μικρά θέατρα πρωί-πρωί, δεν βρήκα κανέναν να μιλήσω, αλλά άφησα το νούμερό μου στους τηλεφωνητές για να με πάρουν πίσω.

Στο μεταξύ, επειδή απηύδησα, πήρα και στο ΡΙΚ, (που είναι πάντα σίγουρη επιλογή), να μας ενοικιάσουν το θεατράκι τους. Κατά πάσα πιθανότητα θα παίξουμε εκεί. Δεν μας είπαν ακόμη το τελικό ΟΚ, λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών, αλλά δεν ήταν και αρνητικοί. Ανακουφίστηκα και έκατσα να δουλέψω. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν ένας κύριος από τα ιδιωτικά θέατρα που έπαιρνα το πρωί και δεν τον έβρισκα. Και ακολουθεί ο εξής μνημειώδης μονόλογος, με θεατράνθρωπο που μιλούσε αργά, εκνευριστικά, και ολίγον αδελφίστικα (στις παρενθέσεις οι δικές μου σκέψεις):

«Θέλετε να νοικιάσετε το θέατρο μας; Για ποιο λόγο; (για να παίξουμε μάππα!) Ξέρετε, εδώ δεν μπαίνει όποιος κι όποιος… Δεν είμαστε οικονομικός, αλλά καλλιτεχνικός οργανισμός. Εδώ επιτρέπεται η είσοδος σε όσους προσφέρουν στην τέχνη! Επιτρέπεται η είσοδος σε όσους ανεβάζουν έργα με επίπεδο (ε, καλά δεν θα παίξουμε και την ‘Αντιγόνη’ αλλά ξεκόλλα μεσιέ, ερασιτέχνες είμαστε!) Έχετε σκηνικά έτοιμα; Είναι μεγάλα; Α, διότι αν δεν χωράνε στη σκηνή μου, δεν θα τα επιτρέψω να μπουν…Προκαλούν ζημιές ξέρετε... Και όσον αφορά τους φωτιστές και τους ηχολήπτες; Θα φέρετε δικούς σας; Ε, μα εδώ δεν μπαίνουν άνθρωποι που δεν κατέχουν το αντικείμενο… Μπορεί να πειράξουν καλώδια και κουμπιά και να προκαλέσουν ζημιές! Μου φαίνεται ότι επειδή δεν είστε του χώρου, δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πως λειτουργεί ένα θέατρο! (Σιγά, το Ευρωκοινοβούλιο!)…»

Ενδιάμεσα σε όλον αυτόν το λάγνο μονόλογο τόλμησα να ρωτήσω, το ποσό που σκοπεύουν να μας χρεώσουν. Και λέει: «Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά... Πρέπει να μου στείλετε αναλυτικά τις ώρες που θα χρησιμοποιήσετε το θέατρο. Με λεπτομέρεια! Από την τάδε, μέχρι τη δείνα ώρα! Ούτε λεπτό παραπάνω. Και αν πάλι χρειαστείτε πρόβα τζενεράλε, να το συμπεριλάβετε στην τελική σας αναφορά. Εδώ, ξέρετε, κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του θεάτρου για εσάς, χρεώνεστε! (…και να κλάσουμε θα μας χρεώσετε την κλανιά. Κατάλαβα!) Νομίζω ότι επειδή δεν είστε του χώρου, καλύτερα να μιλήσω με κάποιον που σας σκηνοθετεί… (Χέστηκα αν δεν είμαι του χώρου, που θα μου το πεις και εις διπλούν! Σιγά τον χώρο! Μόνο παρτούζες και όργια κάνετε μεταξύ σας, λες και δεν τα ξέρουμε!)

Του είπα ευγενικά ότι τον ευχαριστώ και ότι θα επικοινωνήσω ξανά μαζί του. Αλλά κλείνοντας το τηλέφωνο, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε! Εδώ το είχα να του πω: «Κλείσαμε αλλού ρε μαλάκα! Το κώλο-θέατρο σου μας μάρανε! Σιγά το Palladium στην Oxford Street!»

Δεν το περίμενα τόσο δύσκολο να βρεις μισή αίθουσα με μια κώλο-σκηνή και δυο φώτα για να παίξεις! Πιο εύκολα βρίσκεις χρυσό!…Μας βλέπω να παίζουμε την παραστασούλα μας στην Τάφρο Ντ’ Αβίλα, με πλαστικές καρέκλες για τους θεατές και σεντόνια για σκηνικά. Όπως έκαμνε η Κακουράτου όταν έβγαινε περιοδεία με τον θίασο στα ορεινά χωριά τη δεκαετία του ’80! Ε, μα...

Η Βίβλος της Γυναικείας Αποπλάνησης

Με συνταγή γιατρού και παραινέσεις φίλων, αγόρασα από το ίντερνετ το βιβλίο του Neil Strauss, «Το παιχνίδι της γυναικείας αποπλάνησης!» Πρόκειται για βιβλίο στο οποίο καταγράφονται με σπουδή τα μυστικά του φλερτ και αξιόλογοι τρόποι να ξεμυαλίσεις τα θηλυκά που σε ενδιαφέρουν. Ομοιοπαθείς που εφάρμοσαν τις συμβουλές του συγγραφέα, ισχυρίζονται πως είδαν άσπρη μέρα στα σκέλια τους και πως τα τηλέφωνα από τις γκόμενες πολλαπλασιάστηκαν στο καρνέ τους. Οπόταν, ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τις επιστη-μουνικές συμβουλές του συγγραφέα;

Κάθομαι εδώ και μέρες και το διαβάζω. Από τις 526 σελίδες, διάβασα τις 150 και έχω ήδη καταναλώσει ένα φωσφορούχο μαρκαδόρο από τις επί τόπου υπογραμμίσεις και σημειώσεις που παίρνω. Ούτε στα βιβλία της νομικής δεν υπογράμμιζα τόσο! Αλλά, χαλάλι! Εδώ μιλάμε για τα μυστικά του κοινού της Σιών! Σας παραθέτω, περιληπτικά, ό, τι έμαθα μέχρι στιγμής και ό, τι σκοπεύω να θέσω στην πράξη σύντομα:

Προσβλιμέντα:

Το αντίθετο του κομπλιμέντου. Εντοπίζοντας το θύμα σου ανάμεσα σε μια παρέα, κάθεσαι δίπλα της και όλο το βράδυ τη βομβαρδίζεις με σχόλια που μειώνουν το τουπέ και το μοιραίο υφάκι που ίσως διαθέτει. Με τις Κυπραίες θα χρειαστείς πολλά προσβλιμέντα, οπότε να είσαι εξτρά προετοιμασμένος. Τα προσβλιμέντα δεν είναι ύβρεις. Είναι μικρά σχόλια που μειώνουν την αυτοπεποίθηση του θύματος λίγο πριν το μουντάρεις και το φιλήσεις. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι είναι πολύ λεπτή η διαχωριστική γραμμή του προσβλιμέντου από την ύβρη γι αυτό οφείλουμε να κρατούμε τις ισορροπίες.

