Urban Legends: Ο Άιβορ

Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας γνωρίσαμε έναν άνθρωπο, για τον οποίο ακούσαμε χιλιάδες κουτσομπολιά σε σημείο να τον ανάγουμε σε επίπεδο αστικού θρύλου. Ένας τέτοιος άνθρωπος για μένα, είναι και ο Άιβορ.

Ο Άιβορ ήταν ο επιστάτης, ο θυρωρός της εστίας στην οποία πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Ανακάλυψα μια φώτο του τυχαία στο Facebook, και αίφνης άνοιξε ο ασκός του Αιόλου! Και τι δεν θυμήθηκα για το τομάρι του!

Ο Άιβορ έζησε κάποια χρόνια στην Κύπρο, στις βρετανικές βάσεις ως κυωνόκρανος. Μισούσε τους Κυπρίους λόγω εμπειρίας – οι φήμες μάλιστα τον ήθελαν να έχει φάει γερό ξύλο από το σόι μας- αλλά και γενικότερα οι Έλληνες δεν ήταν το φόρτε του! Κάθε Οκτώβρη, με το που αφικνούμουν στην εστία και πήγαινα να μου παραδώσει τα κλειδιά μου, δυσανασχετούσε κραυγάζοντας: “Oh, god, the Greeks are back!” Θυμάμαι μάλιστα, όταν πήραμε το Euro το 2004 που μου είπε: “What the hell! Ηow do you explain this miracle? I know, I know, every now and then a team comes out of nowhere and takes it all, you bastards!”Να σου γυρίζει πτωχέ, Άγγλε θυρωρέ!

Τον εκνευρίζαμε διότι οι Έλληνες συνηθίζαμε να κάνουμε μεγάλα πάρτι στα δωμάτια της εστίας και αναγκαζόταν να ξυπνήσει μες τα μαύρα μεσάνυχτα να μας κάνει παρατήρηση. Θυμάμαι μια φορά που αποφάσισα με μια φίλη να γυρίσουμε βίντεο κλιπ εν μέσω νυκτός! Ήθελε αυτή να κάνει τη Βανδή στο «Ανάβεις φωτιές!» Αλήθεια το λέω. Έστησα εκεί κάτι σεντόνια για σκηνικά, κάτι ψευτό-φωτορυθμικά, της έδωσα μικρόφωνο και στήθηκα με έναν άλλον φίλο να κάνουμε τους background γύφτους!

Δυναμώσαμε τόσο πολύ τη μουσική, που αναγκάστηκε ο Άιβορ να παρέμβει. Ήρθε με τον φακό του μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, βάρεσε την πόρτα αλλά που να ακούσουμε εμείς! Αναγκάστηκε να ανοίξει την πόρτα με το αντικλείδι. Μπαίνει μέσα και αντικρίζει τη φίλη μου ντυμένη σαν Βανδή, με το μικρόφωνο στο χέρι να χορεύει τσιφτετέλι, εμένα με μια κάμερα και ένα πορτατίφ στο χέρι για προβολέα και έναν άλλο φίλο να κάθεται και να βαράει παλαμάκια έξω από το τσαντίρι!

Μπουκάρει ο Άιβορ, βλέπει μπροστά του το τσίρκο Mendrano, και αναφωνεί: “I am not seeing this!” και έφυγε. Έτρεξα από πίσω του να του απολογηθώ γιατί αν μου έκανε γραπτή αναφορά θα με πέταγαν έξω απ’ την εστία, αλλά ευτυχώς δεν έγινε τίποτε στο τέλος. Πάντως, όταν τον παρακάλεσα να κάνει τα στραβά μάτια δεν έδειχνε διατεθειμένος να συνεργαστεί. Οίκτο δεν έδειχνε καθόλου.

Ήταν μεγάλος πορνόγερος!

Ξέρω τουλάχιστον τρία περιστατικά στα οποία την έπεσε σε φοιτητριούλες. Κάποιες μάλιστα, κολακεύονταν και επεδίωκαν το φλερτ του. Σε μια γνωστή μου από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είπε το εξής: «Έχεις πολύ όμορφα μαλλιά, πλούσια! Είναι ίδια με της μητέρας σου!» Αυτή ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε: «Πώς θυμάσαι την μητέρα μου;» Και αυτός με βλέμμα στο σπέρμα βουτηγμένο απάντησε: «Την θυμάμαι όταν ήρθε την πρώτη μέρα στην εστία για να σε συνοδέψει. Είχε πολύ όμορφα μαλλιά, πολύ θα ήθελα να μπλέξω το χέρι μου μέσα τους και να την χαϊδέψω!»

Το έβαλε στα πόδια η αραπίνα!
Κάτι άλλες συμφοιτήτριες Γαλλίδες, μου είχαν πει ότι ο Άιβορ τις κάλεσε πολλές φορές μόνες τους να πιουν κρασί στο δωμάτιο του, αλλά επειδή το βλέμμα του ήταν πολλά υποσχόμενο αυτές δεν τόλμησαν να αποδεχτούν την πρόσκληση. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως οι συγκεκριμένες ψήνονταν, διότι όπου τις έχανες, όπου τις έβρισκες στο θυρωρείο ήταν και έψαχναν τα «χαμένα τους πακέτα!»

Μια φορά ο Άιβορ μου είχε πει ότι δεν μιλιέται με την αδελφή του εδώ και 20 χρόνια. Καθόμασταν στο computer room της εστίας, δίπλα-δίπλα! Ξαφνικά, γυρνάει την οθόνη προς το μέρος μου και μου λέει: “Read this!” Η αδελφή του είχε βάλει αγγελία στο ίντερνετ, ψάχνοντας τον! «Και πως εντόπισες την αγγελία;» τον ρώτησα εγώ έκπληκτος! “I’ve googled my name!” μου είπε. «Αθκείασιν έσιεις!» ήθελα να του απαντήσω!

Σήμερα ο Άιβορ δεν εργάζεται πια στην εστία. Τον αντικατέστησαν με ένα σύστημα συναγερμού, ωραιότατο! Όταν και αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια απευθύνεται στο κεντρικό τμήμα του πανεπιστημίου και του στέλνουν τα κλειδιά και τα παρελκόμενα του. Απ’ ότι άκουσα, εξακολουθεί να εργάζεται στο πανεπιστήμιο, σε άλλο πόστο όμως!

Αιωνία σου η μνήμη Άιβορ, και Άι στον κόρακα!

ΥΓ: Δεν μοιάζει με τον καινούριο James Bond στο πιο άστεγο;

Μ' ένα [Χ] τους Διαγράφω...

Σήμερα έχει X-factor! Χρόνια και ζαμάνια είχα να ασχοληθώ τόσο πολύ με talent show στην τηλεόραση! Από το fame story της Καλομοίρας συγκεκριμένα. Όλα τα άλλα που ακολούθησαν ήταν χέσε μέσα. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει το X-factor. Ίσως επειδή θεωρώ τιμητικό το ότι συμμετέχουν τόσοι Κύπριοι, ίσως επειδή τον Θεοφάνους τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ίσως επειδή δεν είναι τόσο πολύ reality, πολλά ίσως!

Τέλος πάντων! Άμα η Παρασκευή κατάντησε να είναι η μέρα του X-factor, τα πράγματα είναι σοβαρά!

Έχουμε και λέμε:

Ρουβάς: Κακώς δέχτηκε να παρουσιάσει, είναι επιεικώς απαράδεκτος. Χώρια που με τη γέννηση της κόρης του και την επικείμενη Γιουροβίζιον θα καταντήσει ο μέγιστος μαϊντανός για το 2009. Θα βαρεθούμε να τον βλέπουμε. Δεν σχολιάζω τον ανύπαρκτο λόγο του. Ο Σάκης κατάλαβε ότι τώρα με την θυγατέρα θα έχει πολλά έξοδα γι’ αυτό και όπου τον καλέσουν δηλώνει παρών! Αν τον δω και σε κυπριακό σόου τύπου «Super Bingo» δεν θα παραξενευτώ καθόλου. Υπάρχει ακόμα το super bingo;

Τέλος πάντων! Η παρουσίαση του Ρουβά χρήζει συγχαρητηρίων! Τραγουδά ο Χ- υποψήφιος τον «άστατο» του Τερζή; «Καθόλου άστατη η ερμηνεία σου φίλε μου», απαντά ο Ρουβάς με colgate χαμόγελο! Τραγουδά η Χ-υποψήφια το «ανάβεις φωτιές;» «Φωτιές μας άναψε η παρουσία σου αγαπητή μου!» απαντά ο Ρουβάς με μαλλί από το οποίο δεν εξέχει ούτε τρίχα. Πετάει εκεί και ένα «Είστε καταπληκτικοί» και ξόφλησε! Bέβαια, αν η εναλλακτική λύση θα ήταν ο Μικρούτσικος, χίλιες φορές ο Ρουβάς!

