Μεγάλωσα μέσα σε ένα κλασικό κυπριακό σπίτι στο οποίο μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσω πρέπει να γίνω γιατρός. Γιατί; Γιατί έτσι! Όταν είδαν ότι δεν είμαι τόσο έξυπνος για να γίνω γιατρός, έπιασαν το τροπάριο του δικηγόρου. Και έγινα. Και έσκασαν!
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου έκανα άπειρους καβγάδες με τους γονείς για τα επαγγέλματα. Τους έλεγα κομπλεξικούς που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι σ’ αυτή τη ζωή αξίζει και άλλος κόσμος πέραν των γιατρών και δικηγόρων. Δεν το διαπραγματεύονταν. Άντε το πολύ να αποδέχονταν και απόφοιτους Πολυτεχνείου λόγω της κόρης τους. Εν πάση περιπτώσει, οι γονείς μου ήταν πάντα της άποψης ότι άνθρωπος είναι αυτός που λιώνει τον κώλο του στα βιβλία. Όλοι οι υπόλοιποι, ζώα!
Με μεγάλη μου θλίψη έρχομαι στα 28 μου και αποδέχομαι την ήττα μου.
Ναι, αδιαμφισβήτητα όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα. Αν δεν ήταν οι σκουπιδιάρηδες να μαζεύουν τα σκύβαλα θα είχαμε βρωμίσει. Αν δεν ήταν οι αισθητικοί να αποτριχώνουν τις γκόμενες δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι κομμώτριες (aka Hair Stylists - τρομάρα τους), οι κοπτοραπτούδες (aka Fashion designers, τρομάρα τους) και οι στυλίστες, επίσης δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι ιδιοκτήτες καφέ – μπαρ δεν θα είχαμε που να βγούμε προκειμένου να γνωρίσουμε τις αποτριχωμένες γκόμενες, και επομένως, πάλι δεν θα πηδούσαμε. Η αγορά τους αγκαλιάζει και τους απορροφά –σχεδόν- όλους!
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι, γιατί ένας άνθρωπος να φτάνει στο σημείο να επιλέξει καριέρα σ’ ένα από τα πιο πάνω επαγγέλματα; Μήπως για τα εύκολα χρήματα; Γίνε πόρνη! Να συνδυάσεις και το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Μήπως επειδή τόσο σου κόβει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Fair enough! Αλλά μην κάνει ξαφνικά και η μύγα κώλο και χέζει τον κόσμο όλο, για σας παρακαλώ!
Παρατήρησα τα τελευταία χρόνια πως όλοι αυτοί, οι «παρακατιανοί» έβγαλαν πολλά λεφτά και νομίζουν πως κρατούν τον Θεό απ’ τα αρχίδια. Αλλά αυτό δεν με λυπεί. Market forces λέγεται. Με λυπεί που πρέπει να τους ανέχομαι! Όσο πιο ηλίθια δουλειά κάνει κάποιος, τόσο πιο μεγάλο τουπέ διαθέτει!
Παράδειγμα 1:
Πήγα μάθημα χορού πριν κάποιους μήνες! Ταγκό! Μπαίνω μέσα με τη φίλη μου, αρχίζουμε να μπουρδουκλώνουμε τα μπούτια μας, «στοπ!» φωνάζει ο «δάσκαλος!» Η τάξη είχε καμιά 20αριά άτομα. Αρχίζω να εξηγώ στη παρτενέρ μου τα βήματα και αρχίζω να ψουψουρίζω. Ο «δάσκαλος» θίχτηκε, διέκοψε το μάθημα, διέσχισε τη μισή αίθουσα, στάθηκε μπροστά μου σαν λοχαγός ειδικών δυνάμεων και με επίπληξε: «Εδώ μέσα, όταν μιλάω, δεν μιλάει κανείς άλλος!»
Σιγά ρε Πρύτανη! Έμαθες εκεί δυο φιγούρες και νόμισες πως έγινες η Τζένιφερ Λόπεζ! Να δίδασκες πυρηνική φυσική, να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό σου. Αλλά για ένα ταγκό, τόσο τουπέ, δεν δικαιολογείται! Εννοείται πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στούντιο του και η Κύπρος έχασε έναν πολλά υποσχόμενο Joaquin Cortes.