Σχόλια που θεωρούνται προσβλιμέντα είναι τα εξής: «Είσαι πάντα τόσο φλύαρη;» «Την προηγούμενη φορά που σε είδα, ήσουν περισσότερο σε φόρμα!» «Πότε επιτέλους θα αλλάξεις τα μαλλιά σου;» Όλα αυτά, θέτουν τη γκόμενα σε θέση άμυνας, και κατά τον συγγραφέα είναι ευκολότερο στο άμεσο μέλλον της βραδιάς να τη «γωνιάσεις» και να τη φιλήσεις.

Πιστεύω πως τα προσβλιμέντα έχουν κάποια λογική βάση. Αν θυμάστε, όσα αγοράκια έδερναν ή τσακώνονταν με κάποια κοριτσάκια στο Δημοτικό, κατά βάθος τα γούσταραν. Οπότε, αν διδαχθούμε από τη σοφή και ενστικτώδη συμπεριφορά των παιδιών, τα προσβλιμέντα είναι όντως αφροδιασιακά. Και εν πάση περιπτώσει, από προσωπική πείρα, το να εκθειάζεις τις ομορφιές του θύματος με ποιητικά κομπλιμέντα όλη τη νύχτα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μπολιάζεις το εγώ της με μπαρούφες που ούτε εσύ κατά βάθος πιστεύεις και στο τέλος να απαιτεί να της τάξεις λαγούς με πετραχήλια για να μπει το δικό σου κουνέλι στα δικά της μουνοχείλια!

Αιφνιδιαστικές ερωτήσεις:

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι γκόμενες βαρέθηκαν τα πρώτα ραντεβού με τις κλισέ ερωτήσεις που αφορούν την επαγγελματική ζωή, το αν αποκαταστάθηκες στεγαστικά και συναισθηματικά και λοιπά προβλέψιμα. Ο συγγραφέας συστήνει την κατά μέτωπο επίθεση. Να μπεις κατευθείαν στο ψητό με ερωτήσεις του τύπου: «Θέλεις να με φιλήσεις;» και «Πώς φαντάζεσαι το σεξ μαζί μου;» Αναλύω:

Το «θέλεις να με φιλήσεις;» είχε επιτυχία σε μένα, το έζησα ερήμην μου, πολύ πριν διαβάσω το βιβλίο. Θα πρέπει να το θυμάστε, το είχα γράψει παλιότερα σε μια ανάρτηση. Ρώτησα μια κοπέλα σε ένα μπαρ, αν ήθελε να με φιλήσει (για πλάκα) και ούτε που κατάλαβα για πότε βρεθήκαμε να φασωνόμαστε στο δωμάτιο της εστίας μου. Βέβαια, δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού, επομένως, ο συγγραφέας προνοεί κατάλληλα ώστε να διασώσει την αξιοπρέπεια σου σε κάθε λογής αντίδραση.

Ρωτάς, λοιπόν, τη γκόμενα: «θέλεις να με φιλήσεις;» Υπάρχουν 3 πιθανές αντιδράσεις: Είτε θα σου απαντήσει «ναι», οπότε ουδέν πρόβλημα. Είτε θα σου απαντήσει «ίσως» οπότε ορμάς και τη φιλάς και σας λύνετε η απορία, είτε σου απαντά «όχι» που είναι και το πιο πιθανό. Εσύ δεν πρέπει να πτοηθείς! Θα γυρίσεις με λάγνο ύφος και θα της απαντήσεις: «Τόση ώρα με κοιτάς πολύ ερωτικά, λες και θέλεις να με φιλήσεις. Γι αυτό σε ρώτησα!» Αυτό το θράσος, θα λειτουργήσει αφροδισιακά στη γκόμενα. Επομένως, 20 λεπτά αργότερα, όταν θα ξαναρωτήσεις την ίδια ερώτηση, το αιδοίο της θα είναι τα μάλα μουσκεμένο και πιο έτοιμο να πει το «ναι!» Τι ωραία! :)

Τώρα, όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση, «πώς φαντάζεσαι το σεξ μαζί μου;» ο συγγραφέας και πάλι ισχυρίζεται ότι μια τέτοια αναπάντεχη ερώτηση θα αναστατώσει τη γκόμενα και το θράσος σου θα λειτουργήσει ερεθιστικά στη ψυχολογία της. Αν μάλιστα πέσεις σε cool γκόμενα που για πλάκα θα στήσει ολόκληρο σενάριο και θα απαντήσει στην ερώτησή σου, το σεξάκι είναι κάτι παραπάνω από εγγυημένο.

Παρόλα αυτά, προ ολίγου, άνοιξε την πόρτα μια συνάδελφος και όταν τη ρώτησα «Μαρία, πώς φαντάζεσαι το σεξ μαζί μου;» αυτή προσποιήθηκε πως δεν άκουσε και με ρώτησε: «Θέλεις brownie? Τα έφτιαξε η μάμμα μου!» Οπότε καταλαβαίνετε ότι το βιβλίο αυτό απευθύνεται κυρίως στο αμερικάνικο κοινό, και όχι στο μαμούχαλο δικό μας.

Οι εγχώριες γκόμενες παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν άντρες πια, ότι δεν τους την πέφτουμε και ότι δεν τες φλερτάρουμε. Και αν τις φλερτάρουμε, το κάνουμε με τρόπο χλιαρό, σχεδόν αντί-ερωτικό. Όταν όμως τολμούμε, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν με έξυπνη ατάκα στο φλερτ, ακόμα κι αν αυτό είναι τόσο αμερικάνικο και cheesy, όπως αυτό που προτείνει ο Strauss. Δεν παίζουν το παιχνίδι, ούτε για χάριν πλάκας. Από προσωπική εμπειρία (μόνο τους μήνες Μάιο και Ιούνιο βγήκα τουλάχιστον 10 ραντεβού), δηλώνω πως η μέση Κύπρια προσβάλλεται με τα σεξουαλικά υπονοούμενα, (ακόμα και αν αυτά ξεδιπλώνονται με αθώο, παιδικό και αστείο τρόπο) και με οτιδήποτε δεν την κάνει να αισθάνεται «κυρία.» Αισθάνονται τρόπαια που πρέπει να ιδρώσεις για να τα κατακτήσεις. Και έτσι χάνουν και το τρό-πεος.