Ιωάννα η Charlissa: Δεν με ενδιαφέρει αν έχει φωνή! Με ενδιαφέρει και με ανησυχεί που είναι τραγικό copy της Καλομοίρας στο πιο βλάχικο. Μα είναι ίδιες! Ομιλία, στιλ, ο τρόπος που ανεβαίνουν στην σκηνή, μόνο στα κυπριακά μάγουλα διαφέρουν! Οι κριτές που απέρριψαν τόσους και τόσους επειδή «θύμιζαν άλλους» στην Ιωάννα τι έχουν να πουν; Μόνο το ότι “She’s beautiful?” Δεν με ενδιαφέρει! Θέλω πίσω την Καλομοίρα και η Ιωάννα να γυρίσει στο North London, να φάει fish and chips!

Κόκκινα Χαλιά: Σαφώς και είναι υπερεκτιμημένοι. Όλο αυτό το κακό με τα συγκροτήματα τύπου onirama εμένα δεν με εκφράζει καθόλου. Ο δε κεντρικός τραγουδιστής είναι μια ψωνάρα σκέτη, που μυρίζει βόρεια προάστια από το χιλιόμετρο και η υπέρ-εκφραστικότητα στο μάτι του με παραπέμπει σε δελτίο ειδήσεων για κωφάλαλους. Ούτε το ρεπερτόριο τους με ενδιαφέρει. Ελπίζω το αεροπλάνο που θα τους επιβιβάσει ο Θεοφάνους να τους πάει αρκετά μακριά και να μας αφήσουν ήσυχους!

Λουκάς Γιωρκάς: Τον συμπαθώ και τον παραδέχομαι, αλλά δήλωσε κάτι που το πήρα στραβά. «Θέλω να γίνω σοβαρός τραγουδιστής» ανέφερε σε κάποιο από τα πρώτα live, και αυτό το βρίσκω τρομερά κομπλεξικό. Τι εννοούσε ο ποιητής; Πιστεύω ότι εννοούσε πως δεν θα καταδεχτεί να τραγουδήσει ποτέ στίχο «Αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι» και τα συναφή. Για μένα ο σοβαρός τραγουδιστής βέβαια, πάει και σπουδάζει κλασικό τραγούδι, μουσικολογία κτλ. Επειδή εμμέσως μας λες ότι δεν θα κάτσεις να σε πηδήξουν οι πούστηδες που κατακλύζουν το ελληνικό τραγούδι, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεις και σοβαρός τραγουδιστής. Δυο τρεις έντεχνες μαλακίες θα μας πουλήσεις όταν με το καλό βγάλεις δίσκο και μετά δεν θα σε θυμάται ούτε εσένα άνθρωπος! Εν πάση περιπτώσει, αν εξαιρέσεις αυτή τη δήλωση-παρεξήγηση, γενικά μου είναι συμπαθής.

Νικόλας Μεταξάς: Θεωρώ πως πρέπει να κερδίσει τον διαγωνισμό. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι υστερεί λίγο εμφανισιακά και αυτό ίσως του αφαιρέσει ψήφους από τις μικρούλες που ψηφίζουν. Ελπίζω ότι η επιτροπή θα φανεί δίκαια στο τέλος και θα τον υποστηρίξει. Κατά τη γνώμη μου είναι μακράν ο καλύτερος. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα, δεν είδα σε κανένα talent show στην Ελλάδα να κερδίζει ο καλύτερος! (Μόνη εξαίρεση ίσως ο Σταύρος Κωνσταντίνου στο Super Idol, αλλά την Tamta και τον άλλον τον μπούλη τους κέρδιζα κι εγώ!)

Ο Λούης: Για τη Eurovision Junior καλός είναι, άμα βγάλει γένια ας μας ξανάρθει να τον κρίνουμε. Κατά τα άλλα τον βαριέμαι.

Η Κέλλυ: Μου θυμίζει την Georgia των Μπλε και αυτό είναι καλό. Αυτή η μαστούρα στο μάτι και αυτό το ύφος το «πριν-λίγο-ξύπνησα-πιάσε-ένα-φραπόγαλο» δεν ξέρω αν με κερδίζει 100%.

Ο γέρος: Δεν θυμάμαι το όνομα του, σόρρυ. Αυτός έχει πάρει σβάρνα τα μεσημεριανά και τα απογευματινά και κλαίγεται για την κοιλιά του, την ταπεινή του καταγωγή και το πόσο περήφανος είναι που υπηρετεί το λαϊκό τραγούδι, με μοναδικά και ειλικρινή του όπλα την «ψυχή και τη φωνή» του. Μάλιστα! Βούρκωσα. Μόνο και μόνο γι’ αυτά, αποβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο Χρήστος και ο άλλος ο χοντρός που μοιάζει του Μαχαιρίτσα δεν μου αρέσουν.

Για την Ειρήνη δεν το συζητώ. Είναι ό, τι ξέμεινε από τα famestory και το πήρε και η ίδια χαμπάρι και το εκμεταλλεύεται. Θεωρώ πως ο Θεοφάνους μόνο καλό της κάνει με το θάψιμο που της κάνει κάθε βδομάδα, αν και πιστεύω ότι το αντιλήφθηκε και ο ίδιος και θα το κόψει. Η Ειρήνη αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η δημοκρατία δεν είναι το ιδανικό πολίτευμα, εφόσον επιβιώνει κάθε εβδομάδα ως η απόλυτη μετριότητα στα δρώμενα του παιχνιδιού. Αυτό, βέβαια, διατρανώνεται και από το ποιον ψηφίσαμε εμείς στην Κύπρο για πρόεδρο τον Φλεβάρη.

Ο κόσμος αρέσκεται να ψηφίζει αυτούς που μπορεί εύκολα να αποκαθηλώσει άμα τους βαρεθεί. Ψηφίζει τους εύκολους στόχους, αυτούς που μπορεί να τους φάει με μια χαψιά άμα πάνε να κάνουν μαλακία. Δεν ψηφίσαμε εμείς την Ιφιγένεια για πρόεδρο στην ΣΤ' Δημοτικού για να σπάσουμε πλάκα; Φτάσαμε στο σημείο να επαναλάβουμε τις εκλογές κατόπιν επέμβασης του διευθυντού! Αλλά ακόμη και αν δεν ξέρεις σε ποιαν αναφέρομαι αγαπητέ αναγνώστη, πες μου έναν νικητή reality που άξιζε το πρωτείο! Νότης Χριστοδούλου; Καλομοίρα; (Την αγαπώ, αλλά όσο να’ ναι τραγουδίστρια δεν την λες!) Περικλής Στεργιανούδης; Τον δε νικητή του fame story 4 δεν τον ξέρω καν! Επομένως, θεωρώ πως ο κόσμος δεν πρέπει να ψηφίζει στο αρχικό στάδιο, αλλά στο τελευταίο! Όταν δηλαδή οι «ειδικοί» θα του υποδείξουν τους υποψηφίους!

Τώρα θα μου πεις, πόσο ειδικός είναι ο Λεβέντης που δεν σταυρώνει πρόταση στα ελληνικά κάθε βδομάδα (αυτό πως το κατάφερνει ήθελα να ‘ξερα... Κάθε βδομάδα τα ίδια λέει, και πάντα χάνει τα λόγια του), ο Μουρατίδης και η άλλη η Γκαγκάρω, δεν γνωρίζω. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτοί το θέμα μας.

Θάνατος στην μετριότητα, έξω η Ειρήνη από το X- factor! Και για να μην πέσει να με φάει, να της πω ότι ούτε εγώ έχω πρόβλημα με τα όμορφα κορίτσια, αλλά άμα θέλουν την υποστήριξη μου, να μου κάτσουν πρώτα!