Παράδειγμα 2:
Πήγα στην πρόβα για την παράσταση που θα ανεβάσουμε αυτή την εβδομάδα με έναν ερασιτεχνικό θίασο. Βγάλαμε τη πίστη μας 3 ώρες στην πρόβα και ξαφνικά διακόψαμε διότι η μακιγιέρ που θα… αλευρώσει τις ηθοποιούς, ήθελε να μας ανακοινώσει -πάντα με ύφος βαθυστόχαστο- τις προτάσεις μακιγιάζ για τον κάθε ρόλο! Κάτσαμε και εμείς γύρω-γύρω σαν μαλάκες να ακούσουμε τις πρωτοποριακές της ιδέες. Φάγαμε 20 λεπτά απ’ τη ζωή μας για να καταλήξει στο ότι όλοι οι ρόλοι είναι απλοί και θέλουν απλά λίγη σκιά για να μη γυαλίζουν από τους προβολείς.
Εννοείται πως έπεσα ξερός από το γελόκλαμα και θίχτηκε η μαντάμ, αλλά δεν αντέχω άλλο! Τα του καίσσαρος τω Καίσαρι και ο Λουμίδης στους καφέδες! Και δεν με πειράζει που θησαυρίζεις με τους καφέδες. Με πειράζει που νομίζεις ότι είσαι κάτι παραπάνω από ένας σκέτος καφετζής και τίποτε περισσότερο!
Μισό λεπτό να καλμάρω, να πιω λίγο νερό και να επεξηγήσω:
Πες ότι αύριο γίνει ένας πόλεμος και πτωχεύσουμε όλοι. Που κοντεύουμε, ούτως ή άλλως! Ποιος θα χρειαστεί την μακιγιέρ, τον καθηγητή του Ταγκό και τον καφετζή; Κανένας! Επομένως, από πού πηγάζει αυτή η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση τους και γιατί εγώ να πρέπει να είμαι ο υπεράνω που την αποδέχεται προτάσσοντας το τετριμμένο μέχρι αηδίας επιχείρημα: «όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν, όλοι χρειάζονται και επομένως να τους σεβόμαστε;»
Να ανοίξουν κανά βιβλίο να ξεστραβωθούν, λέω εγώ!
Ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνείτε μαζί μου. Το πρόβλημα είναι ότι τα λέω ανοιχτά και ωμά. Ξέρω επίσης πως το πρόβλημα μου, είναι κατά βάθος ο εαυτός μου. Που ίσως μετά από τόσο λιώσιμο στη νομική δεν βρίσκω το σθένος να βάλω μια μακιγιέρ και έναν καθηγητή χορού στη θέση του. Αλλά, έχει και ο καιρός γυρίσματα!
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου έκανα άπειρους καβγάδες με τους γονείς για τα επαγγέλματα. Τους έλεγα κομπλεξικούς που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι σ’ αυτή τη ζωή αξίζει και άλλος κόσμος πέραν των γιατρών και δικηγόρων. Δεν το διαπραγματεύονταν. Άντε το πολύ να αποδέχονταν και απόφοιτους Πολυτεχνείου λόγω της κόρης τους. Εν πάση περιπτώσει, οι γονείς μου ήταν πάντα της άποψης ότι άνθρωπος είναι αυτός που λιώνει τον κώλο του στα βιβλία. Όλοι οι υπόλοιποι, ζώα!
Με μεγάλη μου θλίψη έρχομαι στα 28 μου και αποδέχομαι την ήττα μου.
Ναι, αδιαμφισβήτητα όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα. Αν δεν ήταν οι σκουπιδιάρηδες να μαζεύουν τα σκύβαλα θα είχαμε βρωμίσει. Αν δεν ήταν οι αισθητικοί να αποτριχώνουν τις γκόμενες δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι κομμώτριες (aka Hair Stylists - τρομάρα τους), οι κοπτοραπτούδες (aka Fashion designers, τρομάρα τους) και οι στυλίστες, επίσης δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι ιδιοκτήτες καφέ – μπαρ δεν θα είχαμε που να βγούμε προκειμένου να γνωρίσουμε τις αποτριχωμένες γκόμενες, και επομένως, πάλι δεν θα πηδούσαμε. Η αγορά τους αγκαλιάζει και τους απορροφά –σχεδόν- όλους!
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι, γιατί ένας άνθρωπος να φτάνει στο σημείο να επιλέξει καριέρα σ’ ένα από τα πιο πάνω επαγγέλματα; Μήπως για τα εύκολα χρήματα; Γίνε πόρνη! Να συνδυάσεις και το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Μήπως επειδή τόσο σου κόβει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Fair enough! Αλλά μην κάνει ξαφνικά και η μύγα κώλο και χέζει τον κόσμο όλο, για σας παρακαλώ!
Παρατήρησα τα τελευταία χρόνια πως όλοι αυτοί, οι «παρακατιανοί» έβγαλαν πολλά λεφτά και νομίζουν πως κρατούν τον Θεό απ’ τα αρχίδια. Αλλά αυτό δεν με λυπεί. Market forces λέγεται. Με λυπεί που πρέπει να τους ανέχομαι! Όσο πιο ηλίθια δουλειά κάνει κάποιος, τόσο πιο μεγάλο τουπέ διαθέτει!