Παρένθεση: Τις προάλλες άκουσα το εξής απαράδεκτο από γυναίκα-τρόπαιο: «Καλό παιδί ο Χ, μου έστειλε και λουλούδια, αλλά δεν αρκεί! Αν προσπαθούσε πιο σκληρά, θα του έδινα ίσως μια ευκαιρία…» Σιγά μην σου στείλει και τον εθνικό κήπο για μισό πήδημα! Κλείνει η παρένθεση.

Από το γενικότερο στήσιμό τους στα ραντεβού, λοιπόν, καταλαβαίνεις ότι οι εγχώριες γκόμενες απαιτούν βασιλική αντιμετώπιση, πράγμα που, συν τοις άλλοις, δεν μπορούν καν να υποστηρίξουν με την μαυριδερή εμφάνισή τους και το μεσογειακό τους ύψος. Ας μην προκαλεί έκπληξη λοιπόν, που το 1/3 των Κυπρίων ανδρών είναι νυμφευμένο με Ρωσίδα (πραγματικά στατιστικά στοιχεία), που έχει και 2 μέτρα πόδι. Ψηλά μουνιά – καμαρωτά γαμήσια! Και μιλάνε και ξένη γλώσσα, δεν τις συμφέρει να φλυαρούν. Ούτως ή άλλως, δεν τις καταλαβαίνεις.

Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, ότι το βιβλίο αυτό χαίρει μειωμένης χρήσης εδώ στο τέλος της γης που ζούμε. Παρόλα αυτά, χάριν και μόνο κοινωνιολογικής έρευνας, αξίζει να δοκιμάσεις τα πιο πάνω προσβλιμέντα και τις αιφνίδιες ερωτήσεις, για να ξέρεις και κατά πόσο να κλαις τα λεφτά που ξόδεψες για να αγοράσεις το βιβλίο! Έμεινα στη σελίδα 151, πάω να συνεχίσω…

Ληγμένα

Το πόσο απογοητευμένος είμαι από τη ζωή μου, δεν το φαντάζεσαι!

Δεν μου αρέσω. Με μισώ! Και παρόλο που κάθε χρόνο με αλλάζω, με βελτιώνω και εξοικειώνομαι όλο και περισσότερο με την μετριότητα που κουβαλώ στο είναι μου, εξακολουθώ να με σιχαίνομαι.

Μου φταίει ακόμη και ο αέρας που αναπνέω. Απογοητεύομαι από την οικογένεια μου, από τους φίλους μου, από τις επιλογές μου, από την Κύπρο, από τον πλανήτη… Μου φταίνε τα πάντα! Θέλω να με γδάρω, μέχρι να φανούν οι φλέβες μου. Και αν είχα ένα πολυβόλο θα τους σκότωνα όλους τους παραπάνω και μετά θα τους τεμάχιζα! Καταλήγω να σαρκάζομαι, να με ποδοπατώ, μπας και μέσα σ’ όλο αυτό τον πανικό ισορροπήσω και γλιτώσω τα ναρκωτικά. Δεν έχω καν δοκιμάσει, αν διερωτάσαι...

Θυμάμαι όταν είχα πρώτο-δει το Fight Club, που ο Edward Norton έλεγε πως επισκεπτόταν τις κλινικές με τους καρκινοπαθείς και προσποιούνταν πως ήταν ένας απ’ αυτούς, ώστε να αισθάνεται καλύτερα φεύγοντας, ανακουφισμένος που δεν έπασχε κι αυτός από καρκίνο. Εκτιμούσε πλαγίως τη ζωή.

Λέω να το εφαρμόσω. Από αύριο, θα πηγαίνω σε όλες τις κηδείες που γίνονται. Και σ' αυτές των αγνώστων. Να βλέπω την ταφή, τα κορμιά να παίρνουν χώμα, και να φεύγω επικαλούμενος τα επουράνια δις και τρις για το θείο δώρο της ζωής!

Δεν ξέρω τι έχω. Και να φανταστείς ότι χόρτασα διακοπές. Και προγραμμάτισα ήδη άλλα δυο ταξίδια πριν το τέλος του 2009. Και έχω την υγεία μου. Τι να πω! Πες με άπληστο, πες με σχιζοφρενή. Δεν είμαι καλά.

Όλα απομυθοποιούνται όσο μεγαλώνουμε, δεν αξίζει να επενδύεις σε τίποτα! Έγινε μια μαλακία πριν πολλά χρόνια, σε γέννησαν και έκτοτε υποφέρεις!

Δεν είμαι καλά.

In a Barbie World

Στην Πράγα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ένα μουσείο παιχνιδιών.

Στον πρώτο όροφο εξέθεταν παιχνίδια του προηγούμενου αιώνα που μύριζαν Toy Story από το χιλιόμετρο, αλλά και διάφορα άλλα, πιο spooky, που σε παρέπεμπαν σε δωμάτιο παιχνιδιών από στοιχειωμένο σπίτι. Ήταν τρομερά ευχάριστο διάλειμμα από τα κάστρα και τις μπαρόκ διακοσμήσεις των κτιρίων της πόλης.

Στον δεύτερο όροφο του μουσείου όμως, μαινόταν ο πόλεμος! Ένας ολόκληρος όροφος αφιερωμένος στα 50χρονα της Barbie! Ξαφνικά βρέθηκα περικυκλωμένος από 800 κούκλες οι οποίες όπως θα δείτε και πιο κάτω στις φωτογραφίες εκπροσωπούσαν τη μόδα κάθε εποχής!

Προτού όμως τες κουτσομπολέψουμε μία προς μία, να σου πω για την ιστορία του πράγματος, πως η Barbie γεννήθηκε ως καρτούν σε γερμανικό περιοδικό και μάλιστα με άλλο όνομα. Την έλεγαν Λίλυ! Επειδή είχε μεγάλη επιτυχία άρχισε να βγαίνει ως κόμιξ σε εβδομαδιαία βάση, μέχρι που επενέβησαν οι Αμερικάνοι, αγόρασαν τα δικαιώματα και γάμησαν - όπως πάντα - το concept!