Και φτάσαμε στους αγαπημένους μου! Οι Τριμητόνιο! Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μου άρεσε ποτέ γκρουπ με τέτοιο ρεπερτόριο πεθαμανατζίδικο, που παραπέμπει στις εφηβικές μελαγχολίες και τις πρώτες τάχα ψαγμένες επαναστάσεις! Αλλά ναι, το παραδέχομαι, είναι συγκινητικοί! Έχουν μια απλότητα που ξεγυμνώνει το δήθεν γκλάμουρ ένδυμα της εκπομπής και αυτό το κανιβαλιστικό approach με ενθουσιάζει! Ο Μάριος Κούμας, διαστάυρωση Δημήτρη Κοργιαλά στο μαλλί και Αλκίνοου Ιωαννίδη στην ερμηνεία δίνει ένα πιο trendy touch στο κατά τα άλλα «Νίκος Ξανθόπουλος» look του συγκροτήματος. Εν κατακλείδι, αν θέλω κάποιους να δω να κερδίζουν είναι αυτοί.

Και μετά από αυτό το σύντομο Phd στο X-factor, δηλώνω πανέτοιμος για πρόσληψη από το TV Mania, να γράφω άρθρα παρομοίου βάθους και βεληνεκούς. Εγώ την τηλεόραση την σπούδασα! Χαχαχαχα!

Εθνικόφρωνο Post

Αγαπημένη συνήθεια η ανάγνωση εφημερίδας, μέχρι που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες! Κουράστηκα να ανοίγω την εφημερίδα και να διαβάζω γελοιότητες! Κουράστηκα να πρέπει να φτάσω στη σελίδα με τις κηδείες προκειμένου να χαμογελάσει το στοματάκι μου!

Βγήκαν οι Τούρκοι που φοιτούν στην αγγλική σχολή και δήλωσαν πως αισθάνονται ρατσισμό από τους Έλληνες! Βγήκε και ο δήμαρχος Λεμεσού και δήλωσε πως η ελληνικότητα των Κυπρίων είναι τυχαίο γεγονός και πως δεν πρέπει να παρεξηγείται η ελληνόφωνος κοινότητα ως αυθεντικά ελληνική.

Με αυτά και με τα άλλα, θέλω να απολογηθώ σε όλους τους Ελλαδίτες αλλά και Έλληνες της Κύπρου που με διαβάζουν και να τους παρακαλέσω να μην παίρνουν στα σοβαρά τη δήλωση του κάθε βλάχου-αγρότη. Η Κύπρος διαθέτει αγροτικό και κτηνοτροφικό πληθυσμό ως επί το πλείστον. Ως εκ τούτου, οι δηλώσεις τους θα πρέπει να έχουν ανάλογη-πενιχρή βαρύτητα, πόσω μάλλον όταν πιάνουν τον Έλληνα στο στόμα τους.

Δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα να αναλύσω αν οι Έλληνες της Κύπρου είναι όντως Έλληνες. Θεωρώ πως το βάρος της απόδειξης βαραίνει αυτούς που πιστεύουν ότι δεν είμαστε Έλληνες.

Όσο για τους Τούρκους που φοιτούν στην αγγλική σχολή, έχω να πω ότι ο ρατσισμός είναι το λιγότερο που αντιμετωπίζουν, διότι ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε υπό την κατοχή τους από το 1974 και ουδεμία κίνηση καλής θέλησης διαβλέπω από την πλευρά τους για αποχώρηση των δικών τους στρατευμάτων. Ούτε καν μια ειρηνική διαδήλωση. Επομένως, ο ρατσισμός που ζουν είναι το λιγότερο. Κανονικά έπρεπε να τους σφάζαμε.

Έλεος χωρκατοκυπραίοι! Μόνο τη μάνα δεν μας πήδηξαν (ακόμα) και θα τους λυπηθούμε και από πάνω;

Ευτυχώς που υπάρχει και η Ανόρθωση και μου ανορθώνει το εθνικό γόητρο! Στο μπλογκ αναρτάται από σήμερα η Ελληνική σημαία, διότι οι καιροί είναι δίσεκτοι και πρέπει να θυμάμαι! Το βρίσκεις υπερβολικό; ΟΚ! Αναρτώ και τη σημαία της ΕΕ, που είναι η νέα μας οικογένεια (χωνέψτε το, είμαστε Ευρωπαίοι και αυτοί είναι τα αδέλφια μας, όχι ο κάθε μουλάς!) Το να επιμένεις ότι η κυπριακή σου ταυτότητα εμπεριέχει κάτι περισσότερο ή λιγότερο από την ελληνική σου ή την ευρωπαϊκή σου, είναι απλά η μαλακία που σε δέρνει στον εγκέφαλο.

Αύριο θα αναλύσουμε το X factor, για να μην βγάλετε άφθες απ’ το κακό σας.

Κάνε με Φίλο σου

Σκέφτομαι μερικές φορές διάφορες στιγμές που έζησα και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

Κάποτε, δεν θα πω ακριβώς πότε διότι υπάρχει λόγος, αποφασίσαμε με μία φίλη να κάνουμε σεξ. Φίλη, όχι γκόμενα! Μας είχε φάει και τους δυο η ανομβρία και είπαμε να κάνουμε μια απόπειρα, για να περάσει πιο εύκολα η δύσκολη περίοδος που διανύαμε.

Το συζητήσαμε ανοιχτά, χωρίς περιστροφές και δηλώσαμε πως το κάνουμε καθαρά για λόγους ψυχολογικούς. Της είπα να ετοιμαστεί και να με φωνάξει όταν θα ήταν έτοιμη. Πήγα στο κρεβάτι της και τα έχασα. Από τις πιο άβολες στιγμές της ζωής μου. Τεράστια αμηχανία.

Άρχισα να την ψιλό πασπατεύω και αρχίσαμε να ψιλό-μιλάμε, τάχα μου ερεθιστικά. Εκεί, πάνω στο χούφτωμα μου είπε: «Ξέρεις, τα τελευταία βράδια, βλέπω όνειρο πως παίρνω πίπες του τάδε!»

Αυτός ο τάδε δεν ήμουν εγώ. Και αυτός ο τάδε βρισκόταν πολύ κοντά μας από άποψη διαστήματος. Νευρίασα, σηκώθηκα κι έφυγα. Μαλακία τώρα που το σκέφτομαι, ε;

Αλλά εσύ τι θα έκανες, όχι πες μου. Θα γαμούσες μια φίλη σου, η οποία σου λέει και κατάμουτρα ότι θα την φάει από σένα, για καθαρά τυπικούς λόγους, ενώ θα σκέφτεται τον άλλον;

Έφυγα και δεν ξανά θίξαμε το θέμα ποτέ. Ακόμη και σήμερα, μιλούμε μεταξύ μας σαν να μην συνέβη ποτέ το συγκεκριμένο συμβάν! Κάποτε, αναρωτιέμαι και αν όντως συνέβη. Οι φίλοι μου τότε θυμάμαι με βρίζανε που δεν της όρμηξα. Αλλά, τι να πεις και τι να πω.
Δεν το συστήνω. Το σεξ είναι μόνο αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης ή μεγάλου πάθους. Ενδιάμεσες καταστάσεις και πειράματα δεν ενδείκνυνται.

Δεν γνωρίζω αν αυτή η κοπέλα διαβάζει το μπλογκ, απολογούμαι αν της φέρνω δυσάρεστες μνήμες…Αλλά κι εσύ, ρε γαμώ το, ήταν ανάγκη να μου πεις για τις πίπες του άλλου;

Αλλαγή θέματος: Η νέα Άννα είναι εδώ! Έχει ενδιαφέρον η νέα της δουλειά, αν και επιφυλάσσομαι, εφόσον είμαι ταγμένος μέχρι θανάτου στον Καρβέλα. Το «Απαγορευμένο» θέλει χρόνο για να το συνηθίσεις στο αφτί, το «Κόντρα» σκίζει, αλλά πρόκειται περί διασκευής, ενώ το εξώφυλλο δεν μου άρεσε. Σαν διαφήμιση σαπουνιού είναι. Και η Βίσση μοιάζει τόσο γυαλιστερή, σαν καμωμένη από πορσελάνη. Πού πήγαν οι εποχές του εξώφυλλου του Αντίδοτου;

Διεκδίκηση Χαμένων Εδαφών

Μου λένε διάφοροι, ότι ένας από τους λόγους που δεν σταυρώνω γκόμενα είναι γιατί δεν είμαι αρκετά διεκδικητικός! Και δεν εννοούν τις ελεύθερες γκόμενες, στις οποίες δεν θεωρώ ότι υστερώ στην διεκδίκηση τους, αλλά τις δεσμευμένες! Είναι αλήθεια ότι ένας σεβαστός αριθμός γυναικών που μου άρεσαν και μου αρέσουν κατά καιρούς, ήταν και είναι δεσμευμένες.