Παράδειγμα 1:
Πήγα μάθημα χορού πριν κάποιους μήνες! Ταγκό! Μπαίνω μέσα με τη φίλη μου, αρχίζουμε να μπουρδουκλώνουμε τα μπούτια μας, «στοπ!» φωνάζει ο «δάσκαλος!» Η τάξη είχε καμιά 20αριά άτομα. Αρχίζω να εξηγώ στη παρτενέρ μου τα βήματα και αρχίζω να ψουψουρίζω. Ο «δάσκαλος» θίχτηκε, διέκοψε το μάθημα, διέσχισε τη μισή αίθουσα, στάθηκε μπροστά μου σαν λοχαγός ειδικών δυνάμεων και με επίπληξε: «Εδώ μέσα, όταν μιλάω, δεν μιλάει κανείς άλλος!»
Σιγά ρε Πρύτανη! Έμαθες εκεί δυο φιγούρες και νόμισες πως έγινες η Τζένιφερ Λόπεζ! Να δίδασκες πυρηνική φυσική, να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό σου. Αλλά για ένα ταγκό, τόσο τουπέ, δεν δικαιολογείται! Εννοείται πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στούντιο του και η Κύπρος έχασε έναν πολλά υποσχόμενο Joaquin Cortes.
Παράδειγμα 2:
Πήγα στην πρόβα για την παράσταση που θα ανεβάσουμε αυτή την εβδομάδα με έναν ερασιτεχνικό θίασο. Βγάλαμε τη πίστη μας 3 ώρες στην πρόβα και ξαφνικά διακόψαμε διότι η μακιγιέρ που θα… αλευρώσει τις ηθοποιούς, ήθελε να μας ανακοινώσει -πάντα με ύφος βαθυστόχαστο- τις προτάσεις μακιγιάζ για τον κάθε ρόλο! Κάτσαμε και εμείς γύρω-γύρω σαν μαλάκες να ακούσουμε τις πρωτοποριακές της ιδέες. Φάγαμε 20 λεπτά απ’ τη ζωή μας για να καταλήξει στο ότι όλοι οι ρόλοι είναι απλοί και θέλουν απλά λίγη σκιά για να μη γυαλίζουν από τους προβολείς.
Εννοείται πως έπεσα ξερός από το γελόκλαμα και θίχτηκε η μαντάμ, αλλά δεν αντέχω άλλο! Τα του καίσσαρος τω Καίσαρι και ο Λουμίδης στους καφέδες! Και δεν με πειράζει που θησαυρίζεις με τους καφέδες. Με πειράζει που νομίζεις ότι είσαι κάτι παραπάνω από ένας σκέτος καφετζής και τίποτε περισσότερο!
Μισό λεπτό να καλμάρω, να πιω λίγο νερό και να επεξηγήσω:
Πες ότι αύριο γίνει ένας πόλεμος και πτωχεύσουμε όλοι. Που κοντεύουμε, ούτως ή άλλως! Ποιος θα χρειαστεί την μακιγιέρ, τον καθηγητή του Ταγκό και τον καφετζή; Κανένας! Επομένως, από πού πηγάζει αυτή η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση τους και γιατί εγώ να πρέπει να είμαι ο υπεράνω που την αποδέχεται προτάσσοντας το τετριμμένο μέχρι αηδίας επιχείρημα: «όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν, όλοι χρειάζονται και επομένως να τους σεβόμαστε;»
Να ανοίξουν κανά βιβλίο να ξεστραβωθούν, λέω εγώ!
Ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνείτε μαζί μου. Το πρόβλημα είναι ότι τα λέω ανοιχτά και ωμά. Ξέρω επίσης πως το πρόβλημα μου, είναι κατά βάθος ο εαυτός μου. Που ίσως μετά από τόσο λιώσιμο στη νομική δεν βρίσκω το σθένος να βάλω μια μακιγιέρ και έναν καθηγητή χορού στη θέση του. Αλλά, έχει και ο καιρός γυρίσματα!
Πολύ εύστοχο, ειδικά η τελευταία παράγραφος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει φυσικά και η άλλη πλευρά του νομίσματος, εκείνοι που διάβασαν ΥΠΕΡΑΡΚΕΤΑ (κατά τη γνώμη τους...) βιβλία κι έχουν πλέον πειστεί ότι μπορούν να βάλουν σε όλο τον κόσμο 'γυαλιά'.
Δεν είναι τελικά το ποδόσφαιρο το εθνικό μας άθλημα, αλλά η 'ιππασία της καλάμου'.