Μετονόμασαν τη Λίλυ σε Barbie, επειδή έτσι ονομαζόταν η κόρη του ιδιοκτήτη της Mattel και ξεκίνησαν τον εκφυλισμό της κούκλας σε όλα τα σχέδια και μεγέθη, σε όλα τα χρώματα, δημιουργώντας πρότυπα του κώλου για τα σύγχρονα κορίτσια!

Barbies' - αστροναύτες! Μέχρι το φεγγάρι έφτασε η χάρη τους!




Barbies' ντυμένες με τα ρούχα της γιαγιάς μου. Δεν με ενδιαφέρει αν εσείς σήμερα τα αποκαλείτε vintage!

Barbie - Marylin Monroe και Barbie - Michael Jackson! Θα μου πεις, μετά από τόσες πλαστικές, θα μπορούσε να μην είχε γίνει και ο βασιλιάς της ποπ "πλαστική" Barbie; Το βρήκα πολύ σουρεάλ αστείο!

Barbie - πολλά υποσχόμενη γραμματευς και Barbie - ζαρτιέρα, δείχνουν με περηφάνια τον δρόμο που 'χουν χρόνια διαλέξει!

Barbies' ντυμένες όπως τις ξαδέλφες μου στην ηλικία των 10, με κιτς lambada φούστες και μπλουζάκια αγορασμένα από souvenir shops του Πρωταρά, στα early ´90s!

Barbie's ντυμένες σαν τη Ζωή Λάσκαρη και τη Μάρθα Καραγιάννη σε μιούζικαλ του Δαλιανίδη!

Barbies' βγαλμένες από το Mickey Mouse club! So eighties! Κάπου πήρε και το μάτι μου μια ντυμένη σαν την Britney Spears επί εποχής Baby... one more time.

Ανάμεσα σε όλον αυτόν τον εφιάλτη από τις Barbie, όπου η καθεμία είχε και από ένα theme, δεν είδα πουθενά κάποια Barbie που να ασχολείται με φιλανθρωπία, δεν είδα καμία Barbie – επιστήμονα, καμία Barbie – αγωνίστρια, καμία Barbie – μαγείρισσα, καμία Barbie απαλλαγμένη από τον ευδαιμονισμό και με κάποιο ίχνος μεγαλείου ψυχής που να δίνει αξία στο πλαστικό που αγοράζεις της κόρης σου.

Επιπλέον, διάβασα πρόσφατα σε κάποια ηλεκτρονική εφημερίδα, ότι οι γονείς είναι έξαλλοι με την νέα Barbie που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα καταστήματα, επειδή δεν έχει στο πλάι της τον Ken, αλλά κάποιον καινούριο γκόμενο (και ποιος ξέρει τι δουλειά κάνει, και από πού κρατάει η σκούφια του!) Η Barbie δηλαδή, υποθάλπει τα νοσηρά κοινωνικά φαινόμενα της εποχής! Τι σου έφταιξε κυρά μου ο Ken, και του έδωσες την πα-πούτσα στο χέρι; Τόσα χρόνια που έβλεπα διαφημίσεις δεν τον είδα ποτέ να ξενοκοιτάξει, πόσο μάλλον να ξενοπηδήξει!

Αυτή η Barbie γαλούχησε σήμερα τις δράκαινες που με περιβάλλουν, κυρίες και κύριοι! Καταγγέλλω τις Barbie! Καταγγέλλω τις Κύπριες Barbie που η έγνοια τους είναι το ρούχο, το αυτοκίνητο, η τσάντα, η πισίνα και πως θα ξεφορτωθούν τον Ken! Και να της έμοιαζαν στο ελάχιστο στην εμφάνιση; Barbie με μουστάκι δεν είδα πουθενά μες τα εκθέματα. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, θα το εισηγηθώ στο εργοστάσιο παραγωγής! Να πουλιέται με τα κυπριακά παρελκόμενα της, δηλαδή με μια Σρι Λανκέζα δούλα, το ακριβό τσαντικό και τα Marlboro lights!

Ζούμε που ζούμε σε ένα κόσμο που όλα είναι πλαστικά, εισηγούμαι στη Mattel να παράγει στο μέλλον περισσότερες κούκλες σε ανθρώπινο μέγεθος, όπως αυτήν πιο κάτω, με τις κατάλληλες υποδοχές, γιατί όπως το κόβω, μόνο μ’ αυτές θα βολευόμαστε! Τες άλλες που τες φουσκώνεις μόνος σου δεν αντέχουν πάνω από τρία πηδήματα! Κάνουν μπουμ! Δοκιμασμένο.

Υ.Γ: Εννοείται ότι αντιτίθεμαι και στα αγορίστικα παιχνίδια που παράγουν action heroes προωθώντας το πρότυπο του άντρα-«γαμάω» και ταυτόχρονα τη βία, αλλά όπως έχω ξαναπεί, εδώ εξετάζουμε το πρόβλημα από την πλευρά του παθόντα! Δεν έχετε με τι να παίζετε; Σκεφτείτε λίγο και τη λύση θα τη βρείτε!

Prague-ματα και Θάματα

Dobry Vecer κόσμε και υπόκοσμε!

Επέστρεψα από τας εουρόπας δριμύτερος σήμερα το πρωί. Πήρα το χαρέμι μου και όργωσα την Πράγα. Ναι, πήγα διακοπές με τα γκρουπ του Λούη στην Πράγα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Με τα γκρουπ των €600, με τα οποία παραθερίζει ο φτωχός λαός μετά συνοδείας λυμένης ξεναγού που κρατά κομμένη κεραία ραδιοφώνου στολισμένη με λωρίδες υφάσματος για να μην χάνονται οι αμνοί και τα ερίφιά της!

Στο διάστημα των τελευταίων 5 ημερών αναλώθηκα σε όλα τα εμετικά τουριστικά κλισέ, αλλά ας μην παραπονιέμαι, διότι συγκριτικά με την ποιότητα ζωής μου στη Λευκωσία, μια χαρά μου έκατσε και η πρώην κομμουνίστρια Τσεχία.