Για πολλούς άντρες, αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Θεωρούν πως στη ζωή κανείς δεν ανήκει σε κανέναν – το ίδιο παρεμπιπτόντως πιστεύει και η Ελένη Δήμου – και πως οφείλεις να κλείνεις σπίτια ανενόχλητος, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή. Το παράξενο και κατ’ εμέ σοκαριστικό, είναι πως αυτή τη θεωρία φαίνεται να ενστερνίζονται πλέον και οι γκόμενες, ιδιαίτερα οι δεσμευμένες!

ΟΚ! Προφανώς η διεκδίκηση τις κάνει να αισθάνονται μοιραίες. Λειτουργεί γι’ αυτές ως αφροδισιακό. Αλλά ας όψεται, που για μένα το ‘ιερό θηλυκό’ έχει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια ως οντότητα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έπαθλο. Κι εδώ είναι που μετριέται η πραγματική ανδρεία, κατά τη γνώμη μου. Φαίνεται όμως, πως οι γυναίκες αρέσκονται να πιστεύουν πως ο άντρας είναι ένας τίτλος, ένα μεταπτυχιακό το οποίο θα τους ανοίξει πόρτες για ένα καλύτερο μέλλον! «Σήμερα είμαι μ’ αυτόν, αύριο αναλόγως της προσφοράς, είμαι αλλού!» Γι' αυτό και προκαλούν και επικροτούν οποιεσδήποτε εξωτερικές προκλήσεις και παραβιάσεις στο FYR τους.

Είχα μια συζήτηση πριν λίγο καιρό με μια φίλη, η οποία μου έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου! «Μην πτοείσαι αν η άλλη είναι δεσμευμένη! Μπορεί να συγκινηθεί από το ενδιαφέρον σου και να ενδώσει ανεξάρτητα από το αν έχει ή όχι σχέση!»

Αυτά ακούω, θυμώνω, βρίζω και μετά με λέτε –αδίκως- μισογύνη!

Θεωρώ πως όταν μια γυναίκα είναι με κάποιον, είναι επειδή με αυτόν αισθάνεται ολοκληρωμένη. Την ολοκληρώνει, εν πάση περιπτώσει, ποικιλοτρόπως! Αν δεν την ολοκληρώνει, η σωστή γυναίκα, χωρίζει! Νοήμων όν είναι! Μόνο ένα ανασφαλές, εγωκεντρικό και καμένο άτομο θα έμενε με έναν άντρα από συνήθεια ή επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει! Η γυναίκα που φοβάται να μείνει μόνη της εμένα με απογοητεύει. Μου φανερώνει ανολοκλήρωτο και ανεπιθύμητο χαρακτήρα! Και αυτό θα έπρεπε να μου το πιστώνετε! Διότι δείχνει σεβασμό προς τη γυναίκα και σεβασμό προς τις επιλογές της!

Το να την διεκδικείς εφόσον έχει κάνει την επιλογή της είναι σαν να την θεωρείς ανίκανη να επιλέξει ορθά! Και στο κάτω-κάτω, γιατί εγώ να θέλω στο πλάι μου μια γυναίκα που είναι ανίκανη να επιλέξει ορθά; Ή που επιλέγει βάσει συμφέροντος, ή για να περνά την ώρα της; «Είμαστε οι επιλογές μας» είχε πει η Βανδή σε μια συνέντευξη. Σιγά το quote θα μου πείτε. Αλλά ας της πιστώσουμε κι αυτηνής μια φορά κάτι που είπε ως βάλσαμο στ' αφτιά μας.

Έτσι ακριβώς! Σκεφτείτε να είχατε να επιλέξετε ανάμεσα σε δυο πανεπιστήμια τα οποία και τα δυο σας αποδέχτηκαν στα έδρανά τους. Αποφασίζετε φερ’ ειπείν να φοιτήσετε στο Oxford Brookes, αλλά το Cambridge συνεχίζει να σας διεκδικεί επίμονα με πληθώρα επιστολών. Σε πόση εκτίμηση και υπόληψη θα είχατε το Cambridge για την επιμονή του;

Από τη λίγη μου εμπειρία ή αν θέλετε απειρία, εξακολουθώ να πιστεύω πως η γκόμενα αποφασίζει η ίδια σε ποιο παλούκι θα καθίσει πολύ πριν ο άντρας ξυπνήσει και αποφασίσει να την διεκδικήσει. Αν γουστάρει θα σου κάτσει πριν καν το επιδιώξεις, πριν καν σου περάσει απ’ το μυαλό! Δεν είδατε τι έκανε η άλλη του Πασχάλη; Μωρό στα καλά καθούμενα του παρουσίασε. Τσακ-μπαμ! Και μου λέτε εσείς για διεκδίκηση;

Δεν έχει τίποτα! Η προθυμία του άντρα είναι δεδομένη. Άμα η γυναίκα θέλει να την αισθανθεί μεγάλη και σίγουρη, ξέρει που θα τρέξει να ασφαλιστεί. Από εκεί και πέρα, θεωρώ τις θεωρίες περί διεκδίκησης και επιμονής, ξεπερασούρες. Άμα θέλει πήδημα, αγάπη, στοργή και προδέρμ ξέρει πολύ καλά, κατά που πέφτει η Ρόδος! Στο 2008 ζούμε τέλος πάντων! Αφιερωμένα αυτά, σε κάποιες δεσμευμένες που ίσως να θεώρησαν την πρόωρη αποχώρηση μου από το τερραίν ως αδυναμία. Εγώ θεωρώ πως η όποια οπισθοχώρηση μου ήταν η υπέρτατη ένδειξη αγάπης μου, συνδυασμένη ελαφρώς με μια ειρωνία του τύπου "θες να φας το κεφάλι σου, φάτο μόνη σου!" Αλλά ας μην ερμηνεύεται η ιπποσύνη ως μαλακία, γιατί νευριάζω!

ΥΓ- άσχετο: Πήγα και είδα το «Αυστηρώς Κατάλληλο!» ΣΕΞ-ΑΙΡΕΤΙΚΟ! Κλάσεις ανώτερο από το Safe Sex, και το αγαπημένο μου συγγραφικό δίδυμο μού ξύπνησε παλιές καλές τους μνήμες! Να πάτε να το δείτε! Εγώ λογαριάζω να το ξαναδώ καμιά 20αριά φορές!

Δείξε μας την Πουλλού σου!

Σαν τις διαλέξεις του Ποινικού Δικαίου, δεν έχει! Έτσι είναι, αν δεν ακούσει το ακροατήριο για βιασμούς, αιμομιξίες, βία στην οικογένεια, φόνους και ανθρωποκτονίες δεν ανεβαίνουν οι ακροαματικότητες, δεν σκάζουν οι ασκούμενοι να ψουψουρίζουν. Το παρατήρησα και από το 1ο έτος των σπουδών μου. Δώσε του φοιτητή αίμα, δάκρια και ιδρώτα και θα σου γράψει άριστα! Έτσι και σήμερα, καρφίτσα δεν έπεφτε στην αίθουσα, όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του καθηγητή.

Μάς εξηγούσε πως γίνεται η επιβολή ποινών στις υποθέσεις, και ποια χαρακτηριστικά του κατηγορούμενου θεωρούνται ελαφρυντικά ή επιβαρυντικά στην καταμέτρηση της ποινής. Αναφέρθηκε στα ψυχολογικά προβλήματα ως μετριαστικό παράγοντα. Εξήγησε πως, βάσει ψυχολόγων, όλοι οι άνθρωποι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, αλλά κάποιοι από εμάς δεν μπορούμε να τα απωθήσουμε, με αποτέλεσμα να πράττουμε ποινικά αδικήματα.