:)
Από τη μια έχεις απόλυτο δίκαιο αλλά από την άλλη θα συμφωνήσω με τη Λεμέσια ότι δεν είναι το επάγγελμα που κάνει τη διαφορά αλλά ο πολιτισμός που κουβαλάς και το πως συμπεριφέρεσαι ασχέτως επαγγέλματος.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Θα το ξανασκεφτόσουν για μαθήματα τανγκό? Λέω να πάω Μπουένος Άιρες του χρόνου και πρέπει να φρεσκάρω το τανγκό μου)
Ο πολιτισμός που κουβαλάς συνήθως συνδέεται με την παιδεία και αυτό που σπούδασες. Δεν βγήκαν τυχαία τα στερεότυπα... Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά εδώ ασχολούμαστε με τον κανόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το ταγκό θα το συζητούσα, εννοείται, αναλόγως της παρτενέρ! :)))
pes ta re xrusostome...ante giati se auto ton topo ekanan tin malakia epistimi...oust agrammatoi
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου φίλε , είμαι έλληνας καλαμαράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα το blog σου ανάποδα από το τώρα προς την αρχή και ειδα και την ζωή σου έτσι σαν SF ταινία με τον χρόνο να κυλά ανάποδα.
Το διάβασα όλο σχεδόν μονορούφι και θέλω να σου πω πως γράφεις υ-πε-ρο-χα.
Είναι ιδιαίτερα γλυκός ο τρόπος που σκέφτεστε εσείς οι Κύπριοι . Όσο και να θέλετε να μοιάσετε στα μαύρα μας τα χάλια - όσο και να θέλεις να γίνεις ένα material κολόπαιδό , αυτά που κάνεις και ζεις είναι αθώα σαν ταινία της Καρέζη...
Μην αλλάξετε ρε παιδιά - εσείς Μείνατε Έλληνες.
Δεν μπορώ να μην χαμογελάω όταν διηγείσαι ότι έρχεσαι στο ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ την Αθήνα και βρίσεις κάτι να ζηλέψεις.
Ακόμα και η μουσική που ακούς , ο τρόπος που αγαπάς τους καλλιτέχνες όχι χρηστικά , αλλά σαν σύνολο , όλα επάνω σου είναι η ζωή μου , η ζωή μας εδώ στα 80s πρίν έρθει ο μαλάκας ο Κωστόπουλος και μας γαμήσει το μυαλό.
Μην μεγαλώσετε.
Kai pou na deis to palikari pou me koureve stin A8ina pou gyrnaei kai mou leei koita na deis. Den 8elw na eimai mia zwi enas akoma kommwtis opote paw sto Londino na kanw MA in Hairstyling. Mou to eipe tin wra pou me koureve opote ton dieukolina sti douleia tou ka8oti ta i8ela karfakia!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήRe pousti mou me trixes 8a asxoloumaste??? NAI einai i apantisi kai san min eftane auto, edw exoume kanei kai tin trixa epistimi!!!
@Azrael: Σε ευχαριστώ! :) Μεγάλη η δύναμη σου να το διαβάσεις ολόκληρο. Πάλι καλά που λες ότι τη ζωή μου θα την έπαιζε η Καρέζη και όχι η Πα-πουτσά-κη! Εγώ πάλι, πιο πολύ προς το Βλαχοπούλου με κόβω! χαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, να σου πω ότι εγώ τον Κωστόπουλο μια χαρά σε εκτίμηση τον έχω, δεν ξέρω αν σου χαλώ τη φαντασίωση! Σόρρι.
@Mr Bisco: Και εγώ εδώ στη Λευκωσία έχω μια γνωστή που άμα της λέω ότι εργάζεται ως κομμώτρια νευριάζει, βγάζει σπυριά και με διορθώνει: Hair Stylist! Σπούδασε και αυτή στο Λονδίνο στον Vidal Sassoon λέει!
Τι qualifications θέλει ο Sassoon για να σε δεχτεί στο πανεπιστήμιο του; Τρία Α levels στο ντεκαπάζ, ανταύγειες και κόψιμο καρέ; Έλεος!
Εσύ να τα βλέπεις αυτά που μου κάνεις και διδακτορικό!!!
"Θάνατος στη δικτατορία της Νάνσυ, θάνατος στις ωραίες κοπέλες με μέτρια φωνή! Τέλος ο Περικλής, τέλος!"
Το ξερω ότι τον έχεις σε εκτίμηση τον Κωστόπουλο... Και εμείς τον είχαμε... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν γιναμε ολοι δασκαλοι λεω εγω.. και μου τα λεγε η μανα μου, τι τις ηθελεσ κορη μου τις τεχνες?
ΑπάντησηΔιαγραφή