Στο θέμα μας, όμως! Η Πράγα δεν χρειάζεται συστάσεις. Αν δεν πήγατε οι ίδιοι, σίγουρα θα έχετε μια θεία ή μια γιαγιά που την επισκέφτηκε ήδη και σας έφερε δώρο κρύσταλλα, μαριονέτες, μαγνήτες με την γέφυρα του Καρόλου και του κάθε καριόλου. Ε, αυτά έκανα κι εγώ. Είδα Μαύρο Θέατρο, δείπνησα σε μεσαιωνικό εστιατόριο και χόρεψα μεσαιωνικούς χορούς περιστοιχισμένος από ζογκλέρ και τσιγγάνες χορεύτριες, ξεποδαριάστηκα στο Κάρλοβι Βάρι και έφαγα πρόγευμα στο ξενοδοχείο λες και δεν ξαναείδα προηγουμένως κρουασάν και κομπόστα.

Όμως! Η Πράγα δεν είναι μόνο αυτά τα τετριμμένα κυρίες και κύριοι. Σας επιστώ την προσοχή πρόστυχοι αναγνώστες. Στην Πράγα, δεσπόζει εδώ και χρόνια άλλο ένα αξιοθέατο, που ακούει στο όνομα Big Sister! Ένας καθεδρικός ναός που αντί για λιβάνι, μυρίζει φτηνό αποσμητικό. Ναι, καλά κατάλαβες, σε μπουρδέλο αναφέρομαι. Αλλά, όχι σε μπουρδέλο ό, τι κι ό, τι! Εδώ μιλάμε για μπουρδέλο-κοινωφελή οργανισμό! Διότι διαβαίνοντας το κεφαλόσκαλό του και ξεφυλλίζοντας το μενού του, έκπληκτος παρατηρείς πως μπορείς να πηδήξεις οποιοδήποτε τσουλάκι επιθυμείς, εντελώς ΔΩΡΕΑΝ! Ναι, ΔΩΡΕΑΝ ΠΗΔΗΜΑ!

Τρελάθηκε το αφεντικό και τα μοιράζει τζάμπα; Σχεδόν! Στο Big Sister σερβίρουν μεζεδό-μουνάκια δωρεάν υπό τον όρο ότι ενόσω κάνεις θυσίες στο βωμό της Τσέχας αποδέχεσαι να μεταδίδουν τις επιδόσεις σου ζωντανά στο διαδίκτυο, μέσω κάμερας! Εσείς δεν έχετε παρά να επιλέξετε σε ποιο δωμάτιο γουστάρετε να πηδήξετε (υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογής, από το ιγκλού των Εσκιμώων, μέχρι το καραβάνι του σεΐχη) και να πλύνετε τα δόντια σας ώστε να έχετε αστραφτερό χαμόγελο όσο οι επισκέπτες της ιστοσελίδας τον παίζουν (ή γελάνε) με την πάρτι σας!

Το Big Sister βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Πράγας και μέχρι στιγμής κάνει χρυσές δουλειές! Σπάει ταμεία! 40 κορίτσια, 58 κάμερες, 17 live video streams! Αν πάλι αυτά δεν αρκούν και το ενδιαφέρον σας εξακολουθεί να είναι εγκυκλοπαιδικό, μπορείτε να κλείσετε ένα αναγνωριστικό ραντεβού – κάτι σαν τα open days που διοργανώνουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια – για να δείτε ιδίοις όμμασι πως μπορείτε να μετατραπείτε σε πορνοστάρ σε χρόνο ντε-τε!

Και το αποκορύφωμα: Χύνοντας και φεύγοντας παίρνετε δώρο ένα DVD με καταγραμμένες τις επιδόσεις σας για να το βλέπετε και να το ξανά-βλέπετε κορδώνοντας στους κολλητούς σας: «τι γαμιάς είμαι, ρε πούστη!»

Θέλεις κι άλλες αποδείξεις; Κάνε κλικ εδώ, για ένα άκρως κατατοπιστικό τουρ στην ιστοσελίδα του μπουρδέλου. Κάνε κλικ ρε, μην σιχαίνεσαι, δεν κολλάει ακόμα.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πεταχτείς μέχρι την παραμυθένια Βοημία και Μοραβία, ξέρεις τι σουβενίρ θα φέρεις στο συγγενολόι σου. Βεβαιωθείτε μόνο ότι διαθέτει ίντερνετ, ή dvd player της προκοπής! Πρώτο πλάνο εσύ, έτοιμος για δράση: "Χαλόου φριέντς ιν Σάιπρους, δις ις Πραγκ κόλλινγ! Εντ δε τουέλβ πόιντς (δώδεκα πόντοι σε ντεμί-κάβλα) γκόου του Καρολίνα!" Και εδώ αρπάζεις την Καρολίνα από τον κότσο και την πιέζεις με δύναμη στο κατακόκκινο παλούκι σου!

Άσχετο Υ.Γ: Είδα μια συμπαθητική Τσέχα στον δρόμο, της είπα πόσο όμορφη τη βρίσκω, πιάσαμε αμέσως κουβέντα και δέχτηκε να φωτογραφηθούμε μαζί. Πόσες Κύπριες θα αντιδρούσαν με τόσο cool τρόπο σε ανάλογο ενδεχόμενο; Ρητορικό το ερώτημα, ας μην αρχίσουμε συζήτηση, ακόμα δεν ξεπέρασα το culture shock της επιστροφής... (Οι Κυπραίοι χειροκρότησαν όταν προσγειωθήκαμε! Έλεος, εν έτει 2009!)

Εξιτήριο

Λοιπόν, κλείσαμε τις βρύσες, τις πρίζες, διπλοκλειδώσαμε, φορτίσαμε i-pod, πήραμε διαβατήριο! Καιρός για εξιτήριο!

Φεύγω! Θα πάμε για καφέ να τα πούμε χαλαρά, περί τις 20 Αυγούστου, όταν και αν επιστρέψω με πολλές φωτογραφίες και πρόστυχα βίντεος!




Avanti maestro! (Βρίσκομαι σε πλήρες ‘60ς mood σήμερα!)

Διακοπές - Μια μέρα πριν!