Και ακολουθεί πραγματικό και υπέροχο παράδειγμα. (Άλλο να σας το γράφω, και άλλο να βλέπετε τον καθηγητή να το διηγείται!)

Ένας σοβαρός κύριος, γνωστός στους κοσμικούς κύκλους της χώρας, αρέσκετο να επιδεικνύεται. Όχι με το κινητό και το αυτοκίνητο, όπως κάνει η πλειοψηφία των Κυπραίων. Επιδεικνύονταν με την πουλλού του! Έβγαινε παγανιά σε δημόσιους χώρους, και όταν το θύμα ήταν ποιοτικό, άνοιγε το φερμουάρ και ξεδίπλωνε τις χάρες του! Τσουπ! Όρθια η πουλλού του! Το έκανε πέντε-έξι φορές και καταδικάστηκε, αλλά δεν έβαλε μυαλό! Μια μέρα αποφάσισε να την διαφημίσει και στην επαρχία Λάρνακας. Έκατσε έξω από τα Mc Donald’s και περίμενε ανυπόμονα να βγει η σερβιτόρα.

Εμφανίζεται η Ρουμάνα σερβιτόρα.

- «Ψιτ! Ψιτ!» Της κάνει ο επιδειξίας.
- «Ti tha parete parakalo?» Λέει η Ρουμάνα.
- «Εσένα!» Απαντά ο κύριος και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις της εμφάνισε το λαχείο που πάντα κερδίζει!

Αλαφιασμένη η Ρουμάνα εξαφανίστηκε στην κουζίνα. Βρήκε την προϊσταμένη της, την κυρία Κοκούλλα, 50 ετών εκ Λάρνακας, και της εξήγησε με χειρονομίες τι έγινε. Η κυρία Κοκούλα δεν έχασε καιρό, ξεπρόβαλε στην αυλή των Mc Donald’s και με τη λαχτάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, περίμενε.

- «Ψιτ! Ψιτ!» Της κάνει ο επιδειξίας, γυρνά η κυρά Κοκούλα το κεφάλι της, κατακόκκινο και το (κάτω) κεφάλι του επιδειξία!

Η κυρία Κοκούλλα κάλεσε αμέσως την αστυνομία και έδωσε μια λεπτομερέστατη κατάθεση σχετικά με το μόριο του κυρίου, την οποία ο καθηγητής μάς προέτρεψε να διαβάσουμε, γιατί θα εκπλαγούμε, λέει, από τη λεπτομερή περιγραφή της κυρίας Κοκούλλας.

Και το ερώτημα που τίθεται - αλλά δεν σας αφορά και ιδιαίτερα- είναι τι είδους ποινή επιβάλλεις στον επιδειξία, ο οποίος αποδεδειγμένα πάσχει από μια ασθένεια η οποία δεν πρόκειται να θεραπευτεί, για την οποία έχει ξανά καταδικαστεί, και στην οποία ο παράγοντας «ψυχολογικά προβλήματα» θεωρείται κλασικά ως ελαφρυντικό στοιχείο. Αν κρίνω πάντως, από την κατάθεση της κυρίας Κοκούλλας, ο επιδειξίας θα έπρεπε να βραβευτεί διά επιτέλεση κοινωνικού έργου. Τζάμπα κλαίγονται όλες για λειψανδρία στην Κύπρο;

Εν πάση περιπτώσει, για να σοβαρευτούμε... Η ποινή, κατ' εμέ, μιλάει από μόνη της!

Να του την κόψουν! Να ησυχάσουν και οι αλαφιασμένες γκόμενες, να ησυχάσουμε και εμείς οι δικηγόροι. Λύθηκε το πρόβλημα στο λεπτό, και δεν καθόμαστε να συζητούμε ποινές φυλάκισης και να παζαρεύουμε μήνα πάνω, μήνα κάτω και τιμές αποζημίωσης! Ένα χρααααπ και τελειώσαμε!

Περιττό να πω, ότι ήταν η πιο απολαυστική διάλεξη που πήγα φέτος! Το όνομα του celebrity επιδειξία δεν μας το αποκάλυψε, και θεωρώ πως ναι μεν γαμηθήκαμε στο γέλιο, αλλά σίγουρα δεν φτάσαμε σε οργασμό!

Αμέσως Μετά: Η Λίστα!

Πήγα να παρακολουθήσω μάθημα στο Νομικό Συμβούλιο τη Δευτέρα. Είδαν και έφριξαν οι οφθαλμοί μου!

Μπήκε στην αίθουσα ο Δικαστής να μας διδάξει, και μας έφερε πεσκέσι ένα ολοκαίνουριο βιβλίο, δικής του συγγραφής. Τι βιβλίο δηλαδή, απλά πήρε τις σημειώσεις που διαμοίραζε τόσα χρόνια, τις βιβλιοδέτησε, και μας τις μοίρασε, να’ ναι καλά ο άνθρωπος!

Τελειώνει η διάλεξη, και βλέπω την 24χρονη κοκότα στην πρώτη σειρά να σηκώνεται αγέρωχα, με δυο υγρά, κόκκινα μάτια και να κατευθύνεται στην έδρα! Βγάζει από την υπέροχη gucci τσάντα της το βιβλίο του Δικαστή και ευλαβικά το εναποθέτει μπροστά του. Ακολούθησε αμήχανη σιωπή ολίγων δευτερολέπτων, οπότε και ο Δικαστής την κοίταξε γεμάτος συγκίνηση, έβγαλε το ακριβό του στυλό και της το υπέγραψε!

Ανακαλιέμαι σιωπηρά:
«Ω! Εσύ τη μοίρα που ορίζεις, που είσαι; Γιατί κρύβεσαι, γιατί δεν μιλάς;»

Και εδώ εμφανίζεται ξαφνικά ο Φερεντίνος και μου ζητά να παίξουμε τη λίστα!

«Αντίχρηστε, ψάχνουμε άλλα πέντε επίθετα για την συγκεκριμένη ασκούμενη δικηγόρο, πριν κερδίσεις τα 50.000 ευρά! Σε ακούμε λοιπόν:

Αντίχρηστος: Τα έχω, τα έχω! Λοιπόν, σε τυχαία σειρά:

- Μαλακισμένη!
- Ηλίθια!
- Φαντασμένη!
- Γελοία!
- Γλείφτισσα!

Φερεντίνος: Γλείφτισσα! Και ναι, είναι στη λίστα! Σε καλή μεριά! (χαρτοπόλεμος, χαμός, τίτλοι τέλους κτλ.)

Δεν θα γράψω περισσότερα, καθημερινά διατρανώνεται η άποψη μου ότι δεν συνειδητοποιήσαμε πού ζούμε, ούτε αντιληφθήκαμε το μέγεθος της μαλακίας που μας δέρνει. Αλλά, τι να κάνεις, αν δεν μαλακιστείς και λίγο να περάσει η ώρα, βαριέσαι...

High Valium

Τώρα που τέλειωσε και το θέατρο, επέστρεψα στα παλιά-γνωστά υπαρξιακά μου προβλήματα! Στα οποία ουδεμία απάντηση βρίσκω, παίρνω τους δρόμους, τριγυρίζω και βρίζω! Για ό, τι με ρωτήσεις, η απάντηση είναι μία: Ουδέν οίδα!

Πότε θα ζήσω ξανά τον μεγάλο έρωτα;

Ουδέν οίδα! Μόνο ο Θεός ξέρει, αν και αμφιβάλλω αν ξέρει και αυτός τι του γίνεται! Πρέπει να αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι μεγάλος έρωτας και δη στο νησί της Καφροδίτης, δεν συμβαδίζουν. Το ευχάριστο είναι ότι οι Κύπριες όσο πλησιάζουν τα 30 αρχίζουν να αλαλάζουν από το άγχος του ραφιού, οπότε δεν αγχώνομαι για το αν θα βρεθεί καμία φιλάνθρωπος να ζήσει μαζί μου.

Αλλά, αυτό το πράμα που βλέπω στις ταινίες και που το έχω καημό, νομίζω δεν θα το ζήσω. Δηλαδή το να τρέχουμε σε αργή κίνηση στην παραλία, να πέφτουμε ανέμελα στην άμμο και ενώ πάω να δαγκώσω τα βυζιά της, να γεμίζει το στόμα μου φύκια, άμμο και κοχύλια, δεν ξέρω αν και πότε θα το ζήσω, δυστυχώς!

