Μοιρολατρεία

Έγινα πολύ τζαμπατζής τελευταίως. Μου χάρισαν από την εταιρεία ένα δωρεάν εισιτήριο για την πρεμιέρα του «17 Again» και έσπευσα να παραστώ. Πρόκειται για αμερικανιά ολκής! Όλα τα κλισέ των teen movies των τελευταίων δέκα ετών συναθροισμένα σε ένα 90λεπτο, το οποίο αρπάζει τον πολύτιμο χρόνο σου από τον λαιμό και τον σφίγγει ώσπου να ξεψυχήσει! Εν ολίγοις, για Πέμπτη βράδυ, καλά μαλακιστήκαμε. Το ήξερα βέβαια εξ’ αρχής ότι επρόκειτο για πατάτα, αλλά παρέστη επειδή λάτρεψα το concept της ταινίας.

Ξέρετε, βέβαια, το κόλλημα που τρώω με τα λυκειακά μου χρόνια. Και η ταινία αυτή αφορούσε ακριβώς αυτό: Έναν μεσήλικα ο οποίος ξαναγίνεται ως διά μαγείας 17 χρονών, εγγράφεται στο λύκειο με σκοπό να αλλάξει το παρελθόν του και να σώσει το παρόν του. Όπου παρόν βλέπε ανοργασμικιά σύζυγο που θέλει διαζύγιο, μαλακοπίτουρα γιο και τσουλάρα κόρη.

Και ιδού το ερώτημα: Αν εγώ ξαναγινόμουν 17, τι θα άλλαζα;

Θα άλλαζα σίγουρα το κούρεμα-έμπνευση από τους backstreet boys με τη χωρίστρα στη μέση, το οποίο βλέπω σήμερα σε φωτογραφίες και βγάζω σπυράκια. Θα άλλαζα σίγουρα κατεύθυνση και αντί για φυσικοχημείες και άλγεβρες θα ακολουθούσα κλασικά, θεωρητικά μαθήματα. Όλα τα άλλα θα έμεναν, βάσει ενός άγραφου, μαγικού κανόνα, τα ίδια και τ' απαράλλαχτα…

Πιστεύω ότι στη ζωή είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη πορεία που οδηγεί σε συγκεκριμένο προορισμό και ελάχιστα ή μόνο προσωρινά μπορούμε να εκτραπούμε από την πορεία αυτή. Θέλω να πω, ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γούσταρα να γράφω. Σήμερα, μετά από τεράστιες και ψυχοφθόρες απόπειρες των γονέων μου να αποτρέψουν το πεπρωμένο μου κάνοντας με γιατρό, δικηγόρο και όλα τα κυπριακά συναφή και ευτελή, κατέληξα σε ένα επάγγελμα στο οποίο απλώς, γράφω! (Δεν το χώνεψαν ακόμα, αλλά θα τους περάσει…)

Θεωρώ την πορεία μας προδιαγεγραμμένη. Πιστεύω στη μοίρα και δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να την αλλάξει. Ακόμη και αν καταφέρει να την αλλάξει, είναι και αυτό γραμμένο κάπου στα σενάρια της μοίρας του. Οπότε, το να κάθομαι τώρα να σκέφτομαι τι θα άλλαζα αν ξαναγυρνούσα στα 17, είναι μάταιο. Πάλι στο γράψιμο θα κατέληγα!

Μια χαρά πέρασα στα 17, άλλωστε! Γιατί να τα αλλάξω; Να ‘ταν κι άλλα! Και τους συμμαθητές μου λάτρευα, και η κοινωνική μου ζωή είχε ενδιαφέρον, η ερωτική μου ζωή μόλις γεννιόταν, ήταν γενικά από τις πιο ενδιαφέρουσες φάσεις μου! Και αυτό αποδεικνύεται και στο σήμερα, εφόσον το "τώρα" μου κατακλύζεται και πλημμυρίζει από πρόσωπα που γνώρισα στα 17 μου. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έπρεπε να άλλαζα τον τρόπο που διεκδικούσα και διεκδικώ τις γκόμενες. Θεωρώ πως θα μπορούσα να επιμείνω εντονότερα με κάποιες που γούσταρα ώστε να τες πείσω 100% για το ακραιφνές των συναισθημάτων μου. Αλλά αν 4 χρόνια προσκόλλησης και αδιάλειπτης καψούρας δεν ήταν αρκετά, τότε δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να είναι!

Στα 17 μου δεν θα άλλαζα τίποτα! Αλλά σίγουρα, θα σκότωνα για να τα ξαναζήσω!

"Όλα είναι γραμμένα στο σενάριο της ζωής, όσο για τα λόγια που είπα, πιστεύω να με συγχωρείς!" (Ν. Καρβέλας, από το ‘Ρομπότ’ -2002)