Αγαπητοί μου συμμαθητές από το Λύκειο,

Κωλοβαράτε που κωλοβαράτε στα γραφεία σας, για δείτε κι αυτό:



Πρόκειται για βίντεο που γύρισαν απόφοιτοι του Λυκείου Δασούπολης. Θυμάστε; Έκανα κι εγώ παρόμοια βίντεος το 1998, όταν ήμουν στην ηλικία τους. Όχι με τόσο πολύ μεράκι, ούτε με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, όπως αυτοί σήμερα. Χάρηκα όμως, διότι βλέπω ότι υπάρχει και σήμερα κόσμος με την ίδια δόση σχιζοφρένειας και γυρίζει βλακειούλες για να περνά η ώρα του. Αυτό το βίντεο θα είναι ανεκτίμητης αξίας σε 10 χρόνια! Και μην τολμήσετε να το σβήσετε από το Youtube όταν σε λίγα χρόνια θα μου το παίζετε γιάπηδες Κύπριοι, επαγγελματίες και τάχα «σοβαροί άνθρωποι.» Αυτά τα βίντεο μένουν σ’ αυτή τη ζωή! Τον σεβασμό σας παρακαλώ!

Πιο πολύ απ’ όλα βέβαια, θαύμασα το πώς εξελίχθηκαν οι μαθήτριες! Την εποχή μου ήταν ζήτημα αν έβρισκες μισή μαθήτρια να στηθεί μπροστά στην κάμερα και να ποζάρει. Και αν έβρισκες και καμιά που να δεχόταν να σου κάνει κάνα νάζι παραπάνω, επρόκειτο για την πουτάνα του σχολείου. Ήταν δαχτυλοδεικτούμενη! Πόσω μάλλον να φορέσει μπικίνι, να βγει σε διπλοκάμπινο και να διακωμωδήσει βίντεο του 50 Cent, όπως κάνουν αυτές στο βίντεο! (Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια, ήταν εξαιρετικό!) Εν έτει 1998, έκανα χαρακίρι προκειμένου να πείσω τη Μαριλένα να σταθεί στη κάμερα μισό λεπτό και να ευχηθεί κάτι για τα γενέθλια μου. Σήμερα, η αντίστοιχη Μαριλένα βγαίνει σε βερσιόν Windows XP-2009 και χτυπά τα ρέστα της!

Ναι, ο εγκέφαλός μου με την πάροδο του χρόνου θεοποίησε τους παλιούς συμμαθητές μου, αλλά δυστυχώς θα προτιμούσα να έχω για συμμαθήτριες αυτές που είδατε στο βίντεο! Τσαχπίνες, ακομπλεξάριστες και φαν! Και να πεις ότι είμαι κανένας αιωνόβιος; Δεν είμαι! Μόλις πριν 11 χρόνια αποφοίτησα από το Λύκειο. Αλλά άμα σκεφτείς ότι τότε δεν είχαμε καν στην κατοχή μας κινητά τηλέφωνα, συνειδητοποιείς πως πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, όντως!

Όπως κατάλαβες, σου γράφω κάθε μέρα γιατί ο φόρτος εργασίας στο γραφείο έγινε σκέτος πόρτος εργασίας και αν δεν χαζολογήσω λίγο να περάσει η ώρα, από πλήξη υπερβολική θα πεθάνω! Υπομονή και υπομουνί! Μια μέρα έμεινε!

Παραλύω στις Παραλίες (νο2)

Αποφεύγω τις παραλίες και τις άσκοπες καλοκαιρινές εξόδους. Δεν αντέχω την αφρικανίζουσα κυπριακή ζέστη, την υγρασία, την άπνοια, το μαύρισμα. Είμαι κάτασπρος από πάνω ως κάτω! Και περήφανος. Τα καλοκαίρια κυκλοφορώ αυστηρά μετά τις 7:00 το απόγευμα και το κλιματιστικό κλείνει μόνο όταν πέφτει ο γενικός του ρεύματος στην πολυκατοικία. Όπως κατάλαβες, και οι επιδρομές στη θάλασσα γίνονται με φειδώ, ενώ λαμβάνουν χώρα σε επιλεγμένες παραλίες που δεν βρωμούν Λευκωσία! Και όλα αυτά μετά τις 20 Αυγούστου προς αποφυγήν κακών συναπαντημάτων με διάφορους-αδιάφορους.

Με τούτα και με τ’ άλλα, η τελευταία φορά που πέρασα διακοπές στον Πρωταρά για πάνω από Σαββατοκύριακο, ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τότε που βρισκόμουν ακόμα υπό γονική μέριμνα. Πέρασαν όμως τα χρόνια και οι εποχές άλλαξαν. Και ψες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου άλλος ένας θρύλος των παιδικών μου χρόνων κατέρρευσε στα μάτια μου εμπρός!

Όταν αρώτηξα σχετικώς, μου είπαν ότι, στις κυπριακές παραλίες ενοικιάζεις κρεβατάκι και ομπρέλα με ράβδους χρυσού. Και αναρωτήθηκα εγώ, ο αφελής, γιατί πρέπει σώνει και ντε να ενοικιάσεις τα παρελκόμενα. Τι απέγιναν οι οικογενειακές ομπρέλες, τα οικογενειακά κρεβατάκια ασορτί με τις πτυσσόμενες καρέκλες και ψάθες, οι φορητοί καταψύκτες που κουβαλούσαμε άπαντες πριν κάποια χρόνια στην παραλία; Εγώ αρώτηξα σχετικώς και μου είπαν ότι αυτό το πράμα είναι πλέον τρε-μπανάλ και πως δεν ενδείκνυται να εμφανίζεσαι σε οργανωμένη παραλία με τα συμπράγκαλά σου για να στήσεις το τσαντίρι σου ωσάν τους γύφτους στο ‘ψίθυροι καρδιάς.’

Ξανά αρώτηξα σχετικώς και μου είπαν να μην διανοηθώ να εμφανιστώ στο Sunrise, ή στο Vrissiana με την παρδαλή μου ομπρέλα και το αναπηρικό-πλην φουσκωτό- μου κρεβατάκι προκειμένου να χαρώ τους αφρούς των κυμάτων. «Καλύτερα να πληρώσουμε ακριβά και να πεθάνουμε στην ψάθα, παρά να στρώσουμε τη δική μας (ψάθα)!» μου είπε μια φίλη κάθιδρη μπροστά στην πιθανότητα υλοποίησης του πιο πάνω ενδεχόμενου. Έμεινα εμβρόντητος! Σιώπησα για πέντε λεπτά και μετά άρχισα τα καντήλια:

Άκου να σου πω, χώρκατε Κυπραίε! Ως πριν 10 χρόνια βουτούσες μέχρι και το καρπούζι μέσα στη θάλασσα να παγώσει ώστε να το φας δροσερό-δροσερό! Και σήμερα θυμήθηκες να μου το παίξεις εφοπλιστής στο Σαν-Τροπέ; Εφοπλιστής στο Σαν-Δεν-Ντρέπεσαι, είσαι! Οι κυριλέ ομπρέλες και τα απλησίαστα bitch bars σε μάραναν (το beach επίτηδες γραμμένο λάθος)! Εγώ, όταν και αν κάνω οικογένεια, με την ομπρελίτσα μου αγορασμένη από το Sardalos Supermarket θα εμφανίζομαι στo Sunrise και σε όποιον δεν αρέσει να σηκωθεί να φύγει. «Άρον το κρεβατάκι σας και περιπάτει!» Και να μαζέψετε και τα αποτσίγαρα σας πριν πατήσω στην άμμο, γιατί σιχαίνομαι. Ξιμαρισμένοι!