Πότε θα αποφασίσω το επάγγελμα που θα κάνω;

Ουδέν οίδα! Με την ησυχία μας! Έχουμε ακόμη καιρό ως τα 40!

ΟΚ, είπαμε να σοβαρευτούμε, να επιστρέψουμε στα νομικά. Αλλά δουλειά σε γραφείο από το οποίο θα σχολάω στις 8:00 το βράδυ και θα με πληρώνουν και ψίχουλα αρνούμαι να δεχτώ! Έχω και ζωή εκτός γραφείου, δεν γεννήθηκα για να δουλεύω!

Άσε που εγώ, ακόμη δεν χώνεψα το γεγονός ότι θα ζήσω στην Κύπρο.

Πότε θα βρω μισό αρχίδι να φύγω από τα βραστά της Κύπρου και να γνωρίσω τον κόσμο;

Ουδέν οίδα! Μια φίλη μου όμως, διορίστηκε στην Παραγουάη πρόσφατα, και μου έδωσε μεγάλη έμπνευση και κουράγιο να σκεφτώ το ενδεχόμενο της μετανάστευσης πάλι. Δεν γίνεται αγαπητοί μου αναγνώστες ο πλανήτης να διαθέτει καμιά 300αριά κράτη και εσείς να επιμένετε ότι εδώ θα βρούμε τον επιούσιο. Πούντον;

Και με τις πιθανότητες να το πάρει κανείς, σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω σε τουλάχιστον 100 άλλα κράτη! Άσε που εγώ δεν αντέχω μια χώρα με μισό εκατομμύριο πληθυσμό.

Θα επέλεγες ποτέ να ζήσεις στη Μάλτα, στην Ανδόρρα, στο Λίχτενστάιν; Ναι, υπάρχει και χώρα που λέγεται Λίχτενστάιν! Δεν το ήξερες;! Ε, την Κύπρο - το κράτος Φράνκενστάιν -γιατί την ξέρεις; Επειδή εδώ γεννήθηκες και έμαθες; Να ξεμάθεις!

Τα άπειρα κάνω για να ξεχνιέμαι! Θέατρα παίζω, γλώσσες μαθαίνω, γυμναστήρια πάω, μαλακία τραβάω, μέχρι και στα γήπεδα άρχισα να εκτονώνομαι! Αλλά και πάλι αισθάνομαι πως ζω σε κινούμενη άμμο! Δεν βλέπω διαφορά στη διάθεση μου.

Πας αριστερά, βρίσκεις θάλασσα. Πας δεξιά, βρίσκεις θάλασσα, πας βόρεια, βρίσκεις τους Τούρκους. Ποιού να το πεις και να μην σε λυπηθεί!
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο Σαίξπηρ, αλλά τι να το κάνεις που εδώ, είμαστε νησί! Και νησί που ψήνεται στον καύσωνα 11 μήνες τον χρόνο. Δεν μπορώ άλλο την πυρά, Νοέμβρη μήνα! Ξόφλησε η Μεσόγειος, να το πάρουμε χαμπάρι. Βαλτική, Ανταρκτική και ξερό ψωμί! Θέλω φυσιολογικά κλίματα...

Πήρα το χαρτί της άσκησης τον Φλεβάρη, και έχετε γεια βρυσούλες! Χαίρετε!

Αυτόγραφα

Βλέπω το βίντεο και σκέφτομαι: Πόσο ερασιτεχνικό και "προσιτό" φαίνεται τελικά! Αλλά αυτό εγώ δεν το αισθάνθηκα καθώς έπαιζα υπό το φώς των προβολέων! Έλεγα τα λόγια και ξεχνούσα το ετοιμόρροπο σκηνικό, ξεχνούσα πως στους θεατές βρισκόταν μόνο η θεία μου, η γιαγιά μου και δέκα πληρωμένοι φίλοι...

Τελικά το μόνο που μετράει, είναι το τι έχεις μέσα στο μυαλό σου την ώρα που παίζεις. Και εγώ εκείνη την ώρα, νόμιζα πως έπαιζα στο Broadway. Με 1000 θεατές από κάτω.

Μπορεί εδώ να έγκειται και το μυστικό! Αλλιώς, τρελαίνεσαι και τα τινάζεις μια ώρα αρχύτερα!

Από τη φετινή εμπειρία κρατώ μόνο δυο άτομα, τα οποία χάρηκα ιδιαίτερα που τα γνώρισα και θα επιδιώξω επαφές μαζί τους και μέχρι την επόμενη παράσταση. (Και) Του χρόνου!

UPDATE: Η 3η παράσταση τελικά ήταν μακράν η καλύτερη! Με το που γκρεμίστηκε το σκηνικό στεναχωρέθηκα. Μπορεί να μου έσπαγαν τα νεύρα οι πρόσφατες, καθημερινές πρόβες, αλλά αισθάνομαι ότι θα μου λείψουν και αυτά που μισούσα, από αύριο. Το συνειδητοποίησα περισσότερο στο γλέντι που ακολούθησε σε μπουζουκερί. Ευχαριστίες σε όσους ήρθαν! :)

Και Παίζω Θέατρο, με Όλους Θέατρο...

*Πιστεύω πως από τη μέρα που γεννιόμαστε παίζουμε θέατρο. Κάθε μας αντίδραση, κάθε μας κίνηση, βασίζεται σε ένα ρόλο που επιβάλαμε και καθιερώσαμε στον εαυτό μας, προκειμένου να επιβιώσει με μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών που μας περιβάλλει και μας παρακολουθεί. Όταν είδαμε ότι ο περίγυρος μας αποδέχτηκε έτσι, κάναμε τον ρόλο κτήμα μας.

Άλλοι, που βλέπουν πως ο ρόλος δεν τους έκατσε, αλλάζουν με τα χρόνια. Προβάλλουν προς τα έξω κάτι άλλο και διαγράφουν τα παλιά τους. Κακώς, κατ' εμέ, αλλά το κάνουν. Γιατί, πώς να το κάνουμε, και ο Στάθης Ψάλτης μπορεί να έπαιξε συγκλονιστικά στην Επίδαυρο, αλλά όλοι τον θυμόμαστε για το «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!»

*Η πρώτη φορά που έπαιξα θέατρο σε σκηνή ήταν στην Δευτέρα Λυκείου. Είχα το θέατρο ως επιλεγόμενο μάθημα. Θα ανεβάζαμε το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου. Έπαιζα το ρόλο ενός κατασκόπου. Συγκλονιστικός ρόλος! Ούτε ατάκα δεν έλεγα! Απλά διέσχιζα τη σκηνή και κατασκόπευα τους πρωταγωνιστές! Αλλά το θέμα είναι πως την διέσχιζα! Με ύφος, ρυθμό και χάρη. Χάλασα κόσμο!

Θυμάμαι τότε, είχα θυμώσει με τον καθηγητή που μας δίδασκε το έργο. Διότι είχαμε έλλειψη μαθητών-ηθοποιών και έβαλε τον πρωταγωνιστή να παίζει διπλό ρόλο! Αντί να τον δώσει σε μένα που ούτως ή άλλως μια περασιά έκανα όλη κι όλη και δεν έλεγα μισή ατάκα σε ολόκληρο το έργο! Ε, κάτι θα προσπαθούσε να μου πει κι αυτός με τον τρόπο του…

*Από τη Δευτέρα Λυκείου και έπειτα δεν έτυχε να ξανά λάβω μέρος σε κάποια παράσταση. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, προτιμώ να είμαι θεατής παρά να το παίζω ηθοποιός. Κάθε χρόνο βλέπω καμιά 10αριά παραστάσεις για να ξεχνιέμαι. Και στο Λονδίνο που ήμουν το 2005 και έκοβα φλέβα, έπαιρνα σβάρνα τα musicals. Θέρισα το West End πάνω στην πλήρη μου ανία! Πενήντα-πενήντα λίρες το εισιτήριο κάθε φορά! Τα μισά εξ’ αυτών δεν αξίζουν τα λεφτά τους. Μη μιλήσω για το ‘Φάντασμα της Όπερας’ που είναι μια βλακεία και μισή και οι μισοί θεατές ντρέπονται να ομολογήσουν πόσο βαρέθηκαν, και καλά για να το παίξουν κουλτουριάρηδες ή για να σεβαστούν την ιστορία του!