Από πότε επιτρέπουμε στα ξενοδοχεία να επιβάλλουν μόδες στις παραλίες; Είναι δημόσιες οι παραλίες κύριε μου, ή όχι; Ε, όπως θέλουμε θα εμφανιζόμαστε! Το μόνο που έμεινε είναι να καθιερώσετε και χωρικά ύδατα! Να μας επιβάλλετε ανάλογο χαράτσι αν και όταν κολυμπούμε κοντά στην ακτή του εκάστοτε ξενοδοχείου.

Άσε ρε, άσε! Άμα λέω εγώ ότι μας χρειάζεται ένας δυνατός σεισμός, ή ένα τσουνάμι, να μην μείνει τίποτε όρθιο, κάτι ξέρω… Κατά τα άλλα, ο ΚΟΤ φέτος μας φλόμωσε στα “I love Cyprus” και στα τροπάρια περί εσωτερικού τουρισμού, μπας και σωθούν οι ξενοδόχοι-κροίσοι από την κρίση... Έμεινε άλλη μια ανάρτηση και έφυγα! Όχι που θα κάτσω να κολλητσιάζω άδικα…

Φωτογραφία από ακτή του νησιού της Καφροδίτης στα 'Περβόλια' της Λάρνακας! Oh yes, "I love Cyprus" ...as much as she loves me!

Μικρά Καυλοκαιρινά

Δεν έχω καλύτερο από το να ξυπνώ ευχάριστα!

Έτσι και παίξει το i-pod αισιόδοξο τραγούδι το πρωί, καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά, η μέρα μου είναι καταδικασμένη να πάει καλά!

Το πρωί έπαιξε το «χαμογέλα» του Ρουβά. Ναι, εκείνο που λέει «Χαμογέλα μια τρέλα είναι η ζωή…» Άρχισα να κοπανιέμαι μέσα στο αυτοκίνητο. Το γκάζι έγινε πετάλι για drums, ενώ τα χέρια μου χτυπούσαν ρυθμικά στο τιμόνι. Στα ορχηστρικά σημεία, όπου κορυφωνόταν ο ρυθμός, εκτόξευα και νερό από τα wipers για να γίνει το σκηνικό πιο εντυπωσιακό. Όλη η λεωφόρος μια πίστα! Μόνο μια τεράστια disco μπάλα έλειπε από τον ουρανό. Στα μάτια μου όλοι χόρευαν, όλοι διασκέδαζαν.

Ξάφνου, ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρέμα άρχισε να μου «παίζει» τα φώτα. «Όλε! Τι ωραία! Πάμε όλοι μαζί! Αναβοσβήστε τα φώτα σας οδηγοί! Ελάτε να μετατρέψουμε τη λεωφόρο σε ντίσκο! Αναβόσβησα κι εγώ τα φώτα μου. Δέκα μέτρα πιο κάτω, άλλος ένας οδηγός από το αντίθετο ρέμα μου «έπαιξε» τα φώτα! «Όλε, όλε, ολέ! Νιώστε όλοι τον ρυθμό! Τέρμα τα γκάζια, πετάμε στον ουρανό με τη μουσική για οδηγό! Είναι ένα υπέροχο πρωινό!»

Πριν να το καταλάβω, ένας τύπος με φωσφοριζέ γιλέκο και ένα lava lamp στο χέρι μου έγνεψε να σταματήσω! «Ελπίζω να μην με ρωτήσει αν έχω κράτηση και να φάμε πόρτα!»

Ξινός ο Ρουβάς πρωί-πρωί!

Και επειδή νευρίασα, αλλάζω και το θέμα.

Troubled People!

Ανακάλυψα πως ο κόσμος που χαππώνεται και πελλοδείχνει είναι πολύ περισσότερος από όσο νόμιζα. Καταντήσαμε να μην μπορούμε να κάνουμε ένα αστείο για τρελό και παλαβό, καθώς θίγονται άπαντες! Βαρέθηκα να ακούω παραινέσεις από φίλους και γνωστούς, προκειμένου να γίνω πιο ανεκτικός και δεκτικός σε απαράδεκτες συμπεριφορές και συνήθειες άλλων, με τη δικαιολογία ότι είναι «ιδιαίτερα άτομα» και χρειάζονται ειδική μεταχείριση.

Βαρέθηκα να ακούω τη φράση: «Δείξε κατανόηση, έτσι είναι ο χαρακτήρας του, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια!» Και ποιος σου είπε ότι εγώ είχα εύκολα παιδικά χρόνια ή ότι δεν έχω προβλήματα στο σπίτι μου; Από πότε τα πάλαι-ποτέ troubled children χαίρουν ασυλίας;

Δεν με ενδιαφέρει ούτε αν σε έδερνε ο πατέρας σου όταν ήσουν μικρός, ούτε αν δεν σ’ αγάπησε ποτέ η μάνα σου. Δεν με ενδιαφέρει αν προσπαθείς να αποτοξινωθείς από ναρκωτικά, ούτε αν έχεις προβλήματα με το αλκοόλ. Δεν με ενδιαφέρει αν παίρνεις χάπια για να κοιμηθείς, ούτε αν χρωστάς στου πάντες. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν σε γαμεί ο άντρας σου, ούτε αν έχει φιλενάδα. Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι άσσος στο κρεβάτι, δεν με ενδιαφέρει αν δεν κουράζεσαι ποτέ, δεν με ενδιαφέρει αν έχεις μέρσεντες χλιδάτη, ή σπορ διθέσια μπεμβέ (που λέει και η Γαρμπίλω!) Έχουμε δεκάδες ιδρύματα και ειδικούς που άπτονται αυτών των θεμάτων να πας να σε βοηθήσουν. Και να πάρεις και τη Γαρμπή μαζί.

Η κοινωνία (όχι η δική μας, γενικά μιλάω), ανέπτυξε έναν αποδεκτό κώδικα συμπεριφοράς για να τον χρησιμοποιούμε όλοι και να πορευόμαστε, ανεξαρτήτως του σταυρού που κουβαλά ο καθείς στο σπίτι του! Αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις αυτή την πολιτισμένη συμπεριφορά, λυπάμαι πολύ. Την επόμενη φορά, θα «σου δειχτώ» κι εγώ, να δεις τι πάει να πει «άτομο με προβλήματα!» Κουράστηκα ο κάθε μαλάκας να κρύβεται πίσω από το άλλοθι των «τραυματικών του παιδικών χρόνων» για να γαμεί όλους τους υπόλοιπους με την αναιδή συμπεριφορά του!

Από ιδρύματα, δόξα τω θεό, σφύζουμε! Θα βρω ένα φτηνό και θα σας στείλω εκεί, να ησυχάσω. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, και ο διάολος καλός είναι…

White and Black Blues

Πρόσφατα παρευρέθηκα σε μια συνεύρεση και ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και μια παλιά γνωστή μου. Είχα να την δω από το Δημοτικό. 16 χρόνια δηλαδή. Σήμερα είναι παντρεμένη με έγχρωμο άντρα που γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών της και ζουν στη Λευκωσία. Απέκτησαν μαζί μια κουκλάρα που προέκυψε μιγάς και θα κάψει καρδιές όταν μεγαλώσει, το υπογράφω. Και επειδή μάλλον θα είμαι single μέχρι τότε, μπορεί και να την διεκδικήσω.

Άλλο είναι το θέμα μας, όμως. Μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση πως ο οικογενειακός και φιλικός περίγυρος της κοπέλας αποδέχτηκε το γεγονός ότι η κόρη τους παντρεύτηκε με έγχρωμο από την Αμερική, και τον αγκάλιασαν με τρομερή αγάπη, σαν να είναι παιδί τους. Δεν ξέρω αν δόθηκαν μάχες ή αν χύθηκε αίμα για να καλοδεχτεί το σόι της κοπέλας πως ο γαμπρός τους είναι έγχρωμος, αλλά μια φορά, όταν τους είδα μαζεμένους, ήταν όλοι πολύ αγαπημένοι. Μπράβο! Προοδεύουμε σιγά-σιγά!

Δεν περίμενα τόση κοινωνική πρόοδο! Και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια των σπουδών μου διασταυρώθηκα τουλάχιστον 5-6 φορές με Κύπριες που είχαν κρυφούς δεσμούς με έγχρωμους. Δεν τις αδίκησα καθόλου. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάσι πως once you go black - you never go back, αλλά γινόμουν έξαλλος με το πώς οι Κύπριες αντιμετώπιζαν τους συγκεκριμένους δεσμούς.

Σπάνια παραδέχονταν ανοιχτά τον δεσμό μαζί τους, ενώ οι κοινές εμφανίσεις στο student’s union, στα Greek parties ήταν απαγορευμένες διά ροπάλου. «Μα γιατί δεν έρχεστε στο πάρτι μαζί;» Ρώτησα μια φορά μια Λευκωσιάτισσα. Απέφυγε να απαντήσει. Επέμεινα: «Γιατί δεν τον φέρνεις μαζί σου να ακούσει ελληνική μουσική, να εντρυφήσει στην κουλτούρα μας;» Έβγαλε σπυριά στο άκουσμα της ερώτησης. «Τρελλάθηκες; Και να μάθει όλο το Greek society ότι βγαίνω με Νιγηριανό και να έρθουν αύριο οι γονείς μου από την Κύπρο να με μαζέψουν;»

Συζήτησα το θέμα με όλες τις τσούπρες που κατά καιρούς τίμησαν εξωτικό πέος και όλες αρνούνταν να ανακοινώσουν την έθνικ προτίμησή τους επίσημα, επικαλούμενες τις δυσμενείς αντιδράσεις από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Και απορώ. Αν αυτό δεν είναι έμμεσος ρατσισμός, τότε τι είναι; Αν εσύ η ίδια δεν είσαι περήφανη για την επιλογή σου, γιατί να είναι οι άλλοι; Με ποιο ψυχικό σθένος θα επιχειρήσεις την κοινωνική αποδοχή του γκόμενου σου από τον «στενόμυαλο» περίγυρό σου, εφόσον εσύ η ίδια γαμιέσαι εν κρυπτώ και παραβύστω;

Αν πράγματι πιστεύεις ότι ο δεσμός σου δεν είναι προϊόν δικής σου λαχτάρας για σοκολατί μαρκούτσι, γιατί δεν βγαίνεις να πεις: «Είμαι με τον τάδε νέγρο επειδή με αγαπά και επειδή είναι έξυπνος, χιουμορίστας και δείχνει κατανόηση στις κατά καιρούς εκρήξεις μου»; Διότι γνωρίζεις ενδόμυχα ότι δεν θα σε πιστέψει κανείς. Και μην επικαλεστείς το απόρρητο της προσωπικής σου ζωής τώρα, διότι είμαι σίγουρος ότι με τις φιλενάδες σου συζητάς για τις επιδόσεις του, ενώ κρατάς και τη μεζούρα για να κάνεις συγκρίσεις με τον πρώην σου! Αυτά σε μάθαινε το Cosmopolitan τόσα χρόνια.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω τόση ώρα, είναι ότι επικροτώ δεσμούς με έγχρωμους και έγχρωμες, αλλά το να τις κρατάς κρυφές γιατί δήθεν θα απογοητεύσεις τους γονείς σου ακυρώνει πάραυτα τις δήθεν «αντί-ρατσιστικές σου αρχές!»

Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Για το μέγεθος τον θέλεις… Μην λέμε μαλακίες. …Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει! Θυμήθηκα τώρα μια άλλη Κύπρια στο μάστερ, που τα είχε με Νιγηριανό. Δεν ήξερε ότι το ήξερα. Εγώ το είχα μάθει από φίλες της. Και για να την πειράξω, ένα βράδυ εκεί που χορεύαμε σε ένα πάρτι, της λέω: «Δεν χάνεις πάρτι για πάρτι της αφρικανικής κοινότητας τελευταίως…!» Και μου απαντά: «Ναι, τρελαίνομαι για R&Β!»

Πφφφ! Άκουγες και στο χωριό σου R&Β, μωρή μαλάκω?! Απορώ πως δεν σε έκανα βούκινο τότε…