Ούτε το Mamma Mia μου άρεσε ιδιαίτερα. Καλύτερη ήταν η ταινία. Για μένα το μόνο που άξιζε τα λεφτά του ήταν το Lion King και η Mary Poppins, τα οποία είδα πάνω από μια φορά το καθένα. Νομίζεις ότι περνά σε άλλη διάσταση το θέατρο στα συγκεκριμένα.

*Πέρσι, θυμάστε που μόλις γύρισα Κύπρο ήθελα να κόψω τις φλέβες – και ακόμα θέλω δηλαδή... Μια φίλη μού πρότεινε να παίξω μαζί με κάτι άλλα παιδιά σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Ήθελαν κάποιον που μιλά ισπανικά για να παίξει τον Ισπανό. Στην αρχή δεν ήθελα, μάλιστα με πήρανε σηκωτό, με το ζόρι στην πρώτη πρόβα. «Μα για θέατρα είμαστε τώρα;» Το σνόμπαρα επιδειχτικά! Δέχτηκα με μισή καρδιά και μάλιστα, ελάχιστους φίλους κάλεσα στην παράσταση.

Κατόπιν εορτής ξύπνησε το ψώνιο μέσα μου και αποφάσισα να παίζω κάθε χρόνο. Έτυχε να με αναγνωρίσουν μια-δυο φορές στο δρόμο, ξύπνησε ο Σάκης μέσα μου! «Ο Ισπανός δεν είσαι;» Μέχρι τη Λάρνακα έφτασε η χάρη μου! Είχα πάει να δω τη Βίσση την Πρωτοχρονιά στις Φοινικούδες και ήρθε μια κυρία και μου είπε: «Εσύ δεν ήσουν ο Ισπανός στο θέατρο πέρσι;» Wow! «Τι χωριό είμαστε» σκέφτηκα. Ναι, ομολογώ, ότι ξαφνικά αισθάνεσαι πολύ γελοία σπουδαίος! Και θέλεις κι’ άλλο!

*Φέτος ανεβάζουμε το αγγλικό ‘Noises off.’ Το ‘Σαρδέλες με Σαρδάμ,’ στα Ελληνικά, αν έτυχε να το δείτε τον περασμένο Μάιο στον ελληνικό μήνα θεάτρου. Παίζουμε τρεις συνεχόμενες νύχτες στο θέατρο του ΡΙΚ, στις 8:00 μ.μ. Να τσακιστείτε να ‘ρθετε. Τον Μάιο λέμε να πάμε και στο Φεστιβάλ Σερρών να παίξουμε και εκεί.

Αυτά. Από του χρόνου που θα δουλεύω και ως δικηγόρος θα σοβαρευτώ. Αυτά μόνο για φέτος!

Χα!

Love Sorry

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά κάποτε ήξερα τα λόγια του τραγουδιού απ' έξω! Χαχαχα!

Μαθαίνω τα Επαγγέλματα

Μεγάλωσα μέσα σε ένα κλασικό κυπριακό σπίτι στο οποίο μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσω πρέπει να γίνω γιατρός. Γιατί; Γιατί έτσι! Όταν είδαν ότι δεν είμαι τόσο έξυπνος για να γίνω γιατρός, έπιασαν το τροπάριο του δικηγόρου. Και έγινα. Και έσκασαν!

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου έκανα άπειρους καβγάδες με τους γονείς για τα επαγγέλματα. Τους έλεγα κομπλεξικούς που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι σ’ αυτή τη ζωή αξίζει και άλλος κόσμος πέραν των γιατρών και δικηγόρων. Δεν το διαπραγματεύονταν. Άντε το πολύ να αποδέχονταν και απόφοιτους Πολυτεχνείου λόγω της κόρης τους. Εν πάση περιπτώσει, οι γονείς μου ήταν πάντα της άποψης ότι άνθρωπος είναι αυτός που λιώνει τον κώλο του στα βιβλία. Όλοι οι υπόλοιποι, ζώα!

Με μεγάλη μου θλίψη έρχομαι στα 28 μου και αποδέχομαι την ήττα μου.

Ναι, αδιαμφισβήτητα όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα. Αν δεν ήταν οι σκουπιδιάρηδες να μαζεύουν τα σκύβαλα θα είχαμε βρωμίσει. Αν δεν ήταν οι αισθητικοί να αποτριχώνουν τις γκόμενες δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι κομμώτριες (aka Hair Stylists - τρομάρα τους), οι κοπτοραπτούδες (aka Fashion designers, τρομάρα τους) και οι στυλίστες, επίσης δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι ιδιοκτήτες καφέ – μπαρ δεν θα είχαμε που να βγούμε προκειμένου να γνωρίσουμε τις αποτριχωμένες γκόμενες, και επομένως, πάλι δεν θα πηδούσαμε. Η αγορά τους αγκαλιάζει και τους απορροφά –σχεδόν- όλους!

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι, γιατί ένας άνθρωπος να φτάνει στο σημείο να επιλέξει καριέρα σ’ ένα από τα πιο πάνω επαγγέλματα; Μήπως για τα εύκολα χρήματα; Γίνε πόρνη! Να συνδυάσεις και το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Μήπως επειδή τόσο σου κόβει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Fair enough! Αλλά μην κάνει ξαφνικά και η μύγα κώλο και χέζει τον κόσμο όλο, για σας παρακαλώ!

Παρατήρησα τα τελευταία χρόνια πως όλοι αυτοί, οι «παρακατιανοί» έβγαλαν πολλά λεφτά και νομίζουν πως κρατούν τον Θεό απ’ τα αρχίδια. Αλλά αυτό δεν με λυπεί. Market forces λέγεται. Με λυπεί που πρέπει να τους ανέχομαι! Όσο πιο ηλίθια δουλειά κάνει κάποιος, τόσο πιο μεγάλο τουπέ διαθέτει!

Παράδειγμα 1:
Πήγα μάθημα χορού πριν κάποιους μήνες! Ταγκό! Μπαίνω μέσα με τη φίλη μου, αρχίζουμε να μπουρδουκλώνουμε τα μπούτια μας, «στοπ!» φωνάζει ο «δάσκαλος!» Η τάξη είχε καμιά 20αριά άτομα. Αρχίζω να εξηγώ στη παρτενέρ μου τα βήματα και αρχίζω να ψουψουρίζω. Ο «δάσκαλος» θίχτηκε, διέκοψε το μάθημα, διέσχισε τη μισή αίθουσα, στάθηκε μπροστά μου σαν λοχαγός ειδικών δυνάμεων και με επίπληξε: «Εδώ μέσα, όταν μιλάω, δεν μιλάει κανείς άλλος!»

Σιγά ρε Πρύτανη! Έμαθες εκεί δυο φιγούρες και νόμισες πως έγινες η Τζένιφερ Λόπεζ! Να δίδασκες πυρηνική φυσική, να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό σου. Αλλά για ένα ταγκό, τόσο τουπέ, δεν δικαιολογείται! Εννοείται πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στούντιο του και η Κύπρος έχασε έναν πολλά υποσχόμενο Joaquin Cortes.

Παράδειγμα 2:
Πήγα στην πρόβα για την παράσταση που θα ανεβάσουμε αυτή την εβδομάδα με έναν ερασιτεχνικό θίασο. Βγάλαμε τη πίστη μας 3 ώρες στην πρόβα και ξαφνικά διακόψαμε διότι η μακιγιέρ που θα… αλευρώσει τις ηθοποιούς, ήθελε να μας ανακοινώσει -πάντα με ύφος βαθυστόχαστο- τις προτάσεις μακιγιάζ για τον κάθε ρόλο! Κάτσαμε και εμείς γύρω-γύρω σαν μαλάκες να ακούσουμε τις πρωτοποριακές της ιδέες. Φάγαμε 20 λεπτά απ’ τη ζωή μας για να καταλήξει στο ότι όλοι οι ρόλοι είναι απλοί και θέλουν απλά λίγη σκιά για να μη γυαλίζουν από τους προβολείς.

Εννοείται πως έπεσα ξερός από το γελόκλαμα και θίχτηκε η μαντάμ, αλλά δεν αντέχω άλλο! Τα του καίσσαρος τω Καίσαρι και ο Λουμίδης στους καφέδες! Και δεν με πειράζει που θησαυρίζεις με τους καφέδες. Με πειράζει που νομίζεις ότι είσαι κάτι παραπάνω από ένας σκέτος καφετζής και τίποτε περισσότερο!

Μισό λεπτό να καλμάρω, να πιω λίγο νερό και να επεξηγήσω:

Πες ότι αύριο γίνει ένας πόλεμος και πτωχεύσουμε όλοι. Που κοντεύουμε, ούτως ή άλλως! Ποιος θα χρειαστεί την μακιγιέρ, τον καθηγητή του Ταγκό και τον καφετζή; Κανένας! Επομένως, από πού πηγάζει αυτή η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση τους και γιατί εγώ να πρέπει να είμαι ο υπεράνω που την αποδέχεται προτάσσοντας το τετριμμένο μέχρι αηδίας επιχείρημα: «όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν, όλοι χρειάζονται και επομένως να τους σεβόμαστε;»

Να ανοίξουν κανά βιβλίο να ξεστραβωθούν, λέω εγώ!

Ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνείτε μαζί μου. Το πρόβλημα είναι ότι τα λέω ανοιχτά και ωμά. Ξέρω επίσης πως το πρόβλημα μου, είναι κατά βάθος ο εαυτός μου. Που ίσως μετά από τόσο λιώσιμο στη νομική δεν βρίσκω το σθένος να βάλω μια μακιγιέρ και έναν καθηγητή χορού στη θέση του. Αλλά, έχει και ο καιρός γυρίσματα!

Η Στιγμή της Αλήθειας

Δεν εκπλήσσομαι που μας πουλούν τέτοιες τηλεοπτικές μαλακίες. Εκπλήσσομαι που υπάρχει κόσμος που τις βλέπει και πιστεύει ότι όντως υπάρχει μηχάνημα που καταγράφει την αλήθεια, ή ότι υπάρχουν παίχτες ανυποψίαστοι που τάχα μου πιέζονται να αποκαλύψουν την ‘αλήθεια!’ Τόσο μαλάκες είστε, τόσο μαλακισμένα τηλεπαιχνίδια σας δείχνουν!

- Κύριε Αντίχρηστε, είστε μαλάκας;
- Είμαι!
- Σωστή απάντηση!
- Κύριε Αντίχρηστε, όταν βλέπετε τη γιαγιά σας, καβλώνετε;
- Καβλώνω!
- Σωστή απάντηση!
- Κύριε Αντίχρηστε, όταν ήσασταν φαντάρος τρώγατε τα κακά σας;
- Τα έτρωγα!
- Σωστή απάντηση!

Και πας μετά έξω και συζητά ο κόσμος: «Κόρη άκουσες, εκείνος χθες κάβλωνε με τη γιαγιά του και έτρωγε τα κακά του στον στρατό!»

Δεν αντέχω άλλο!

Flying the Flag for You

Τελευταίως με έχει πιάσει μια μεγάλη μανία με ένα παιχνίδι στο facebook. Παίζω το παιχνίδι της γεωγραφίας και λατρεύω το πρώτο στάδιο που πρέπει να βρεις τη σημαία της κάθε χώρας! Γενικά έχω ένα ανεξήγητο κόλλημα με τις σημαίες, αλλά δεν είναι της παρούσης. Καθώς παίζω ανελλιπώς το παιχνίδι αυτό, αναρωτιέμαι ποια θα είναι η καινούρια μας σημαία όταν με το κακό διαλυθεί το κυπριακό.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η σημερινή μας σημαία είναι δημιούργημα Τούρκου, που έγινε κατόπιν εξουσιοδότησης από τον πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Αρχ. Μακάριο. Αυτή η ωραιότατη σημαία απεικονίζει το γεωγραφικό σχήμα της Κύπρου σε χρώμα κίτρινο, ουδέτερο, ξινό, ώστε να μην θίγεται ούτε η τουρκική, ούτε η ελληνική πλευρά από τυχόν εθνολογικές αποχρώσεις. Βάσει κάποιας άλλης εκδοχής, το κίτρινο συμβολίζει τη μεγάλη ποσότητα χαλκού που αφθονούσε κάποτε στην Κύπρο, αλλά αμφιβάλλω αν ο Τούρκος σχεδιαστής χέστηκε για τον χαλκό που είχαμε κάποτε, σιγά τον μαύρο χρυσό!

Τα φυλλαράκια από κάτω είναι κλαδιά ελιάς και συμβολίζουν την ειρηνική συμβίωση των δυο εθνών στη νήσο! Ήταν αισιόδοξος ο άνθρωπος!

Και ιδού το ερώτημα! Τώρα που πάμε για παρθενογένεση, ή τέλος πάντων για μετεξέλιξη της κυπριακής Δημοκρατίας, τι σχέδιο θα μας πουλήσουν για σημαία;

«Και αν ξυπόλητη χορεύω με σημαία μου μια φούστα, είναι γιατί σε λατρεύω και σου κάνω όλα τα γούστα!» - άσχετο.

Πέραν από τα χαριτωμένα που εισηγήθηκαν διάφοροι κατά καιρούς περί μπανανίας και πενταδαχτύλου – για προφανείς λόγους – επάνω στη σημαία, έχω να προτείνω την εξής χίλια-χρόνια-μπροστά-σημαία:

Ένα λευκό πανί! Μετεξέλιξη της προηγούμενης, στο πιο μινιμάλ! Είναι και της μόδας το «αφαιρετικό,» μας αντιπροσωπεύει πλήρως! Μια άδεια σημαία που δεν εκφράζει τίποτα. Ο καθένας θα μπορεί να τη ζωγραφίζει με ό, τι χρώματα γουστάρει αναλόγως πολιτικής πεποιθήσεως!

Όταν έκανα μάστερ δημοσιογραφίας πέρσι, ο καθηγητής στο «περιοδικό» που δούλευα μας είπε ότι κάποτε ένας εκδότης έβγαλε εκατομμύρια εκδίδοντας ένα έντυπο που είχε μόνο εξώφυλλο! Οι σελίδες του περιοδικού ήταν άδειες και ο αναγνώστης έγραφε μέσα ο ίδιος ό, τι γούσταρε! Ήταν ουσιαστικά ένα σημειωματάριο, αλλά με κανονικό εξώφυλλο περιοδικού. Ε, αυτό το concept, φανταστείτε το ως σημαία!

Αισθάνεσαι Έλληνας; Βάψε την μπλε! Αισθάνεσαι Τούρκος; Βάψε την κόκκινη. Ξύπνησες με νεύρα; Βάψε την μαύρη. Πήρες έκστασι; Βάψε την πολύχρωμη και έντονη. Έχεις πένθος; Βάψε την μωβ! Πήρες βιάγκρα; Βάψε τη γαλάζια! Θέλεις να διαδηλώσεις; Μουντζούρωσε την! Δεν σου καίγεται καρφί; Ρίξε λευκό, άσε τη σημαία κενή! Η κυπριακή σημαία θα φοριέται παντός καιρού και διάθεσης, θα είναι χρόνια μπροστά από άποψη μόδας εφόσον θα είναι η πρώτη customized σημαία, ενώ δεν θα μεροληπτεί υπέρ καμίας πλευράς!

Χώρια που θα περιγράφει με έναν απροκάλυπτα ειρωνικό τρόπο και την όποια κυπριακή μας ταυτότητα. Το λευκό, το σικκιμέ, το «δεν υπάρχω!»
ΥΓ: Επειδή έχω ένα προαίσθημα πως όντως αυτή η σημαία θα προταθεί για επίσημη σημαία του νέου κράτους, κατοχυρώνω από τώρα πνευματικά δικαιώματα! Η Λιβυή έχει για σημαία της ένα πράσινο πανί, εικάζω πως συμβολίζει το Ισλάμ. Να δεις που έτσι θα γίνει και με μας. Μόνο που το λευκό θα μας το πλασάρουν ως το αγνό, παρθένο «είναι» της ψυχής των Κυπρίων και όχι ως ένα μείγμα των πιο πάνω χαρακτηριστικών. Βούρκωσα ήδη.